Παρασκευή, Απριλίου 12, 2013

Ξημέρωμα στην εθνική...




Είναι ένα γλυκό καλοκαιρινό ξημέρωμα.

Η νυχτιά που έχει προηγηθεί θυμίζει στίχους τραγουδιού. Γενέθλια σε μία παραλία μακρυά από την πρωτεύουσα. Ποτά, λίγο φαί, πυρσοί τριγύρω, άμμος, αεράκι, βουτιές στα κρύα νερά, καλή παρέα, μουσική και τρέλες... Γέλια και χαρές. Αναμνήσεις που γράφονται.

Μετά από μία ευχάριστη βόλτα στην διπλανή, ήσυχη λόγω ώρας, πόλη μπαίνεις στο αυτοκίνητο πριν μεσολαβήσει κάτι άλλο να ξεφύγει το μυαλό σου και με τις δυνάμεις που εν γνώση σου έχεις διατηρήσει για να προσφέρεις ένα ασφαλές ταξίδι στους άλλους για να ξεκινήσει η επιστροφή.

Η εθνική οδός απλώνεται μπροστά σου πλατιά, οι στήλοι στις άκρες του δρόμου προσπερνάν ταχέως καθώς εσύ περνάς και ο ουρανός σιγά σιγά φωτίζει. Αρχίζει να παίρνει ένα γλυκό γαλάζιο χρώμα με μερικές απειροελάχιστες άσπρες πινελιές. Κάπου στον ορίζοντα υπάρχει και ένα απαλό πορτοκαλί.

Οι υπόλοιποι στο αυτοκίνητο ψιλόκοιμούνται κουκουλωμένοι με κουβέρτες... Οι πρώτες νότες του τραγουδιού (ναι ίσως να λέω γι αυτό από πάνω) ακούγονται... Ανοίγεις λίγο το παράθυρό σου και δροσερός αέρας χαιδεύει το πρόσωπό σου τόσο ωραία. Θα έκλεινες τα μάτια για λίγο αλλά τα κρατάς στον δρόμο...

Και προχωράς... Το μυαλό σου ταξιδεύει ακόμα πιο μακρυά καθώς αφήνεις πίσω σου τους θεμελιωμένους στήλους στα πλάγια και τις λευκές γραμμούλες κάτω στην άσφαλτο... Και έτσι... Αυτό το τραγούδι είναι για εσένα πλέον αυτό. Ένα γλυκό πρωινό, το πρώτο φως μίας αυγής, ένα ταξίδι...


Vnv Nation - Arclight

Forget your fear, and want no more
Forget your fear, and want no more
At first light lay proud foundations
Sense the greatness that before you unfolds
Seek no more for hollow answers
Answers that lay within you all along

Farewell to dawns seen through saddened eyes
Farewell to pasts to sorrows chained
Forget your fears and want no more
You will be strong and want no more

You'll be adored, you will have everything
You will be strong and want no more
Forget your fears, you will have everything
And want no more 


Πέμπτη, Ιουνίου 07, 2012

Hijack του blog.

Ζητώ συγγνώμη από όποιον αναγνώστη μου ή επισκέπτη μου προσπάθησε να μπει στο Blog τον τελευταίο καιρό και "ατυχώς" μεταφέρθηκε σε άλλη σελίδα. Ήταν μία πολύ "ευγενική" προσπάθεια από την νέα διεύθυνση ενός προσθετου που υπήρχε στο blog να κλέψει και να αποπροσανατολίσει όλη την κίνηση του.

Τι "ευγενικοί" άνθρωποι που υπάρχουν. Το πρόβλημα λύθηκε πάντως και δεν θα ξαναυπάρξει...

Δευτέρα, Απριλίου 02, 2012

Κρίση μιζέριας

Ο καιρός γλυκαίνει σιγά σιγά και η νυχτιά έξω είναι πλέον απαλή σαν πέπλο και σε καλεί να της κάνεις παρέα στο πάντα μοναχικό μαύρο χρώμα της... Ο σαγηνευτικός σκουρόχρωμος ουρανός προβάλει τα λίγα αστεράκια που η πόλη του επιτρέπει και το χλωμό φεγγαράκι.

Και πίσω όλη η χώρα να βουλιάζει στον όλεθρο που συνεχώς μας κρύβουν. Πίσω από κάθε πρόσωπο κρύβεται ένα κομμάτι μιζέριας. Λιγότερα λεφτά και λιγότερα χαμόγελα... Μα... Γιατί ο κόσμος ξεχνάει κάποια τόσο σημαντικά πράγματα...?

Δεν είναι τα λεφτά που κάνουν την χαρά! Άλλωστε όπως λέει και ένα από αυτά τα συνηθισμένα chain-mails που κυκλοφορούν στο internet, τα λεφτά αγοράζουν το σπίτι αλλά όχι την εστία, αγοράζουν τα φάρμακα αλλά όχι την υγεία, αγοράζουν το sex αλλά όχι την αγάπη! Αγοράζουν την εκπαίδευση μα όχι την γνώση!

Γιατί χαλιόμαστε όλοι τόσο πολύ για τα λεφτά. Μας σκεπάζει η μιζέρια γιατί δεν έχουμε όσα λεφτά είχαμε και δεν μπορούμε να αγοράσουμε κάτι παραπάνω. Αλλά τελικά αυτό που θα μας χαρίσει την χαρά δεν είναι το ποτό αλλά η παρέα όταν θα βγούμε, δεν είναι το ρούχο που θα μας ξεχωρίσει αλλά ο χαρακτήρας και η φυσική ομορφιά μας.

Όλος ο κόσμος είτε τον άγγιξε λίγο είτε πολύ η κρίση, συνοφρυώνεται και ξεχνάει τα απλά, τα όμορφα, τα καθημερινά και σημαντικότερα... Ξεκολλάτε ρε! Όσο θα γελάμε τόσο θα τους τη σπάμε... Άλλωστε όπως έχει πει και ο πανέξυπνος και πολυαγαπημένος Oscar Wilde: "Πάντα να συγχωρείς τους εχθρούς σου. Τίποτα δεν τους ενοχλεί περισσότερο. ".

Είναι τόσο όμορφα έξω για να βγεις να κάνεις μία βόλτα να μυρίσεις τις πρώτες μυρωδιές της άνοιξης και του καλοκαιρινού καιρού, να κόψεις μία βόλτα δίπλα στο κύμα φορώντας ένα πανωφόρι και να κοιτάς την όμορφη θάλασσα... Γιατί καιγόμαστε βλέποντας στα παράθυρα τους μαϊντανούς και πέφτουμε σε μία παθητική καταναγκαστική κατάθλιψη?

Παρασκευή, Οκτωβρίου 07, 2011

Ανύψωση...





"Ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά"


Θυμάσαι εκείνο το βράδυ? Ήμασταν εκεί. Στο είπαμε ότι θα πηγαίναμε και χάρηκες. Χάρηκες για εμάς. Εσύ δεν μπορούσες να έρθεις... Κι όμως χάρηκες για εμάς, ξεχνώντας το δικό σου παρόν.

Η "συναυλία" ξεκίνησε. Μελωδίες που αγάπησες. Η ώρα περνούσε. Θα σου άρεσε εκεί... Ξεκίνησε εκείνο το αγαπημένο σου κομμάτι...
  
"Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα
που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες την πέτρα"

Άρχισε να το ερμηνεύει και ήταν τόσο ωραίο... Το άκουγα... Ήθελα σχεδόν να κλάψω που δεν ήσουν κι εσύ εκεί να το ακούσεις... Τόσο γεμάτο συναισθήματα... Σιγά, σιγά το περιβάλλον φάνταζε απόμακρο και πλέον αιωρούμουν μέσα στην αίθουσα αν και ακόμα στο ίδιο ακριβώς σημείο... Αιωρούμουν μόνος σε ένα γεμάτο-άδειο δωμάτιο...

"Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει"

Δύο, τρία μεγάλα λεπτά και τα πάντα γύρισαν στην θέση τους. Το τραγούδι τέλειωσε. Αργές βαθιές αναπνοές... Ψηλάφισα τα μάτια μου. Εντάξει.

Έτσι ίσως να άκουσες κι εσύ αυτό το αγαπημένο σου τραγούδι... Ίσως να το ακούς και τώρα που σιγοπαίζει...


Μικρή Πατρίδα - Χρήστος Θηβαίος 

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα
που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες την πέτρα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας







Images are from Deviantart.

Παρασκευή, Μαΐου 06, 2011

Όνειρο...

Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις
Μην ξημερώνεις ουρανέ

Είδα ένα όνειρο... 
Ήμασταν διακοπές σε μία άγνωστη παραλία...
Παίζαμε με τα κύματα...
Ήσουν κι εσύ εκεί...
Γελούσαμε, παίζαμε...
Πήγαμε και για surfing.

Και μετά πάλι γέλια...
Ήλιος...
Περπάτημα, τρέξιμο, κολύμπι...
Μουσική...

Λίγο ακόμα...
Ξεγνοιασιά...
Έγνοιες πουθενά...

Λίγο ακόμα...
Ξύπνησα...
Όχι, δεν θέλω...
Ήταν τόσο ωραία στο όνειρο...
Θα ξεχαστεί τώρα κι αυτό...
Το ανέσυρα σιγά σιγά να μην ξεχάσω τις εικόνες...
Ίσως να ήταν και οι τελευταίες...


Θάνος Μικρούτσικος / Βασίλης Παπακωσταντίνου - Μη φύγεις
Μη φύγεις άμα δε γυρίσεις
ψέμα οι χρησμοί του δράματος
δεν έχει τίποτα να λύσεις
όλα ζωή και θάνατος

Μονάχα αυτό κατάλαβα
απ' όλο το ταξίδι
πως όσο αλλάζουμε ζωή
τόσο μένουμε ίδιοι
δεν έχω κάτι να σου πω
τι να σου εξηγήσω
νύχτα με παίρνουν τα όνειρα
νύχτα με φέρνουν πίσω





Τετάρτη, Δεκεμβρίου 29, 2010

Η μουσική πάνω από τις λέξεις

Κάποιες φορές η μουσική έρχεται τόσο πολύ και μας αγκαλιάζει που μιλάει περισσότερο απ' ότι θα μπορούσαν να μιλήσουν οι λέξεις... Εκείνες τις στιγμές αν την αφήσεις να σε πάρει μαζί της κρατιέστε τόσο δυνατά που δεν θες να σε αφήσει και την αφήνεις να παίζει... Και να σου μιλάει... Με τον τρόπο της... Με τις ώρες... Αυτό εδώ το κομμάτι είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις...


Σάββατο, Δεκεμβρίου 25, 2010

Μια κουρτίνα να ανεμίζει...

