Φτάνουν Χριστούγεννα

Φτάνουν Χριστούγεννα για άλλη μια φορά...

Την τρίτη το βράδυ βγήκες μια βόλτα στο κέντρο... Όλη η Αθήνα είναι στολισμένη. Τα πεζοδρόμια λαμπυρίζουν... Στολισμένα με απειράριθμα θραύσματα από τις τριγύρω σπασμένες τζαμαρίες.

Ένα παιδί νεκρό από σφαίρα αστυνομικού χωρίς να έχει κάνει απολύτως τίποτα όπως όλα δείχνουν...

Χαρωπές φωτιές και ιπτάμενες πέτρες και μπουκάλια παραγεμισμένα με εκρηκτική ύλη συμπληρώνουν το όλο σκηνικό.

Η ώρα 10 το βράδυ και η Αθήνα έρημη όσο δεν την έχεις ξαναδεί... Φόβος ενυπάρχει στην ατμόσφαιρα. Φόβος και μίσος... Φόβος, φθόνος και φόνος... Τρίτωσε το κακό.

Ένας φόνος, μια αφορμή, άπειρες πολιτικές προεκτάσεις και αποκαλύψεις συνειδήσεων και οι σκέψεις για το πεθαμένο παιδί απλά μερικές σταγόνες σε ένα χείμαρρο που κατεβαίνει ορμητικά και δεν υπολογίζει τίποτα στο πέρασμα του.

Η κυβέρνηση πεισματικά καρφωμένη στον θρόνο της αποδεικνύει το ποιον της δεξιάς για άλλη μια φορά με τάσεις που ρέπουν προς την ακροδεξιά.

Ο κόσμος στους δρόμους ξεχυμένος σπάει οργισμένος, κλέβει και μερικές φορές μοιράζει τα κλοπιμαία. Λαϊκή τάση που ρέπει προς τον αναρχισμό ή την ακροαριστερά...

Και έτσι για άλλη μια φορά φτάνοντας στο ζενίθ μιας ηθικοοικονομικής και γενικής εν τούτοις παρακμής καταλήγουμε να διαχωριζόμαστε στα δύο άκρα...

Ο Αλαβάνος να προσπαθεί να προσελκύσει τους νέους με νύχια και με δόντια και απ' την άλλη ο Καρατζαφέρης να κοιτάει το πλατύ κοινό μέσα στον χαμό προτείνοντας τάξη και ηρεμία.

Blowin' In The Wind - Bob Dylan

How many roads must a man walk down
Before you call him a man?
Yes, 'n' how many seas must a white dove sail
Before she sleeps in the sand?
Yes, 'n' how many times must the cannon balls fly
Before they're forever banned?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,
The answer is blowin' in the wind.

How many years can a mountain exist
Before it's washed to the sea?
Yes, 'n' how many years can some people exist
Before they're allowed to be free?
Yes, 'n' how many times can a man turn his head,
Pretending he just doesn't see?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,
The answer is blowin' in the wind.

How many times must a man look up
Before he can see the sky?
Yes, 'n' how many ears must one man have
Before he can hear people cry?
Yes, 'n' how many deaths will it take till he knows
That too many people have died?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,
The answer is blowin' in the wind.

Απαντήσεις χαμένες στις σκιές...

Ξαπλώνω. Τα αυτιά μου βουίζουν ακόμα από την συναυλία. Τα μάτια μου νετάρουν στο αχνό λαμπάκι απέναντι από το κρεβάτι στο οποίο είμαι ξαπλωμένος και οι γύρω σκιές τείνουν να εξαφανιστούν εντελώς μέσα στο μαύρο του σκοταδιού.

Οι σκέψεις για άλλη μια φορά κάνουν το μυαλό σου ένα θλιβερό λούνα παρκ. Τρέχουν με χιλιάδες στροφές. "Περίληψη προηγούμενων". Σου έρχεται στο μυαλό ο στίχος.

Που βρίσκεσαι? Τι κάνεις? Που πας? Γιατί πας εκεί? Τι έχεις ζήσει? Τι δεν έχεις ζήσει? Τι θα ζήλευες να είχες ζήσει? Τι σου αποκλείει το παρελθόν σου να ζήσεις?

Ερωτήματα πολλά. Όχι μόνο αυτά. Και οι απαντήσεις τείνουν να χαθούν όπως και οι σκιές γύρω από το αχνό φωτάκι. Ίσως να υπάρχουν και να μην μπορείς να τις δεις εσυ που εστιάζεις αλλού.

Soap opera - Τα φώτα που σβήνουν

Περίληψη προηγουμένων :μίσος,κούραση,χάπια στα κρυφά
Κάνοντας κύκλους στο τσιμέντο πέφτω πάνω σου ξανά
Ξέρω τα λόγια σου μικρή μου.Ένα κύκλωμα μέσα στο μυαλό
Αυτό μιλάει εδώ και χρόνια.Άκου είχα ένα και γω

Η οθόνη έκλεισε.
Χρώματα πονούν στα μάτια κι οι λέξεις στο χαρτί σβήστηκαν
νοήματα άδεια, αγάπη,ήρθε και θα κάψει τη μικρή μας χάρτινη ζωή

Ρώτα αν υπήρξαμε ποτέ μας έξω απ' το χαρτί,απ' το σενάριο
Ρώτα αν μπερδεύονται οι γραμμές μας...

Η οθόνη έκλεισε.
Χρώματα πονούν στα μάτια κι οι λέξεις στο χαρτί σβήστηκαν

νοήματα άδεια, αγάπη,ήρθε και θα κάψει τη μικρή μας χάρτινη ζωή

Γυμνό σώμα ή γυμνές σκέψεις...

Ένας άνθρωπος θα στέκεται γυμνός μπροστά σε κάποιον με τον οποίο θα κάνει σεξ όπως επίσης θα στέκεται γυμνός μπροστά και σε κάποιον που τον αγαπάει.

Επιλέγουμε συνειδητά ποιο μέρος του εαυτού μας να γυμνώσουμε και ποιο να κρύψουμε μακρυά έστω και από τον εραστή ή "εραστή" μας...

Ντρεπόμαστε για το κορμί ή το μυαλό μας. Μας έχουν πείσει κάποιες φορές ότι πρέπει να ντρεπόμαστε... Το γυμνό είναι και χυδαίο γι αυτούς.

Μα πόσο χυδαία μπορεί να είναι μια σκέψη ενός ερωτευμένου? Πόσο χυδαίο είναι ακόμα το σώμα ενός ανθρώπου.

Χυδαίοι είστε εσείς ρε! Με ακούτε? Ναι! Εσείς! Που πείσατε για όλα αυτά.

Περιεχόμενο... Σκατά... Αλλά τι?

Μία μέρα μετά από ξενύχτι (ξεημέρι καλύτερα 9 η ώρα το πρωί ήταν) γυρνώντας από μία βραδιά που θα προτιμούσα να μην χαρακτηρίσω καλύτερα αλλά με πολύ γέλιο και καλοπέραση σε πολλές απόψεις κάτι λέγαμε με έναν φίλο ανεβαίνοντας την πρωινή Ερμού και κάποια στιγμή μέσα στην κουβέντα πως ήρθε και γυρνάει ο φίλος και μου λέει: "Τι έχεις μέσα στο μυαλό σου δηλαδή?"

Η απάντηση που πήρε ήταν απλή, σοβαρή και άμεση... "Σκατά" του είπα. Και το πίστευα. Και το πιστεύω. Και το θέμα μου είναι ότι εντάξει. Αποφάσισα και συμβιβάστηκα ότι το μυαλό μου είναι γεμάτο σκατά. Αλλά... Υπάρχει και συνέχεια...

Τελικά ανακαλύπτω ότι το θέμα δεν είναι μόνο ότι έχει σκατά το μυαλό μου αλλά... Τι σκατά?
Τι σκατά είναι αυτά? Μπορεί κάποιος να με βοηθήσει?

Πολύ σκατό έπεσε σ' αυτό το post, θα του βάλω κόκκινο σηματάκι... :D Once again δολοφονώ το blog μου ανεβάζοντας κάτι τέτοια κείμενα... Δεν την παλεύω...

(Είπα να βάλω και ένα ανάλογο σκατί χρώμα στα γράμματα... Lol...)

Εφτά αλήθειες για μένα...

Να που ήρθε και η σειρά μου να συμμετάσχω σε ένα από αυτά τα blogίστικα παιχνίδια...

Εφτά αλήθειες λοιπόν για εμένα?

Χμμ... Θα ξεκινήσω με κάτι πολύ υλιστικό... Μ' αρέσει λοιπόν τρομερά να σηκώνομαι το πρωί, να κάνω ένα μπανάκι με την ησυχία μου και μετά να χαλαρώνω πίνοντας το πρωινό μου ακούγοντας τζαζ η γαλλική μουσική (πιάνα, σαξόφωνα και τέτοιες ιστορίες) και έχοντας το air condition να μου κρατάει την απόλυτη θερμοκρασία... (το όλο σκηνικό απαιτεί χειμώνα)

Δεύτερον, ειδικά παλιότερα μ' άρεσε πολύ να πίνω, όχι να γίνομαι κουρούμπελο αλλά να πίνω, να επιδιώκω να γίνομαι σκατά (γιατί όταν πίνω σοβαρεύω) και μετά να γράφω στο blog... :P Είναι αυτό που είχε πει κάποτε ένας ας πούμε φίλος, οι σκατένιες τάσεις που έχουμε όταν δεν είμαστε καλά, να γίνουμε ακόμα χειρότερα επίτηδες μέχρι να πιάσουμε πάτο... Αν και η αλήθεια είναι ότι όπως τελικά προκύπτει, μόνο από τον πάτο μπορείς να δώσεις πάλι ώθηση ώστε να ανέβεις, άρα μπορεί να έχει και κάποια λογική το όλο θέμα...

Τρίτον, και ειδικά γράφοντας το συγκεκριμένο post που μου το υπενθυμίζει περίτρανα, είμαι πολυλογάς και εγωκεντρικός και αν με πιάσει και είμαι λες και έφαγα γλιστρίδα την κάτσατε...

Τέταρτον, όπως έχω πει και σε παλιότερο post η μουσική παίζει τεράστιο ρόλο στην ζωή μου και για την ακρίβεια είναι ζωτικό στοιχείο της... Χωρίς μουσική αμφιβάλω αν μπορώ να ζήσω... Και γενικά χωρίς τέχνη. Δεν είμαι ιδιαίτερα καλός στο να δημιουργώ τέχνη αλλά πιστεύω ότι είμαι φοβερός στο να την απολαμβάνω...

Πέμπτον, ο μελαγχολικά καταθλιπτικός εαυτός μου που βγαίνει στο χαρτί (δηλαδή, βασικά, στο πλαίσιο εισαγωγής κειμένου του blogger μέσω του πληκτρολογίου μου αλλά anyway) δεν συμβαδίζει και 100% με την λοιπή μου τρομερά χαζοχαρούμενη συμπεριφορά μου την οποία κιόλας ούτε θέλω, ούτε έχω σκοπό να αλλάξω. Δεν πρόκειται να ξαναγίνουμε παιδιά ρε φίλε... Μια φορά ζούμε...

Έκτον, και μιας και το έφερε και το γράψιμο, ζω με ένα ιδιαίτερα άτσαλο τρόπο γιατί πιστεύω πολύ στο "Μια ζωή την έχουμε κι αν δεν την γλεντήσουμε, που θα καταντήσουμε?"... Που ξέρω εγώ ότι θα ζω και αύριο ρε φίλε? Και ειδικά τα νιάτα δεν ξαναγυρνάνε ρε παιδί μου οπότε...

Έβδομον, είμαι άνθρωπος της νύκτας, των στενών, των δρόμων, της υπερκοινωνικότητας, των σκέψεων, των συναισθημάτων, του διαλόγου, του διαλογισμού, της (αμπελο)φιλοσοφίας, της χαλαρότητας, της αισιοδοξίας και της ρεαλιστικότητας, της αλήθειας στην ωμή της μορφή...

Αυτά νομίζω ότι είναι αρκετά για να περάσω και το μπαλάκι σε κανέναν άλλο, να δω σε ποιον που από blogroll είμαι χάλι μαύρο... Οπότε μάλλον σε όλους το περνάω...

La noche dreams

Το συγκεκριμένο post είναι η απάντηση μου σε ένα post της αγαπητής La noche το

Dreams...or...Nightmares.........?

Ο λόγος που με έκανε να διαβάσω την δεδομένη στιγμή το post αυτό ήταν ότι είναι έξι παρά πέντε και έχοντας μόλις ξυπνήσει από ένα εφιάλτη δεν μπορώ να ξανακοιμηθώ...

Οι μεγάλες προσωπικότητες συναντούνται...

Όλες τις τελευταίες μέρες αυτό γίνεται, κοιμάμαι, λίγο, ξυπνάω και θυμάμαι τον εφιάλτη μου.

