Λοιπόν το συγκεκριμένο post θα είναι από την μέση και πέρα στην ουσία αναδημοσίευση του κειμένου που είχα γράψει στο post με όνομα "Συγκινητικό"... Τελικά το συγκεκριμένο κείμενο δεν ήταν του Λόρκα αλλά κάποιου επίσης σημαντικού ανθρώπου. Το κείμενο το είχε γράψει ο Gabriel García Márquez (Πατήστε το όνομα! Είναι link ρεεεεε...)... Το έγραψε ακριβώς πριν πεθάνει το οποίο έρχεται να συμπληρώσει και αυτά που έλεγα περί θανάτου στο αντίστοιχο post. Όλοι στο net και σε μπόλικα ιστιολόγια (blogs) όπως παρατήρησα το αναρτούν με μία κοινή εισαγωγή. Θα την βάλω κι εγώ αλλά μαζί με το υπόλοιπο κείμενο που θα το επανααναρτήσω πρώτα στα αγγλικά και μετά και στα ελληνικά γιατί θέλω να το βάλω όπως είναι αρχικά χωρισμένες οι γραμμές και οι παράγραφοι. Παρ' όλ' αυτά, πριν, θέλω να πω πως αυτό που λέει η εισαγωγή είναι πως το έγραψε άρρωστος, πριν πεθάνει. Αυτό όμως έχει αμφισβητηθεί όπως και η αυθεντικότητα του κειμένου όσο αναφορά τον συγγραφέα του. Οπότε αναρτώ και κάτι αντίστοιχο από ένα site (Ω, ναι... Το έψαξα πολύ...)
Gabriel Garcia Marquez's Final Farewell
During the summer of 1999 Gabriel Garcia Marquez, winner of the 1982 Nobel Prize for Literature and author of such classics as One Hundred Years of Solitude, was treated for lymphatic cancer. In the wake of that, there were persistent rumors about his failing health. On May 29, 2000 these rumors appeared to be confirmed when a poem that was signed with his name appeared in the Peruvian daily La Republica. The poem was titled "La Marioneta" or "The Puppet," and it was reportedly a farewell poem that Garcia Marquez had written and sent out to his closest friends on account of his worsening condition. The text of the poem, as well as the news of Garcia Marquez's worsening condition, quickly spread to other newspapers. On May 30 Mexico City dailies reproduced it. La Cronica ran a headline that read "Gabriel Garcia Marquez sings a song to life," and published the poem superimposed on a photo of the novelist on its front page. The poem was also read on many radio stations and spread quickly throughout the world via the internet. The poem itself was highly sentimental and full of cliches that one would not have normally expected from the great writer. For instance, the poem declared at one point the author's desire to "live in love with love." (the entire text of the poem, translated into English, is reproduced to the right). Nevertheless, many who read it were deeply moved by what they took to be the dying author's final message. For instance, one friend of Garcia Marquez, the Indian filmmaker Mrinal Sen, told the Hindustan Times that upon reading the poem he was flooded with memories from his 20 years of acquaintance with the author. However, it soon became clear that Garcia Marquez's condition had not worsened recently, and he had not written the poem credited to him. The poem turned out to be the work of an obscure Mexican ventriloquist named Johnny Welch. Welch had written the poem for his puppet sidekick "Mofles," but somehow his name had been replaced by the name of the Nobel Prize winning author. Welch admitted that he was not a great writer, but told Mexico's InfoRed radio station that he was nevertheless "feeling the disappointment of someone who has written something and is not getting credit." Garcia Marquez did not comment publicly on the poem. However, the week that the poem was published, a legitimate piece by him did appear in print. It was an essay on the Cuban castaway Elian Gonzales titled "Shipwreck on Dry Land." Συγγνώμη για τα αγγλικά αλλά δεν την πάλευα να κάνω μετάφραση... Και ακολουθεί το κείμενο με τις διαχωρίσεις του...
A Farewell Letter If for an instant God were to forget that I am rag doll and gifted me with a piece of life, possibly I wouldn't say all that I think, but rather I would think of all that I say. I would value things, not for their worth but for what they mean. I would sleep little, dream more, understanding that for each minute we close our eyes we lose sixty seconds of light. I would walk when others hold back.
I would wake when others sleep.
I would listen when others talk,
and how I would enjoy a good chocolate ice cream!
If God were to give me a piece of life,
I would dress simply,
throw myself face first into the sun,
baring not only my body but also my soul.
My God, if I had a heart, I would write my hate on ice,
and wait for the sun to show.
Over the stars I would paint with a Van Gogh dream a Benedetti poem,
and a Serrat song would be the serenade I'd offer to the moon.
With my tears I would water roses,
to feel the pain of their thorns,
and the red kiss of their petals.
My God, if I had a piece of life...
I wouldn't let a single day pass without telling the people I love that I love them.
I would convince each woman and each man that they are my favorites,
and I would live in love with love.
I would show men how very wrong they are to think that they cease to be in love when they grow old,
not knowing that they grow old when they cease to love!
To a child I shall give wings,
but I shall let him learn to fly on his own.
I would teach the old that death does not come with old age,
but with forgetting.
So much have I learned from you, oh men...
I have learned that everyone wants to live on the peak of the mountain,
without knowing that real happiness is in how it is scaled.
I have learned that when a newborn child squeezes for the first time with his tiny fist his father's finger,
he has him trapped forever.
I have learned that a man has the right to look down on another only when he has to help the other get to his feet.
From you I have learned so many things,
but in truth they won't be of much use,
for when I keep them within this suitcase,
unhappily shall I be dying.
Και το ελληνικό...
Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του :
Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια
και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι,
αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι αυτό που αξίζουν, αλλά γι αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε
τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν,
θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή,
θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα
αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος.
Θα ζωγράφιζα μ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι
κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη.
Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ αγκάθια τους
και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα
χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε
άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται
όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!
Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.
Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.
Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους...
Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι
η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.
Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά,
το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει
να τον βοηθήσει να σηκωθεί.
Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας,
αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ,
γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.
Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ έβλεπα να κοιμάσαι,
θα σ αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο
για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ έβλεπα να βγαίνεις απ την πόρτα,
θα σ αγκάλιαζα και θα σού δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου,
θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.
Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ έβλεπα,
θα έλεγα σ'αγαπώ και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να
κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος
και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ αγαπώ
κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος.
Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.
Γι αυτό μην περιμένεις άλλο,
κάν το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ,
θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο,
μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία.
Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι,
αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις συγνώμη,
συγχώρεσέ με, σε παρακαλώ, ευχαριστώ κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.
Ζήτα απ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις.
Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.