Ήχοι μουσικής... Σκέψεις... Μια κουρτίνα να ανεμίζει στο απαλό καλοκαιρινό αεράκι, όπως αυτό μπαίνει από την τέντα ανοιχτή μπαλκονόπορτα, και να κάνει βόλτες μέσα στο δωμάτιο... 
Ταξίδι περίπου δυο χρόνια πίσω. Πόσο καλά ήταν τα πράγματα τότε... Η μυρωδιά της ανάμνησης αυτής μπορεί να μην είναι τόσο έντονη αλλά ενώ τόσο κοντά είναι ακόμα τόσο μακρυά και τα πράγματα είναι πλέον τόσο χειρότερα...





Το τραγούδι αν και άσχετο με το υπόλοιπο blog είναι σχετικό με εκείνο το καλοκαίρι, γι αυτό και η παρουσία του...

Πέμπτη, Νοεμβρίου 18, 2010

Προσωπικές πεποιθήσεις

Είμαι ότι ζω και ότι κάνω. Θέλω να είμαι ότι βλέπω όταν κοιτάω τον καθρέφτη. Είμαι ένας άνθρωπος που θέλησε να μάθει και να μοιράζει αγάπη και καλοσύνη.

Δεν είμαι κακός και αυτό το ξέρω βαθιά μέσα μου ακόμα και αν για μερικά δευτερόλεπτα το ξεχνάω. Ξέρω όμως ότι είμαι εγώ κάθε στιγμή που κάνω ακόμα κάτι καλό και μου μου θυμίζει ποιος είμαι...

Μπορεί να αφορά άμεσα κοντινό μου άνθρωπο ή απλά κάποιον που χρειάστηκε την βοήθειά μου.

Τρίτη, Νοεμβρίου 16, 2010

Απαντήσεις σε σχόλια

Αν και πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από τότε πουυ απάντησα σχόλιο σημερα θα το κάνω καθολικά.
Να συγχωρέσετε την αργοπορία και την γενική απουσία μου αλλά τα γεγονότα δεν μου επέτρεψαν για κάτι καλύτερο. Απολογούμαι λοιπόν και θα προσπαθήσω να αυξήσω και την δραστηριότητα μου και να απαντάω και πάλι άμεσα!

Σάββατο, Οκτωβρίου 30, 2010

ΜΥΚΗΤΕΣ άνθρωποι

Τελικά κανένας... Κανένας δεν αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό το χαμηλό επίπεδο που υπάρχει σ' αυτόν τον άθλιο κόσμο... Ούτε εγώ ο ίδιος... Όλοι υποκείμενοι στην σαπίλα, στην αρρώστια της ψυχής, την ανωμαλία, την ανυπαρξία του ίδιου του μηδαμινού εαυτού τους... Όλοι το θύμα και ο θύτης στην ίδια σκηνή μιας ζωής φτιαγμένη σε φτηνά σκηνικά, από σκισμένα σεντόνια, υφασμένα από ίνες - ψυχές τόσο τεντωμένες που είναι στο όριο του σκισήματος... Κινήσεις μεθοδικές, αργές, επαναληπτικές στον ρυθμό ενός βιαστή... Όλα για το καλύτερο ξεπούλημα... Για την υποτιμημένη αξία που θα πιάσει το ίδιο μας το εγώ όταν θα γίνει συνάλλαγμα στο νόμισμα της καθημερινότητας, των χρημάτων, της φήμης, της εξουσίας, του γενικού τίποτά μας... Το σαράκι που νομίζουμε ότι θα φάει τα απομεινάρια της σάπιας μας ψυχής όταν εκείνο προτιμάει να πεθάνει εγωιστικά...

Και τι καταλάβαμε? Να κλαίμε χωρίς δάκρυα, να γελάμε χωρίς γέλιο, να τρώμε ότι σαπίζει αν τ' αφήσεις και να μισούμε ότι πονάει... Την αλήθεια... Τι ζητάμε? Αγάπη? Γιατί να πάρουμε αφού δεν δίνουμε, αφού κανένας δεν δίνει. Είναι ακριβή πέρα από τα δικά μας όρια. Δεν ανταλλάσσεται με την ύλη μας και η ψυχή μας σάπισε... Ποιος να την δώσει άραγε? Που να βρούμε τους αγγέλους που από την δυσοσμία πέθαναν και το αίμα τους καλύφθηκε από τους αποικοδομητές που κυβερνάν τον κόσμο και την σκέψη μας...?


Έντερα ψυχής στο πάτωμα. Τρίμματα μιας σκαλισμένης σε ανθρώπινο σώμα καρδιάς... Αυτό είμαστε... Αυτό θα μείνουμε αν δεν αλλάξουμε. Οι άγγελοι θα πληρώνουν τον παράδεισο σε μια πουτάνα, οι άνθρωποι θα κερδίζουν την κόλαση σε μια καθημερινή κλήρωση. Ο κόσμος σαν άκαρπο σπέρμα. Υπόκωφη σιωπή.




Hello - Evanescence
Playground school bell rings again
Rain clouds come to play again
Has no one told you she's not breathing?
Hello I'm your mind giving you someone to talk to
Hello

If I smile and don't believe
Soon I know I'll wake from this dream
Don't try to fix me, I'm not broken
Hello I am the lie living for you so you can hide
Don't cry

Suddenly I know I'm not sleeping
Hello I'm still here
All that's left of yesterday


Images are from Deviantart.

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 16, 2010

Ραψωδός Φιλόλογος - Θανατοποινίτης


Ραψωδός Φιλόλογος - Θανατοποινίτης

Φυλακισμένος επ΄ αóριστον στο ίδιο κελί

23 χρóνια τώρα δίχως να περιμένει την χάρη
απó κάποιον ευαίσθητο δικαστή
Δεν ευελπιστούσε να ξαναδεί ήλιο ούτε φεγγάρι.
Περίμενε απλά να εκτελεστεί η ποινή
χωρίς να περιμένει τίποτα πλέον απó κανέναν.
Κανένα επισκεπτήριο πλέον δεν τον συγκινεί.
Όλα τα γνωστά του πρóσωπα του φαντάζουνε ξένα
Δεν είχε ενδιαφέροντα, χóμπι κι ασχολίες.
Μ’ άλλους φυλακισμένους δεν είχε ποτέ φιλίες.
Καθóταν και περίμενε τον χρóνο να περάσει,
μέχρι να εκτελεστεί και η ψυχή του να ησυχάσει
Ώσπου μια μέρα μέσα στο κρύο κελί του
ανακάλυψε κάτι που άλλαξε την ζωή του.
Κάτω απó το μουχλιασμένο τσιμέντο σε μια γωνία
βρήκε μια άσπρη μισοφαγωμένη κιμωλία.
Κι’ άρχισε να γράφει στίχους στου κελιού του,
στίχους με μóνους ήχους τα βήματα των φυλάκων στην απομóνωση
Κάνοντας με μανία κάθε σκέψη ραψωδία,
μέσα σε μπουντρούμια κρύα να είναι η μóνη του εκτóνωση.
Και γράφοντας τους στίχους του ο καιρóς περνούσε
Έπαιρνε την κιμωλία αγκαλιά και της μιλούσε,
παραληρούσε νóμιζε óτι του απαντούσε.
Να μην τελειώσει πριν πεθάνει την παρακαλούσε
Και τóτε ορκίστηκε το σώμα του
πως θα’ ταν το μóνο που θα τους επέτρεπε να περιορίσουν
Στην ηλεκτρική καρέκλα ώσπου να’ ναι καθιστóς,
μα το πνεύμα του θα ήταν ζωντανó κι’ αφού τον ψήσουν.
Κι’ óσο η μέρα της καταδίκης πλησίαζε,
η φήμη óτι θα επέστρεφε οργίαζε
Οι πιο πολλοί δεν την παίρναν στα σοβαρά,
μα τα πρóσωπά τους τα λαμπρά κάτι άγνωστο επισκίαζε...

Λίγες μέρες μετά απó τους στίχους
δεν είχε μείνει κενó σημείο πάνω στους τοίχους
Είχε γράψει στο πάτωμα, το ταβάνι τα κάγκελα
με λóγια ψυχασθενικά, επιθετικά, παράλογα
Η κιμωλία του είχε σχεδóν τελειώσει,
απó την αϋπνία τα μάτια του είχαν θολώσει
Ήθελε μóνο το μυαλó του να κρατήσει ανóθευτο
μέχρι την ημέρα που θα ερχóταν το αναπóφευκτο
Κι’ αυτή η μέρα ξημέρωσε εν τέλει,
για τελευταίο γεύμα τον ρωτήσανε τι θέλει
Τους κοίταξε ατάραχος κι είπε τα παρακάτω
«Δεν θέλω γεύμα, μóνο να τελειώσω αυτó που γράφω»
Κι αφού το έκανε λούφαξε στη γωνία,
εκεί που είχε πρωτογνωρίσει την κιμωλία
Και μέσα στους λυγμούς του ψιθύριζε συλλαβές
«Δεν θα σ’ αφήσω μóνη σου αγάπη μου μην κλαις»
Την έκλεισε προσεκτικά μέσα στο χέρι του
κι αφού σκούπισε óλα τα δάκρυά του
κοίταξε για τελευταία φορά το κελί-τεφτέρι του
κι έπειτα έφυγε για πάντα μακριά του.
Οι φύλακες τον πήρανε απó την πτέρυγα, περπάταγε κι’ νιωθε τα πóδια του τóσο γέρικα.
Ο αέρας γύρω του μύριζε νέκρα,
μέχρι που έφτασαν στο δωμάτιο με την καρέκλα
Τον βάλαν να καθίσει του φóρεσαν χειροπέδες,
ξεχωριστά στους δυο καρπούς και στις δυο φτέρνες.
Έφεραν έναν ρασοφορεμένο και τον διάβασε,
μ’ αυτóς χαμένος μέσα στις σκέψεις του δεν τον άκουσε.
Δεν κατάλαβε κανένας óτι έκλαιγε πνιχτά,
κράτησε την κιμωλία στο χέρι του πιο σφιχτά.
Κοίταξε τριγύρω του για μια τελευταία φορά και ψιθύρισε στην κιμωλία
«Μην φοβάσαι πια...»

