Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 10, 2007

Θάνατος - η έννοια...


Λοιπόν, σήμερα έχω τις κακές μου κι έτσι θα μιλήσω και για κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν κακό... Και αυτό είναι τι άλλο παρά ο θάνατος. Τελικά εκείνη την μέρα που έγραψα την πρώτη γραμμή παραήμουν στις κακές μου και θεώρησα καλύτερο να μην αναλύσω το συγκεκριμένο θέμα μην πήγαινα μετά για ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο (έτσι θα αυτοκτονούσα αν το αποφάσιζα ποτέ)... Βέβαια τώρα μου βγήκε περισσότερο σαν άρθρο με λιγότερο συναίσθημα αλλά εντάξει...

Λοιπόν θάνατος... Τι είναι ο θάνατος και τι μας συμβαίνει είτε την ίδια την στιγμή που τον βιώνουμε (όσο αυτό είναι δυνατό να ειπωθεί) είτε μετά. Η ανάγκη του ανθρώπου να εξηγήσει αυτό το θέμα που λόγω της έλλειψης γνώσεων πάντα τον τρόμαζε τόσο, τον έκανε και στράφηκε στην δημιουργία θρησκευτικών και άλλων παρόμοιων αντιλήψεων. Παρ' όλ' αυτά όλοι μας πονάμε όταν ο θάνατος αγγίζει κάτι που αγαπάμε πολύ και πραγματικά και άλλες φορές απλά συμπονούμε αν αυτό που άγγιξε είναι πιο μακρινό μας.
Σένιος - Δεν σε φοβάμαι

Άκουσα για σένα ότι συχνάζεις παντού, είσαι λένε αλήτης ενός κόσμου μακρινού, Είσαι κοντά μου, μ' ακουμπάς μα δεν μ' αγγίζεις, Γκρεμίζεις, χτίζεις και την ζωή μου σατιρίζεις, Έχεις μαύρη φορεσιά και το σκοτάδι συντροφιά, αφήνεις πίσω σου ομίχλη και φωτιά, δεν σε βλέπει κάνεις μα όλοι ξέρουν για σένα, κάπου κάπου σε θυμούνται κι έχουν μάτια κλαμένα, άλλοι φοβούνται να σε δουν, μα υπάρχουν κι άλλοι που γουστάρουν, στ' αρχίδια τους σε γράφουν κι από κάπου σαλτάρουν, μα πάλι χαίρεσαι που κάποιοι θα γλεντάνε στ' όνομά σου, παντού σιωπή, κάποιος θα κλαίει στην σκιά σου. Δεν σε λογάριασα πότε, με πέτυχες ξεχασμένο, μεθυσμένο, με την ζωή κολλημένο, μ' αυτή τη φορά δεν μ' έσωσε το φευγιό μου, ήρθε ο καιρός βλέπεις να πάρεις κάτι δικό μου, ένα φίλο παλιό κι αδερφικό η μπορεί κάποιον που μισούσα και κρατούσα μυστικό. Μ' άκου να δεις, εδώ τώρα που σ' αντικρίζω, όσο σκληρά κι αν μου φερθείς εγώ δεν δακρύζω, γι αυτό σε βρίζω, την μοναξιά μου γκρεμίζω, απ' το μηδέν ξαναρχίζω, την ζωή μου ορίζω.

Άκου με λίγο, δεν σε φοβάμαι, όπου και να 'σαι. Άκου με λίγο, δεν σε φοβάμαι, μη με λυπάσαι. Ακούμε λίγο, δεν σε φοβάμαι, και τραγουδάω. Άκου με λίγο, δεν σε φοβάμαι, όταν δακρύζω, γελάω.