Ποτέ δεν θυμόμουν όνειρα. Μόνο ένα δυο εφιάλτες στην χάση και την φέξη. Και τώρα κάθε μέρα τα ίδια. Και σήμερα ξύπνησα και με πονοκέφαλο.

Τα όνειρα περίεργα. Το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια κάποιες φορές...

Λένε ότι δεν θυμάσαι πρόσωπα που δεν ξέρεις και απλά τα είδες στα όνειρά σου και τουλάχιστον για εμένα πάντα αυτό συνέβαινε.
Και όμως τώρα δυο τρεις μέρες μετά και ακόμα θυμάμαι ένα άγνωστο πρόσωπο. Δεν μπορώ να καταλάβω... :S

Σκέφτομαι να αλλάξω την μουσική που ακούω πριν πέσω για ύπνο και να ξαναπροσπαθήσω. :P

Ψιλοχοντροάσχετο αυτό που απάντησα στο post σου αλλά είναι οι καταστάσεις... Και η αλήθεια είναι ότι κι εγώ με ένα τέτοιο όνειρο πρωτοξεκίνησα αυτούς τους εφιάλτες. Που ούτε ακριβώς εφιάλτες είναι δηλαδή... Με εκείνη την ανάμνηση την ασπρόμαυρη από το παρελθόν να κάνει περίεργες βραδινές επισκέψεις στο μυαλό μου. Αλλά με περίεργο τρόπο. Όχι τον συνηθισμένο τρόπο που έκανε επισκέψεις στο μυαλό μου μέχρι τώρα...

Μόνο που τότε εγώ το είχα πει... Πως τα όνειρα είναι ασπρόμαυρα... Εγώ... Και είχε στραβώσει στο άκουσμα.

Αυτά... Πάω να δω μήπως και κοιμηθώ. Άκουσα και κάτι πιο ήσυχο.

Σβήστηκε...

Και όμως μετά από πολύ πολύ καιρό είχα γράψει ένα αρκετά καλό (ή τουλάχιστον έτσι μου φαινόταν εμένα) κείμενο όντας στα Γιάννενα αλλά όταν πήγα να το ξανανοίξω δεν υπήρχε απλά...

Προσωπική πτώση

Κάποτε ξεκίνησα ένα ταξίδι σε αυτήν την ζωή. Χαρές κι αναποδιές με οδήγησαν να γίνω απλά αυτό που είμαι κι ας έρχονται στιγμές που πραγματικά δεν ξέρω ποιος είμαι και τι κάνω... Στιγμές και μήνες ολόκληροι δηλαδή...

Δεν θα πω ποιος είμαι. Δεν το ξέρω. Δεν θα πω τι κάνω. Δεν το ξέρω. Ξέρω τι δεν είμαι. Ξέρω πότε σκέφτομαι με τρόπο που δεν αρμόζει στην ίδια την ιδιοσυγκρασία μου.

Κάποιες στιγμές μία απλή αλλαγή χωρίς συγκεκριμένο λόγο μπορεί να φέρει μία τελείως διαφορετική αντίληψη της πραγματικότητας στο μυαλό μας. Και μια άλλη που απλά μας επαναφέρει στην δικιά μας αυτή πραγματικότητα που έχουμε χρόνια χτίσει...

Νιώθουμε πιο άνετα όταν γυρίσουμε. Είμαστε στο σπίτι μας. Σε αυτό που νιώθουμε μέσα μας. Κι ας είναι οι συνειδητές αποφάσεις μας διαφορετικές από αυτό.

Περνώντας μία φάση ασυμβατότητας με τον ίδιο τον εαυτό μου κατέληξα να τα ξαναβρώ μαζί του χωρίς κανένα απολύτως λόγο. Θες να 'ταν η βροχή που έπεσε πάνω μου? Θες να 'ταν κάποιο τραγούδι? Ένα συναίσθημα. Απλά γύρισα και δεν πρέπει να ξανακυλήσω στο διαφορετικό αν και σχεδόν ξέρω σίγουρα ότι ακόμα δεν τελείωσε αυτός ο κύκλος του λάθους... Πρέπει να διανύσω κι άλλα χιλιόμετρα πάνω του...

Το αδιέξοδο σαφές και εμφανές. Η λύση μάλλον ανύπαρκτη. Πορεία περίεργη. Τι μου μένει? Ειλικρίνεια προς του γύρω μου. Μακάρι λοιπόν να βρω την δύναμη να έχω και αυτή την φορά την ειλικρίνεια που πάντα διατηρούσα με κόπο και θυσίες.

Ημισκούμπρια & Goin' Through & T.X.C. - Η πτώση

Στα παράξενα όνειρά μου
αλεξίπτωτο φοράω
σαν χρυσόσκονη κλεμμένη
στον αέρα με σκορπάω.

Ένα μάτι θηλυκό
δε δακρύζει να με σώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα
κι αχαλίνωτη η πτώση.

Δεν υπάρχει γυρισμός,
όλοι τρέχουν κι εγώ μέσα
με ξεγέλασε ξανά
η ανάμνηση η μπαμπέσα.

Το '80 μ' έχει αφήσει
τη φωτιά να ξανανάψω,
τις παλιές εκείνες μνήμες
μάλλον πρέπει να τις κάψω.

Κι εκείνο το φιλί
ένα άγγιγμα με ρίγος
τόσα χρόνια μακριά
ο καιρός φαίνεται λίγος.

Τότε το γλυκό μεθύσι
ήταν κάτι σαν αστείο
τώρα όλα σιωπηλά
κι ένα λίκνισμα γελοίο.

Το βινύλιο ξεθωριάζει
και χαϊδεύω τις στροφές του
δάσκαλος ο χρόνος
και ανίερες οι ουλές του.

Ξένος παρατηρητής
λέω πια πως δε φοβάμαι
μα τα λάθη σαν ταινία
μπρος στα μάτια μου περνάνε.

Τις φωνές από τα λάθη
κάποιος πρέπει να φιμώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα
κι αχαλίνωτη η πτώση.

Να μαι μόνος μεθυσμένος πάλι
να ονειροπολώ
με ναυάγια αναμνήσεων
φτιαγμένα από φελλό.

Τι να φταίω που γεννήθηκα
αγόρι με φτερά
και το κάθε υγρό όνειρό μου.
Μένει. Δε με διαπερνά.

Και χαζεύοντας τον batman
τον coyot και τον ten-ten
διαπιστώνω πως δεν είμαι
με τους μεν ούτε με τους δεν

κι ονειρεύομαι στον κόσμο
κάτι πράγματα μικρά
που ο ήλιος τα γεμίζει
με μια δύσκολη ομορφιά.

Α! Α! ʼνοιξε τα μάτια σου
μάζεψ' τα κι ένωσε τα κομμάτια σου.
Μπορείς ακόμα.

Βγες από το ψυχοφθόρο
τέρμα κι όρμα.
Αναζήτησε το σοκ
που θα σε βγάλει από το κώμα.

Βάλε σε μια σειρά
τα πράγματα μεσ' στο κεφάλι σου
ποτέ δεν είναι αργά
για να πιστέψεις στις δυνάμεις σου.

Εσύ είσαι ο μόνος που μπορεί
να σε σώσει...
Να δώσει ένα τέρμα σ' αυτή
την καταραμένη πτώση!

Τις φωνές από τα λάθη
κάποιος πρέπει να φιμώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα
κι αχαλίνωτη η πτώση.

Το μεγαλείο της αγριεμένης φύσης.

Η ώρα τρεις περασμένες το βράδυ... Ένα κανονικό βράδυ με αέρα...

Πιάνεις το μαλλί με λαστιχάκι πίσω, βάζεις πρόχειρα ρούχα, κρύβεις βαθιά μέσα στις τσέπες σου οτιδήποτε ηλεκτρονικό, παίρνεις το mp3 σου, βάζεις και τα γάντια του ποδηλάτου και βγαίνεις ήσυχα από το σπίτι όπου όλοι κοιμούνται... Κατεβαίνοντας θα πάρεις το ποδηλατάκι σου και θα "πετάξεις" προς την κατεύθυνση της θάλασσας...

Ο αέρας που έχει σήμερα είναι αρκετός ώστε στην κατάλληλη μεριά τα κύματα να είναι τόσο μεγάλα ώστε να φτάνουν μέχρι και 50 μέτρα μακρυά... Η θάλασσα σκούρα και αγριεμένη κάτω από τον καλοκαιρινό έναστρο ουρανό τονίζει το σκούρο μπλε της με τις άσπρες αιχμές των κυμάτων της που αναβλύζουν εδώ κι εκεί...

Το mp3 ήδη παίζει γνώριμα τραγούδια viking metal... Αυτές οι συνθήκες στις οποίες βρίσκεσαι σου δημιουργούν την ανάγκη για δυνατά αλλά σκοτεινά ακούσματα...

Στέκεσαι μόνος και απόμακρος από κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα... Στέκεσαι λίγο πιο πίσω από εκεί που σκάνε τα κύματα και ο αέρας σου φέρνει χιλιάδες σταγονίδια που ξεφεύγουν... Αλλά δεν σε νοιάζει... Για την ακρίβεια σου αρέσει... Και ο αέρας σου αρέσει... Αχ πόσο σ' αρέσει... Είναι παντού γύρω σου και σε χαϊδεύει και είναι αυτός που κάνει την θάλασσα μπροστά σου να έχει αυτήν την άγρια παράξενη ομορφιά... Αυτό το άγριο μεγαλείο...

Τα τραγούδια που ακούς τονίζουν αυτήν την αίσθηση του μεγαλείου όπως και το μαύρο που υπάρχει παντού γύρω σου... Μία απέραντη αλάνα χωμάτινη, βράχια και μπροστά η άγρια θάλασσα σε μία μεγαλειώδη προσπάθεια να σκεπάσει όλη την αλάνα και εσύ εκεί ανάμεσα στο χαμό να περνάνε από γύρω σου τα κύματα...

Ο αέρας δυναμώνει και πέφτει... Σιγά σιγά και χωρίς καλά καλά να το καταλάβεις έχεις βρεθεί σχεδόν δύο μέτρα από την φουρτουνιασμένη θάλασσα και τα κύματα πλέον σχεδόν σε βρέχουν κανονικά. Τα μεγάλα κάνουν και προσπάθειες να σε κουκουλώσουν. Αντανακλαστικά τραβιέσαι πίσω αλλά σε λίγο δεν θα το κάνεις ούτε αυτό... Και έτσι ανάμεσα στα κύματα μένεις ακίνητος και ακούς την μουσική σου... Ένας τρελός...

Νιώθεις σαν να σε περικυκλώνουν τα τρία στοιχειά... Η γη κάτω απ' τα πόδια σου, το νερό μπροστά σου και ο αέρας παντού γύρω σου... Η μουσική σου σου δίνει μία αίσθηση δύναμης και έτσι συμμετέχεις κι εσύ πλέον στο μεγαλείο που επιδεικνύει η φύση γύρω σου παρότι απλά στέκεσαι ακίνητος...

Κι έτσι πέρασε μία ώρα και ούτε που το κατάλαβες... Όρθιος και ούτε καν που σκέφτηκες να κουραστείς... Ήσουν κι εσύ ένα με τον ακούραστο αγέρα και τα αεικίνητα κύματα...

Τα τελευταία τραγούδια είναι ελληνικά... Είναι ροκ... Απλή ροκ... Που όμως τα συναισθήματα που σου ξυπνάει είναι ακόμα πιο σκοτεινά και δυνατά από το χαμό που γίνεται γύρω σου...

Βάζεις το "Ναυάγιο"... Και τότε... Γυρνάς το κεφάλι σου να κοιτάξεις τον μισοφώτιστο από το φεγγάρι αλλά έναστρο ουρανό και βλέπεις μία λάμψη πιο δυνατή από τα υπόλοιπα αστέρια να κινείται... Ένα αστέρι πέφτει... Και λένε τόσα για τα αστέρια που πέφτουν... Ψυχές... Αλλά εκείνη την στιγμή απλά σκέφτεσαι να κάνεις την ευχή που λένε ότι δικαιούσαι... Και πριν προλάβεις να σκεφτείς το στόμα του μυαλού σου την έχει ήδη ψιθυρίσει... Δεν έχει σχέση με το παρόν σου. Είναι κολλημένη εκεί στο παρελθόν σου... Δεν είναι κάτι σπουδαίο. Είναι κάτι απλό. Κάτι που νόμιζες ότι είχες αλλά τελικά ο ίδιος σου ο εαυτός σου αποδεικνύει ότι ακόμα το αναζητάς...

Και έτσι καταλαβαίνεις ότι ίσως ακόμα και τώρα να μην είσαι έτοιμος να είσαι αυτός που είσαι...