Την άλλη μέρα στείλανε καθαριστές,
να καθαρίσουνε το κελί απó τις βρωμιές εκείνου του τρελού που óλο λέρωνε τους τοίχους.
Μα óσοι επιχείρησαν να μπουν μέσα ακούγαν ήχους,
παράξενες κραυγές χωρίς καμιά σημασία
και μετά απó λίγο στίχους με ομοιοκαταληξία.
Όποιον έκλειναν στο κελί πάντοτε έβγαινε τρελός
τραγουδώντας ρίμες ακατανόητες συνεχώς.
Κάποιοι φυλακόβιοι μπήκαν μóνοι τους στο κελί
για στοίχημα λίγα τσιγάρα και βγήκαν έξω νεκροί.
Κάποιος άλλος μπήκε να βιάσει ένα καινούριο τρóφιμο
κι αμέσως βγήκε ουρλιάζοντας
«ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ»
Στους φύλακες που τίποτα δεν έκανε αίσθηση,
μετά απó λίγες μέρες óλοι δήλωσαν παραίτηση.
Οι φυλακισμένοι οργανώθηκαν κάναν εξέγερση,
κανένας να μην ξαναμπεί εκεί χωρίς εξαίρεση
Ο διευθυντής των φυλακών δεν είχε άλλη επιλογή
και διέταξε óλη η πτέρυγα να εκκενωθεί.
Σφραγίσαν το κελί και καταστρέψαν το κλειδί,
ώστε ποτέ ξανά κανένας να μην μπορέσει να μπει
Οι στίχοι του τρελού φυλακισμένου γίνανε θρύλοι,
τους ξέραν óλοι μέσα στην φυλακή εχθροί και φίλοι.
Όσοι εκτίσαν την ποινή τους και λύθηκαν τα δεσμά τους,
γύρισαν και είπαν την ιστορία στην γειτονιά τους.
Και απó στóμα σε στóμα ο θρύλος διαδóθηκε
κι έτσι έτυχε να τον ακούσω και εγώ.
Και στο μυαλό μου μια τρελή ιδέα μου καρφώθηκε,
πως είχα κάτι κοινό μ’ αυτό τον τρελό
κι είπα να γράψω ένα τραγούδι στην υγειά του
μα πως τον λένε πρώτα ήθελα να βρω.
Πήγα στην φυλακή και ρώτησα το óνομά του.
Μου είπαν τον λέγανε Φιλóλογο Ραψωδό...

Μιλάει από μόνο του...

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 14, 2010

Γιατί κυνηγάς αγγέλους σε ένα κόσμο που δεν υπάρχουν ούτε δαιμόνια...? Γιατί δεν γίνεται να βρεις αυτό που ψάχνεις... Την ηρεμία μέσα από την γαλήνη των άλλων?

Πέμπτη, Ιουλίου 15, 2010

Βρώμικος κόσμος


Για άλλη μία φορά μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα έγιναν τόσες εναλλαγές της διπρόσωπης αυτής πραγματικότητας που πλέον δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι...


Πράγματα τόσο όμορφα και πράγματα τόσο αηδιαστικά που να θες να βγάλεις το δέρμα μήπως και απαρνηθείς την ανθρώπινη ιδιότητά σου...


Γιατί να είναι τόσο άσχημος αυτός ο κόσμος εκεί έξω μερικές φορές? Γιατί οι άνθρωποι στην συντριπτική πλειοψηφία τους να έχουν ξεχάσει πως υπάρχουν και σχέσεις αγάπης και να έχουν αναγάγει τα πάντα σε σχέσεις ποσότητας?


Και γιατί δηλαδή έχουν καταφέρει ακόμα και εσένα, ποιον (!?), εσένα που πάντα προσπαθούσες να απέχεις από τον κόσμο αυτόν, να γίνεσαι μέρα με την μέρα κάτι όλο και πιο κοντά σε αυτήν τους την πραγματικότητα...


Να χάνεις τον εαυτό σου μέσα στην ίδια σου την ζωή και να ξεχνάς ποιος πραγματικά είσαι... Ποιος είσαι όχι όσο αναφορά την ταυτότητα με τα στοιχεία αλλά την ταυτότητα με τα συναισθήματα, τις συμπεριφορές, τις αρχές, τις αξίες...


Και έτσι απλά ελπίζεις για μία ακόμη φορά ότι θα φτάσει εκείνη η στιγμή που και εσύ στα όνειρά σου θα βλέπεις αυτά που θέλεις...




Σ' ένα όνειρο - Kingeorge / Υπόνοια

Όταν κλείνουν τα φώτα, η ψυχή σου κουρνιάζει
και στο σκοτάδι χορεύει με τις λέξεις
ο ήχος των δεικτών την ύπαρξη σου βιάζει
και συ θέλεις να τρέξεις
τότε εμφανίζονται μονοπάτια...

Στο μονοπάτι αρχικά εμφανίστηκε μια μάγισσα,
αόριστα ψιθύρισε πως άργησα,
ότι ο δρόμος των σκιών θα 'ναι μακρύς και γλυκός
και πως κάπου κάπου θα δακρύζει ο ουρανός.
Λίγο βιάστηκα για να βρεθώ σ' ένα ξέφωτο
να δω μια μάχη ένα βράδυ αξημέρωτο
Είδα κάποιον να υψώνει ένα σπαθί μπροστά μου
και, ρίχνοντας το, να ψελλίζει τ' όνομά μου.
Θυμήθηκα πολλά και δάκρυσα ασυναίσθητα,
κατάλαβα πως έπρεπε να φύγω και συνέχισα.
Στο διάβα μου αντίκρισα κρίνα λευκά,
προάγγελοι θανάτου στοιχισμένοι σε σειρά
και μια νεράιδα να λέει για μια ατέλειωτη έξη
που μου άφησε στα χείλη μια παράξενη γεύση.
Είδα προδότες σε κελιά, σε κατάσταση σήψης,
με λουκέτα φτιαγμένα από ενδόμυχες τύψεις.
Χάθηκαν. Και προχώρησα πιο πέρα,
ένας μάγος με φίλεψε μια γυάλινη σφαίρα
Τα μάτια του έχυσαν δυο σταγόνες δάκρυα γνώριμες,
αλήτρες ανάσες από στιγμές πιο απόμερες.
Πήρα χρώματα και στα κέρναγα παντού
με το χρώμα της φωτιάς στο χρώμα του δειλινού
και με θυμάμαι να λέω πριν το σκοτάδι με βρει
'Θέλω Απόψε Να Αγγίξω Την Ουράνια Σιωπή'


Σ' ένα όνειρο θα ζήσω τώρα πια
αφού ο κόσμος μου δεν σας βολεύει
εκεί που ακόμα υπάρχουν ξωτικά
κι ο άγγελος μου κάπου κάπου ζωντανεύει
Σ' ένα όνειρο θα φύγω, θα χαθώ
κι όταν για μένα θα μιλάτε θα σωπαίνω,
θα σας κοιτάω από μακριά και θα γελώ
και ευτυχισμένος κάθε βράδυ θα πεθαίνω


Κι όμως με βρήκε το σκοτάδι, όρθιο ακόμα
να 'μαι μόνος, στης πανσέληνου το χρώμα.
Κάθε βήμα μου έμοιαζε πιο σκοτεινό
και στο βάθος θαρρώ αίμα έσταζε απ' τον ουρανό.
Σαν παραμύθι ευχήθηκα να περάσει η ζωή μου
κι ιστορίες διάβαζα, να δω ποια μου ταιριάζει.
Σε πριγκίπισσα που κοιμόταν έδωσα το φιλί μου
κι όταν ξύπνησε άρχισε να ουρλιάζει.
Έσκυψα κεφάλι ίσως δάκρυσα πιο πέρα
στα μέρη που ποτέ δεν ξημέρωσε η μέρα
γιατί μαύρα δαιμόνια έκρυβαν τον ήλιο
ενώ ο χρόνος εξορίστηκε απ' της νιότης το βασίλειο.
Εκεί στολίζονται τα δάση μόνο από ιτιές
που απ' τη γέννηση τους έχουν έτοιμες θηλιές
πλεγμένες από ψέματα και όρκους πατημένους
κι οι μανδραγόρες χορεύουν κάτω από τους κρεμασμένους.
Κυνήγι μαγισσών γι' αθάνατα ξόρκια.
Με πλησίασε μια κι είπε τα παρακάτω λόγια.
Κρύβω μέσα μου, λέει, μια άπ' τις προφητείες :
Όπου δω ανατολή εκεί θα χρίζονται μεσσίες.
Σκέψεις βγαλμένες απ' της ψυχής μου τα υπόγεια,
μ' ένα μικρόφωνο θα βαφτιστούν υπόνοια
κι αύριο θα με βρει του ήλιου το γέρμα
μ' ένα βέλος στη καρδιά, αντί στη φτέρνα.
Άξαφνα χάθηκαν όλα, με την πρώτη ακτίνα από το φως
κι ο ουρανός μοιάζει τόσο μελαγχολικός.
Ας ήτανε το παραμύθι να μην τελείωνε νωρίτερα,
τα όνειρα που πεθαίνω για μένα είναι τα καλύτερα.



Σ' ένα όνειρο θα ζήσω τώρα πια
αφού ο κόσμος μου δεν σας βολεύει
εκεί που ακόμα υπάρχουν ξωτικά
κι ο άγγελος μου κάπου κάπου ζωντανεύει
Σ' ένα όνειρο θα φύγω, θα χαθώ
κι όταν για μένα θα μιλάτε θα σωπαίνω,
θα σας κοιτάω από μακριά και θα γελώ
και ευτυχισμένος κάθε βράδυ θα πεθαίνω



The images are from devianart.

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 24, 2010

When I said two sugars, actually I meant three...



Υπάρχουν κάτι φράσεις, κάποιοι στίχοι, τόσο μικροί, τόσο trivial, τόσο χαζοί που και όμως μπορούν να έχουν βάθος που όμοιό τους μόνο κείμενα ολόκληρα, πλατιά να κατάφερναν να φτάσουν... "I wish that you knew when I said two sugars, actually I meant three"... Είναι ένας τόσο χαζούλικος στίχος. Και όμως να που πάντα όταν τον άκουγα κάτι με άγγιζε απ' αυτόν.


Δεν είναι θέμα ζάχαρης ή του πως πίνει ο καθένας τον καφέ του. Είναι αυτή η αίσθηση να ξέρεις τον άλλο ακόμα και σε αυτές τις τόσο μικρές αλλά τόσο ζωντανές και καθημερινές αλήθειες της ζωής που ουσιαστικά συντελούν κατά το περισσότερο την ίδια την ζωή μας. Να ζεις δηλαδή τον άλλο...


Ευχαριστώ τον άνθρωπο που μου έστειλε κάποτε αυτό το τραγούδι που και ας μην το ξέρει μου έχει αφήσει διάφορα πράγματα. Και σίγουρα ένα πολύ γλυκό τραγούδι για να θυμάμαι.

Αφιερωμένο λοιπόν στην Φωτεινούλα που κάποτε μου το είχε στείλει εκείνη...



Υγ.: Ναι όσο περίεργο και αν φαίνεται δεν περνάνε όλα τα πράγματα έτσι στην ζωή μας. Κάθε τι αφήνει κάτι πίσω του και κάποια μάλιστα μπορεί να αφήσουν πολλά ακόμα και αν δεν το δείξουμε...

Ένα τραγούδι μπορεί να είναι ένα από τα καλύτερα δώρα που μπορεί να κάνει κάποιος. Γιατί χρειάζεται ουσία, φαιά ουσία για να κάνεις ένα τέτοιο δώρο...