Μα εμένα γούσταρες να στοιχιώνεις τα όνειρα μου, ήσουν σκιά μου σ' ένιωθα πάντα κοντά μου, μα τόσο μακρυά μου, αυτή τη νύχτα σε διώχνω, δεν θα σ' αρέσει που στη φωτιά θα σε σπρώχνω, σου τραγουδούσα να μην ξεχάσω, ο,τι δικό μου γεννιότανε φοβόμουνα μην χάσω, και να προφτάσω, απ' τα μαλλιά να το πιάσω, ίσως για πρώτη φορά λίγο ζωή να σε κεράσω. Μπορεί να μετανιώσεις, λίγο να ξενερώσεις, την περηφάνια σου για λίγο ίσως προδώσεις, μα ήρθε η σειρά μου, άπλωσες χέρι στην χαρά μου, δεν σε κράτησαν μακρυά τα φυλαχτά μου, είναι παράξενο ψυχή μου αυτό το βράδυ, ακούω παράξενες φωνές μεσ' στο σκοτάδι, βλέπω εικόνες παλιές που με φοβίζουν, πίκρες πολλές κι εφιάλτες μου θυμίζουν, μα δεν χαλιέμαι γιατί ξέρω πως θ' αντέξω, και το χρόνο απόψε θα μπερδέψω να μην με πάει σε αναμνήσεις που πονάνε, να γουστάρω τις στιγμές που όρθιο με κρατάνε κι όταν θα 'ρθει η σειρά μου μακρυά να πετάξω δεν θα λυγίσω στιγμή και θα φωνάξω...

Άκου με λίγο, δεν σε φοβάμαι, όπου και να 'σαι. Άκου με λίγο, δεν σε φοβάμαι, μη με λυπάσαι. Ακούμε λίγο, δεν σε φοβάμαι, και τραγουδάω. Άκου με λίγο, δεν σε φοβάμαι, όταν δακρύζω, γελάω.

Ο θάνατος δεν είναι παρά ένα μέρος της ζωής. Αυτό το ρητό το είχα βγάλει και το είχα κατατάξει στις θεωρίες ζωής μου από πολύ μικρή ηλικία. Αλλά ισχύει άραγε? Μάλλον. Μιας και όλοι μας κάποια στιγμή θα περάσουμε σε αυτό το στάδιο είναι κι αυτό ένα μέρος της ζωής. Χωρίς αυτόν, το δημογραφικό θα ήταν τόσο προφανές, που και άλλους πέντε πλανήτες να είχαμε δικούς μας να μην μας έφταναν για να χωρέσουμε όλοι.
Χωρίς αυτόν η χαρά θα δεχόταν μία μεγάλη υποτίμιση αφού δεν θα υπήρχε αυτή η βαθιά θλίψη του μη αντιστρεπτού ώστε να μας δίνει να καταλάβουμε την αξία της έστω κι όταν αυτή είναι σε μικρή ποσότητα.

Τώρα άλλοι βέβαια μπορεί να μην τον θεωρούν καν λύπη αφού από μόνοι τους τον επιλέγουν. Ή μπορεί να ξέρουν κάτι παραπάνω από εμένα. Ή μπορεί να τους αναγκάσει κάτι να τον επιβάλλουν στον εαυτό τους. Είναι μίζεροι? Είναι τρελοί? Είναι ψαγμένοι? Είναι πιο έξυπνοι από τους υπόλοιπους? Μήπως είναι κανονικοί? Μήπ
ως είναι απλά διαφορετικοί? Δεν ξέρω να απαντήσω αυτά τα ερωτήματα και όποιος και να απαντήσει δεν θα μπορεί να έχει αντικειμενική άποψη αφού πρέπει να ανήκει σε κάποιο στρατόπεδο. Σε αυτό των ζωντανών. Πάντως δεν είναι μάλλον τρελοί. Απλά κάτι μπορεί να σε ωθήσει. Κάτι που ανάλογα τον χαρακτήρα σου και τις ψυχικές σου δυνάμεις εκλαμβάνεις διαφορετικά. Ίσως κάτι το οποίο δεν βλέπουμε ή δεν κατανοούμε εμείς οι υπόλοιποι.
Τα φώτα που σβήνουν - Θησείο
Έστεκε στην άκρη του κενού
Έτριξαν τα βαγόνια σταματώντας Κι έφτυσαν τους επιβάτες βιαστικούς
Έριξε ένα βλέμμα προς τα πίσω Κι έκανε ένα σάλτο προς τα μπρος
Πέρασαν κάποιοι κι έφυγαν γελώντας Κι είπανε πως θα ‘τανε τρελός Κι άφησε το σώμα του να πέσει Και την ψυχή του σαν πεταλούδα να ανέβει. Μάζεψαν το άψυχο κορμί του Σκούπισαν το αίμα από παντού Δίπλα μου ένα κορίτσι όλο κλαίει Θα τον συναντούσε λέει στην άκρη του σταθμού
Πέρασα την ώρα μου κοιτώντας Στη γέφυρα στεκόμουν πάνω απ’το κενό
Μ’ έδειξαν κάποιοι κι έφυγαν γελώντας Κι όχι τους είπα, όχι δεν ήσουνα τρελός Που άφησες το σώμα σου να πέσει Και την ψυχή σου σαν πεταλούδα να ανέβει