(Την ευχή δεν θα την πω και ούτως ή άλλως δεν πρέπει να την πω. Ο καθένας μπορεί να υποθέσει ότι θέλει... Εμένα πάντως με έβαλε σε σκέψεις η ίδια μου η ευχή...)

Ακούς ένα τραγούδι ακόμα, ανεβαίνεις στο ποδήλατό σου και φεύγεις... Το μόνο που θέλεις είναι να είχες λίγη ακόμα ώρα να περάσεις εκεί (δεν σου επιτρέπει το ότι ήδη είναι περασμένες τέσσερις) και ένα μπουκάλι μαυροδάφνη να γλυκάνεις το αλμυρό πλέον στόμα σου.

Το κρύο από το βρέξιμο και τον αέρα σε κρατάει σε μία τέλεια κατάσταση ακόμα και μέχρι να φτάσεις σπίτι και να αρχίσεις να γράφεις ετούτο εδώ το κείμενο...

Πάω για την μαυροδάφνη μου λοιπόν...

Διονύσης Σαββόπουλος - Θαλασσογραφία

Να μας πάρεις μακριά
να μας πας στα πέρα μέρη
φύσα θάλασσα πλατιά
φύσα αγέρι φύσα αγέρι

The images are from devianart.

Γι' αυτό...

Γι' αυτό σε αγαπάω ρε... Γιατί πέρασες μία βραδιά να ακούς την αναπνοή μου. Για ένα φιλί που αξίζει παραπάνω από μία ζωή ολόκληρη... Άλλωστε... "Δεν σου φτάνει μια ζωή για να χορτάσεις μια στιγμή..."! Για αυτά τα κλάματα... Γιατί "φτάνει που κλαίμε"... Γι' αυτό και γι' άλλα τόσα που δεν μπορώ και δεν θέλω να ξεχάσω. Ξέρεις εσύ... Ακόμα και τα άσχημα... Ακόμα και εκείνος ο χαρούμενος μπαμπάς...

Manifesto...

Το post που ακολουθεί περιέχει τεχνικούς όρους εν μέρη.

Δεν παραχωρείται άδεια να διαβαστεί από κυβερνητικούς, λογοκριτικούς, ανθρώπους που συνδέονται με οποιονδήποτε τρόπο με αστυνομία, δικαστικούς και λοιπούς φορείς των κρατών. Γενικά δεν δίνω άδεια να το διαβάσει κανείς που να έχει το δικαίωμα να με βλάψει νομικά για οποιονδήποτε λόγο όσο αναφορά αυτά που λέει.

ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΟ POST!

Σήμερα και μιας και είχα και καιρό να γράψω παίρνω το θάρρος και χώνω και αυτό το blog βαθιά μέσα στην λίστα των παρακολουθούμενων blog αναρτώντας την μετάφραση από ένα μανιφέστο που βρήκα στο cache από το hash.gr το οποίο είναι πλέον down. Κάποτε, ως παιδί κι εγώ, είχα ασχοληθεί με το white hat hacking, δηλαδή το καλόβουλο hacking. Έτσι διαβάζοντας αυτό το κείμενο μου ήρθαν κάποιες παλιές αναμνήσεις στο μυαλό. Υπόψιν για όσους δεν ξέρουν... Hacker δεν είναι αυτός που μπαίνει μέσα στα pc των άλλων. Αυτός είναι cracker. Το κείμενο το βάζω γιατί εκτός από αυτά που λέει καθ' αυτά είναι και από μόνο του ένα φοβερό κείμενο. Κάπου σε ένα cd μου έχω και το πρωτότυπο αλλά βαριέμαι να το βρω τώρα... Αν είναι άλλη ώρα...

Το μανιφέστο των hackers

Πρόκειται για τη μετάφραση στα ελληνικά του γνωστού στους περισσότερους από μας Μανιφέστο των hackers που έγραψε ο Mentor.

Μετάφραση: Egofan (αναγνώστης)

... Άλλος ένας συλλήφθηκε σήμερα. Είναι σε όλες τις εφημερίδες, "Έφηβος συλλήφθηκε για ανάμιξη σε Σκάνδαλο Υπολογιστών", "Hacker συλλήφθηκε μετά από Τραπεζική Απάτη..."

Αναθεματισμένα Παιδιά. Όλα το ίδιο είναι...

Αλλά σκεφτήκατε ποτέ εσείς, με την θεωρητική σας ψυχολογία και την ξεπερασμένη σας τεχνολογική ιδεολογία, να κοιτάξετε πίσω από τα μάτια ενός hacker; Αναρωτηθήκατε ποτέ, τι είναι αυτό που τον κάνει να λειτουργεί, τι είδους δυνάμεις τον συγκροτούν, τι ίσως να είναι αυτό που τον δημιούργησε;

Είμαι ένας Hacker, μπες στον κόσμο μου... Είναι ένας κόσμος που αρχίζει από το σχολείο... Είμαι εξυπνότερος από τα περισσότερα άλλα παιδιά, οι βλακείες που μας διδάσκουν με κάνουν να βαριέμαι...

Αναθεματισμένοι κομπλεξικοί. Όλοι το ίδιο είναι...

Είμαι στο Γυμνάσιο ή στο Λύκειο. Ακούω τους καθηγητές να εξηγούν για δέκατη-πέμπτη φορά από τι αποτελείται το μόριο. Το καταλαβαίνω. "Όχι, κυρία. Δεν έγραψα την άσκησή μου. Την έκανα με τον νου μου."

Αναθεματισμένο παιδί. Μάλλον θα την αντέγραψε. Όλα το ίδιο είναι...

Και τότε συμβαίνει.... Μια πόρτα προς έναν άλλο κόσμο ανοίγει... κυλά μέσα από την τηλεφωνική γραμμή, όπως κυλά η ηρωίνη μέσα στις φλέβες ενός ναρκομανή, ένας ηλεκτρονικός παλμός στέλνεται έξω, ένα καταφύγιο από τις καθημερινές ρουτίνες ανακαλύπτεται... το Δίκτυο βρέθηκε.

Αυτό είναι. Εδώ ανήκω... Ξέρω τους πάντες εδώ... Ακόμα και αν δεν τους συνάντησα ποτέ, δεν τους μίλησα ποτέ, ίσως να μην ξανακούσω τίποτα σχετικό για αυτούς ξανά... Σας ξέρω όλους...

Αναθεματισμένο παιδί. Απασχολεί τις τηλεφωνικές γραμμές πάλι. Όλα το ίδιο είναι...

Και βέβαια είμαστε όλοι το ίδιο...μας τάιζαν παιδική τροφή στο σχολείο όταν εμείς πεινούσαμε για ένα μεγάλο κομμάτι κρέας... τα κομματάκια κρέατος που αφήσατε να ξεγλιστρήσουν ήταν ήδη μασημένα και άγευστα. Κυριαρχούμαστε από σαδιστές ή αγνοούμαστε από τους απαθείς. Λίγοι αυτοί που είχαν κάτι να διδάξουν εμάς τους πρόθυμους μαθητές, αλλά αυτοί οι λίγοι είναι σαν σταγόνες στην έρημο.

Αυτός είναι ο κόσμος μας τώρα. Ο κόσμος του ηλεκτρονίου και του διακόπτη, της ομορφιάς των baud. Χρησιμοποιούμε μια ήδη υπάρχουσα υπηρεσία χωρίς να πληρώνουμε για κάτι που θα μπορούσε να είναι εξευτελιστικά φθηνό αν δεν διευθυνόταν από άπληστους επιχειρηματίες, και αποκαλείτε εμάς εγκληματίες. Εξερευνούμε... και μας αποκαλείτε εγκληματίες. Υπάρχουμε χωρίς φυλετικές διακρίσεις, χωρίς εθνικότητα, χωρίς θρησκευτικές δεσμεύσεις... και εσείς μας αποκαλείτε εγκληματίες. Φτιάχνετε ατομικές βόμβες, προκαλείτε πολέμους, δολοφονείτε, κλέβετε, και μας λέτε ψέματα για να μας πείσετε ότι είναι για το δικό μας καλό, και παρόλα αυτά εμείς είμαστε οι εγκληματίες.

Ναι, είμαι εγκληματίας, το έγκλημά μου είναι η περιέργεια, το έγκλημά μου είναι το ότι κρίνω τους ανθρώπους για αυτά που λένε και σκέφτονται και όχι για το πως δείχνουν. Το έγκλημά μου είναι το ότι σας ξεπέρασα στην εξυπνάδα, κάτι για το οποίο δεν θα με συγχωρέσετε ποτέ.

Είμαι ένας Hacker, και αυτό είναι το Μανιφέστο μου. Ίσως να σταματήσετε εμένα, αλλά δεν μπορείτε να μας σταματήσετε όλους... εξάλλου, είμαστε όλοι το ίδιο.

Και μαζί με το κείμενο θα αναρτήσω και ένα από τα πιο φοβερά ελληνικά τραγούδια για εμένα κι ας φοβάμαι ότι αν το δουν αυτοί που το έχουν γράψει θα μου την πουν. Εν πάση περίπτωση εγώ δεν προωθώ τίποτα οπότε ελπίζω να μην υπάρξει πρόβλημα.

ΝΑΓΚΑΣΑΚΙ

Ω Τσάρλι! Τραβήξου απ' τον ήλιο
Σαν σήμερα ρίξαν την ατομική
Σήμερα στα λιμάνια
Οι σωματέμποροι κι οι πορτοφολάδες
Θα μπορούν να περηφανεύονται
που δεν γίναν επιστήμονες

Ω Τσάρλι! Τραβήξου απ' τον ήλιο
Σαν σήμερα ρίξαν την ατομική

Σήμερα θα μπορούσε
μια πόρνη να λέει στην προσευχή της
Ω Θεέ σ' ευχαριστώ
που δεν γέννησα

(Φ. Αγκουλές, 1951)

Ωχρά Σπειροχαίτη

Πέρασε ένας χρόνος...

Πέρασε ένας χρόνος και ούτε που τον κατάλαβα... Πότε ήρθε, πότε έφυγε... Ακόμα εκεί... Κολλημένος... Ακόμα σε μία βραδιά με βότκα και θάλασσα... Ακόμα να πονάς να σκέφτεσαι και να υπάρχεις... Αλλά πλέον απλά να υπάρχεις. Όχι κάτι λιγότερο, όχι κάτι περισσότερο...

Όταν ξεκίνησα να γράφω το post δεν συνέχισα οπότε τώρα μάλλον δεν θα λέει και πολλά άλλα τι να κάνουμε... Ήταν ένας χρόνος...

Ήταν ο ένας χρόνος που με έκανε ουσιαστικά blogger... Ήταν ένας χρόνος που με έκανε ουσιαστικά κρύο και παγερό άνθρωπο... Ένα άνθρωπο με λειψά -ή καλύτερα- ανύπαρκτα όνειρα, χωμένα καλά εκεί πίσω...

Ένας χρόνος μακρυά από μυρωδιές και αρώματα αγαπημένα... Μακρυά από μέρη και στιγμές... Από φράσεις και ακούσματα... Από σκέψεις και μηνύματα...

Ένας χρόνος μακρυά από τον ίδιο μου τον εαυτό. Μόνο ρωγμές... Στα χείλια... Τρέχουν αναμνήσεις... Χαρακώματα στις ουρές διάτοντων αστέρων... Όνειρα και ευχές που πήδηξαν στο κενό του μαύρου μου ουρανού...

Ένα χρόνο ψάχνω πνοή για να αναπνεύσω μέσα στο δηλητήριο που έχουν τα σπλάχνα μου... Ένα χρόνο προσπαθώ να ξανανάψω το φως αυτών των αστεριών που έσβησαν ώστε να βρεθεί ο δρόμος...

Ένα χρόνο προχωράω μπροστά μα πάντα φτάνω πίσω... Ένα χρόνο παραπατώντας στην σιωπή...

Ένα χρόνο ότι και να κάνω απλά θα κάνω κακό και άρα κακό και στον εαυτό μου... Ένα χρόνο θα αναζητάω αυτό που λείπει για να καλύψει το κενό μου και δεν θα το βρίσκω παρά σε ένα μπουκάλι κρασί, σε ένα ξεχασμένο τηλέφωνο, σε ένα σκισμένο κείμενο, σε μια ξεγραμμένη σκέψη, σε έναν στερεμένο εφιάλτη... Σε μια πηγή χωρίς νερό... Γεμάτη αίμα... Στεγνό και ξεραμένο. Μιας καρδιάς που μάτωσε μέχρι που στέρεψε και πια απλά χτυπάει αναγκασμένη μα άδεια σε έναν άδειο κόσμο, σε έναν άδειο και ψυχρό κόσμο...

Αναπληρώνοντας το αίμα της με κόκκινο κρασί γλυκό που χάνει την γλύκα του καθώς διαπερνά τις στεγνές από τον χρόνο φλέβες... Και προκαλεί τον πιο γλυκό ίλιγγο...