Πάντα ν' ακούτε με τα μάτια στα μάτια των άλλων... Αυτά θα σας πουν...




Kate Nash - Nicest Thing

All I know is that you're so nice,
You're the nicest thing I've seen.
I wish that we could give it a go,
See if we could be something.

I wish I was your favourite girl,
I wish you thought I was the reason you are in the world.
I wish my smile was your favourite kind of smile,
I wish the way that I dressed was your favourite kind of style.

I wish you couldn't figure me out,
But you always wanna know what I was about.
I wish you'd hold my hand when I was upset,
I wish you'd never forget the look on my face when we first met.

I wish you had a favourite beauty spot that you loved secretly,
'Cos it was on a hidden bit that nobody else could see.
Basically, I wish that you loved me,
I wish that you needed me,
I wish that you knew when I said two sugars, actually I meant three.

I wish that without me your heart would break,
Yea, I wish that without me you'd be spending the rest of your nights awake.
I wish that without me you couldn't eat,
Yea, I wish I was the last thing on your mind before you went to sleep.

Look,
All i know is that you're the nicest thing I've ever seen
And I wish we could see if we could be something
Yea, I wish we could see if we could be something

Σάββατο, Φεβρουαρίου 06, 2010

Ψίθυροι στα νεκροταφεία των σκέψεων

Μην ξεχνάς να ακούς τους ψιθύρους που στροβιλίζονται στα νεκροταφεία των σκέψεών σου...
Μην ξεχνάς να ριγείς στον άγγιγμα του παγωμένου αέρα που ξεγλιστράει από τα νεκροταφεία των συναισθημάτων σου...
Όσο κι αν ξεθωριάσουν οι ασπρόμαυρες πλέον αυτές εικόνες πίσω από το μαύρο στις κόρες των ματιών σου η ένταση τους ήταν κάποτε τόσο μεγάλη που αυτά που προκάλεσαν στιγμάτισαν μόνιμα...
Η λήθη της ομορφιάς. Τα γερατειά της αγάπης...

"Κι ο πόνος σαν άνεμος κι άμα περνάει,
στίχους και ήχους παράφωνους ξυπνάει,
σε νότες μια μελωδίας μαγικής,
που σ' αναγκάζει τα πάντα να πεις..."

Σάββατο, Ιανουαρίου 02, 2010

Το τζάμι...

Εγώ ένα πράγμα...

Γύρισα και κοίταξα το τζάμι. Έβλεπα το καθρέφτισμά μου... Έβλεπα και πάλι εμένα. Ήταν αρκετό.

Όσο αντέχει η καρδιά μου ρε που*****ς θα είμαι καλός. Και θα μαζεύω μετά δυνάμεις για να ξαναγίνομαι. Πάντα. Καλός. Πάντα. Αυτό είμαι. Αυτό θα είμαι. Κι ας μείνω και ο μόνος...

Το αντάλλαγμα είναι να παίρνεις αντί για καλή χρονιά ένα υπέροχο... "Καντίλι"... Αλλά δεν πειράζει.

Καλή χρονιά σε όλους εκεί έξω. Μακάρι η νέα χρονιά να γεμίσει τον βρώμικο αυτό κόσμο με καθαρά χαμόγελα. Χαμόγελα ζεστά όσο μία αγκαλιά. Να έχουμε όλη υγεία να γκρινιάζουμε και να περνάμε καλά.

Τρίτη, Δεκεμβρίου 08, 2009

Όμορφη ασυναρτησία...

Ζωή... Ιπτάμενες εικόνες... Στιγμές... Άνθρωποι που έρχονται και φεύγουν και άνθρωποι που έρχονται για να φύγουν...


Πόνος. Τόσος πόνος. Καθένας από μας κρύβει μια προσωπική τραγωδία μέσα του.


Και όμως τόσο όμορφη. Μας τυλίγει μέσα σε μια γκρι πολύχρωμη ομορφιά...


Πόσο εύκολο να χάσεις το νόημά της... Απέχεις ένα εκατοστό και έπεσες στο γκρεμό. Και ο πάτος είναι μακρινός...


Και πόσο μικρό αυτό που θα σου ξαναδώσει το νόημα που έχασες.


Επιλογές. Το φιτίλι μιας ατομικής βόμβας.

Έρωτας...Ένα γλυκό ξύπνημα... Το χαμόγελο εκείνο που αν και δεν είναι δικό σου σε κάνει τόσο χαρούμενο... Στιγμές...

Μια γλυκιά αγκαλιά, ο ήχος της ανάσας κάτω από το πάπλωμα, η υφή δύο χεριών... Το βάθος από ένα βλέμμα. Θάνατος και ανάσταση.

Όμορφη ασυναρτησία...

Παρασκευή, Νοεμβρίου 27, 2009

To bitch or not to bitch?

Κάθε φορά που δίνεις κάτι σε μία σχέση (και αναφέρομαι στην σχέση ως τη γενικότερη σημασία της λέξης, δηλαδή το άυλο κάτι που ενώνει δύο ανθρώπους συνήθως με οποιοδήποτε τρόπο όπως φιλία, αγάπη, έρωτας κτλ) τελικά αυτό που παίρνεις ως αντάλλαγμα είναι αντιστρόφως ανάλογο αυτού που έδωσες. Αν δώσεις κάτι σε μία σχέση τόσο λιγότερα πρέπει να περιμένεις να πάρεις. Και ειδικά όταν αναγόμαστε στις σχέσεις που έχουν να κάνουν περισσότερο με τα θέματα αγάπης ή ακόμα και απλής σωματικής επαφής.

Εκεί το πράγμα πλέον και από όση πείρα μπορώ να έχω στην ηλικία την οποία έχω, σου δείχνει σαφώς το ότι το να φερθείς καλά τελικά όχι μόνο δεν πρόκειται να σε ανταμείψει ανάλογα αλλά συνήθως θα σε πληγώσει διπλά, αφού ούτε θα πάρεις το αντίστοιχο και θα πάει χαμένο αυτό που δίνεις. Και έτσι τελικά καταλήγουμε ακόμα και αυτοί οι λίγοι που πλέον έχουμε μέσα από την καρδιά μας κάποιες άλλες αρχές από αυτές που κατά κύριο λόγο κυριαρχούν στην συντριπτική πλειοψηφία του σημερινού κόσμου να κάνουμε πράγματα τα οποία είναι αντίθετα της συναισθηματικής μας αντίληψη. Απλά οι γύρω μας τελικά μας αναγκάζουν να τα δεχτούμε ως την λογική μας αντίληψη.

Είναι λοιπόν τελικά κάποιοι άνθρωποι που έχουν βαλθεί μάλλον να κάνουν ακόμα και αυτούς τους τελευταίους που "νιώθουν" να γίνουν και αυτοί ένα κομμάτι από τον κοινό υπόλοιπο κόσμο, κοινώς να γίνουν καθίκια...

Και έτσι έρχομαι τελικά και στην απορία που πραγματικά θέλω να εκφράσω και θέλω να λάβω μερικές απαντήσεις ακόμα και αν το post αυτό πείραξε η θεωρήθηκε εγωιστικό / αλαζονικό, η οποία είναι η εξής:
Να γίνεις καθίκι ή να μη γίνεις? Και όπως το έθεσα και στα αγγλικά: To bitch or not to bitch? Ιδού η απορία...

Τρίτη, Νοεμβρίου 17, 2009

Sense of Decay

Απλά...:

Sense of Decay - Asphyxia

I keep my eyes closed and contain my tears
Before such scorn and disgrace
Flow of time dripping down over my dirty mind

See my awful life in a cage
I'm suffering for years, but you don't care
Exorcize my violent insanity
Share my distressing grief and die with me

Spread your dirty legs nasty whore
I wish I purged your filthy depths
Achieve your dreadful intention now
Annihilate my crawling decay



Δευτέρα, Οκτωβρίου 12, 2009

Κλεμμένη δυναμικότητα

Υπό την επήρεια της κούρασης από την προηγούμενη νύχτα και ακούγοντας ήχους να σε ταξιδεύουν σε πελάγη μακρινά η διάθεση πέφτει...

Δεν ξέρεις ποια τι γίνεται στην ζωή σου τις τελευταίες μέρες. Είσαι εδώ, εκεί, αλλού, παντού... Τόση δυναμικότητα... Που την βρήκες? Την έκλεψες από κάπου. Και όμως δεν είναι ωραία....

Σάββατο, Οκτωβρίου 03, 2009

Κίτρινο γκρι

Έξω ξημερώνει ένας κίτρινος γκρι ήλιος... Ξημερώματα μιας βροχερής μέρας... Μέσα εγώ που μόλις έχω μπει ψάχνω και βάζω τα πιο καταθλιπτικά μου... Αυτά που πάντα άκουγα με άσχημο καιρό...

Η κούραση ανυπολόγιστη. Μια βδομάδα με απειροελάχιστο ύπνο και η σημερινή μέρα με μία ώρα ύπνου και ολόκληρο ταξίδι μπρος και πίσω χώρια η δουλειά με κατσαβίδια και σφυριά...

Βροντάει...

Τα γεγονότα τα τόσο πρόσφατα φεύγουν και έρχονται στο μυαλό. Είναι εκεί αλλά δεν είναι κιόλας.

Κάποιες στιγμές τα σκέφτεσαι και δεν έχουν σημασία τα υπόλοιπα κάποιες στιγμές τα ξεχνάς και δεν έχουν τα ίδια σημασία.

Και η συμπεριφορά σου? Αυτή η απαίσια σάπια συμπεριφορά...?

Κλείνουν τα μάτια μου πάω για ύπνο...

Δεν πρόλαβα. Χτύπησε το τηλέφωνο. Ανατριχίλα.

Πέμπτη, Ιουλίου 23, 2009


Αν και κουρασμένος αρκετά είναι τόσο ωραία... Κάθομαι και κοιτάω το ολοστρόγγυλο φεγγάρι της πανσέληνου από το άνοιγμα της μπαλκονόπορτας μου... Φωτίζει με το λευκό του φως τόσο πολύ αυτήν την απίθανη καλοκαιρινή νύχτα... Στα ηχεία μου έχω βάλει ναυτικά τραγούδια... Απαλό αεράκι... Θάλασσα... Μουσική... Σκέψεις... Χρειάζεται και μία γουλιά από ένα καλό ποτό... Θα πάω να φέρω το κονιάκ από μέσα... Είναι όμορφα... Πολύ όμορφα... Το πρωί στο πούλμαν και λίγο πριν γυρίσω στο σπίτι τώρα το βράδυ αγνάντευα την θάλασσα... Είναι τόσο υπεροχή...