Κάποτε είχα και ένα άλλο ρητό που έλεγε πως ο μόνος καλός φόνος είναι αυτός του ίδιου μας κακού εαυτού. Ίσως λοιπόν η αυτοκτονία ως μεταφορική έννοια να είναι και σωστή. Όχι δίνοντας τέλος σε όλη σου την ζωή (γιατί άλλο ένα ρητό μου έλεγε: "Αξίζει να ζεις ακόμα και αν η ζωή σου δεν είναι καλή, για τον λόγο ότι αισθάνεσαι. Ακόμα και αν αυτή η αίσθηση είναι η αίσθηση της λύπης. Γιατί κάποιος που έχει χάσει την γεύση του θα χαιρόταν αν κατάφερναι κάποια στιγμή να γευτεί κάτι, ακόμα και αν αυτό που γευόταν ήταν κάτι αηδιαστικό...") αλλά δίνοντας τέλος σε ότι κακό υπάρχει μέσα σου και σε κατατρώει.

Και μετά έρχονται διάφορα ερωτήματα που κάθε άνθρωπος μπορεί να
απαντήσει μόνο για τον εαυτό του. Πως να θέλει να πεθάνει ο καθένας μας? Εγώ θα επέλεγα την ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο γιατί λατρεύω την αίσθηση του δυνατού αέρα γύρω μου. Κάποιος άλλος όμως που έχει υψοφοβία και μισεί τον αέρα δεν θα ήταν καθόλου χαρούμενος (το κατά δύναμη πάντα) με αυτόν τον τρόπο για να πεθάνει. Μπορεί να προτιμούσε από χάπια. Γερατιά. Πάνω στην μάχη για υστεροφημία. Πολλές πιθανότητες, πολλές επιλογές. Μεγάλα και μικρά ερωτήματα και για τον ίδιο τον θάνατο αλλά και για πράγματα γύρω από αυτόν.

Και επίσης ένα άλλο από τα μεγάλα ερωτήματα. Μήπως τελικά κάποιες φορές αξίζει σε κάποιον να του εκδικαστεί θάνατος. Είναι ποτέ ο θάνατος "καλός"
? Και αν ναι, είμαστε εμείς σε θέση να κρίνουμε κάτι τέτοιο όταν δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να κάνουμε μία αυτοκριτική? Έχουμε το δικαίωμα να πάρουμε μία ζωή εφόσον δεν μπορούμε να δώσουμε μία? Έχουμε το δικαίωμα να πάρουμε ακόμα και την δική μας ζωή όταν δεν μπορούμε να δώσουμε μία άλλη σε αντάλλαγμα? Γιατί με τη γέννηση ενός παιδιού τελικά εμείς ή κάποιος άλλος είναι αυτός που παράγει την ζωή? Δεν μπορώ και δεν θα απαντήσω.

