Όμορφη ασυναρτησία...

Ζωή... Ιπτάμενες εικόνες... Στιγμές... Άνθρωποι που έρχονται και φεύγουν και άνθρωποι που έρχονται για να φύγουν...


Πόνος. Τόσος πόνος. Καθένας από μας κρύβει μια προσωπική τραγωδία μέσα του.


Και όμως τόσο όμορφη. Μας τυλίγει μέσα σε μια γκρι πολύχρωμη ομορφιά...


Πόσο εύκολο να χάσεις το νόημά της... Απέχεις ένα εκατοστό και έπεσες στο γκρεμό. Και ο πάτος είναι μακρινός...


Και πόσο μικρό αυτό που θα σου ξαναδώσει το νόημα που έχασες.


Επιλογές. Το φιτίλι μιας ατομικής βόμβας.

Έρωτας...Ένα γλυκό ξύπνημα... Το χαμόγελο εκείνο που αν και δεν είναι δικό σου σε κάνει τόσο χαρούμενο... Στιγμές...

Μια γλυκιά αγκαλιά, ο ήχος της ανάσας κάτω από το πάπλωμα, η υφή δύο χεριών... Το βάθος από ένα βλέμμα. Θάνατος και ανάσταση.

Όμορφη ασυναρτησία...

To bitch or not to bitch?

Κάθε φορά που δίνεις κάτι σε μία σχέση (και αναφέρομαι στην σχέση ως τη γενικότερη σημασία της λέξης, δηλαδή το άυλο κάτι που ενώνει δύο ανθρώπους συνήθως με οποιοδήποτε τρόπο όπως φιλία, αγάπη, έρωτας κτλ) τελικά αυτό που παίρνεις ως αντάλλαγμα είναι αντιστρόφως ανάλογο αυτού που έδωσες. Αν δώσεις κάτι σε μία σχέση τόσο λιγότερα πρέπει να περιμένεις να πάρεις. Και ειδικά όταν αναγόμαστε στις σχέσεις που έχουν να κάνουν περισσότερο με τα θέματα αγάπης ή ακόμα και απλής σωματικής επαφής.

Εκεί το πράγμα πλέον και από όση πείρα μπορώ να έχω στην ηλικία την οποία έχω, σου δείχνει σαφώς το ότι το να φερθείς καλά τελικά όχι μόνο δεν πρόκειται να σε ανταμείψει ανάλογα αλλά συνήθως θα σε πληγώσει διπλά, αφού ούτε θα πάρεις το αντίστοιχο και θα πάει χαμένο αυτό που δίνεις. Και έτσι τελικά καταλήγουμε ακόμα και αυτοί οι λίγοι που πλέον έχουμε μέσα από την καρδιά μας κάποιες άλλες αρχές από αυτές που κατά κύριο λόγο κυριαρχούν στην συντριπτική πλειοψηφία του σημερινού κόσμου να κάνουμε πράγματα τα οποία είναι αντίθετα της συναισθηματικής μας αντίληψη. Απλά οι γύρω μας τελικά μας αναγκάζουν να τα δεχτούμε ως την λογική μας αντίληψη.

Είναι λοιπόν τελικά κάποιοι άνθρωποι που έχουν βαλθεί μάλλον να κάνουν ακόμα και αυτούς τους τελευταίους που "νιώθουν" να γίνουν και αυτοί ένα κομμάτι από τον κοινό υπόλοιπο κόσμο, κοινώς να γίνουν καθίκια...

Και έτσι έρχομαι τελικά και στην απορία που πραγματικά θέλω να εκφράσω και θέλω να λάβω μερικές απαντήσεις ακόμα και αν το post αυτό πείραξε η θεωρήθηκε εγωιστικό / αλαζονικό, η οποία είναι η εξής:
Να γίνεις καθίκι ή να μη γίνεις? Και όπως το έθεσα και στα αγγλικά: To bitch or not to bitch? Ιδού η απορία...