Θα ήθελα να είμαι μέσα σε ένα καράβι την εποχή που δεν υπήρχαν μηχανές αλλά μόνο πανιά... Που αν και λίγοι, υπήρχαν αυτοί που περνούσαν την ζωή τους μέσα στην αλμύρα του απέραντου γαλάζιου. Που λάτρεψαν τον αέρα γιατί τους πήγε παραπέρα και τον μίσησαν γιατί τους έσπρωξε στον πάτο...



Μία ζωή χωρίς συνέχεια, ένα τώρα χωρίς αύριο...




Σκέψεις απλωμένες στο πέλαγος, στο κατάρτι και στα ξύλινα στηθαία ενός καραβιού... Μία ευχή και μία κατάρα... Όνειρα μακρυά από κάθε πόλη... Δίπλα στο κύμα και στον ήχο του και τον ήχο του παφλασμού μιας ήρεμης καλοκαιρινής νυχτιάς...



Εναλλαγή πολιτισμών και προσώπων... Ατελείωτες ιστορίες για τα εγγόνια όταν το σώμα πλέον παραιτηθεί...



Το μόνο ταξίδι πίσω στο χρόνο που θα έκανα... Ένα ταξίδι για ένα άλλο ταξίδι... Στο παρελθόν... Και στις θάλασσες, τα λιμάνια, τους ανθρώπους και τα ζώα της... Στην μυρωδιά του βρεγμένου ξύλου και του ιωδίου που ξεροψήνει μαζί με το αλάτι και τον ατελείωτο ήλιο κάθε σωματική πληγή... Ένα ταξίδι σε θάλασσες τόσο υπέροχα ασημένιες από το φως της μεσουρανούσας καλοκαιρινής πανσέληνου που θυμίζουν τον καθρέφτη που δείχνει μέσα του την οπτασία της αγαπημένης σου... Τον δρόμο προς τον ουρανό... Η πολυτιμότερη ουσία σου και το τελευταίο σου κρεβάτι...



Γεύση από αλμύρα, αλκοόλ, άμμο.........



...
...
...



Πάντα σε κάτι τέτοιες στιγμές από σκέψεις και τη θέα της θάλασσας για άλλη μια φορά λες και όλο το σύμπαν το ξέρει... Έπεσε με απίστευτο τρόπο ένα αστέρι... Η λάμψη της ουράς ενός διάτοντα αστέρος... Πλαισιωμένο στο φως της πανσέληνου και της έλλειψης αστεριών, ένα θέαμα πραγματικά απίστευτο...



Μου έχει λείψει λίγο να ξημερώνομαι στα υγρά από την πρωινή πάχνη κάγκελα του μπαλκονιού μου...



"Επιρρεπής λοιπόν κι εγώ σ' όλα αυτα που αγαπώ, από την μουσική στην γυναίκα λίγο πιο κάτω είναι το ποτό και το σκαρί μου πάντα μόνο, σπασμένο στην ακτή... Μα πάντα, πάντα ταξιδεύει έστω και χωρίς πανί..."



Μην διερωτάσαι τι είναι αυτα που γράφω ή γιατί τα γράφω... Με έπιασε το περίεργο μου... Σεληνιάζομαι κι εγώ από το φεγγάρι... Πραγματικά είναι υπεροχή βραδιά... Για ποτάκι... Και αν δεν βαριόμουνα και λίγο ναργιλέ, μπαλκόνι και μουσική...

Δευτέρα, Ιουνίου 15, 2009

Μην περιμένεις το ίδιο...

Τελικά ίσως και να κατάλαβα το γιατί...

Ίσως να πονάει που οι άλλοι δεν αγαπάνε γιατί περίμενες να αγαπήσουν με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο βαθμό που εσύ αγαπούσες...
Μπορεί και να περίμενες ότι θα σε αγαπούσε κάποιος και αυτό θα σήμαινε ότι είσαι γι αυτόν τόσα πολλά όσα είναι κάποιος για εσένα όταν τον αγαπάς...

Και είναι αλήθεια ότι δεν ξέρεις ακόμα γιατί να μην γίνεται όντως αυτό. Απλά ξέρεις ότι δεν έχει γίνει και ότι μάλλον δεν θα γίνει... Εκεί είναι το λάθος. Να περιμένεις το ίδιο. Ενώ δεν θα είναι.

Κυριακή, Μαΐου 17, 2009

Σήμερα με σκότωσες και δεν κατάλαβες ούτε το πως...

Δεν είναι πάντα μόνο η σφαίρα που θα σε σκοτώσει. Γιατί για να πατηθεί η σκανδάλη και να ξεκινήσει η σφαίρα το ταξίδι της προς την καρδιά σου χρειάζεται κι αυτό την σκέψη που θα κάνει το χέρι σου να τραβήξει την σκανδάλη.


Δεν μετράει πάντα ούτε το αποτέλεσμα, ούτε το τι πράξεις έγιναν αλλά και από τι σκέψη προήλθαν αυτές. Ο άλλος θα σου ζητήσει όλο τον κόσμο κι εσύ θα το κάνεις... Όχι γιατί είναι λογικό... Αλλά γιατί τον αγαπάς.



The image is from Deviantart.

Δευτέρα, Απριλίου 06, 2009

Αποτυχημένο ποίημα

Μέσα μου σαν κοιτώ
Βλέπω ένα απύθμενο κενό
Κι αν παψω να ρωτώ
Δεν θα σταματήσω να πονώ
Σαν δήμιος ψυχρός
Θα σκοτώσει ο εαυτός μου
Πεθαμένος καημός
Ασπλαχνος ο εγκέφαλος μου

Είναι τόσο χάλι... Να μην εμπιστεύεσαι κανέναν... Ούτε την σκιά σου...

Ανεπιθύμητες αλλαγές...

Το τελευταίο καιρό κάνω διάφορες διαπιστώσεις, όπως ότι πράγματα που άρεσαν πλέον δεν μου αρέσουν ή το αντίστροφο, όπως να κάνω πράγματα που δεν έκανα και δεν θα έκανα και δεν κάνω αλλά που σίγουρα θα έκανα... Διαπιστώνω μια αλλαγή πάνω μου. Μια αλλαγή που δεν μου αρέσει. Και που για την ακρίβεια με τρομάζει. Τι γίνομαι...? Απάντηση καμία... Ξεκίνησα να γράφω αυτό το post την στιγμή που ξεκίνησα να σκέφτομαι το αν και αν ναι σε τι οφείλονται αυτές οι αλλαγές σχετικά με την ζωή μου. Με το παρόν μου και τα γεγονότα που το χαρακτηρίζουν.

Ο ηλήθιος

Το ρέκβιεμ για ένα όνειρο έρχεται με τις πρώτες πρωινές ώρες. Μας 'μαθαν να δολοφονούμε τα όνειρα μας πριν καν τα κάνουμε και να ζούμε μέσα σε ένα καθολικό, καθολικά ηλίθιο, όνειρο... Ένα ζωντανό εφιάλτη με μόνο τέλος τον ίδιο τον αφανισμό μας είτε μέσα στην λήθη της απραξίας μας είτε μέσα στην άμεσα καταπνίγμενη προσπάθεια μας για αντίσταση και αναστήλωση ενός προσωπικού προτύπου ονείρου...

Πόσο ηλίθιος είμαι λοιπόν να θέλω να κάνω την προσπάθεια μου? Τόσο ηλίθιος ώστε να το δοκιμάσω. & -

Ελπίζω να είμαι και τόσο ΗΛΙΘΙΟΣ ώστε να το καταφέρω...

Στέρεο Νόβα - 6:00 π.μ.

Εδώ στέκομαι, σ' αυτή τη σιωπή
με μάτια ανοιχτά στα παράσιτα
έξι η ώρα τα χαράματα
ο εγωισμός μου δεν περνάει
όταν ένας άντρας ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο
παγωμένος
απλώνει το χέρι στο τίποτα
είναι η τελευταία άκρη απ' το σχεδιάγραμμα της οικονομίας
καθώς το πρώτο φως της μέρας απ' τα μάτια του ανατέλλει
κι αυτός δεν το ξέρει ότι μυρίζει άσχημα γιατί η ζωή είναι βρώμικη
μας χωρίζει ένα μέτρο κι αυτός ο αέρας που ξεφυλλίζει ένα πεταμένο περιοδικό
τα τέσσερα πρώτα μανεκέν που έφτασαν στις διαμαντένιες πύλες του παραδείσου
ξημερώνει και κανείς δε θέλει να το καταλάβει
ο θάνατος ενός πολίτη ξεκινάει από τα όνειρα του ΛΟΤΤΟ
κι ύστερα παίζει με τα κανάλια της τηλεόρασης
κι εκπαιδεύει τα παιδιά του πώς να γελούν με την τεχνική του ζάπινγκ
σπόνσορας αυτής της αθλιότητας ένα μεγάλο αυτοκίνητο
απομακρύνει τον έλεγχο πάνω απ' τις ανθρώπινες μάζες
κουλτούρα του γρήγορου φαγητού
έξι και πέντε λεπτά
η τέλεια κοινωνία εμποδίστηκε απ' τους καριερίστες και τους καιροσκόπους
μας χωρίζουν δυο βήματα
θα 'θελα να του μιλήσω μα ξέρω πως δε θα με καταλάβει
όλη νύχτα έμεινα έξω
πόσες φορές δεν έκανα το ίδιο πράγμα
με διαφορετικά ρούχα, με τα ίδια, και χωρίς
γιατί πίστευα πως τα μάτια σου είναι τα φώτα για ένα διαφορετικό κόσμο
ο μύθος της διασταύρωσης
κάποιος περνάει, άλλος μένει, κάποιος φεύγει
δρομολόγια προς κάθε κατεύθυνση
κι ένας ακόμη, φάντασμα μιας σκοτεινής κοινωνίας
χάνεται στους σκελετούς των νέων οικοδομών
τώρα το ξέρω πιο καλά πως δεν ήταν εύκολο
μέσα σ' εκείνο το πλάτος που αγκαλιάζει τις ακρότητες να επιβιώσεις
να γνέψω καταφατικά στο συμβιβασμό
ή να επιστρέψω οριστικά στον εαυτό μου;
χιλιάδες πόδια κάτω απ' αυτό τον ασπρόμαυρο ουρανό
έξι και [δέκα είναι] λεπτά
αυτό που με συνδέει μ' αυτόν τον πεταμένο άνθρωπο,
είναι η θνησιμότητα, η απόκρουση και το έλεος
τα τρία στοιχεία που με κάνουν να χαζεύω
τ' ασημένια αεροπλάνα στον παγωμένο ουρανό
περιμένοντας το πρώτο τρένο να ξεκινήσει απ' την αφετηρία

Τόσο απίστευτο αυτό το τραγούδι... Για να το ακούς εκείνη την συγκεκριμένη ώρα της ημέρας... Πάντα με περπάταγε μίλια και μίλια μέσα σε μόλις δύο λεπτά...