Κλείνοντας, επειδή το κούρασα το θέμα, θέλω να ασχοληθώ με κάποιες από τις ίσως πιο εγωιστικές σκέψεις που έχω και που λογικά έχουν υπάρξει. Αν δεν αυτοκτονούσα, ο τρόπος με τον οποίο θα ήθελα να πεθάνω είναι, κάπου όταν πια θα έχω κάνει τα πάντα στην ζωή μου να ερχόταν με κάποιο, οποιοδήποτε, τρόπο η συντέλεια του κόσμου (της γης και της ανθρωπότητας δηλαδή) αλλά να το ξέραμε από μερικές, λίγες,
μέρες πριν. Κάπου τρεις. Επιλέγω αυτόν τον τρόπο γιατί έχω την αίσθηση ότι αυτός θα ήταν ο μόνος τρόπος να γίνουμε όλοι αληθινοί. Πραγματικοί. Αυτό που πραγματικά είμαστε. Αν ξέρεις ότι σε λίγες ώρες θα πεθάνεις και μαζί σου και άπαντες άλλοι δεν θα έχεις ταμπού. Δεν θα φοβάσαι μην σε σχολιάσουν. Δεν θα σε νοιάζει να συσωρέψεις λεφτά σε τράπεζες. Θα είναι επιτέλους όλοι ελεύθεροι. Ελεύθεροι από τον ίδιο τους τον εαυτό. Η εφαρμογή της αρχικής ουτοπικής θεωρίας της απόλυτης αναρχίας κατά κάποιο τρόπο. Γιατί πέραν λίγων, έχω την αίσθηση ότι οι υπόλοιποι (Εκτός από αυτούς τους κάποιους που θα αυτοκτονούσαν νωρίτερα... Γιατί θα υπήρχαν σίγουρα.) δεν θα έχαναν τον σεβασμό για τους τριγύρω. Άλλωστε, και στους τριγύρω τρεις μέρες θα έμεναν. Ας τις χαρούν τουλάχιστον αυτές. Μπορεί και να κάνω εντελώς λάθος. Δεν ξέρω. Και μάλλον δεν θα μάθω ποτέ. Αλλά περιμένω απόψεις. Σε όλα!
Βήτα Πεις -40 Ώρες


--Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας. Διακόπτουμε τη ροή του προγράμματος, για να σας μεταδώσουμε, ότι εντός 40 ωρών ο πλανήτης Γη θα έχει καταστραφεί, εξαιτίας βροχής κομητών,που θα πέσουν στο βόρειο ημισφαίριο της γης, αφανίζοντας κάθε ίχνος ζωής και ύλης, μετατρέποντας τα πάντα σε αστρική σκόνη. Τίποτα δεν μπορεί να αποφευχθεί. . . -- 40 ώρες απομένουν, τελική μορφή --πλανήτης υπό εξαφάνιση-- οσμές πανικού και φόβου πριν τη διάλυση, μένει ελάχιστος χρόνος ζωής, τι να κάνω ? Βιάζομαι, τρέχω, αναζητάω πολλά πριν πεθάνω. . . Ένα στενό σ αγαπώ με την οικογένεια. Βγαίνω Βεϊκου, ευχέρεια, καθυστέρηση δεν υπάρχει, ένα γλυκόπικρο φιλί στο μέτωπο έχει μείνει απ τα χείλια των γονιών που καταλήγει η ζωή μου τελικά ? Μόνος να τρέχω βιαστικά. . .Δρόμος νεκρός, οι νόμοι πέφτουν ριζικά, σε μια γωνιά, στον καφενέ, τα γερόντια την βρίσκουν λαϊκά, για τελευταία φορά φυσικά. Υπάρχει φόβος, άγχος, πόνος, σταρχιδισμός και θάρρος, η κοπελιά μακριά κι αυτό είν εις βάρος. . . Κοίτα τον πλανήτη που ζούμε είναι μεγάλος ! Κάνε κάτι να ζήσεις αυτές τις τελευταίες σου στιγμές !!! Κάποτε λέγαμε --γάμησε το χθες-- Κάποτε λέγαμε --ζήσε το σήμερα-- μάλλον σωστές οι διδαχές. . . Γυρνάω στα μέρη που έζησα τις παιδικές στιγμές. Τρέχει ο ιδρώτας σου ή κλαις ? Μέρη πανικόβλητα χωρίς μπατσικά κι εμπλοκές, κάποιοι το δέχτηκαν κι άλλοι ψάχνουν για συμβουλές. Μαζικές κραυγές, μάλλον ζητάν ζωές πολλές, τίποτα δεν γίνεται, ζήσε αυτό που θες. Θέλω να δω γνωστούς θέλω να γυρίσω μέρη ο θάνατος μυρίζει και προκλητικά ανεβαίνει. . . 30 ώρες η γη μας αργοπεθαίνει, είν' ανούσιο να ψάχνεις μια λύση που να συμφέρει.Κάπου ψηλά θέλω να καταλήξω, να δω, να νιώσω τη γαλήνη πριν οριστικά σβήσω, θέλω ν αγγίξω την κοπέλα μου, κρατάω σφιχτά τη γροθιά πάνω απ την καρδιά γι αυτή που αγαπώ πάντα μες την τρέλα μου. Χορεύει γύρω μου, σκέψεις και προς τους φίλους μου, θυμίζω τα όνειρα μας τελικώς μέσα απ τους στίχους μου. . . Το μόνο απίστευτο ? Ή που η αγάπη μας θυμάται τώρα που ο πλανήτης γίνεται σκόνη ? 25 ώρες ακόμη, απ το βουνό ψηλά έχω αράξει η κατάρα, δεν θα διστάσει, φτάνουν λίγες ώρες το μυαλό μου ταξιδεύει αιώνες πίσω, σκέφτομαι το γκρίζο και χαίρομαι που θα σβήσω 20 ώρες, στα ρολόγια οι δείκτες κινούνται σαν τους ανθρώπους, πανικόβλητοι, συντέλεια, κλάματα, αγκαλιές και φιλιά στην οικογένεια, άρωμα θανάτου στον πλανήτη κι οι νόμοι πεθαίνουν, τα χρονικά περιθώρια λιγοστεύουν,νιώθω στην καρδιά τ αγκάθι. . . Γαμώτο, τώρα ο λαός κατάφερε να δει αγάπη, να θυμηθεί πως υπάρχει μέσα του κάτι, νιώθω στα μάτια μου δάκρυ, ο φόβος έχει γίνει η αναπνοή μας, τώρα ο τρόμος ζωντανεύει στην ψυχή μας, οι θρησκείες πέθαναν, που χάθηκε ο θεός σας ? Δεν μένει καθόλου χρόνος για προσευχές έχει κολλήσει ο εγκέφαλός σας, παντού πέφτει σιωπή, ένας δένει στο λαιμό του σκοινί κι αυτοκτονεί, άλλος οπλίζει τ όπλο και πυροβολεί, δόξα πατρί, απέναντί μου τα μυαλά του χυμένα στο δάπεδο, χλωμή η φωνή μου. . . Μια ντουζίνα ώρες έχουνε μείνει για τη ζωή μου, στο τηλέφωνό