Sense of Decay

Απλά...:

Sense of Decay - Asphyxia

I keep my eyes closed and contain my tears
Before such scorn and disgrace
Flow of time dripping down over my dirty mind

See my awful life in a cage
I'm suffering for years, but you don't care
Exorcize my violent insanity
Share my distressing grief and die with me

Spread your dirty legs nasty whore
I wish I purged your filthy depths
Achieve your dreadful intention now
Annihilate my crawling decay

Κλεμμένη δυναμικότητα

Υπό την επήρεια της κούρασης από την προηγούμενη νύχτα και ακούγοντας ήχους να σε ταξιδεύουν σε πελάγη μακρινά η διάθεση πέφτει...

Δεν ξέρεις ποια τι γίνεται στην ζωή σου τις τελευταίες μέρες. Είσαι εδώ, εκεί, αλλού, παντού... Τόση δυναμικότητα... Που την βρήκες? Την έκλεψες από κάπου. Και όμως δεν είναι ωραία....

Κίτρινο γκρι

Έξω ξημερώνει ένας κίτρινος γκρι ήλιος... Ξημερώματα μιας βροχερής μέρας... Μέσα εγώ που μόλις έχω μπει ψάχνω και βάζω τα πιο καταθλιπτικά μου... Αυτά που πάντα άκουγα με άσχημο καιρό...

Η κούραση ανυπολόγιστη. Μια βδομάδα με απειροελάχιστο ύπνο και η σημερινή μέρα με μία ώρα ύπνου και ολόκληρο ταξίδι μπρος και πίσω χώρια η δουλειά με κατσαβίδια και σφυριά...

Βροντάει...

Τα γεγονότα τα τόσο πρόσφατα φεύγουν και έρχονται στο μυαλό. Είναι εκεί αλλά δεν είναι κιόλας.

Κάποιες στιγμές τα σκέφτεσαι και δεν έχουν σημασία τα υπόλοιπα κάποιες στιγμές τα ξεχνάς και δεν έχουν τα ίδια σημασία.

Και η συμπεριφορά σου? Αυτή η απαίσια σάπια συμπεριφορά...?

Κλείνουν τα μάτια μου πάω για ύπνο...

Δεν πρόλαβα. Χτύπησε το τηλέφωνο. Ανατριχίλα.

Αν και κουρασμένος αρκετά είναι τόσο ωραία... Κάθομαι και κοιτάω το ολοστρόγγυλο φεγγάρι της πανσέληνου από το άνοιγμα της μπαλκονόπορτας μου... Φωτίζει με το λευκό του φως τόσο πολύ αυτήν την απίθανη καλοκαιρινή νύχτα... Στα ηχεία μου έχω βάλει ναυτικά τραγούδια... Απαλό αεράκι... Θάλασσα... Μουσική... Σκέψεις... Χρειάζεται και μία γουλιά από ένα καλό ποτό... Θα πάω να φέρω το κονιάκ από μέσα... Είναι όμορφα... Πολύ όμορφα... Το πρωί στο πούλμαν και λίγο πριν γυρίσω στο σπίτι τώρα το βράδυ αγνάντευα την θάλασσα... Είναι τόσο υπεροχή...



Θα ήθελα να είμαι μέσα σε ένα καράβι την εποχή που δεν υπήρχαν μηχανές αλλά μόνο πανιά... Που αν και λίγοι, υπήρχαν αυτοί που περνούσαν την ζωή τους μέσα στην αλμύρα του απέραντου γαλάζιου. Που λάτρεψαν τον αέρα γιατί τους πήγε παραπέρα και τον μίσησαν γιατί τους έσπρωξε στον πάτο...



Μία ζωή χωρίς συνέχεια, ένα τώρα χωρίς αύριο...




Σκέψεις απλωμένες στο πέλαγος, στο κατάρτι και στα ξύλινα στηθαία ενός καραβιού... Μία ευχή και μία κατάρα... Όνειρα μακρυά από κάθε πόλη... Δίπλα στο κύμα και στον ήχο του και τον ήχο του παφλασμού μιας ήρεμης καλοκαιρινής νυχτιάς...