Δύσκολοι άνθρωποι

Πάντα με τραβούσαν οι δύσκολοι άνθρωποι. Αυτοί που δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις μετά από μια βραδιά κουβέντας... Αυτοί που κι ας έχετε μιλήσει πολλές ωρίτσες ακόμα δεν θα μπορείς να προβλέψεις την σκέψη τους και τις κινήσεις του. Αυτοί που δεν θα βλέπεις ακριβώς τι σκέφτονται πίσω από αυτά που κάνουν κι ας είναι κατά σου αυτό...

Ήθελες πάντα ανθρώπους που ούτε να είναι το σκυλάκι σου αλλά ούτε να μπορούν να θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν εσένα το δικό τους... Ανθρώπους έξυπνους με τον δικό σου ορισμό. Δηλαδή ανθρώπους που να μπορούν να είναι ανοιχτόμυαλοι και να προσαρμόζονται στο άμεσο περιβάλλον τους.

Αυτό μπορεί συχνά να σε τραβούσε κοντά σε περίεργα διαφορετικούς ανθρώπους και μεταξύ τους αλλά και σε σχέση με εσένα τον ίδιο.

Επιλεκτική βροχή!

Θα 'θελα να μπορούσα κι εγώ να γίνω η στάλα σε μια μαύρη βροχή κλείνοντας μέσα μου όλο το μόχθο για κάθε καλή προσπάθεια. Να πέσω στο κεφάλι κάποιου διεστραμμένου και να τ' ανοίξω. Να κυλήσω στη γη και να την πλημμυρίσω. Μια ανταμοιβή για όλα τα άδικα. Μια πληρωμή σε όλα τα καλά και ένας φόρος σε όλα τα κακά. Μια πλημμύρα επιλεκτικά καταστροφική. Επιλεκτικά θανατηφόρα...

Επειδή πολύ καιρό έχω αφήσει το blogάκι μου κενό λόγω έλλειψης έμπνευσης αποφάσισα να ανεβάσω μερικά μικρά κυρίως κειμενάκια τα οποία έχω γράψει κατά καιρούς και για τον άλφα ή βήτα λόγο (συνήθως ότι πολλά από αυτά δεν είναι ολοκληρωμένα, είναι πολύ μικρά, ή δεν έχω ιδέα πως να τα ανεβάσω με τι τραγούδι κ.τ.λ.) ως έχουν... :D

Σάββατο, Φεβρουαρίου 14, 2009

Λέξεις ζωές...

Διαβάζοντας το ωραιότερο μάλλον μήνυμα που έχω διαβάσει ποτέ στην ζωή μου, μου είπε ο πιο γλυκός μου λόγος για να υπάρχω να ακούσω ένα τραγούδι του Θηβαίου...

Το τραγούδι το έχω στο pc μου αλλά αυτό (το pc) ήταν κλειστό και έτσι αποφάσισα να το ακούσω από το youtube από το laptop που ήταν ήδη ανοιχτό γιατί δεν ήθελα να χαλάσω την ωραία κατάσταση που με είχε βάλει αυτό το μήνυμα στο να αναλώνομαι ανοίγοντας pc κ.τ.λ..

Ανοίγω λοιπόν τον browser μου, πληκτρολογώ το όνομα του καλλιτέχνη και το τραγούδι και μπαίνω στο youtube να το ακούσω... Το ακούω και διαβάζω στο πλάι τους στίχους καθώς αυτοί τρέχουν... Αφού τελείωσε λοιπόν με την απληστία που με διακατέχει ήθελα να το ξανακούσω. Έτσι πατάω να ξαναπαίξει.


Την δεύτερη φορά όμως τα μάτια μου αντί να πάνε στους στίχους, κόλλησαν επίμονα να διαβάζουν τις απαντήσεις των διαφόρων που είχαν δει το clip... Αφιερώσεις, διαπιστώσεις, μονόλογοι, διά
λογοι, αναμνήσεις, παράπονα, παραλογισμοί και συλλογισμοί... Όλα γύρω από αυτό το τραγούδι... Και κατά την συντριπτική πλειοψηφία για αγάπες παλιές, για αγάπες που κάποιος τις χάλασε, για αγάπες μονόπλευρες, για σχέσεις που τελείωσαν αλλά ποτέ δεν τελειώνουν, για αγάπες δυνατές που ενώνουν ακόμα δυο ανθρώπους και τόσα άλλα...

Μερικές κακογραμμένες λέξεις συνήθως το κάθε σχόλιο. Και όμως περιέχει μέσα του όλα αυτά που ήταν κάποτε ή είναι ακόμα τα συναισθήματα του συντάκτη του... Κάθε σχόλιο και μία μικρή ιδιωτική ιστορία... Κάθε σχόλιο και ένα κομμάτι ζωής ενός τελείως αγνώστου... Μερικές λέξεις, ολόκληρες ζωές...


Χρήστος Θηβαίος - Αγάπη

Πόσο πολύ, πόσο πολύ,
πόσο πολύ σ' αγάπησα!
πόσο πολύ σ' αγάπησα!
ποτέ δε θα το μάθεις...

Απ' τη ζωή, απ' τη ζωή,
απ' τη ζωή μου πέρασες
κι αλάργεψες κι εχάθης,
καθώς τα διαβατάρικα
κι αγύριστα πουλιά.

Πόσο πολύ σ' αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις!

Κι αν δεν προσμένεις να με δεις.
κι αν δεν προσμένεις να με δεις,
Κι εγώ πως θα ξανάρθεις...
Εσύ του πρώτου ονείρου μου
γλυκύτατη πνοή...
Αιώνια θα το τραγουδώ,
αιώνια θα το τραγουδώ
κι εσύ δε θα το μάθεις,
πως οι στιγμές που μου 'δωσες
αξίζουν μια ζωή!

Πόσο πολύ σ' αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις!

Image is from DeviantArt.



Κυριακή, Δεκεμβρίου 14, 2008

Φτάνουν Χριστούγεννα

Φτάνουν Χριστούγεννα για άλλη μια φορά...

Την τρίτη το βράδυ βγήκες μια βόλτα στο κέντρο... Όλη η Αθήνα είναι στολισμένη. Τα πεζοδρόμια λαμπυρίζουν... Στολισμένα με απειράριθμα θραύσματα από τις τριγύρω σπασμένες τζαμαρίες.

Ένα παιδί νεκρό από σφαίρα αστυνομικού χωρίς να έχει κάνει απολύτως τίποτα όπως όλα δείχνουν...

Χαρωπές φωτιές και ιπτάμενες πέτρες και μπουκάλια παραγεμισμένα με εκρηκτική ύλη συμπληρώνουν το όλο σκηνικό.

Η ώρα 10 το βράδυ και η Αθήνα έρημη όσο δεν την έχεις ξαναδεί... Φόβος ενυπάρχει στην ατμόσφαιρα. Φόβος και μίσος... Φόβος, φθόνος και φόνος... Τρίτωσε το κακό.

Ένας φόνος, μια αφορμή, άπειρες πολιτικές προεκτάσεις και αποκαλύψεις συνειδήσεων και οι σκέψεις για το πεθαμένο παιδί απλά μερικές σταγόνες σε ένα χείμαρρο που κατεβαίνει ορμητικά και δεν υπολογίζει τίποτα στο πέρασμα του.

Η κυβέρνηση πεισματικά καρφωμένη στον θρόνο της αποδεικνύει το ποιον της δεξιάς για άλλη μια φορά με τάσεις που ρέπουν προς την ακροδεξιά.

Ο κόσμος στους δρόμους ξεχυμένος σπάει οργισμένος, κλέβει και μερικές φορές μοιράζει τα κλοπιμαία. Λαϊκή τάση που ρέπει προς τον αναρχισμό ή την ακροαριστερά...

Και έτσι για άλλη μια φορά φτάνοντας στο ζενίθ μιας ηθικοοικονομικής και γενικής εν τούτοις παρακμής καταλήγουμε να διαχωριζόμαστε στα δύο άκρα...

Ο Αλαβάνος να προσπαθεί να προσελκύσει τους νέους με νύχια και με δόντια και απ' την άλλη ο Καρατζαφέρης να κοιτάει το πλατύ κοινό μέσα στον χαμό προτείνοντας τάξη και ηρεμία.


Blowin' In The Wind - Bob Dylan



How many roads must a man walk down
Before you call him a man?
Yes, 'n' how many seas must a white dove sail
Before she sleeps in the sand?
Yes, 'n' how many times must the cannon balls fly
Before they're forever banned?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,
The answer is blowin' in the wind.

How many years can a mountain exist
Before it's washed to the sea?
Yes, 'n' how many years can some people exist
Before they're allowed to be free?
Yes, 'n' how many times can a man turn his head,
Pretending he just doesn't see?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,
The answer is blowin' in the wind.

How many times must a man look up
Before he can see the sky?
Yes, 'n' how many ears must one man have
Before he can hear people cry?
Yes, 'n' how many deaths will it take till he knows
That too many people have died?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,
The answer is blowin' in the wind.

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 05, 2008

Απαντήσεις χαμένες στις σκιές...

Ξαπλώνω. Τα αυτιά μου βουίζουν ακόμα από την συναυλία. Τα μάτια μου νετάρουν στο αχνό λαμπάκι απέναντι από το κρεβάτι στο οποίο είμαι ξαπλωμένος και οι γύρω σκιές τείνουν να εξαφανιστούν εντελώς μέσα στο μαύρο του σκοταδιού.

Οι σκέψεις για άλλη μια φορά κάνουν το μυαλό σου ένα θλιβερό λούνα παρκ. Τρέχουν με χιλιάδες στροφές. "Περίληψη προηγούμενων". Σου έρχεται στο μυαλό ο στίχος.

Που βρίσκεσαι? Τι κάνεις? Που πας? Γιατί πας εκεί? Τι έχεις ζήσει? Τι δεν έχεις ζήσει? Τι θα ζήλευες να είχες ζήσει? Τι σου αποκλείει το παρελθόν σου να ζήσεις?

Ερωτήματα πολλά. Όχι μόνο αυτά. Και οι απαντήσεις τείνουν να χαθούν όπως και οι σκιές γύρω από το αχνό φωτάκι. Ίσως να υπάρχουν και να μην μπορείς να τις δεις εσυ που εστιάζεις αλλού.

Soap opera - Τα φώτα που σβήνουν

Περίληψη προηγουμένων :μίσος,κούραση,χάπια στα κρυφά
Κάνοντας κύκλους στο τσιμέντο πέφτω πάνω σου ξανά
Ξέρω τα λόγια σου μικρή μου.Ένα κύκλωμα μέσα στο μυαλό
Αυτό μιλάει εδώ και χρόνια.Άκου είχα ένα και γω

Η οθόνη έκλεισε.
Χρώματα πονούν στα μάτια κι οι λέξεις στο χαρτί σβήστηκαν
νοήματα άδεια, αγάπη,ήρθε και θα κάψει τη μικρή μας χάρτινη ζωή

Ρώτα αν υπήρξαμε ποτέ μας έξω απ' το χαρτί,απ' το σενάριο
Ρώτα αν μπερδεύονται οι γραμμές μας...

