Εξαήμερη
Χτες γύρισα από την εξαήμερη... ΤΗΝ εξαήμερη... Αυτή την εκδρομή που περιμένεις σχεδόν από καταβολής κόσμου...
Η κούραση μεγάλη... Είναι αυτή η γλυκιά κούραση όπως ξαναέλεγα κάποτε. Είναι η κούραση έξι βραδιών με σχεδόν πλήρη έλλειψη ύπνου και έξι ημερών τόσο κουραστικές όσο μπορεί να είναι έξι μέρες...
Παρά κάποιων παραγόντων που σε κάνουν να ξέρεις ότι η εκδρομή μπορούσε να είχε πάει ακόμα πολύ καλύτερα, όταν σε ρωτάνε πως πήγε, το χαμόγελο φτάνει στα αυτιά και απαντάς πολύ καλά όμως... Δεν λες ψέματα. Ουσιαστικά δεν σε νοιάζει... Εσύ ξέρεις...
Γύρισα και πραγματικά νιώθω άλλος άνθρωπος. Η εκδρομή με μαλάκωσε τρομερά... Μου έδωσε επιτέλους πάλι πίσω την δύναμη να αγαπήσω... Τους αγαπάω όλους! 43 παιδιά, 3 καθηγητές κι εγώ... Και όμως... Τους αγαπάω όλους. Το λέω και το νιώθω πραγματικά τόσο πολύ... Είμαι ερωτευμένος με την αγάπη...
Η κατάσταση περίεργη.
Γύρισα, μπήκα σπίτι... Και... Και μαράζωσα... Τόση μοναξιά... Το συνήθισα. Συνήθισα να είμαι με αλλά 46 άτομα. Δεν μπορώ μόνος μου... Νιώθω τρελή μοναξιά... Θέλω να γυρίσω πάλι πίσω και να είμαι πάλι με όλους. Το συζητάω και με άλλους και λένε κι εκείνοι ακριβώς το ίδιο...
Και μετά έρχονται άσχημες σκέψεις... Ίσως αυτή να ήταν η τελευταία φορά που περάσαμε έτσι χαλαρά όλοι μαζί κάποιες ώρες... Μπορεί να μην ξαναγίνει πότε αυτό... Είναι τρομερό. Τους αγαπάω. Δεν θέλω να μας χωρίσουνε.
Μπορώ να πω ότι πλησιάζει να γίνει ισάξιο ενός χωρισμού από ερωτική σχέση... Και ακόμα είναι Πάσχα... Το καλοκαίρι στην αποφοίτηση τι θα γίνει? Στο χωρισμό στα πούλμαν έτρεξαν μερικά δάκρυα. Εγώ συγκρατήθηκα. Αλλά... Στο τέλος δεν θα είναι τόσο εύκολο... Το σχολείο ουσιαστικά ήδη τελείωσε... Δεν θα ξαναμπείς πότε πια στην τάξη με την τσάντα με τα βιβλία... Τα γράφω και κύματα ανατριχίλας περνάνε το κορμί μου...
Το αγαπάω αυτό το σχολείο... Είναι μάλλον ένα από τα δύο μεγαλύτερα κομμάτια της ζωής μου!!! Δεν μπορεί να τελειώνει έτσι απλά... Είναι στιγμές που θέλω να σταματήσει ο χρόνος και να της ζήσω όσο περισσότερο γίνεται. Αλλά δεν γίνεται... Ο χρόνος ο άτιμος τρέχει... Και δεν σταματάει. Εύχομαι τουλάχιστον να μείνουν για πάντα στην μνήμη μου αυτές οι αναμνήσεις, αυτές οι εικόνες πλημμυρισμένες από τόση αγάπη.
Μάλλον αυτή η εκδρομή θα μείνει ως ένα από τα λευκά της ζωής μου (Και όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν... Απλά θα πω... 504 χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας...).
Εικόνες και στίχους θα αναρτήσω σε από πάνω post γιατί ήδη έχω αργήσει να το δημοσιεύσω αυτό λόγω διαφόρων και πολλών αργοπορήσεων...