Εναλλαγή πολιτισμών και προσώπων... Ατελείωτες ιστορίες για τα εγγόνια όταν το σώμα πλέον παραιτηθεί...



Το μόνο ταξίδι πίσω στο χρόνο που θα έκανα... Ένα ταξίδι για ένα άλλο ταξίδι... Στο παρελθόν... Και στις θάλασσες, τα λιμάνια, τους ανθρώπους και τα ζώα της... Στην μυρωδιά του βρεγμένου ξύλου και του ιωδίου που ξεροψήνει μαζί με το αλάτι και τον ατελείωτο ήλιο κάθε σωματική πληγή... Ένα ταξίδι σε θάλασσες τόσο υπέροχα ασημένιες από το φως της μεσουρανούσας καλοκαιρινής πανσέληνου που θυμίζουν τον καθρέφτη που δείχνει μέσα του την οπτασία της αγαπημένης σου... Τον δρόμο προς τον ουρανό... Η πολυτιμότερη ουσία σου και το τελευταίο σου κρεβάτι...



Γεύση από αλμύρα, αλκοόλ, άμμο.........



...
...
...



Πάντα σε κάτι τέτοιες στιγμές από σκέψεις και τη θέα της θάλασσας για άλλη μια φορά λες και όλο το σύμπαν το ξέρει... Έπεσε με απίστευτο τρόπο ένα αστέρι... Η λάμψη της ουράς ενός διάτοντα αστέρος... Πλαισιωμένο στο φως της πανσέληνου και της έλλειψης αστεριών, ένα θέαμα πραγματικά απίστευτο...



Μου έχει λείψει λίγο να ξημερώνομαι στα υγρά από την πρωινή πάχνη κάγκελα του μπαλκονιού μου...



"Επιρρεπής λοιπόν κι εγώ σ' όλα αυτα που αγαπώ, από την μουσική στην γυναίκα λίγο πιο κάτω είναι το ποτό και το σκαρί μου πάντα μόνο, σπασμένο στην ακτή... Μα πάντα, πάντα ταξιδεύει έστω και χωρίς πανί..."



Μην διερωτάσαι τι είναι αυτα που γράφω ή γιατί τα γράφω... Με έπιασε το περίεργο μου... Σεληνιάζομαι κι εγώ από το φεγγάρι... Πραγματικά είναι υπεροχή βραδιά... Για ποτάκι... Και αν δεν βαριόμουνα και λίγο ναργιλέ, μπαλκόνι και μουσική...

Μην περιμένεις το ίδιο...

Τελικά ίσως και να κατάλαβα το γιατί...

Ίσως να πονάει που οι άλλοι δεν αγαπάνε γιατί περίμενες να αγαπήσουν με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο βαθμό που εσύ αγαπούσες...
Μπορεί και να περίμενες ότι θα σε αγαπούσε κάποιος και αυτό θα σήμαινε ότι είσαι γι αυτόν τόσα πολλά όσα είναι κάποιος για εσένα όταν τον αγαπάς...

Και είναι αλήθεια ότι δεν ξέρεις ακόμα γιατί να μην γίνεται όντως αυτό. Απλά ξέρεις ότι δεν έχει γίνει και ότι μάλλον δεν θα γίνει... Εκεί είναι το λάθος. Να περιμένεις το ίδιο. Ενώ δεν θα είναι.

Σήμερα με σκότωσες και δεν κατάλαβες ούτε το πως...

Δεν είναι πάντα μόνο η σφαίρα που θα σε σκοτώσει. Γιατί για να πατηθεί η σκανδάλη και να ξεκινήσει η σφαίρα το ταξίδι της προς την καρδιά σου χρειάζεται κι αυτό την σκέψη που θα κάνει το χέρι σου να τραβήξει την σκανδάλη.

