Έξω χιονίζει...

Έξω χιονίζει... Χιονίζει πολύ... Και τι ωραία που είναι... Κάθομαι μέσα από την ζέστη τζαμαρία μου και κοιτάω έξω... Ακούω μουσική απ' τα παλιά και πίνω για άλλη μια φορά... Το χιόνι είναι ωραίο... Όχι γιατί θα ασπρίσει τα πάντα αλλά για αυτή την αίσθηση που σου δημιουργεί της ζεστασιάς του δωματίου σου. Το οποίο όμως δωμάτιο είναι και όλες οι αναμνήσεις σου, όλες σου οι σκέψεις και πως αυτές αναπτύχθηκαν αλλά βραδιά παλιότερα όταν με ανάλογους καιρούς ήσουν μέσα, κοιτούσες, άκουγες μουσική και σκεφτόσουν... Τώρα δεν έχεις κάτι καινούριο να σκεφτείς κι έτσι σκέφτεσαι τα παλιά... Σκέφτεσαι και χάνεσαι... Πίνεις και θυμάσαι... Σιγοτραγουδάς... Κάθε πέντε λεπτά ζεις μια ολόκληρη ζωή και παρ' όλ' αυτά η ώρα περνάει τόσο γρήγορα... Το πρωινό πλησιάζει κι εσύ δεν το θέλεις... Προτιμάς το σκοτάδι σου, την μουσική σου, το ποτό σου, την αϋπνία σου, τις αναμνήσεις σου, τα στιχάκια να σου τρυπάνε το κεφάλι...


Διαβάζεις κάποια παλιά γράμματα. Όλα αυτά. Όλα, η μουσική, το κλίμα, τα τραγούδια, το ποτό, όλα... Όλα αυτά σου έχουν μείνει και σου λένε τόσα επειδή κάποτε ερωτεύτηκες κι εσύ. Ερωτεύτηκες και αγάπησες. Αγάπησες πολύ... Αγάπησες παράφορα... Ακόμα αγαπάς... Αγάπησες πραγματικά. Αγάπησες όπως πολλοί λίγοι άνθρωποι γύρω σου δείχνουν να αγαπάνε. Αγάπησες τόσο πολύ εκείνη, που μαζί της, αγάπησες και ότι ήταν εκείνη, ότι έκανε, ότι της άρεσε, ότι σας έδενε και ότι συμβόλιζε εσένα στην περίοδο που έζησες μαζί της... Αγάπησες ακόμα και πράγματα που μισούσες...


Η ομίχλη έξω είναι πυκνή από το χιόνι που επίσης πέφτει πυκνό... Το όνομα σου σαν ηχώ μου τρυπάει το μυαλό, το όνομα σου σαν ηχώ σαν μια βουτιά στο κενό... Ακούω την βροχή, για σένα μου μιλάει, πως χάνεσαι τη νύχτα μες στο πουθενά, εκεί που δεν μιλάνε για αγάπες ματωμένες και το φεγγάρι χάνεται μες στη συννεφιά... Πάλι χειμώνας και πάλι γράφω...

Λευκές Νύχτες - Σαν ηχώ

Έχεις ήδη πια διαλέξει,
θες να φύγεις μακρυά
μα δεν είπες ούτε λέξη,
χάθηκες στο πουθενά.

Μια εικόνα που ξυπνάει
και ζητάει πιο πολλά
κι όσο πάει θα ζητάει
της ζωής μου η ζημιά

Σκέφτομαι τις άδειες νύχτες
πως σ' αγγίζω και πονώ
σαν σκιά να τριγυρίζω
τον εφιάλτη σου να ζω

Το όνομά σου σαν ηχώ
που μου τρυπάει το μυαλό
το όνομά σου σαν ηχώ
σαν μια βουτιά στο κενό.

Έχεις ήδη πια διαλέξει,
θες να φύγεις μακρυά
μα δεν είπες ούτε λέξη,
χάθηκες στο πουθενά.

Θέλησα να σε κρατήσω,
να σου ρίξω στο κρασί
στάχτη από το τσιγάρο
που 'χες σβήσει μέρες πριν.


Στάθης Αρτινός - Όταν ο ήλιος θα πάψει να ανατέλλει

Ακούω τη βροχή για σένα μου μιλάει
πως χάνεσαι τις νύχτες κάπου στο πουθενά
εκεί που δε μιλάνε γι αγάπες ματωμένες
και το φεγγάρι χάνεται μες στη συννεφιά...

Mα δε μπορώ ν' αγγίξω τα όνειρά σου
με τη σιωπή μου χίλιες λέξεις να σου πω
όταν ο ήλιος θα πάψει να ανατέλλει
ίσως τότε να πάψω να σου λέω σ' αγαπώ...

Περπατάς στα σύννεφα μαζί με τους αγγέλους
και σου χαρίζω της αγάπης τα φτερά
τα αστέρια τώρα σβήσανε θα φέξει όπου να 'ναι
ξημερώνει τ' όνειρό μου και φεύγεις μακριά...

Μα δε μπορώ να αγγίξω τα όνειρά σου
με τη σιωπή μου χίλιες λέξεις να σου πω
όταν ο ήλιος θα πάψει ν' ανατέλλει
ίσως τότε να πάψω να σου λέω σ' αγαπώ...

Θέλω να κάνω τον πόνο σου τραγούδι
να τ' ακούς όταν κλαις καμιά φορά
για να διώχνει η μουσική τα δάκρυά σου
και με τα λόγια μου να φεύγει η μοναξιά...

Μα δε μπορώ να αγγίξω τα όνειρά σου
με τη σιωπή μου χίλιες λέξεις να σου πω
όταν ο ήλιος θα πάψει ν' ανατέλλει
ίσως τότε να πάψω να σου λέω σ' αγαπώ...

Ίσως τότε να πάψω να σου λέω σ' αγαπώ...

Ίσως τότε να πάψω... να σου λέω σ' αγαπώ...

The images are all mine.