Ένας χρόνος και είπες να κόψεις όλα τα κακά για ένα όρκο εκεί πίσω που νόημα δεν έχει παρά μία δόση μονόπλευρης αγάπης... Ένας όρκος βασισμένος σε μία μπλούζα με την μυρωδιά του ανθρώπου που την φόρεσε πριν πολύ καιρό, την στάχτη από ένα τσιγάρο που έχει πια τόσο καιρό που έσβησε... Το άρωμα από μία κολόνια που πλέον εξατμίστηκε... Το κραγιόν πάνω σε χείλη που έχουν δεχτεί τόσα ξένα και άγνωστα φιλιά... Τα δικά σου...

Ένας χρόνος και πλέον μετά από έναν εντελώς άδειο καιρό οι μόνες κουβέντες είναι χαζές χαζοκουβέντες... Βοήθεια για τους υπολογιστές όπως και η ηλίθια χαζογκόμενα που μετά από δυο χρόνια που είχε να σου μιλήσει μόνο αυτό βρήκε να σου πει...

Αλλά δεν πειράζει... Και πλέον ούτε το στυλ, ούτε η εμφάνιση, ούτε οι συνήθειές μου σου αρέσουν... Αυτά όλα που ξεκίνησαν και τελείωσαν ΜΕΤΑ και ΓΙΑ χάρη σε αυτά που έγιναν μέχρι και ένα χρόνο πριν αγαπητή μου... Δεν εγκρίνεις πλέον ούτε τον τρόπο που μιλάω και δεν με νοιάζει να σου πω την πικρή μου την αλήθεια... Τόσα δεύτερα πρόσωπα σ' αυτό το blog και εδώ σου μιλάω σε πρώτο ενικό, ω, ναι...

Να το διαβάσεις και να το δεις. Έτσι είναι. Δεν ξέρω τι πρωτοφταίει που το τολμώ και το κάνω αλλά αυτός ήμουν, είμαι και θα είμαι. Και όποιον τον αγάπησα τον αγάπησα και όποιον μίσησα τον μίσησα... Κι ας πέρασε ένας χρόνος... Κι όποιος δεν αντέχει την αλήθεια μου θα του την σιγοψιθυρίζω κάθε βράδυ σε κάθε εφιάλτη του μέχρι να γίνει βίωμα αβάσταχτο... Μέχρι να γίνει ένα δάκρυ που θα κυλήσει από τα μάτια και αμέσως μετά θα γίνει μαργαριτάρι για να στολίζει τον τάφο αναμνήσεων παλαιότερων του ενός χρόνου.... Μαργαριτάρι για να στολίζει τον βραδινό έναστρο ουρανό σαν να 'ταν κι αυτό ένα άστρο έτοιμο να κυλήσει και να εκπληρώσει κάποια ευχή...

Ξημερώνει και η πρωινή δροσιά κάθεται πάνω στα κάγκελα του μπαλκονιού σου και τα κάνει λίγο πιο στεγνά απ' τα υγρά σου μάτια... Αν βγεις και γείρεις να ακουμπήσεις πάνω τους να ατενίσεις την θάλασσα θα γεμίσεις πάλι με τόσα κλάματα που φτάνουν να ξεπλύνουν και τις τελευταίες μυρωδιές από εκείνη την μπλούζα και γι' αυτό δεν το κάνεις...

Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω... Ήπια τόσο πολύ πάλι σήμερα... Και άκουσα τόσα τραγούδια που πια δεν πρέπει να γράψω... Πρέπει να έχει ξημερώσει κιόλας έξω... Πέρασε λοιπόν ένας χρόνος και ακόμα πίνω, ακόμα γράφω σε αυτό το blog για αυτόν τον λόγο, ακόμα ακούω τα ίδια γ*****α τραγούδια και γίνομαι σκατά, ακόμα ξημερώνει κι εγώ είμαι εδώ περιμένοντας την κοπέλα που θα μπορέσει να μου μιλήσει επαρκώς... Ακόμα σκέφτομαι... Ακόμα πονάω... Ακόμα αιμορραγώ νοητά και ακόμα μιλάω και γράφω και φωνάζω τα συναισθήματά μου έστω και έμμεσα γιατί δεν έχω το κουράγιο πλέον να το κάνω άμεσα κα το παραδέχομαι....

Διάφανα Κρίνα - Έγινε η απώλεια συνήθειά μας


Γλύφω το οξύ απ 'τις ρωγμές των χειλιών σου και προσπαθώ να σου απαλύνω τον πόνο
τα χρόνια που περάσανε μ 'αφήσανε μόνο να ψάχνω την πνοή μου στο νεκρό εαυτό σου.

Ζητάω βοήθεια από ανήμπορα χέρια που ριγούν στην αγάπη και στον τρόμο
πήρες λάθος τον δικό μου δρόμο και ψάχνεις το φως μου σε σβησμένα αστέρια.

Η απουσία σου μ 'εξουθενώνει και δεν μπορώ να συνηθίσω
νιώθω να προχωράω μπροστά μα πάντα φτάνω πίσω κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει.

Σβήνω τα ίχνη απ 'τα ψέμματά μας παραπατάω στην σιωπή
έγινε η απώλεια συνήθειά μας κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή.


There are only two kinds of ghosts out there. The ones you forget.

And the ones that kill you.

The images are from deviantart.

Είναι μυστήρια η χώρα των δακρύων...

Μόλις ανακάλυψα αυτό το song και επειδή πολλές φορές τα έχω νιώσει και σκεφτεί αυτά είπα να το βάλω για να το μοιραστώ και μαζί σας... Με όσους τυχαίνει να με διαβάζουν...

Διευκρινίσεις για το μικρό κειμενάκι από κάτω...

Το από κάτω το ανέβασα διότι τις τελευταίες μέρες και λόγω στενότητας χρόνου λόγο εξετάσεων τα μόνα κείμενα που γράφω είναι κάτι τέτοια παρακμιακά... Παρ' όλ' αυτά, μιας και μ' αρέσουν είπα να ανεβάσω ένα το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί και αυτοτελές και αν το συνεχίσω ποτέ θα το σβήσω και τα το ξαναανεβάσω όλο... Μέχρι τότε αυτό...

Αποτυχημένος προστάτης, θύμα αγάπης...

Δίπλα μου κάθεται ένας άγγελος σκυμμένος... Η άγρια ομορφιά του ρουφιέται μέσα στο πληγιασμένο του φτερό, απ' όπου ρέει παγωμένο σαν σώμα νεκρού το θεϊκό του αίμα με την λεία υφή μετάλλου και το βαθύ κόκκινο του πιο παθιασμένου φιλιού...

Αποτυχημένος προστάτης, (ή να 'ναι) θύμα αγάπης...

Το κείμενο και το δίστιχο είναι δικά μου και υπάρχουν δικαιώματα... Lol...
The images are from Deviantart.

Hurt...

Κάθισα και πλήγωσα τον εαυτό μου σήμερα που λέτε για να δω αν μπορώ ακόμα να νιώσω... Αυτοσυγκεντρώθηκα στον πόνο, το μόνο πράγμα που φαίνεται να είναι πλέον αληθινό όσο αναφορά τα συναισθήματα των ανθρώπων έτσι όπως έχει καταντήσει η κοινωνία μας... Η βελόνα άνοιξε μία τρύπα, όπως και το γνωστό παλιό κεντρί (που με τρυπάει μια ζωή τώρα...)... Προσπάθησα να τα σκοτώσω όλα να τα διώξω μακρυά αλλά για κακή μου τύχη τα θυμάμαι όλα... Τι έχω απογίνει τελικά? Πως έχω καταλήξει να είμαι? Καλοί μου φίλοι, όλοι τελικά φεύγουν μακρυά... Και εσύ μπορούσες να είχες τα πάντα... Όλο αυτό το βασίλειο της σκόνης μου...

Αλλά... Να... Ναι.... Θα σε απογοητεύσω και ναι θα σε πληγώσω...

Φοράω αυτό το στέμμα από αγκάθια πάνω από τη θέση αυτού που μου έλεγε ψέματα... Γεμάτος με εκείνες τις κενές, μισές, κατακερματισμένες, διαλυμένες, διεστραμμένα διαστρεβλωμένες σκέψεις... Δεν μπορώ να φτιάξω... Υπό τους λεκέδες του χρόνου τα αισθήματα μου εξαφανίζονται μέσα στις δίνες που αυτός δημιουργεί... Εσύ είσαι κάποιος άλλος μα εγώ είμαι ακόμη εδώ...

Τι έχω απογίνει τελικά? Πως έχω καταλήξει να είμαι? Καλοί μου φίλοι, όλοι τελικά φεύγουν μακρυά... Και εσύ μπορούσες να είχες τα πάντα... Όλο αυτό το βασίλειο της σκόνης μου...

Αλλά... Να... Ναι.... Θα σε απογοητεύσω και ναι θα σε πληγώσω...

Ακόμα και να ξαναγεννιόμουν από την αρχή χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά πάλι θα προσπαθούσα να κρατήσω το εγώ μου και τον εαυτό μου... Θα έβρισκα εγώ τον τρόπο όσο κι αν έπρεπε να προσπαθήσω και να πονέσω...

Johnny Cash - Hurt lyrics

I hurt myself today
to see if I still feel
I focus on the pain
the only thing that's real
the needle tears a hole
the old familiar sting
try to kill it all away
but I remember everything
what have I become?
my sweetest friend
everyone I know
goes away in the end
and you could have it all
my empire of dirt

I will let you down
I will make you hurt

I wear this crown of thorns
upon my liar's chair
full of broken thoughts
I cannot repair
beneath the stains of time
the feelings disappear
you are someone else
I am still right here

what have I become?
my sweetest friend
everyone I know
goes away in the end
and you could have it all
my empire of dirt

I will let you down
I will make you hurt

if I could start again
a million miles away
I would keep myself
I would find a way

Αφιερωμένο ειδικά σήμερα σε ένα άτομο που θα πρεπε να το καταλάβει ότι είναι για εκείνο αν το διαβάσει...
The images are from Deviantart.

Εξαήμερη (01)

Αυτό το τραγούδι ξέρω ότι θα το μετανιώσω που το έβαλα εδώ γιατί το ήθελα να το βάλω στο τέλος τέλος της χρονιάς αλλά μιας και αργοπόρησα τόσο που πιάνει και κατά κάποιο τρόπο και το τέλος μου ως μαθητής έχω να δηλώσω...

Άννα Βίσση - Τα μαθητικά τα χρόνια
Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα
πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα
στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία
με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία
και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα
τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα

Τους μαθητές τους τρώει το στρες
κι η αγωνία αν θα μπούνε στις ανώτατες σχολές
Τους μαθητές τους τρώει το στρες
κι όλοι θέλουν να ξεφύγουν από Φυσικοχημείες,
Άλγεβρες, Γραμματικές

Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα
πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα
στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία
με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία
και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα
τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα

Τους μαθητές τους τρώει το στρες
τα καρδιοχτύπια οι συζητήσεις μες τις σχολικές αυλές
Τους μαθητές τους τρώει το στρες
μα σαν τελειώσει το σχολείο τελειώνουν της ζωής μας
κι οι στιγμές οι πιο γλυκές

Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα
πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα
στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία
με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία
και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα
τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα

Εξαήμερη

Χτες γύρισα από την εξαήμερη... ΤΗΝ εξαήμερη... Αυτή την εκδρομή που περιμένεις σχεδόν από καταβολής κόσμου...

Η κούραση μεγάλη... Είναι αυτή η γλυκιά κούραση όπως ξαναέλεγα κάποτε. Είναι η κούραση έξι βραδιών με σχεδόν πλήρη έλλειψη ύπνου και έξι ημερών τόσο κουραστικές όσο μπορεί να είναι έξι μέρες...

Παρά κάποιων παραγόντων που σε κάνουν να ξέρεις ότι η εκδρομή μπορούσε να είχε πάει ακόμα πολύ καλύτερα, όταν σε ρωτάνε πως πήγε, το χαμόγελο φτάνει στα αυτιά και απαντάς πολύ καλά όμως... Δεν λες ψέματα. Ουσιαστικά δεν σε νοιάζει... Εσύ ξέρεις...

Γύρισα και πραγματικά νιώθω άλλος άνθρωπος. Η εκδρομή με μαλάκωσε τρομερά... Μου έδωσε επιτέλους πάλι πίσω την δύναμη να αγαπήσω... Τους αγαπάω όλους! 43 παιδιά, 3 καθηγητές κι εγώ... Και όμως... Τους αγαπάω όλους. Το λέω και το νιώθω πραγματικά τόσο πολύ... Είμαι ερωτευμένος με την αγάπη...

Η κατάσταση περίεργη.