μου λαμβάνω μήνυμα απ το μωρό μου, τελευταία συνάντηση παντού σημάδια πόνου, τέλος για το ανθρώπινο γένος, τώρα κανείς δεν είναι ξένος, ανοιχτές οι φυλακές να βγει κάθε σεσημασμένος, δεν υπάρχουν ενοχές, κυνήγι για φράγκα, μόνο πληγές κι απογοήτευση. Κάθε κυβέρνηση, συνάντηση με την αντιπολίτευση, αλάνια να τα πίνουνε με όργανα της τάξης, εχθροί να σου ζητάνε μαζί τους ν αράξεις. . . Γάμησέ τα, βρίσκω ένα μπουκάλι τεκίλα, καυτή Αθήνα, πόσο αγάπησα τον τρόπο που ζω, μαζί του θα χαθώ. . . 6 ώρες μόνο, τ αδέρφια πρέπει να δω όσους αγάπησαν τον Χρήστο.Για όσους έβαλα το χέρι στη φωτιά και πήρα ρίσκο, τελευταίο αντίο λόγια δεν βρίσκω, να πω κουβέντες για να δείξω σεβασμό σε κάθε δευτερόλεπτο που 'χω ζήσει, με πιάνει κρίση, αρχίζει να ενεργεί το μεθύσι. Νιώθω τη γη να θέλει να πανηγυρίσει για την άσχημη συμπεριφορά προς αυτή, από κεφάλια με πυρηνικά βέλη που την πληγώσανε, γιατύ ρε πούστη όλα να τελειώσουνε σε λίγο ? Φοβάμαι, αράζω μόνος μου, μια ματιά στα χέρια και τα μάτια μου κλείνω, σκύβω και πιάνω λίγο χώμα, κρατώ αυτό που πάτησα και μ έκανε να κρατηθώ, συνάντησα λοιπόν, αυτό που μόνο εγώ πιστεύω, αγγίζω τη μορφή του μ αγκαλιάζει και πεθαίνω. 5 ώρες μέχρι να χαθεί ο πλανήτης, αν υπάρχεις Θεέ μου μη μ εγκαταλείπεις, σου λέω αγγίξαμε τα όρια της φρίκης. . .Γάμησέ τα Πάρη τρέχα να ξεφύγεις. Λοιπόν, ξεκινάω απ το σπίτι, μετά από δυο μέρες ξενύχτι γυρνώ στο δρόμο σαν αγρίμι, κοιτάζω γύρω μου να δω τι έχει απομείνει, περπατώ μονάχος κι ο αέρας που ανασαίνω με πνίγει. Πανικόβλητος ο κόσμος κι όπου φύγει φύγει, διαφυγή δεν παίζει, η αυτοκτονία επείγει, καθώς περνάει ο χρόνος μόνο φόβος αιωρείται στην ατμόσφαιρα, τρομοκρατημένα όλα τα πρόσωπα. Βρέθηκα στη Βεϊκου, κομματιασμένος μαζί μ ένα μπουκάλι κρασί να μου κρατάει συντροφιά μέχρι το τέλος, δεδομένος ο αφανισμός για το ανθρώπινο γένος, διασυρμός. . . Ένας τρελός, ανοίγει μια βαλίτσα με λεφτά και τη φουντώνει, καθώς παίρνει φωτιά πέφτει στα γόνατα κι αρχίζει να γελά, μάλλον κατάλαβε ο χρόνος πως τελειώνει, Δυο ώρες πριν να γίνουμε όλοι σκόνη! Αράζω να φουμάρω ένα τσιγάρο, οι σκέψεις τρέχουνε με χίλια στο μυαλό, μάγκα κοντεύω να σαλτάρω, δεν ξέρω τι συμβαίνει προσπαθώ να με καλμάρω, μπροστά μου ακριβώς ένα ζευγάρι από γερόντια, κάθονται αγκαλιά και νοσταλγούνε τα παλιά. Πάω για τηλεφώνημα, πρέπει να ακούσω για τελευταία φορά, τη γυναίκα που μ έφερε στον κόσμο. Πραγματικά. . . Μια ώρα πριν να γίνουμε όλοι παρελθόν, μοιάζει ψέμα κρατάω το μυαλό μου άδειο, ζω για το παρόν, μοιάζει ψέμα γύρω μου φωνές, παιδικές κραυγές, προσπερνώ ακλόνητος, τρομαγμένες φάτσες μες στις γειτονιές. Δυστυχώς έφτασε η ώρα, σκοτεινιάζει ο ουρανός μένω ακίνητος και βλέπω την απειλή να μας πλησιάζει. . Έχει τη μορφή του Σατανά. . .πέφτω στα γόνατα και. . . . . . . . . . .
Sorry αν υπάρχει κανένας λάθος αλλά δεν άντεχα να το γράψω κι αυτό μόνος μου και το βρήκα έτοιμο και το έκανα copy paste. Για λάθη κοίταξα αλλά δεν ξέρω αν τα βρήκα όλα. Ελπίζω όμως...The images are from deviantart.