Η κούραση μεγάλη... Είναι αυτή η γλυκιά κούραση όπως ξαναέλεγα κάποτε. Είναι η κούραση έξι βραδιών με σχεδόν πλήρη έλλειψη ύπνου και έξι ημερών τόσο κουραστικές όσο μπορεί να είναι έξι μέρες...
Παρά κάποιων παραγόντων που σε κάνουν να ξέρεις ότι η εκδρομή μπορούσε να είχε πάει ακόμα πολύ καλύτερα, όταν σε ρωτάνε πως πήγε, το χαμόγελο φτάνει στα αυτιά και απαντάς πολύ καλά όμως... Δεν λες ψέματα. Ουσιαστικά δεν σε νοιάζει... Εσύ ξέρεις...
Γύρισα και πραγματικά νιώθω άλλος άνθρωπος. Η εκδρομή με μαλάκωσε τρομερά... Μου έδωσε επιτέλους πάλι πίσω την δύναμη να αγαπήσω... Τους αγαπάω όλους! 43 παιδιά, 3 καθηγητές κι εγώ... Και όμως... Τους αγαπάω όλους. Το λέω και το νιώθω πραγματικά τόσο πολύ... Είμαι ερωτευμένος με την αγάπη...
Η κατάσταση περίεργη.
Γύρισα, μπήκα σπίτι... Και... Και μαράζωσα... Τόση μοναξιά... Το συνήθισα. Συνήθισα να είμαι με αλλά 46 άτομα. Δεν μπορώ μόνος μου... Νιώθω τρελή μοναξιά... Θέλω να γυρίσω πάλι πίσω και να είμαι πάλι με όλους. Το συζητάω και με άλλους και λένε κι εκείνοι ακριβώς το ίδιο...
Και μετά έρχονται άσχημες σκέψεις... Ίσως αυτή να ήταν η τελευταία φορά που περάσαμε έτσι χαλαρά όλοι μαζί κάποιες ώρες... Μπορεί να μην ξαναγίνει πότε αυτό... Είναι τρομερό. Τους αγαπάω. Δεν θέλω να μας χωρίσουνε.
Μπορώ να πω ότι πλησιάζει να γίνει ισάξιο ενός χωρισμού από ερωτική σχέση... Και ακόμα είναι Πάσχα... Το καλοκαίρι στην αποφοίτηση τι θα γίνει? Στο χωρισμό στα πούλμαν έτρεξαν μερικά δάκρυα. Εγώ συγκρατήθηκα. Αλλά... Στο τέλος δεν θα είναι τόσο εύκολο... Το σχολείο ουσιαστικά ήδη τελείωσε... Δεν θα ξαναμπείς πότε πια στην τάξη με την τσάντα με τα βιβλία... Τα γράφω και κύματα ανατριχίλας περνάνε το κορμί μου...
Το αγαπάω αυτό το σχολείο... Είναι μάλλον ένα από τα δύο μεγαλύτερα κομμάτια της ζωής μου!!! Δεν μπορεί να τελειώνει έτσι απλά... Είναι στιγμές που θέλω να σταματήσει ο χρόνος και να της ζήσω όσο περισσότερο γίνεται. Αλλά δεν γίνεται... Ο χρόνος ο άτιμος τρέχει... Και δεν σταματάει. Εύχομαι τουλάχιστον να μείνουν για πάντα στην μνήμη μου αυτές οι αναμνήσεις, αυτές οι εικόνες πλημμυρισμένες από τόση αγάπη.
Μάλλον αυτή η εκδρομή θα μείνει ως ένα από τα λευκά της ζωής μου (Και όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν... Απλά θα πω... 504 χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας...).
Εικόνες και στίχους θα αναρτήσω σε από πάνω post γιατί ήδη έχω αργήσει να το δημοσιεύσω αυτό λόγω διαφόρων και πολλών αργοπορήσεων...