Γύρισα, μπήκα σπίτι... Και... Και μαράζωσα... Τόση μοναξιά... Το συνήθισα. Συνήθισα να είμαι με αλλά 46 άτομα. Δεν μπορώ μόνος μου... Νιώθω τρελή μοναξιά... Θέλω να γυρίσω πάλι πίσω και να είμαι πάλι με όλους. Το συζητάω και με άλλους και λένε κι εκείνοι ακριβώς το ίδιο...

Και μετά έρχονται άσχημες σκέψεις... Ίσως αυτή να ήταν η τελευταία φορά που περάσαμε έτσι χαλαρά όλοι μαζί κάποιες ώρες... Μπορεί να μην ξαναγίνει πότε αυτό... Είναι τρομερό. Τους αγαπάω. Δεν θέλω να μας χωρίσουνε.

Μπορώ να πω ότι πλησιάζει να γίνει ισάξιο ενός χωρισμού από ερωτική σχέση... Και ακόμα είναι Πάσχα... Το καλοκαίρι στην αποφοίτηση τι θα γίνει? Στο χωρισμό στα πούλμαν έτρεξαν μερικά δάκρυα. Εγώ συγκρατήθηκα. Αλλά... Στο τέλος δεν θα είναι τόσο εύκολο... Το σχολείο ουσιαστικά ήδη τελείωσε... Δεν θα ξαναμπείς πότε πια στην τάξη με την τσάντα με τα βιβλία... Τα γράφω και κύματα ανατριχίλας περνάνε το κορμί μου...

Το αγαπάω αυτό το σχολείο... Είναι μάλλον ένα από τα δύο μεγαλύτερα κομμάτια της ζωής μου!!! Δεν μπορεί να τελειώνει έτσι απλά... Είναι στιγμές που θέλω να σταματήσει ο χρόνος και να της ζήσω όσο περισσότερο γίνεται. Αλλά δεν γίνεται... Ο χρόνος ο άτιμος τρέχει... Και δεν σταματάει. Εύχομαι τουλάχιστον να μείνουν για πάντα στην μνήμη μου αυτές οι αναμνήσεις, αυτές οι εικόνες πλημμυρισμένες από τόση αγάπη.

Μάλλον αυτή η εκδρομή θα μείνει ως ένα από τα λευκά της ζωής μου (Και όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν... Απλά θα πω... 504 χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας...).

Εικόνες και στίχους θα αναρτήσω σε από πάνω post γιατί ήδη έχω αργήσει να το δημοσιεύσω αυτό λόγω διαφόρων και πολλών αργοπορήσεων...

Μύρισε καλοκαίρι

Έξω έχει μια υπεροχή καλοκαιρινή πανσέληνο μέσα σε ένα υπέροχο καλοκαιρινό ουρανό που σιγά σιγά αρχίζει να περικυκλώνεται από τις πρώτες καλοκαιρινές μυρωδιές... Το καλοκαίρι πραγματικά μυρίζει. Αυτό που λέμε μύρισε καλοκαίρι δεν είναι απλά μια φράση. Είναι μια πραγματικότητα. Το καλοκαίρι πλησιάζει και όλα τα ωραία που συμπεριλαμβάνει σε κάνουν να μην σκέφτεσαι τίποτα άλλο παρά... (δείτε το παραπάνω ποστ)

Παρακαλείται ο εν αριθμό 3000...

Εγώ θα το ξαναπώ αν και προβλέπω να με ξαναγράφουν... Για άλλη μία φορά λοιπόν... Παρακαλείται ο επισκέπτης με αριθμός 3000 (τον αριθμό σας μπορείτε να τον δείτε κάτω κάτω στην σελίδα, ένα νουμεράκι που έχει...) να αφήσει κάποιο ίχνος του... Έτσι ρε παιδί μου... Για πλάκα... Ευχαριστώ προκαταβολικά (ΛΕΩ!!! ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!! ΓΚΡΡΡ!!!)

Εφιάλτες - Μία βάναυση ωμότητα

Το τελευταίο καιρό ξυπνάω έχοντας ακόμα στην μνήμη μου σκηνές από το τελευταίο όνειρο που έβλεπα... Συνήθως παλιότερα δεν έβλεπα σχεδόν πότε όνειρα. Ή και αν έβλεπα πότε δεν τα θυμόμουν. Και τώρα δεν είναι ωραία. Πότε δεν ήταν έστω και αυτά τα λίγα που υπήρχαν. Η αλήθεια είναι ότι με έχουν "τρομάξει". Είναι εφιάλτες αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι το πως αυτα παρουσιάζονται και το πως σε κάνουν να νιώθεις μετά. Είναι το πως τα νιώθεις σαν μια τόσο ωμή βάναυση ρεαλιστική πραγματικότητα που σε παραπέμπει στην κανονική σου πραγματικότητα λόγω της αίσθησης ρεαλιστικότητας και του πόσο κανονικά παρουσιάζονται σε σημείο όταν ξύπνησα μια φορά, για κάποια ώρα μετά να κάνω ανεπαίσθητες κινήσεις να σκουπίσω κάποια αίματα που δεν υπήρχαν (εκείνο το βράδυ το όνειρο ήταν ανάλογου περιεχομένου...)! Για εμένα προσωπικώς ακόμα χειρότερος ήταν ένας εφιάλτης μέσα στον οποίο αναγκασμένος βέβαια είχα κάνει κάτι που στην πραγματικότητα ποτέ δεν θα έκανα. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Και πάλι αυτό βέβαια που μέτρησε περισσότερο ήταν η όλη αίσθηση του πως το έκανα. Ήταν τόσο βαθιά μέσα αυτό το συναίσθημα. Ήταν η απόλυτη περιγραφή της ωμότητας και του βάναυσου! Όταν ξύπνησα πλέον πραγματικά είχα κρίση ταυτότητας. Δεν ήξερα ποιος είμαι, τι κάνω, τι σκέφτομαι, τι υπάρχει στο μυαλό μου και πως στο καλό μπορεί να ανάβλυζε μέσα από ένα όνειρο μία τόσο βάναυση ωμότητα που τείνει να δημιουργήσει αυτήν την αίσθηση της πιο αποτρόπαιας διαστροφής... Μετά από κάποια λεπτά βέβαια όλα αυτά περνάνε και η όλη αίσθηση και η αλήθεια είναι ότι κανένα δεν ξαναγύρισε... Δυο βραδιές μόνο ήταν και η κάθε μία με το δικό της... Μην τρομάξετε έτσι... Δεν είμαι μανιακός... :D

Φωτογραφία στον τοίχο,
κραυγή με δίχως ήχο.
Κοράκι πεθαμένο,
σοκάκι στοιχειωμένο.

Τα μάτια του δυο δρόμοι
κι όσο κοιτάει νυχτώνει.
Κατάμαυρη θητεία,
κλεμμένη αμαρτία.

Φωνή και δυναμώνει,
ο χρόνος που τελειώνει.
Γιορτή που αγριεύει.
Δωμάτιο που στενεύει.

Τη σκοτεινή τη μαύρη σου
την όψη χάρισε μου
κι αν δεν την αγαπήσω
πώς θες να τη νικήσω;

Με τις φωνές που άκουγες
στον ύπνο μίλησέ μου
Καταραμένε φίλε μου
κι άγιε αδελφέ μου.

Σ' ένα σκυλί πνιγμένο
το μυστικό κρυμμένο.
Δυο λίρες η αλήθεια
και τρεις τα παραμύθια.

Εφιάλτες τα όνειρά του
μηνύματα θανάτου.
Δυο μαύρα περιστέρια
του μάτωσαν τα χέρια.

Αίμα και τα γραφτά του
μα πότισαν κρυφά του
της ομορφιάς τη γλάστρα
για να φυτρώσουν τ' άστρα.

Τη σκοτεινή τη μαύρη σου
την όψη χάρισέ μου
κι αν δεν την αγαπήσω
πώς θες να τη νικήσω;

Με τις φωνές που άκουγες
στον ύπνο μίλησέ μου
Καταραμένε φίλε μου
κι άγιε αδελφέ μου.
The images are from Deviantart.

Χαρά VS Έμπνευση (ή όπως το ονομάσετε...)

Τις τελευταίες μέρες έκανα δύο διαπιστώσεις... Η μία είναι επακόλουθη της άλλης... Τις τελευταίες μέρες είμαι συνεχώς σχεδόν, πολύ χαρούμενος... Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην έχω έμπνευση να γράψω... Τελικά μόνο καταθλιπτικά μπορώ να γράφω? Τι να πω.. Δεν ξέρω... Απλά δεν ξέρω τι να γράψω...

Πάλι χειμώνας και πάλι γράφω...

Μιχαλάρας - Μουσικό σημάδι

Πάλι θλιμμένος, πάλι χειμώνας
πάλι σιωπή, πάλι βαραίνω
σβήνουν τα φώτα, κάτω ο κόσμος
είναι η σκηνή κι εγώ επιμένω
χαρτιά σκισμένα, γεμάτα στίχους
γεμάτα όνειρα και νοσταλγίες
γεμάτα φίλους, γεμάτα έρωτες
στη γειτονιά μου φωτογραφίες
Πάλι τραγούδια και πάλι γράφω
στη φυλακή μου για να το σκάσω
πάλι σαν φάντασμα που βρίσκει σκέψεις
μ' ένα κερί θ' ανάψω
Τα ίδια λόγια, πάλι αγκαλιές
ποιος μου τα είπε, που τα θυμάμαι
πάλι με φίλους σε κάποιο δείπνο
ποιος θα προδώσει, τον αγαπάμε
πάλι η νύχτα, κάποιο τραγούδι
τυχαίες παρέες, το καλοκαίρι
κι αν δεις μια σχέση όταν τελειώσει
στάνταρ θα κάνει πως δε σε ξέρει
Πάλι στ' αμάξι και πάλι βρέχει
ο Μιχαλάρας γρήγορα τρέχει
κι όταν ραπάρει μπροστά σε κόσμο
ο κόσμος ξέρει μπροστά ποιον έχει
πάλι μιλάω, πάλι γελάω
πάλι δακρύζω, πάλι τα σπάω
ακροβατώ στην φαντασία μου
σαν έργο στίχους τους κοιτάω
για όσους φίλους νωρίς πεθάναν
μια συγγνώμη βαθιά ζητάω
όταν θυμάμαι τις κρύες νύχτες
για να μ' ακούνε θα τραγουδάω...


Τα φύλλα πέφτουν της καρδιάς κι ας μη μείνουμε δυο ξένοι
σ' αγάπησα πολύ κι όποιος δεν ξέρεις εδώ σωπαίνει
ότι κι αν κάνεις θα φανείς πίσω απ' τα φώτα κάποιο βράδυ
κι εγώ πάνω στη σκηνή στο Μουσικό Σημάδι.
Τα φύλλα πέφτουν της καρδιάς κι όποιος δεν ξέρει εδώ σωπαίνει
σ' αγάπησα πολύ κι ας μην μείνουμε δυο ξένοι
ότι κι αν κάνεις θα φανείς πίσω απ' τα φώτα κάποιο βράδυ
κι εγώ πάνω στη σκηνή στο Μουσικό Σημάδι.


Αυτή η ζωή μοιάζει ταξίδι κι όποιος το ξέρει ταξίδια κάνει
κάθε στιγμή της μοιάζει με πλοίο κι οι αναμνήσεις παλιό λιμάνι
κοιμάται η πόλη μέσα στη νύχτα και κάποιοι τύποι τότε ξυπνάνε
δεν έχει αμάξια για να κορνάρουν κι οι αναζητήσεις βόλτα μας πάνε
εικόνες στίχων φτερά στη στάχτη τα βήματα μου πάνω στη λάσπη
γνώρισα τόπους, γνώρισα ανθρώπους όμως ακόμα ψάχνω την άκρη
υπάρχουν μέρες που μας ξεχνάνε κι άλλες που μας θυμούνται
υπάρχουν γκόμενες μ' αρχίδια κι άλλες που φτηνά πουλιούνται
κάνουμε λάθη βγάζουμε δίσκους χαζοχαλάμε τα ποσοστά
σε τρίτους κόσμους κάποιοι πεθαίνουν κι εμείς με δύο κινητά
κάποιοι προβλέψαν τον θάνατο τους όπως ο Άσημος κι ο Παύλος
ήταν μεγάλοι καλλιτέχνες κι οι ερμηνείες τους με πάθος
όπως ο Στράτος κι ο Παλιατζής τα ξημερώματα στην εθνική
όπως ο Στέλιος, καλές ημέρες, τώρα είναι ο Σάκης κι η Βανδή
τώρα είναι οι trendy τώρα είναι οι φλώροι κι οι πουτανίτσες που τραγουδάνε
είναι η σκηνή μας, καλά που υπάρχει. Πολλά φιλιά, σας αγαπάμε...