Και παιδιά... Ένα μεγάλο respect στον SAB687 για την απίστευτη φώτο όπως πάντα.

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Einai alhthia pws o thanatos mas wthei na zhsoume...
Eksalloy an den yperxe thanatos kai ponos apla tha variomastan....
De tha mporoysame na ektimhsoyme th zwh kai na niwsoyme thn pragmatikh aytyxia...

Alla einai teleios diaforetiko na ksereis oti ''kapoia mera'' tha pethaneis. Ki entelws diaforetiko otan kapoion soy pei ''ayrio erxetai to telos sou''.
Ti na skefteis kai ti na prwtokaneis... Ta xaneis... Se pianei panikos... Arxizeis na anapoleis kai na lypasai gia ola osa den ekanes, ola osa den eipes kai ksereis oti de tha exeis pote thn eykairia... Ksereis poso vasanisthko einai na perimeneis to thanato soy? Akoma ki an synaivene ayto poy perigrafeis mallon tha htan protimotero na meinoyme sthn agnoia... Apla de tha to antexame.... De tha zoysame tis teleytaies mas stigmes.... tha ypoferame....

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Μα αυτό είναι και αυτό που θα 'θελα να βγει από αυτό το κείμενό μου. Ότι καλό θα ήταν να ζούμε έτσι ώστε άμα ερχόταν μία τέτοια στιγμή να μην λέγαμε φτου και φτου για όσα δεν προλάβαμε. Να είχαμε φροντίσει να τα προλάβουμε. Εγώ θέλω να ελπίζω ότι τουλάχιστον η προσπάθεια για αυτό το πράγμα αξίζει. Έτσι φροντίζω ό,τι κάνω στην ζωή μου να είναι έτσι ώστε να μην μπορώ να το μετανιώσω. Και αυτό θα έπρεπε να κάνουν και όλοι. Δεν θα υποφέραμε. Για πρώτη φορά θα νιώθαμε. Το τραγούδι που δίνω από κάτω αξίζει να το ακούσεις με μουσική. Μπορείς να το βρεις δωρεάν. Θα σου πω περετέρω πληροφορίες.

Ανώνυμος είπε...

Το ποιήμα ΄΄δε σε φοβάμαι΄΄είναι τέλειο!!!Με άγγιξε...
Οι άνθρωποι φοβούνται κάιε τι που τους είναι άγνωστο... Και ο θάνατος είναι κάτι άγνωστο για τους ανθρώπους,δεν ξέρουμε τι θα συμβεί μετά από αυτό το γεγονός.Θα σταματήσουν τα πάντα;Μήπως υπάρχει παράδεισος και κόλαση;Ή μπορεί να έρθουμε ξανά στη ζωή ως κάτι άλλο;

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Ναι είναι ακριβώς αυτό που λέω στο post φόβοι... Φοβόμαστε το άγνωστο... Το ποίημα δεν είναι ποίημα αλλά ένα αγαπημένο τραγούδι... :) Τώρα για το τι θα συμβεί ας ξέρει ο καθένας για τον εαυτό του... Θέλω να πω ας πιστεύει αυτό που θέλει να πιστέψει. Καλό είναι έτσι....

Ανώνυμος είπε...

3ereis 8a sou fanei trelo alla dn 8elw na pe8anw me suni8hsmeno tropo!kai nai to exw skeftei kai egw auto,dld ti 8a ginei an katastrafei o kosmos..dn mporeis na kaneis kati gia na to alla3eis kai dn eimai ths apopshs oti prepei na autoktonhseis,etsi kai alliws 8a pe8aneis,apla me thn autokotonia fobasai na to antumetophseis..enta3ei logiko einai,dn 3ereis ti 8a ginei meta to 8anato,alla pote dn prepei na to bazeis katw,zhse oso kalutera mporeis autes tis wres ths zwhs sou.gia auto kai prepei na zoume thn ka8e stigmh san na einai h teleutaia..