Η οθόνη έκλεισε.
Χρώματα πονούν στα μάτια κι οι λέξεις στο χαρτί σβήστηκαν

νοήματα άδεια, αγάπη,ήρθε και θα κάψει τη μικρή μας χάρτινη ζωή

Γυμνό σώμα ή γυμνές σκέψεις...

Ένας άνθρωπος θα στέκεται γυμνός μπροστά σε κάποιον με τον οποίο θα κάνει σεξ όπως επίσης θα στέκεται γυμνός μπροστά και σε κάποιον που τον αγαπάει.

Επιλέγουμε συνειδητά ποιο μέρος του εαυτού μας να γυμνώσουμε και ποιο να κρύψουμε μακρυά έστω και από τον εραστή ή "εραστή" μας...

Ντρεπόμαστε για το κορμί ή το μυαλό μας. Μας έχουν πείσει κάποιες φορές ότι πρέπει να ντρεπόμαστε... Το γυμνό είναι και χυδαίο γι αυτούς.

Μα πόσο χυδαία μπορεί να είναι μια σκέψη ενός ερωτευμένου? Πόσο χυδαίο είναι ακόμα το σώμα ενός ανθρώπου.

Χυδαίοι είστε εσείς ρε! Με ακούτε? Ναι! Εσείς! Που πείσατε για όλα αυτά.

Περιεχόμενο... Σκατά... Αλλά τι?

Μία μέρα μετά από ξενύχτι (ξεημέρι καλύτερα 9 η ώρα το πρωί ήταν) γυρνώντας από μία βραδιά που θα προτιμούσα να μην χαρακτηρίσω καλύτερα αλλά με πολύ γέλιο και καλοπέραση σε πολλές απόψεις κάτι λέγαμε με έναν φίλο ανεβαίνοντας την πρωινή Ερμού και κάποια στιγμή μέσα στην κουβέντα πως ήρθε και γυρνάει ο φίλος και μου λέει: "Τι έχεις μέσα στο μυαλό σου δηλαδή?"

Η απάντηση που πήρε ήταν απλή, σοβαρή και άμεση... "Σκατά" του είπα. Και το πίστευα. Και το πιστεύω. Και το θέμα μου είναι ότι εντάξει. Αποφάσισα και συμβιβάστηκα ότι το μυαλό μου είναι γεμάτο σκατά. Αλλά... Υπάρχει και συνέχεια...

Τελικά ανακαλύπτω ότι το θέμα δεν είναι μόνο ότι έχει σκατά το μυαλό μου αλλά... Τι σκατά?
Τι σκατά είναι αυτά? Μπορεί κάποιος να με βοηθήσει?

Πολύ σκατό έπεσε σ' αυτό το post, θα του βάλω κόκκινο σηματάκι... :D Once again δολοφονώ το blog μου ανεβάζοντας κάτι τέτοια κείμενα... Δεν την παλεύω...

(Είπα να βάλω και ένα ανάλογο σκατί χρώμα στα γράμματα... Lol...)

Παρασκευή, Νοεμβρίου 07, 2008

Εφτά αλήθειες για μένα...

Να που ήρθε και η σειρά μου να συμμετάσχω σε ένα από αυτά τα blogίστικα παιχνίδια...

Εφτά αλήθειες λοιπόν για εμένα?

Χμμ... Θα ξεκινήσω με κάτι πολύ υλιστικό... Μ' αρέσει λοιπόν τρομερά να σηκώνομαι το πρωί, να κάνω ένα μπανάκι με την ησυχία μου και μετά να χαλαρώνω πίνοντας το πρωινό μου ακούγοντας τζαζ η γαλλική μουσική (πιάνα, σαξόφωνα και τέτοιες ιστορίες) και έχοντας το air condition να μου κρατάει την απόλυτη θερμοκρασία... (το όλο σκηνικό απαιτεί χειμώνα)

Δεύτερον, ειδικά παλιότερα μ' άρεσε πολύ να πίνω, όχι να γίνομαι κουρούμπελο αλλά να πίνω, να επιδιώκω να γίνομαι σκατά (γιατί όταν πίνω σοβαρεύω) και μετά να γράφω στο blog... :P Είναι αυτό που είχε πει κάποτε ένας ας πούμε φίλος, οι σκατένιες τάσεις που έχουμε όταν δεν είμαστε καλά, να γίνουμε ακόμα χειρότερα επίτηδες μέχρι να πιάσουμε πάτο... Αν και η αλήθεια είναι ότι όπως τελικά προκύπτει, μόνο από τον πάτο μπορείς να δώσεις πάλι ώθηση ώστε να ανέβεις, άρα μπορεί να έχει και κάποια λογική το όλο θέμα...

Τρίτον, και ειδικά γράφοντας το συγκεκριμένο post που μου το υπενθυμίζει περίτρανα, είμαι πολυλογάς και εγωκεντρικός και αν με πιάσει και είμαι λες και έφαγα γλιστρίδα την κάτσατε...

Τέταρτον, όπως έχω πει και σε παλιότερο post η μουσική παίζει τεράστιο ρόλο στην ζωή μου και για την ακρίβεια είναι ζωτικό στοιχείο της... Χωρίς μουσική αμφιβάλω αν μπορώ να ζήσω... Και γενικά χωρίς τέχνη. Δεν είμαι ιδιαίτερα καλός στο να δημιουργώ τέχνη αλλά πιστεύω ότι είμαι φοβερός στο να την απολαμβάνω...

Πέμπτον, ο μελαγχολικά καταθλιπτικός εαυτός μου που βγαίνει στο χαρτί (δηλαδή, βασικά, στο πλαίσιο εισαγωγής κειμένου του blogger μέσω του πληκτρολογίου μου αλλά anyway) δεν συμβαδίζει και 100% με την λοιπή μου τρομερά χαζοχαρούμενη συμπεριφορά μου την οποία κιόλας ούτε θέλω, ούτε έχω σκοπό να αλλάξω. Δεν πρόκειται να ξαναγίνουμε παιδιά ρε φίλε... Μια φορά ζούμε...

Έκτον, και μιας και το έφερε και το γράψιμο, ζω με ένα ιδιαίτερα άτσαλο τρόπο γιατί πιστεύω πολύ στο "Μια ζωή την έχουμε κι αν δεν την γλεντήσουμε, που θα καταντήσουμε?"... Που ξέρω εγώ ότι θα ζω και αύριο ρε φίλε? Και ειδικά τα νιάτα δεν ξαναγυρνάνε ρε παιδί μου οπότε...

Έβδομον, είμαι άνθρωπος της νύκτας, των στενών, των δρόμων, της υπερκοινωνικότητας, των σκέψεων, των συναισθημάτων, του διαλόγου, του διαλογισμού, της (αμπελο)φιλοσοφίας, της χαλαρότητας, της αισιοδοξίας και της ρεαλιστικότητας, της αλήθειας στην ωμή της μορφή...

Αυτά νομίζω ότι είναι αρκετά για να περάσω και το μπαλάκι σε κανέναν άλλο, να δω σε ποιον που από blogroll είμαι χάλι μαύρο... Οπότε μάλλον σε όλους το περνάω...

La noche dreams

Το συγκεκριμένο post είναι η απάντηση μου σε ένα post της αγαπητής La noche το

Dreams...or...Nightmares.........?




Ο λόγος που με έκανε να διαβάσω την δεδομένη στιγμή το post αυτό ήταν ότι είναι έξι παρά πέντε και έχοντας μόλις ξυπνήσει από ένα εφιάλτη δεν μπορώ να ξανακοιμηθώ...

Οι μεγάλες προσωπικότητες συναντούνται...

Όλες τις τελευταίες μέρες αυτό γίνεται, κοιμάμαι, λίγο, ξυπνάω και θυμάμαι τον εφιάλτη μου.

Ποτέ δεν θυμόμουν όνειρα. Μόνο ένα δυο εφιάλτες στην χάση και την φέξη. Και τώρα κάθε μέρα τα ίδια. Και σήμερα ξύπνησα και με πονοκέφαλο.

Τα όνειρα περίεργα. Το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια κάποιες φορές...

Λένε ότι δεν θυμάσαι πρόσωπα που δεν ξέρεις και απλά τα είδες στα όνειρά σου και τουλάχιστον για εμένα πάντα αυτό συνέβαινε.
Και όμως τώρα δυο τρεις μέρες μετά και ακόμα θυμάμαι ένα άγνωστο πρόσωπο. Δεν μπορώ να καταλάβω... :S

Σκέφτομαι να αλλάξω την μουσική που ακούω πριν πέσω για ύπνο και να ξαναπροσπαθήσω. :P

Ψιλοχοντροάσχετο αυτό που απάντησα στο post σου αλλά είναι οι καταστάσεις... Και η αλήθεια είναι ότι κι εγώ με ένα τέτοιο όνειρο πρωτοξεκίνησα αυτούς τους εφιάλτες. Που ούτε ακριβώς εφιάλτες είναι δηλαδή... Με εκείνη την ανάμνηση την ασπρόμαυρη από το παρελθόν να κάνει περίεργες βραδινές επισκέψεις στο μυαλό μου. Αλλά με περίεργο τρόπο. Όχι τον συνηθισμένο τρόπο που έκανε επισκέψεις στο μυαλό μου μέχρι τώρα...

Μόνο που τότε εγώ το είχα πει... Πως τα όνειρα είναι ασπρόμαυρα... Εγώ... Και είχε στραβώσει στο άκουσμα.

Αυτά... Πάω να δω μήπως και κοιμηθώ. Άκουσα και κάτι πιο ήσυχο.

Κυριακή, Οκτωβρίου 05, 2008

Σβήστηκε...

Και όμως μετά από πολύ πολύ καιρό είχα γράψει ένα αρκετά καλό (ή τουλάχιστον έτσι μου φαινόταν εμένα) κείμενο όντας στα Γιάννενα αλλά όταν πήγα να το ξανανοίξω δεν υπήρχε απλά...

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 22, 2008

Προσωπική πτώση


Κάποτε ξεκίνησα ένα ταξίδι σε αυτήν την ζωή. Χαρές κι αναποδιές με οδήγησαν να γίνω απλά αυτό που είμαι κι ας έρχονται στιγμές που πραγματικά δεν ξέρω ποιος είμαι και τι κάνω... Στιγμές και μήνες ολόκληροι δηλαδή...

Δεν θα πω ποιος είμαι. Δεν το ξέρω. Δεν θα πω τι κάνω. Δεν το ξέρω. Ξέρω τι δεν είμαι. Ξέρω πότε σκέφτομαι με τρόπο που δεν αρμόζει στην ίδια την ιδιοσυγκρασία μου.