Τα φύλλα πέφτουν της καρδιάς κι ας μη μείνουμε δυο ξένοι
σ' αγάπησα πολύ κι όποιος δεν ξέρεις εδώ σωπαίνει
ότι κι αν κάνεις θα φανείς πίσω απ' τα φώτα κάποιο βράδυ
κι εγώ πάνω στη σκηνή στο Μουσικό Σημάδι.
Τα φύλλα πέφτουν της καρδιάς κι όποιος δεν ξέρει εδώ σωπαίνει
σ' αγάπησα πολύ κι ας μην μείνουμε δυο ξένοι
ότι κι αν κάνεις θα φανείς πίσω απ' τα φώτα κάποιο βράδυ
κι εγώ πάνω στη σκηνή στο Μουσικό Σημάδι.

Νομίζω ότι δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω να πω... Τα λέει όλα το τραγούδι για εμένα...

The images are mine.

Να μείνω να κοιτάω το χιόνι?

Η χιονόπτωση συνεχίζει, σχολείο δεν έχουμε... Και το τοπίο έξω σε συνδυασμό με τις μουσικές που ακούς σε προκαλούν να μείνεις ξύπνιος για άλλο ένα βράδυ... Να μην πας για ύπνο. Να κάτσεις να κοιτάς έξω απ' την κλειστή τζαμαρία σου τους δρόμους, τα σπίτια, τα δέντρα και γενικά τα πάντα να χιονίζονται... Όμως τι να κάνεις? Χτες κοιμήθηκες μετά από την ώρα που κανονικά χαράζει! Να ξανακάνεις το ίδιο για άλλη μια μέρα? Άλλωστε πόσες φορές στην ζωή σου είχες η θα έχεις την ευκαιρία να ζήσεις βράδια με τέτοια υπεροχή θέα και όλο το feeling που αυτή δημιουργεί... Προσπαθείς να τα ζυγίσεις. Είσαι λογικός άνθρωπος. Όμως να... Η ίδια δύναμη που σε έκανε χτες να μην υπάρχει περίπτωση να κοιμηθείς σήμερα ίσως να μην είναι τόσο δυνατή, σπρώχνοντας σε προς το κρεβάτι σου... Και όμως είναι τόσο υπέροχα, ή μάλλον, τόσο σπάνια υπέροχα έξω... Πότε θα ξανάχεις τέτοια ευκαιρία... Άλλωστε ας μην ξεχνάμε... Να ζεις κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία της ζωής σου...

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!! Τι να κάνω?

The image is mine.

Έξω χιονίζει...

Έξω χιονίζει... Χιονίζει πολύ... Και τι ωραία που είναι... Κάθομαι μέσα από την ζέστη τζαμαρία μου και κοιτάω έξω... Ακούω μουσική απ' τα παλιά και πίνω για άλλη μια φορά... Το χιόνι είναι ωραίο... Όχι γιατί θα ασπρίσει τα πάντα αλλά για αυτή την αίσθηση που σου δημιουργεί της ζεστασιάς του δωματίου σου. Το οποίο όμως δωμάτιο είναι και όλες οι αναμνήσεις σου, όλες σου οι σκέψεις και πως αυτές αναπτύχθηκαν αλλά βραδιά παλιότερα όταν με ανάλογους καιρούς ήσουν μέσα, κοιτούσες, άκουγες μουσική και σκεφτόσουν... Τώρα δεν έχεις κάτι καινούριο να σκεφτείς κι έτσι σκέφτεσαι τα παλιά... Σκέφτεσαι και χάνεσαι... Πίνεις και θυμάσαι... Σιγοτραγουδάς... Κάθε πέντε λεπτά ζεις μια ολόκληρη ζωή και παρ' όλ' αυτά η ώρα περνάει τόσο γρήγορα... Το πρωινό πλησιάζει κι εσύ δεν το θέλεις... Προτιμάς το σκοτάδι σου, την μουσική σου, το ποτό σου, την αϋπνία σου, τις αναμνήσεις σου, τα στιχάκια να σου τρυπάνε το κεφάλι...


Διαβάζεις κάποια παλιά γράμματα. Όλα αυτά. Όλα, η μουσική, το κλίμα, τα τραγούδια, το ποτό, όλα... Όλα αυτά σου έχουν μείνει και σου λένε τόσα επειδή κάποτε ερωτεύτηκες κι εσύ. Ερωτεύτηκες και αγάπησες. Αγάπησες πολύ... Αγάπησες παράφορα... Ακόμα αγαπάς... Αγάπησες πραγματικά. Αγάπησες όπως πολλοί λίγοι άνθρωποι γύρω σου δείχνουν να αγαπάνε. Αγάπησες τόσο πολύ εκείνη, που μαζί της, αγάπησες και ότι ήταν εκείνη, ότι έκανε, ότι της άρεσε, ότι σας έδενε και ότι συμβόλιζε εσένα στην περίοδο που έζησες μαζί της... Αγάπησες ακόμα και πράγματα που μισούσες...


Η ομίχλη έξω είναι πυκνή από το χιόνι που επίσης πέφτει πυκνό... Το όνομα σου σαν ηχώ μου τρυπάει το μυαλό, το όνομα σου σαν ηχώ σαν μια βουτιά στο κενό... Ακούω την βροχή, για σένα μου μιλάει, πως χάνεσαι τη νύχτα μες στο πουθενά, εκεί που δεν μιλάνε για αγάπες ματωμένες και το φεγγάρι χάνεται μες στη συννεφιά... Πάλι χειμώνας και πάλι γράφω...

Λευκές Νύχτες - Σαν ηχώ

Έχεις ήδη πια διαλέξει,
θες να φύγεις μακρυά
μα δεν είπες ούτε λέξη,
χάθηκες στο πουθενά.

Μια εικόνα που ξυπνάει
και ζητάει πιο πολλά
κι όσο πάει θα ζητάει
της ζωής μου η ζημιά

Σκέφτομαι τις άδειες νύχτες
πως σ' αγγίζω και πονώ
σαν σκιά να τριγυρίζω
τον εφιάλτη σου να ζω

Το όνομά σου σαν ηχώ
που μου τρυπάει το μυαλό
το όνομά σου σαν ηχώ
σαν μια βουτιά στο κενό.

Έχεις ήδη πια διαλέξει,
θες να φύγεις μακρυά
μα δεν είπες ούτε λέξη,
χάθηκες στο πουθενά.

Θέλησα να σε κρατήσω,
να σου ρίξω στο κρασί
στάχτη από το τσιγάρο
που 'χες σβήσει μέρες πριν.


Στάθης Αρτινός - Όταν ο ήλιος θα πάψει να ανατέλλει

Ακούω τη βροχή για σένα μου μιλάει
πως χάνεσαι τις νύχτες κάπου στο πουθενά
εκεί που δε μιλάνε γι αγάπες ματωμένες
και το φεγγάρι χάνεται μες στη συννεφιά...

Mα δε μπορώ ν' αγγίξω τα όνειρά σου
με τη σιωπή μου χίλιες λέξεις να σου πω
όταν ο ήλιος θα πάψει να ανατέλλει
ίσως τότε να πάψω να σου λέω σ' αγαπώ...

Περπατάς στα σύννεφα μαζί με τους αγγέλους
και σου χαρίζω της αγάπης τα φτερά
τα αστέρια τώρα σβήσανε θα φέξει όπου να 'ναι
ξημερώνει τ' όνειρό μου και φεύγεις μακριά...

Μα δε μπορώ να αγγίξω τα όνειρά σου
με τη σιωπή μου χίλιες λέξεις να σου πω
όταν ο ήλιος θα πάψει ν' ανατέλλει
ίσως τότε να πάψω να σου λέω σ' αγαπώ...

Θέλω να κάνω τον πόνο σου τραγούδι
να τ' ακούς όταν κλαις καμιά φορά
για να διώχνει η μουσική τα δάκρυά σου
και με τα λόγια μου να φεύγει η μοναξιά...

Μα δε μπορώ να αγγίξω τα όνειρά σου
με τη σιωπή μου χίλιες λέξεις να σου πω
όταν ο ήλιος θα πάψει ν' ανατέλλει
ίσως τότε να πάψω να σου λέω σ' αγαπώ...

Ίσως τότε να πάψω να σου λέω σ' αγαπώ...

Ίσως τότε να πάψω... να σου λέω σ' αγαπώ...

The images are all mine.

Στίχοι ζωής και θανάτου...

Ξέρεις ότι κάποιος από τους στίχους που θα ακούσεις σε λίγο πραγματικά κάποτε σήμαινε ολόκληρη τη ζωή σου. Το αν ζεις ή πεθαίνεις κρεμόταν και δηλωνόταν από ένα στίχο... Ξέρεις ότι πολλά από τα τραγούδια αυτά δεν είναι μια φορά που τα είχες συνοδέψει με τα βουβά σου δάκρυα...

Ψυχή μου για να βρεις γαλήνη προσπαθείς...
Ο κόσμος σε βαραίνει,
ο κόσμος δεν σ' αφήνει πια να ζεις.
Κάτι πεθαίνει...
Το σώμα μου ανίκανο πια ξαπλώνει στη γη.
Ελπίζω να σε ξαναδώ σε μια ζωή ΑΛΗΘΙΝΗ!

Η άποψη και το μαύρο χρώμα.

(Εάν δεν μπορείτε να διαβάσετε
επιλέξετε το κείμενο.)

Σήμερα είχα μία μικρή χαζή κουβέντα της τάξεως του ενός λεπτού, η οποία όμως με έβαλε σε σκέψεις ώρα μετά. Μιλούσα με μία κοπέλα που φορούσε ένα καρό παντελόνι που δεν μου άρεσε και της το είπα.

Την ερώτηση την έκανα ως εξής: "Μα καλά πως σας αρέσουν?" Η απάντηση που μου έδωσε πολύ απλά η κοπέλα ήταν και αυτό που με έκανε να σκέφτομαι. Μου λέει "Εσένα γιατί σου αρέσουν και φοράς μαύρα?"... Προσπάθησα στιγμιαία να της απαντήσω αλλά δεν έβρισκα κάποιο επιχείρημα ακόμη και αν έχει τύχει να έχω διαβάσει για χρωματοθεραπεία και όλα αυτά. Εκείνη την στιγμή φάνταζαν άκυρα αυτά που θα μπορούσα να πω. Το μαύρο είναι απορροφητικό χρώμα και είμαι έφηβος και μπλα μπλα... Σιγά σιγά με την ώρα μου ερχόντουσαν διάφορες απαντήσεις στο μυαλό αλλά καμία τόσο καλή ώστε να πείσει και τον ίδιο μου τον εαυτό.

Όχι ότι δεν τα έχω ξανασκεφτεί όλα αυτά. Όχι ότι δεν ξέρω το τι μου αρέσει και πως και πόσο... Και ξέρω ότι δεν βασίζεται ούτε σε μόδα ούτε τίποτα άλλο. Μήπως είναι ότι πολλοί μου έχουν πει πως το συγκεκριμένο χρώμα είναι αυτό που μου πηγαίνει?

Δεν την έλυσα και μάλλον δεν θα την λύσω σύντομα αυτήν μου την απορία... Είναι περίεργο το πως κάνουμε κάποιες επιλογές στην ζωή μας χωρίς ούτε οι ίδιοι να ξέρουμε τα κριτήρια μας...

Rolling Stones - Paint it black

I see a red door and I want it painted black
No colors anymore I want them to turn black
I see the girls walk by dressed in their summer clothes
I have to turn my head until my darkness goes
I see a line of cars and theyre all painted black
With flowers and my love both never to come back
I see people turn their heads and quickly look away
Like a new born baby it just happens evry day
I look inside myself and see my heart is black
I see my red door and it has been painted black
Maybe then Ill fade away and not have to face the facts
Its not easy facin up when your whole world is black

No more will my green sea go turn a deeper blue
I could not foresee this thing happening to you
If I look hard enough into the settin sun
My love will laugh with me before the mornin comes

I see a red door and I want it painted black
No colors anymore I want them to turn black
I see the girls walk by dressed in their summer clothes
I have to turn my head until my darkness goes
Hmm, hmm, hmm,...
I wanna see it painted, painted black
Black as night, black as coal
I wanna see the sun blotted out from the sky
I wanna see it painted, painted, painted, painted black
Yeah!

The images are from deviantart.

Ακούγοντας και πίνοντας...

Δεν γίνεται ρε ****** μου... Δεν γίνεται να αγαπάς τόσο πολύ ένα άνθρωπο και ενώ υπάρχει θεωρητικά η δυνατότητα (δεν είναι νεκρός) να μην μπορείς όχι να τον αγγίξεις, όχι να του διαδηλώσεις την αγάπη σου αλλά ούτε καν να του μιλήσεις... (πίσω στα παλιά καλά δικά μου)

Και ναι ρε γαμώτο υπάρχει και αγάπη η οποία δεν σβήνει και δεν θα σβήσει ποτέ! Αυτή είναι η πραγματική αγάπη κατά την γνώμη μου. Δεν μπορεί αν αγαπάς έναν άνθρωπο να τον ξεχάσεις τόσο πολύ. Απλά δεν γίνεται. Δεν είναι δυνατό!