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Μα δεν τον φοβάμαι! Γραμμένο τον έχω και το λέω νομίζω ότι δεν θα αυτοκτονούσαμε τίποτα... Απλά λέω πως θα αυτοκτονούσα αν αυτοκτονούσα... Είναι μία επιλογή σε κάτι που δεν θα έκανα... Απλά... :D

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα όλη μέρα!(τέτοια ώρα αυτό λέμε?ιδέα δεν έχω)

Χμμ..έχει περάσει καιρός από τότε π ανέβασες το μπλογκ σου φιλόσοφε(!) αλλά εγώ καθώς χανόμουν στα στροβιλιστά μονοπάτια του μπλογκόκοσμου έπεσα πάνω του και ως συνήθως..εγώ θέλει σχολιάσει:D


Π λέτε παιδία τώρα όμως έχασα τον ιρμό μου τώρα..Αρχίζω με την αναφορά για την καταστροφή του κόσμου..:P συμφωνώ με εσένα..με την διευκρίνιση ότι δεν θα έχουμε λιγότερο από δύο μέρες ας πούμε γτ αλλιώς όντως ο χρόνος δεν θα είναι αρκετός για να ξεπεραστεί η κρίση πανικού και να έρθει η αποδοχή και η συνειδητοποίηση..εγώ κολλάω αλλού όμως..για μένα το δύσκολο θα ήταν να αποδεχθώ ότι η κατάσταση θα ήταν μη αναστρέψημη..και πές εγώ λόγω των χρόνων μ δεν έχω πολύ υπόληψη και θα το ξεπερνούσα..κάποιοι θα πέθαιναν προσπαθώντας και δεν θα ένιωθαν αυτή τη γλυκιά εξιλέωση..(και τώρα π το συνειδητοποιώ ξέφυγα λίγο από το θέμα)..


τώρα για τον θάνατο..οκ κι εγώ είχα διαμορφώσει από παλιά την κατάδικη μ άποψη π δεν νομίζω να αλλάξει ποτέ..μαρέσει π διαβάζω πράγματα π με εκφράζουν..οπως τον λες τον νιώθω..όχι φόβος..κάτι φυσικό,αναπόφευκτοκαι και εντάξει οδυνηρό..αλλά δεν πιστεύω καλώς ή κακώς σε άλλες ζωές κλπ..πιστεύω ότι όλα είναι απλά..σταματάς να υπαρχεις,τέλος..βσκ τώρα π με πίκρα μ διαπιστώνω,δεν πιστεύω καν ότι υπάρχει ψυχή ξεχωριστή από το σώμα..απλά ο χαρακτήρας και η ιδιοσυγκρασία π διαμορφώνεις λόγω της νοημοσύνης σου..

υπάρχουν κι άλλα π θέλω να πω..τώρα απλά πιάστηκα απο τις απαντήσεις των άλλων,αλλά ήδη έγραψα αρκετά:P

αντίοοοο!

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Καλημέρα σου κι εσένα... Ωραίο το comment σου... Και καλό το μεγάλο... Μ' αρέσουν τα μεγάλα... Χε χε...

Εγώ αμφιβάλω καν για την ύπαρξη κρίσης άμα είμαι σίγουρος για το όλο θέμα και την μη αναστρεψιμότητά του. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Είναι σαν κάτι που έλεγε ένας (όχι και τόσο σόι αλλά anyway) καθηγητής μου παλιός, ότι όταν δεν μπορείς να αποφύγεις τον βιασμό απόλαυσέ τον... Λολ...

Ψυχή για μένα είναι οι εμπειρίες, οι αναμνήσεις και ο χαρακτήρας. Τα ερεθίσματα. Είναι αυτό που σε κάνουν εσένα και όχι τον γείτονά σου...

Αν υπάρχουν κι άλλα πάντως ξέρεις που να τα πεις... :P