Δεν μετράει πάντα ούτε το αποτέλεσμα, ούτε το τι πράξεις έγιναν αλλά και από τι σκέψη προήλθαν αυτές. Ο άλλος θα σου ζητήσει όλο τον κόσμο κι εσύ θα το κάνεις... Όχι γιατί είναι λογικό... Αλλά γιατί τον αγαπάς.

The image is from Deviantart.

Αποτυχημένο ποίημα

Μέσα μου σαν κοιτώ
Βλέπω ένα απύθμενο κενό
Κι αν παψω να ρωτώ
Δεν θα σταματήσω να πονώ
Σαν δήμιος ψυχρός
Θα σκοτώσει ο εαυτός μου
Πεθαμένος καημός
Ασπλαχνος ο εγκέφαλος μου

Είναι τόσο χάλι... Να μην εμπιστεύεσαι κανέναν... Ούτε την σκιά σου...

Ανεπιθύμητες αλλαγές...

Το τελευταίο καιρό κάνω διάφορες διαπιστώσεις, όπως ότι πράγματα που άρεσαν πλέον δεν μου αρέσουν ή το αντίστροφο, όπως να κάνω πράγματα που δεν έκανα και δεν θα έκανα και δεν κάνω αλλά που σίγουρα θα έκανα... Διαπιστώνω μια αλλαγή πάνω μου. Μια αλλαγή που δεν μου αρέσει. Και που για την ακρίβεια με τρομάζει. Τι γίνομαι...? Απάντηση καμία... Ξεκίνησα να γράφω αυτό το post την στιγμή που ξεκίνησα να σκέφτομαι το αν και αν ναι σε τι οφείλονται αυτές οι αλλαγές σχετικά με την ζωή μου. Με το παρόν μου και τα γεγονότα που το χαρακτηρίζουν.

Ο ηλήθιος

Το ρέκβιεμ για ένα όνειρο έρχεται με τις πρώτες πρωινές ώρες. Μας 'μαθαν να δολοφονούμε τα όνειρα μας πριν καν τα κάνουμε και να ζούμε μέσα σε ένα καθολικό, καθολικά ηλίθιο, όνειρο... Ένα ζωντανό εφιάλτη με μόνο τέλος τον ίδιο τον αφανισμό μας είτε μέσα στην λήθη της απραξίας μας είτε μέσα στην άμεσα καταπνίγμενη προσπάθεια μας για αντίσταση και αναστήλωση ενός προσωπικού προτύπου ονείρου...

Πόσο ηλίθιος είμαι λοιπόν να θέλω να κάνω την προσπάθεια μου? Τόσο ηλίθιος ώστε να το δοκιμάσω. & -

Ελπίζω να είμαι και τόσο ΗΛΙΘΙΟΣ ώστε να το καταφέρω...

Στέρεο Νόβα - 6:00 π.μ.

