Τριήμερη στο Ναύπλιο.
Λοιπόν τις προάλλες πήγαμε εκδρομή τριήμερη στο Ναύπλιο. Παρότι στις μαύρες μου, προσπάθησα να είμαι οκ και χαρούμενος με τον όλο τζερτζελέ... Για άλλη μία χρονιά τα κλασσικά... Πάμε, αρχαία, ξενοδοχείο, μπάνιο, κρεβάτι (υποτίθεται), κλαμπ, δωμάτια, μπουρδέλιασμα, υποτιθέμενο ξύπνημα, πρωινό, αρχαία κτλ, σουβλάκι, ξενοδοχείο, ρεμπετάδικο, δωμάτια, ξεψυχισμένο και κουρασμένο μπουρδέλιασμα, ελάχιστος ύπνος, ξύπνημα, αρχαία, σπίτι. Αν δεν έχω περιγράψει μαζί με την δικιά μου τη συντριπτική πληοψηφία των σχολικών εκδρομών, τότε είμαι φαντασιόπληκτος...
Και έτσι τελικώς αρχίζω και μπαίνω και σε άλλους σκεπτικισμούς. Δεν λέω. Και εγώ είμαι μέσα σε αυτά και μάλιστα από τους πρώτους ιδιαίτερα τις προηγούμενες χρονιές που είχα περισσότερη όρεξη και τον άλλο ο οποίος πήγαινε μαζί να μην είναι κλεισμένος σε ένα δωματιάκι έχοντας κλάσει φίλους και φίλες (<- τι έλεγα για ανασύνταξη...)... Αλλά τώρα που γύρισα, σκέφτομαι και το εξής. Πέρα από το γεγονώς ότι οι εκδρομές πλέον γίνονται το καταφύγιο όλων αυτών των παιδικών αποθημένων που πλάκα πλάκα δημιουργήθηκαν μόνο και μόνο λόγω των απογορεύσεων των γονέων και το πως αυτές οι απαγορεύσεις έγιναν, όπως να πιούμε, να ξενυχτίσουμε, να καπνίσουμε (σε πολλά σχολεία διάφορα απαγορευμένα για να μην εθελοτυφλούμε), να ντυθούμε αλλιώς... Γενικά... Και αυτό βέβαια είναι σοβαρό πρόβλημα της κοινωνίας μας. Όταν μας κάνει να κρατάμε μέσα μας τόσο φόρτο και να το βγάζουμε σε μία εκδρομή... Η πλάκα είναι ότι κάνοντας όλα αυτά, παρακούοντας στους καθηγητές, στο κατεστημένο, στο νόμο και στο υπουργείο παιδίας τελικά έχεις κάνει ακριβώς αυτό που σε έχει βάλει το κατεστημένο των εκδρομών, γενικά το κατεστημένο και άρα το σύστημα να κάνεις. Μία ανούσια προσωπική αντίδραση που θα σε καταστήσει περισσότερο ακόμα πιόνι. Γαμώτο. Αλλά ποιος νοιάζεται. Κι εγώ του χρόνου πάλι τα ίδια θα κάνω και είμαι σιγουρος. Γιατί όχι? Καλά δεν περνάω κι εγώ και όποιος άλλος κρύβεται απο πίσω... Αναρχία από κρυφή χειραγώγηση θα το ονομάσω αλλά... Παιδιά είμαστε ρε γαμώτο. Δεν θα ξαναγίνουμε. Ας το χαρούμε όσο μπορούμε! Και σκοτιζόμαστε αργότερα για το αν ήματσαν άσπρα και παχιά της μάνας μας καμάρια...