Η αγάπη η πραγματική είναι ισόβια. Αν αγαπήσεις πραγματικά κάποιον αυτό θα ισχύει για πάντα. Η αγάπη για την ακρίβεια μπορεί να νικήσει ακόμα και τον θάνατο... Και για αυτήν την εκδοχή προτείνω να διαβάσετε Jo' O' Barr που τα λέει όλα μέσα από τα φοβερά κείμενά του...

Μισοζαβλακωμένος, μισομεθυσμένος, με αυτήν την μουσική που σε στέλνει να ακούγεται από πίσω ψάχνω για μία έξοδο φυγής. Φίλοι τέτοια ώρα δεν υπάρχουν. Καμία ζεστή αγκαλιά. Όλοι κοιμούνται αλλά ακόμα και να ήταν ξύπνιοι, τους θες? Μάλλον όχι. Ακούς την μουσική σου που διάλεξες να ακούσεις, γίνεσαι πιο σκατά και γουστάρεις.

Γουστάρεις αυτήν την διαστροφή και αυτό όχι επειδή είσαι διεστραμμένος αλλά επειδή αυτό είναι που σε γυρίζει στο mode εκείνο που ένιωσες πιο πολύ. Εκεί που η μνήμη σου έχει περισσότερα συναισθήματα να ανασύρει παρά αναμνήσεις αν είναι αυτό ποτέ δυνατόν.

Μια γουλιά ποτό για να συνεχίσω να γράφω...

Γυρίζεις εκεί και είσαι σκατά αλλά είσαι εσύ. Είσαι αυτό που έχεις ζήσει πιο πολύ και πιο βαθιά απ' όλα στην ζωή σου. Κάτι το οποίο δεν ξέρεις αν θα ξανασυμβεί... Και έτσι το βράδυ περνάει... Κοντεύει να ξημερώσει.. Κι εσύ εκεί, πεισματικά κολλημένος με το ζαλισμένο σου μυαλό...

Θα στείλεις ένα μήνυμα, ακόμα και αν χρειαστεί πλέον δικαιολογία γιατί το έστειλες.... Θα ελπίζεις μήπως απαντηθεί? Μπα... Δεν ελπίζεις... Δεν ελπίζεις μην φανεί... Γιατί η απουσία έγινε τρόπος ζωής και έτσι εσύ εξακολουθείς να ξυπνάς κάθε βράδυ και κάθε μέρα να πεθαίνεις. Συνεχίζεις να έχεις πάντα μέσα σου μία τζούρα μοναξιά και να ακούς ερωτικά τραγούδια που θα σε πάνε στον πάτο κι ακόμα παρακάτω και θα σε κάνουν να θυμάσαι τα μάτια της τ' άπειρο ν 'ατενίζουν και τα μαλλιά της στον άνεμο να ανεμίζουν...

Δεν ξέρεις τι λες και τι κάνεις. Είσαι στο πληκτρολόγιο σου και γράφεις κάτι ακαταλαβίστικα που μάλλον θα προτιμούσες και να μην τα διαβάσει κανείς. Αλλά δεν μπορείς. Κάπου πρέπει να τα βγάλεις... Κάπου...

Και εξάλλου οι φύλακες δεν κοιμούνται... Μένουν ξάγρυπνοι να φυλάνε... Κι εσύ είσαι εκεί για να είσαι ο φύλακας ο άγγελος της... Και να την φ-ι-λάς... Ένα γράμμα και όμως τέτοια η διαφορά... Το σκέφτεσαι... Το θες... Καλύτερα να κοιμόσουν μπας και το έκανες κιόλας σε κάποιο όνειρο...

Η φαντασία σου είναι νεκρή πεσμένη κάτω κι εσύ γράφεις ωμότητες. Ερωτικές ωμότητες... Πως γίνεται αυτό... Αυτή τη στιγμή ακόμα και στίχους γράφεις.... Εσύ που ποτέ σου δεν τα πήγες καλά με την ποίηση... Και ενώ λένε πως τα καμώματα της νύχτας τα βλέπει η μέρα και γελά.... Βλακείες κάνει η μέρα... Εσύ στην νύχτα έμαθες... Που μέσα στην μαυρίλα της κρύβει και την μαυρίλα που σκεπάζει την άδεια σου ψυχή...

Ακούς για ακόμη μία φορά κείμενα, τραγούδια, στίχους, ηχογραφημένα λόγια σου που τόσες φορές έχεις ακούσει και που όμως ποτέ δεν θα βαρεθείς γιατί κλείνουν μέσα τους κάτι παραπάνω. Κλείνουν μέσα τους ότι έχεις αγαπήσει. Ό,τι θα έχεις να θυμάσαι όταν θα τελειώσει αυτή η ζωή... Γιατί αυτά είναι που αξίζουν... Αυτά που θα μετρήσουν να τα σκεφτείς την στιγμή που θα κάνεις τον γενικό απολογισμό της ζωής σου....

Εξάλλου... "Η ζωή... Είναι ακριβώς όπως μου είχες πει... Αυτή είναι η ζωή φίλε μου... Κομμάτια... Φως και σκοτάδι... Παρελθόν και μέλλον... Μαύρο και λευκό..."

Θα ακούσεις και μερικά ακόμα τραγούδια τα οποία θα σε αποτελειώσουν όπως έκανε και εκείνη, και έτσι νεκρός ψυχικά ίσως να αποφασίσεις να αφήσεις αυτό το έρημο το πληκτρολόγιο και το στυλό και την πένα και το χαρτί και να πας στο μαξιλάρι σου να εναποθέσεις ότι παραμένει μέσα στο κεφάλι σου πριν οδηγηθείς σε μία τρέλα... Σε μία κανονική, ζωντανή τρέλα...

Νέα τάξη πραγμάτων - Απουσία

Όταν η απουσία γίνει τρόπος ζωής
όταν ο πόνος γίνει δρόμος διαφυγής
όταν στα πρόσωπα του κόσμου βλέπω το πρόσωπό σου
όταν το δάκρυ μου στο χάρισα και έγινε δικό σου
όταν το εγώ μου είναι μισό και το αστέρι μου θολό
όταν ξέρω πως υπάρχω μα δεν γίνεται να ζω
όταν μέσα μου κοιτώ βλέπω ένα απύθμενο κενό
γιατί δεν έπαψα στιγμή να σ' αγαπώ

Κάποτε είχα μια αγάπη που λαβώθηκε νωρίς
μα την κράτησα γιατί ένιωθα ανασφαλής
Κάποτε είχα μια αγάπη που άργησα να την πληγώσω
και όταν με πρόδωσε έπρεπε να τη σκοτώσω
θυμάμαι πριν να σε γνωρίσω έκλαιγε όλη η πλάση
και όλοι ψάχναν μια ελπίδα, την ελπίδα που είχα χάσει
όταν πλέον σε είδα είπα πως βρήκα την ελπίδα
αλλά μάλλον είχα βρει μια ακόμη παλλακίδα
Μόνη ασπίδα η λογική που κατέρρευσε και αυτή
όταν έδωσα και ένιωσες το πρώτο μας φιλί
μόνιμη θλίψη η χαρά και η νικοτίνη στα κρυφά
μα τότε είχα μέσα μου μια τζούρα μοναξιά
μα τώρα εξέπνευσα της σχέσης τον καπνό
δόθηκα και προδόθηκα ψάχνοντας για το θεό
μέσα από την ένωση δύο σωμάτων μέσα από την αγάπη
αλλά δάκρυ μετά το δάκρυ δεν αντίκρισα την άκρη
μονάχα έφτασα στα άκρα σε έδιωξα από κοντά μου
προτιμώντας να κρατήσω το κενό μες την καρδιά μου
προτιμώντας τη μοναξιά μου να γίνει η μνηστή μου
αφού ο δρόμος μου για λύτρωση ήταν η καταστροφή μου

Όταν η απουσία γίνει τρόπος ζωής
όταν ο πόνος γίνει δρόμος διαφυγής
όταν στα πρόσωπα του κόσμου βλέπω το πρόσωπό σου
όταν το δάκρυ μου στο χάρισα και έγινε δικό σου
όταν το εγώ μου είναι μισό και το αστέρι μου θολό
όταν ξέρω πως υπάρχω μα δεν γίνεται να ζω
όταν μέσα μου κοιτώ βλέπω ένα απύθμενο κενό
γιατί δεν έπαψα στιγμή να σ' αγαπώ

Θυμάμαι τα ξανθά μαλλιά σου ν' ανεμίζουν
και τα πράσινα σου μάτια το άπειρο να ατενίζουν
θυμάμαι το χαμόγελό σου, τα δυο σου χείλη
όμως τώρα δεν είμαστε ούτε φίλοι.
Να 'ταν η απόσταση γυαλί κι ο χρόνος ψεύτης
να ήμασταν πάντα μαζί και όταν στα χέρια μου πέφτεις
να σε σηκώνω και σαν κλέφτης να σου κλέβω τα αισθήματα
τα θρύμματα απ' τα ποιήματα αιώνια καταλύματα
να 'ταν ανέγγιχτη στιγμή που τώρα έχει χαραχτεί
να μην ένιωθα ποτέ την ανάγκη για φυγή
ένας σταυρός είναι όλη η γη και πάνω εγώ να ατενίζω
το όνειρο που ζήσαμε και τώρα δεν αγγίζω
γυαλίζω τα όσα χώρισα μούσα μου σε συγχώρησα
πιστή συνοδοιπόρισσα το ξέρω ολιγώρησα
και την ψυχή μου αφόρισα να γίνει κομμάτια
βιώνοντας την ηδονή σε βρώμικα κρεβάτια.
Σημάδια αγνόησα προχώρησα με βλέμμα θολωμένο
κάθε βράδυ ξυπνώ και κάθε μέρα πεθαίνω
δεν ξέρω τι περιμένω πάντως όχι να φανείς
αφού η απουσία σου έγινε τρόπος ζωής

Όταν η απουσία γίνει τρόπος ζωής
όταν ο πόνος γίνει δρόμος διαφυγής
όταν στα πρόσωπα του κόσμου βλέπω το πρόσωπό σου
όταν το δάκρυ μου στο χάρισα και έγινε δικό σου
όταν το εγώ μου είναι μισό και το αστέρι μου θολό
όταν ξέρω πως υπάρχω μα δεν γίνεται να ζω
όταν μέσα μου κοιτώ βλέπω ένα απύθμενο κενό
γιατί δεν έπαψα στιγμή να σ' αγαπώ



Η ώρα είναι 6:40 το πρωί... Μόνο αυτό σας λέω...

Τα φτάσαμε και τα 2000!

Παρεμπιπτόντως τα φτάσαμε και τα 2000 και κανείς δεν άφησε το comment που ζήτησα... Σνιφ, σνιφ... ΚΑΛΑ!!! ΓΚΡΡΡ!!! Α, και αύριο απεργία για εργαζομένους και αργία για μαθητές... Πάλι χρυσές δουλειές θα κάνουν τα μαγαζιά...!!!

Χαρά τριγύρω...

Όταν όλοι τριγύρω σου είναι χαρούμενοι, όταν οι φίλοι σου οι πιο κοντινοί είναι χαρούμενοι τότε αυτή η χαρά περνάει και σε εσένα και έτσι είσαι κι εσύ χαρούμενος...

Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να βλέπεις τον άνθρωπο που αγαπάς με ένα μεγάλο και ωραίο χαμόγελο καρφωμένο στο πρόσωπό του... Σου χαράζει βαθιά εσωτερική χαρά και σε κάνει να μένεις χαρούμενος ακόμα και μετά, όταν δεν θα είναι δίπλα σου ο χαρούμενος κόσμος. Η χαρά είναι μεταδοτική από τους ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπάνε...

Και θέλω να ευχαριστήσω όλους αυτούς που μπορούνε και με την χαρά τους τις τελευταίες μέρες έχουν κάνει και εμένα χαρούμενο και με έχουν κάνει να ξεχάσω τα μικρά ή μεγάλα προβλήματα τα οποία με περικυκλώνουν...

Παρακαλείται ο εν αριθμό 2000...

Ο επισκέπτης με νούμερο 2000 παρακαλείται θερμά όπως αφήσει μήνυμα γιατί έχω ορεξούλες και μαλακίζομαι (με τον συμπάθιο) και θα ανταμειφθεί καταλλήλως... Lol...

AXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXA!!!

The images are from deviantart.

(Το πή@@@α το blogάκι μου...)

Εγωκεντρικότητα παντού γύρω...