Εδώ στέκομαι, σ' αυτή τη σιωπή
με μάτια ανοιχτά στα παράσιτα
έξι η ώρα τα χαράματα
ο εγωισμός μου δεν περνάει
όταν ένας άντρας ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο
παγωμένος
απλώνει το χέρι στο τίποτα
είναι η τελευταία άκρη απ' το σχεδιάγραμμα της οικονομίας
καθώς το πρώτο φως της μέρας απ' τα μάτια του ανατέλλει
κι αυτός δεν το ξέρει ότι μυρίζει άσχημα γιατί η ζωή είναι βρώμικη
μας χωρίζει ένα μέτρο κι αυτός ο αέρας που ξεφυλλίζει ένα πεταμένο περιοδικό
τα τέσσερα πρώτα μανεκέν που έφτασαν στις διαμαντένιες πύλες του παραδείσου
ξημερώνει και κανείς δε θέλει να το καταλάβει
ο θάνατος ενός πολίτη ξεκινάει από τα όνειρα του ΛΟΤΤΟ
κι ύστερα παίζει με τα κανάλια της τηλεόρασης
κι εκπαιδεύει τα παιδιά του πώς να γελούν με την τεχνική του ζάπινγκ
σπόνσορας αυτής της αθλιότητας ένα μεγάλο αυτοκίνητο
απομακρύνει τον έλεγχο πάνω απ' τις ανθρώπινες μάζες
κουλτούρα του γρήγορου φαγητού
έξι και πέντε λεπτά
η τέλεια κοινωνία εμποδίστηκε απ' τους καριερίστες και τους καιροσκόπους
μας χωρίζουν δυο βήματα
θα 'θελα να του μιλήσω μα ξέρω πως δε θα με καταλάβει
όλη νύχτα έμεινα έξω
πόσες φορές δεν έκανα το ίδιο πράγμα
με διαφορετικά ρούχα, με τα ίδια, και χωρίς
γιατί πίστευα πως τα μάτια σου είναι τα φώτα για ένα διαφορετικό κόσμο
ο μύθος της διασταύρωσης
κάποιος περνάει, άλλος μένει, κάποιος φεύγει
δρομολόγια προς κάθε κατεύθυνση
κι ένας ακόμη, φάντασμα μιας σκοτεινής κοινωνίας
χάνεται στους σκελετούς των νέων οικοδομών
τώρα το ξέρω πιο καλά πως δεν ήταν εύκολο
μέσα σ' εκείνο το πλάτος που αγκαλιάζει τις ακρότητες να επιβιώσεις
να γνέψω καταφατικά στο συμβιβασμό
ή να επιστρέψω οριστικά στον εαυτό μου;
χιλιάδες πόδια κάτω απ' αυτό τον ασπρόμαυρο ουρανό
έξι και [δέκα είναι] λεπτά
αυτό που με συνδέει μ' αυτόν τον πεταμένο άνθρωπο,
είναι η θνησιμότητα, η απόκρουση και το έλεος
τα τρία στοιχεία που με κάνουν να χαζεύω
τ' ασημένια αεροπλάνα στον παγωμένο ουρανό
περιμένοντας το πρώτο τρένο να ξεκινήσει απ' την αφετηρία

Τόσο απίστευτο αυτό το τραγούδι... Για να το ακούς εκείνη την συγκεκριμένη ώρα της ημέρας... Πάντα με περπάταγε μίλια και μίλια μέσα σε μόλις δύο λεπτά...

Δύσκολοι άνθρωποι

Πάντα με τραβούσαν οι δύσκολοι άνθρωποι. Αυτοί που δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις μετά από μια βραδιά κουβέντας... Αυτοί που κι ας έχετε μιλήσει πολλές ωρίτσες ακόμα δεν θα μπορείς να προβλέψεις την σκέψη τους και τις κινήσεις του. Αυτοί που δεν θα βλέπεις ακριβώς τι σκέφτονται πίσω από αυτά που κάνουν κι ας είναι κατά σου αυτό...

Ήθελες πάντα ανθρώπους που ούτε να είναι το σκυλάκι σου αλλά ούτε να μπορούν να θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν εσένα το δικό τους... Ανθρώπους έξυπνους με τον δικό σου ορισμό. Δηλαδή ανθρώπους που να μπορούν να είναι ανοιχτόμυαλοι και να προσαρμόζονται στο άμεσο περιβάλλον τους.

Αυτό μπορεί συχνά να σε τραβούσε κοντά σε περίεργα διαφορετικούς ανθρώπους και μεταξύ τους αλλά και σε σχέση με εσένα τον ίδιο.

Επιλεκτική βροχή!

Θα 'θελα να μπορούσα κι εγώ να γίνω η στάλα σε μια μαύρη βροχή κλείνοντας μέσα μου όλο το μόχθο για κάθε καλή προσπάθεια. Να πέσω στο κεφάλι κάποιου διεστραμμένου και να τ' ανοίξω. Να κυλήσω στη γη και να την πλημμυρίσω. Μια ανταμοιβή για όλα τα άδικα. Μια πληρωμή σε όλα τα καλά και ένας φόρος σε όλα τα κακά. Μια πλημμύρα επιλεκτικά καταστροφική. Επιλεκτικά θανατηφόρα...

Επειδή πολύ καιρό έχω αφήσει το blogάκι μου κενό λόγω έλλειψης έμπνευσης αποφάσισα να ανεβάσω μερικά μικρά κυρίως κειμενάκια τα οποία έχω γράψει κατά καιρούς και για τον άλφα ή βήτα λόγο (συνήθως ότι πολλά από αυτά δεν είναι ολοκληρωμένα, είναι πολύ μικρά, ή δεν έχω ιδέα πως να τα ανεβάσω με τι τραγούδι κ.τ.λ.) ως έχουν... :D

Λέξεις ζωές...

Διαβάζοντας το ωραιότερο μάλλον μήνυμα που έχω διαβάσει ποτέ στην ζωή μου, μου είπε ο πιο γλυκός μου λόγος για να υπάρχω να ακούσω ένα τραγούδι του Θηβαίου...

Το τραγούδι το έχω στο pc μου αλλά αυτό (το pc) ήταν κλειστό και έτσι αποφάσισα να το ακούσω από το youtube από το laptop που ήταν ήδη ανοιχτό γιατί δεν ήθελα να χαλάσω την ωραία κατάσταση που με είχε βάλει αυτό το μήνυμα στο να αναλώνομαι ανοίγοντας pc κ.τ.λ..

Ανοίγω λοιπόν τον browser μου, πληκτρολογώ το όνομα του καλλιτέχνη και το τραγούδι και μπαίνω στο youtube να το ακούσω... Το ακούω και διαβάζω στο πλάι τους στίχους καθώς αυτοί τρέχουν... Αφού τελείωσε λοιπόν με την απληστία που με διακατέχει ήθελα να το ξανακούσω. Έτσι πατάω να ξαναπαίξει.

Την δεύτερη φορά όμως τα μάτια μου αντί να πάνε στους στίχους, κόλλησαν επίμονα να διαβάζουν τις απαντήσεις των διαφόρων που είχαν δει το clip... Αφιερώσεις, διαπιστώσεις, μονόλογοι, διάλογοι, αναμνήσεις, παράπονα, παραλογισμοί και συλλογισμοί... Όλα γύρω από αυτό το τραγούδι... Και κατά την συντριπτική πλειοψηφία για αγάπες παλιές, για αγάπες που κάποιος τις χάλασε, για αγάπες μονόπλευρες, για σχέσεις που τελείωσαν αλλά ποτέ δεν τελειώνουν, για αγάπες δυνατές που ενώνουν ακόμα δυο ανθρώπους και τόσα άλλα...

Μερικές κακογραμμένες λέξεις συνήθως το κάθε σχόλιο. Και όμως περιέχει μέσα του όλα αυτά που ήταν κάποτε ή είναι ακόμα τα συναισθήματα του συντάκτη του... Κάθε σχόλιο και μία μικρή ιδιωτική ιστορία... Κάθε σχόλιο και ένα κομμάτι ζωής ενός τελείως αγνώστου... Μερικές λέξεις, ολόκληρες ζωές...

Χρήστος Θηβαίος - Αγάπη

Πόσο πολύ, πόσο πολύ,
πόσο πολύ σ' αγάπησα!
πόσο πολύ σ' αγάπησα!
ποτέ δε θα το μάθεις...

Απ' τη ζωή, απ' τη ζωή,
απ' τη ζωή μου πέρασες
κι αλάργεψες κι εχάθης,
καθώς τα διαβατάρικα
κι αγύριστα πουλιά.

Πόσο πολύ σ' αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις!

Κι αν δεν προσμένεις να με δεις.
κι αν δεν προσμένεις να με δεις,
Κι εγώ πως θα ξανάρθεις...
Εσύ του πρώτου ονείρου μου
γλυκύτατη πνοή...
Αιώνια θα το τραγουδώ,
αιώνια θα το τραγουδώ
κι εσύ δε θα το μάθεις,
πως οι στιγμές που μου 'δωσες
αξίζουν μια ζωή!

Πόσο πολύ σ' αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις!

Image is from DeviantArt.