Λοιπόν σκεφτόμουν ότι τελικά το blog είναι ο πιο σκατένια τρανταχτός τρόπος για να εκδηλώνει κανείς την τρομερή εγωκεντρικότητα του!!! Χι χι... Μιλάς μόνος σου, πολλές φορές για τον εαυτό σου και χαίρεσαι κι από πάνω αν ανέβουν τα ποσοστά σου και άρα πολλοί ασχολούνται μαζί σου... Εμπρός λοιπόν! Εγωκεντρισμός για μια ζωή!!!

Θέλω...

Θέλω να ερωτευτώ... Θέλω να αγαπήσω... Μου λένε, μην το ψάχνεις και θα 'ρθει... Αλλά δεν έρχεται... Θέλω να μιλήσω γλυκά, να ανταλλάξω λόγια αγάπης... Έχω αυτήν την ανάγκη. Θέλω έναν άνθρωπο να αγαπάω και να με αγαπάει. Αγαπάω έναν αλλά εκείνος δεν με αγαπάει. (Αγαπάω και έναν που μπορεί και να με αγαπάει... :P) Και έτσι μένω μόνος αγκαλιά με την μουσική και τα σεντόνια μου να σκέφτομαι παλιότερους έρωτες.

Θέλω ένα μπουκάλι Ursus αλλά ούτε αυτό δεν μπορώ να βρω αυτή τη στιγμή... Ούτε και αυτό. Θέλω να ξενυχτάω αλλά όχι μόνος μου. Θέλω να ξενυχτάω παρέα με έναν άτομο με το οποίο είμαι ερωτευμένος η με ένα άτομο που αγαπάω. Να μην με νοιάζει. Να έρθει το πρωί και τότε να πω καληνύχτα. Να τρέξω να πετάξω να χαθώ και να μην φοβάμαι τι θα γίνει αν γυρίσω... Θέλω να ακούσω ένα χαρούμενο τραγούδι αγάπης και να το νιώσω μέχρι το πιο βαθύ σημείο της σάρκας μου.

Θέλω να βγω έξω που φυσάει να νιώθω τον αγέρα να κυκλώνει το κορμί μου και εγώ να σκέφτομαι μόνο για έναν έρωτα. Να κοιτάω το φεγγάρι και να ονειρεύομαι κάτι τόσο συγκεκριμένο... Να ξαπλώσω σε μια αμμουδιά με ένα μπουκάλι κρασί κι ας είναι χειμώνας. Κι ας φοράω ρούχα που δεν θα έπρεπε να λερώσω!

Θέλω να νιώσω! Έχω σταματήσει να νιώθω! Θέλω να νιώσω ξανά, πολύ και καλά! Θέλω να είμαι στον αέρα έξω και να μην σκέφτομαι τίποτα παραπάνω από τον ίδιο τον αέρα που θα μου χαϊδεύει το κορμί και αυτό γιατί όλα τα αλλά θα είναι καλά.

Πολλά θέλω. Ας πάω καλύτερα για ύπνο αν και ούτε τα όνειρα μου μου κάνουν συνήθως χάρες...

Γυμνά καλώδια - Θέλω

Θέλω έναν ήχο πάνω απ' την ψυχή μου
θέλω έναν ήχο να ζεσταίνει το κορμί μου
θέλω έναν ήχο μια σπάνια μελωδία
να προκαλεί χαρά και όχι αηδία.
Θέλω έναν ήχο να αγγίξει την μορφή σου
να σου θυμίσει την πιο ακριβή γιορτή σου
να σου μαγέψει τα μάτια σου τα πλάνα
μην μου χτυπάτε την πουτάνα την καμπάνα.
Θέλω οι φίλοι μου να κλαίνε απ' την χαρά τους
που δεν τους πήρα τα πολύτιμα όνειρά τους
ας είναι όλοι την τελευταία γιορτή μου
μα όχι αυτή που έχει γεννήσει το κορμί μου.
Θέλω να ακούγεται από παντού κιθάρα
και τα ντραμς να προκαλούν αντάρα
και να ρίχνουν χώμα στο κορμί μου
με γάντια ολόλευκα φωνάζοντας "τιμή μου"
Από ψηλά είσαι όμορφη, όμορφη όσο ποτέ
γύρνα με πάλι κοντά της, γύρνα με πάλι Θεέ
γύρνα με πάλι σ' εκείνη, γύρνα με πάλι κοντά
έφυγα μα δεν πρόλαβα, μια τελευταία αγκαλιά.
Θέλω η νύχτα να λέει το όνομά μου
να είναι πιο μαύρη από την άψυχη καρδιά μου
θέλω οι δείκτες ποτέ να μην γυρνάνε
ότι κι αν έφυγε ποτέ ξανά δεν θα ΄ναι
Θέλω ότι έλεγα ποτέ σας να μην πείτε
κατάρες και ευχές στην μνήμη μου να πιείτε
θέλω να κλείσετε την πλάκα μου στον τάφο
με μάτια ορθάνοιχτα που εγώ ποτέ δεν θα 'χω.
Από ψηλά είσαι όμορφη, όμορφη όσο ποτέ
γύρνα με πάλι κοντά της, γύρνα με πάλι Θεέ
γύρνα με πάλι σ' εκείνη, γύρνα με πάλι κοντά
έφυγα μα δεν πρόλαβα, μια τελευταία αγκαλιά

Ταξίδια με την μουσική...

Όσο μεγαλώνουμε, όσο ζούμε έντονες στιγμές μέσα σε διάφορες εμπειρίες τόσο πιο πολύ γινόμαστε αυτό που στο τέλος θα καταλήξουμε να είμαστε... Κάποιος είναι αυτός που είναι όταν πεθάνει. Μόνο τότε θα πάψει να συμπληρώνει κομμάτια στο παζλ της ολοκλήρωσης του. (και κατά το ρητό "μηδένα προ του τέλους μακάριζε")

Η ζωή μας μας ταξιδεύει μέσα από διαφορά μονοπάτια και με διάφορα μέσα... Έτσι και η μουσική έρχεται να πάρει κάποιους και να τους πάει μακρυά ταξίδια... Ταξίδια μέσα από τις σκέψεις αλλά και από τις εμπειρίες και τα βιώματα του... Ταξίδια που ορίζουν και ορίζονται από μια κουλτούρα που η επιλεγμένη από εμάς μουσική φέρει...

Ταξιδεύοντας ο καθένας μας το δικό του ταξίδι και με το δικό του μέσο αντιλαμβανόμαστε τα ταξίδια των άλλων διαφορετικά απ' ότι οι ίδιοι. Τα αντιλαμβανόμαστε με γνώμονα το δικό μας ταξίδι... Έτσι ο κόσμος πνίγεται μέσα στην υποκειμενικότητα αυτού του ταξιδιού μας που τελικά ορίζει όχι μόνο την δική μας ζωή αλλά και την οπτική μας γωνία για όλον τον κόσμο που μας περιβάλλει...

Ίσως μόνο ο έρωτας να είναι ένα είδος γέφυρας των ταξιδιών δύο ξεχωριστών ανθρώπων... Είναι μια γέφυρα κατανόησης και συμβαδισμού... Αυτή η μορφή έρωτα που τείνει να εκλήψει στις μέρες μας.

Για όσους ζουν μέσα από την μουσική αυτή γίνεται τα στίγματα της ζωής τους. Κάθε κομμάτι, κάθε νότα, κάθε ρυθμός και κάθε μελωδία είναι ένα μικρό μέρος, ένα μικρό κομμάτι από το ταξίδι. Ένα κομμάτι το οποίο είναι έτοιμο να ξαναζωντανέψει και να ξανασυμβεί για άλλη μια φορά μπροστά στα μάτια τους κάθε φορά που αυτοί θα ακούσουν το συγκεκριμένο τραγούδι, τις συγκεκριμένες νότες, τους συγκεκριμένους ρυθμούς και τις συγκεκριμένες μελωδίες...

Τα τραγούδια γίνονται οι σελιδοδείκτες αλλά και οι ανεξίτηλοι λεκέδες που μόνο εσύ μπορείς να δεις... Οι άλλοι έξω θα αδιαφορήσουν να δουν τι, πως και γιατί έκανες κάτι μέσα από τον δικό σου ορισμό, μέσα από το δικό σου τραγούδι δηλαδή...

Ο τραγουδοποιός άραγε είχε όμως το ίδιο όραμα με εσένα?

Είναι περίεργο το πως η ακολουθία μερικών νοτών μπορεί να πει περισσότερα απ' ότι εμείς σ' ολόκληρη τη ζωή μας. Είναι περίεργο πως μέσα από αυτή την ακολουθία δεν θα διστάσει να βγει από μέσα μας το πιο καλά κρυμμένο συναίσθημα να μας κυριεύσει και στο τέλος του μέτρου να μας ξανααφήσει...

Η μουσική ήρθε να μπει στην ζωή μου από την πολύ αρχή της... Κάθε περίοδος της ζωής μου είναι και ένα μικρό μουσικό ταξίδι. Ένας ορίζοντας από νότες και στίχους. Από σκέψεις και συναισθήματα... Μια ζωή χωρίς μουσική θα ήταν μια άψυχη, άυλη, ανιαρή φυτοζωία. Ζώντας τα πάντα μέσα από την μουσική, ακόμα κι αν δεν κατάφερες πότε να γίνεις κάποιος αξιόλογος μουσικός, εκείνη θα σε ξεπληρώσει... Γεμίζοντάς σε με τον ίδιο της τον εαυτό...

Αν κάποτε καταφέρεις να ζήσεις ένα αμοιβαίο έρωτα όπου και οι δύο ταξιδευτές θα έχουν ορίσει για μέσο τους την μουσική, ή πόσο μάλλον την ίδια μουσική, αυτό το ξέχωρο ταξίδι που θα ζεις όσο θα είσαι μέσα σε αυτόν τον έρωτα, θα αφήσει τόσο δυνατά μουσικά στίγματα ώστε ακόμα και όταν αυτό το ξέχωρο ταξίδι τελειώσει να αναβλύζει μια υπόκωφη μουσική ηχώς για την υπόλοιπη ζωή σου, κάθε φορά που θα κοιτάς προς τα πίσω. Μια ηχώς που θα σε καλεί κοντά της και συγχρόνως θα σε διώχνει ξέροντας ότι σε θέλει μαζί της, αλλά ότι μαζί της μόνο η καταστροφή σου επιφυλάσσεται...

Η μουσική σου μπορεί να σημαίνει την λύτρωση σου η και την καταστροφή σου. Το μέσο σου στο ταξίδι της ζωής είναι αυτό που αν δεν λειτουργήσεις σωστά θα σε οδηγήσει σε μια από αυτές τις απόκωφες σιωπές. Τον θάνατο.

Για το άρθρο αυτό θέλω να ευχαριστήσω τον Jim Morison που ενέπνευσε τον Αλέξη Μίχο από τους 1550 για να εμπνεύσει με την σειρά του εμένα μέσα από το καταπληκτικό του τραγούδι "Γράμμα για ένα (χαμένο) ποιητή..." και να μου κρατήσει συντροφιά για όσο έγραφα αυτό το άρθρο στο κινητό μου, θυμούμενος κάποιες παλιές μου, καλές συνήθειες...

Επίσης να αναφερθώ στον Τόλκιν που μέσα από το βιβλίο του Σιλμαρίλιον τόσο ωραία περιγράφει μια δημιουργία κόσμου με βασικό συστατικό του την ίδια την μουσική που έφτιαξαν οι θεοί... Μιας και η μουσική κάποιες φορές είναι σαν το άγγιγμα από το χέρι ενός απόμακρου θεού.

1550 - Για έναν ποιητή

Καβάλησε το φίδι της ψυχής σου
Ήταν τα λόγια ενός μεγάλου ποιητή
Που από τη λευκή και ανήθικη ζωή του
Περάσανε και γράψανε εποχή.

Ακροβατώντας στις μεταλλικές χορδές του
Του Elvis Presley και των άλλων μουσικών
Κανείς δεν ένιωσε τον ήχο απ' τις κραυγές του
Που ξεσηκώνανε τους φόβους των νεκρών

Σε έναν κόσμο που τα πάντα αμφισβητούνται
Που κάθε πρόταση σημαίνει διαταγή
τους ρώτησε να ζήσουν ποιοι φοβούνται
να δώσουν τέλος σε μια ψεύτικη ζωή

Χορεύοντας σε κύκλους από φλόγες
Αδιαφορώντας για το μέλλον το παρόν
Έτσι για εκείνον κλείσανε οι πόρτες και πήρε
Θέση στο παλάτι των θεών

Έγραψες στίχους μύριους και είπες χίλια λόγια
Που κατευθείαν σου παγώναν το κορμί
Κανείς δεν ένιωσε το μήνυμα τη φλόγα
Και έδωσες τέλος στη ταινία σου αυτή

Τώρα για εσένα πια μονάχος τραγουδάω
Κάθε βραδιά μια νύχτα εφιαλτική
Δε ξέρω αν θα έπρεπε να κλαίω η να γελάω
Που μας παράτησες και είμαστε ακόμα ζωντανοί