Κάποιες στιγμές μία απλή αλλαγή χωρίς συγκεκριμένο λόγο μπορεί να φέρει μία τελείως διαφορετική αντίληψη της πραγματικότητας στο μυαλό μας. Και μια άλλη που απλά μας επαναφέρει στην δικιά μας αυτή πραγματικότητα που έχουμε χρόνια χτίσει...

Νιώθουμε πιο άνετα όταν γυρίσουμε. Είμαστε στο σπίτι μας. Σε αυτό που νιώθουμε μέσα μας. Κι ας είναι οι συνειδητές αποφάσεις μας διαφορετικές από αυτό.

Περνώντας μία φάση ασυμβατότητας με τον ίδιο τον εαυτό μου κατέληξα να τα ξαναβρώ μαζί του χωρίς κανένα απολύτως λόγο. Θες να 'ταν η βροχή που έπεσε πάνω μου? Θες να 'ταν κάποιο τραγούδι? Ένα συναίσθημα. Απλά γύρισα και δεν πρέπει να ξανακυλήσω στο διαφορετικό αν και σχεδόν ξέρω σίγουρα ότι ακόμα δεν τελείωσε αυτός ο κύκλος του λάθους... Πρέπει να διανύσω κι άλλα χιλιόμετρα πάνω του...

Το αδιέξοδο σαφές και εμφανές. Η λύση μάλλον ανύπαρκτη. Πορεία περίεργη. Τι μου μένει? Ειλικρίνεια προς του γύρω μου. Μακάρι λοιπόν να βρω την δύναμη να έχω και αυτή την φορά την ειλικρίνεια που πάντα διατηρούσα με κόπο και θυσίες.


Ημισκούμπρια & Goin' Through & T.X.C. - Η πτώση

Στα παράξενα όνειρά μου
αλεξίπτωτο φοράω
σαν χρυσόσκονη κλεμμένη
στον αέρα με σκορπάω.

Ένα μάτι θηλυκό
δε δακρύζει να με σώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα
κι αχαλίνωτη η πτώση.

Δεν υπάρχει γυρισμός,
όλοι τρέχουν κι εγώ μέσα
με ξεγέλασε ξανά
η ανάμνηση η μπαμπέσα.

Το '80 μ' έχει αφήσει
τη φωτιά να ξανανάψω,
τις παλιές εκείνες μνήμες
μάλλον πρέπει να τις κάψω.

Κι εκείνο το φιλί
ένα άγγιγμα με ρίγος
τόσα χρόνια μακριά
ο καιρός φαίνεται λίγος.

Τότε το γλυκό μεθύσι
ήταν κάτι σαν αστείο
τώρα όλα σιωπηλά
κι ένα λίκνισμα γελοίο.

Το βινύλιο ξεθωριάζει
και χαϊδεύω τις στροφές του
δάσκαλος ο χρόνος
και ανίερες οι ουλές του.

Ξένος παρατηρητής
λέω πια πως δε φοβάμαι
μα τα λάθη σαν ταινία
μπρος στα μάτια μου περνάνε.

Τις φωνές από τα λάθη
κάποιος πρέπει να φιμώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα
κι αχαλίνωτη η πτώση.

Να μαι μόνος μεθυσμένος πάλι
να ονειροπολώ
με ναυάγια αναμνήσεων
φτιαγμένα από φελλό.

Τι να φταίω που γεννήθηκα
αγόρι με φτερά
και το κάθε υγρό όνειρό μου.
Μένει. Δε με διαπερνά.

Και χαζεύοντας τον batman
τον coyot και τον ten-ten
διαπιστώνω πως δεν είμαι
με τους μεν ούτε με τους δεν

κι ονειρεύομαι στον κόσμο
κάτι πράγματα μικρά
που ο ήλιος τα γεμίζει
με μια δύσκολη ομορφιά.

Α! Α! ʼνοιξε τα μάτια σου
μάζεψ' τα κι ένωσε τα κομμάτια σου.
Μπορείς ακόμα.

Βγες από το ψυχοφθόρο
τέρμα κι όρμα.
Αναζήτησε το σοκ
που θα σε βγάλει από το κώμα.

Βάλε σε μια σειρά
τα πράγματα μεσ' στο κεφάλι σου
ποτέ δεν είναι αργά
για να πιστέψεις στις δυνάμεις σου.

Εσύ είσαι ο μόνος που μπορεί
να σε σώσει...
Να δώσει ένα τέρμα σ' αυτή
την καταραμένη πτώση!

Τις φωνές από τα λάθη
κάποιος πρέπει να φιμώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα
κι αχαλίνωτη η πτώση.

Πέμπτη, Ιουλίου 24, 2008

Το μεγαλείο της αγριεμένης φύσης.




Η ώρα τρεις περασμένες το βράδυ... Ένα κανονικό βράδυ με αέρα...

Πιάνεις το μαλλί με λαστιχάκι πίσω, βάζεις πρόχειρα ρούχα, κρύβεις βαθιά μέσα στις τσέπες σου οτιδήποτε ηλεκτρονικό, παίρνεις το mp3 σου, βάζεις και τα γάντια του ποδηλάτου και βγαίνεις ήσυχα από το σπίτι όπου όλοι κοιμούνται... Κατεβαίνοντας θα πάρεις το ποδηλατάκι σου και θα "πετάξεις" προς την κατεύθυνση της θάλασσας...

Ο αέρας που έχει σήμερα είναι αρκετός ώστε στην κατάλληλη μεριά τα κύματα να είναι τόσο μεγάλα ώστε να φτάνουν μέχρι και 50 μέτρα μακρυά... Η θάλασσα σκούρα και αγριεμένη κάτω από τον καλοκαιρινό έναστρο ουρανό τονίζει το σκούρο μπλε της με τις άσπρες αιχμές των κυμάτων της που αναβλύζουν εδώ κι εκεί...

Το mp3 ήδη παίζει γνώριμα τραγούδια viking metal... Αυτές οι συνθήκες στις οποίες βρίσκεσαι σου δημιουργούν την ανάγκη για δυνατά αλλά σκοτεινά ακούσματα...

Στέκεσαι μόνος και απόμακρος από κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα... Στέκεσαι λίγο πιο πίσω από εκεί που σκάνε τα κύματα και ο αέρας σου φέρνει χιλιάδες σταγονίδια που ξεφεύγουν... Αλλά δεν σε νοιάζει... Για την ακρίβεια σου αρέσει... Και ο αέρας σου αρέσει... Αχ πόσο σ' αρέσει... Είναι παντού γύρω σου και σε χαϊδεύει και είναι αυτός που κάνει την θάλασσα μπροστά σου να έχει αυτήν την άγρια παράξενη ομορφιά... Αυτό το άγριο μεγαλείο...

Τα τραγούδια που ακούς τονίζουν αυτήν την αίσθηση του μεγαλείου όπως και το μαύρο που υπάρχει παντού γύρω σου... Μία απέραντη αλάνα χωμάτινη, βράχια και μπροστά η άγρια θάλασσα σε μία μεγαλειώδη προσπάθεια να σκεπάσει όλη την αλάνα και εσύ εκεί ανάμεσα στο χαμό να περνάνε από γύρω σου τα κύματα...

Ο αέρας δυναμώνει και πέφτει... Σιγά σιγά και χωρίς καλά καλά να το καταλάβεις έχεις βρεθεί σχεδόν δύο μέτρα από την φουρτουνιασμένη θάλασσα και τα κύματα πλέον σχεδόν σε βρέχουν κανονικά. Τα μεγάλα κάνουν και προσπάθειες να σε κουκουλώσουν. Αντανακλαστικά τραβιέσαι πίσω αλλά σε λίγο δεν θα το κάνεις ούτε αυτό... Και έτσι ανάμεσα στα κύματα μένεις ακίνητος και ακούς την μουσική σου... Ένας τρελός...

Νιώθεις σαν να σε περικυκλώνουν τα τρία στοιχειά... Η γη κάτω απ' τα πόδια σου, το νερό μπροστά σου και ο αέρας παντού γύρω σου... Η μουσική σου σου δίνει μία αίσθηση δύναμης και έτσι συμμετέχεις κι εσύ πλέον στο μεγαλείο που επιδεικνύει η φύση γύρω σου παρότι απλά στέκεσαι ακίνητος...

Κι έτσι πέρασε μία ώρα και ούτε που το κατάλαβες... Όρθιος και ούτε καν που σκέφτηκες να κουραστείς... Ήσουν κι εσύ ένα με τον ακούραστο αγέρα και τα αεικίνητα κύματα...

Τα τελευταία τραγούδια είναι ελληνικά... Είναι ροκ... Απλή ροκ... Που όμως τα συναισθήματα που σου ξυπνάει είναι ακόμα πιο σκοτεινά και δυνατά από το χαμό που γίνεται γύρω σου...

Βάζεις το "Ναυάγιο"... Και τότε... Γυρνάς το κεφάλι σου να κοιτάξεις τον μισοφώτιστο από το φεγγάρι αλλά έναστρο ουρανό και βλέπεις μία λάμψη πιο δυνατή από τα υπόλοιπα αστέρια να κινείται... Ένα αστέρι πέφτει... Και λένε τόσα για τα αστέρια που πέφτουν... Ψυχές... Αλλά εκείνη την στιγμή απλά σκέφτεσαι να κάνεις την ευχή που λένε ότι δικαιούσαι... Και πριν προλάβεις να σκεφτείς το στόμα του μυαλού σου την έχει ήδη ψιθυρίσει... Δεν έχει σχέση με το παρόν σου. Είναι κολλημένη εκεί στο παρελθόν σου... Δεν είναι κάτι σπουδαίο. Είναι κάτι απλό. Κάτι που νόμιζες ότι είχες αλλά τελικά ο ίδιος σου ο εαυτός σου αποδεικνύει ότι ακόμα το αναζητάς...

Και έτσι καταλαβαίνεις ότι ίσως ακόμα και τώρα να μην είσαι έτοιμος να είσαι αυτός που είσαι...

(Την ευχή δεν θα την πω και ούτως ή άλλως δεν πρέπει να την πω. Ο καθένας μπορεί να υποθέσει ότι θέλει... Εμένα πάντως με έβαλε σε σκέψεις η ίδια μου η ευχή...)

Ακούς ένα τραγούδι ακόμα, ανεβαίνεις στο ποδήλατό σου και φεύγεις... Το μόνο που θέλεις είναι να είχες λίγη ακόμα ώρα να περάσεις εκεί (δεν σου επιτρέπει το ότι ήδη είναι περασμένες τέσσερις) και ένα μπουκάλι μαυροδάφνη να γλυκάνεις το αλμυρό πλέον στόμα σου.

Το κρύο από το βρέξιμο και τον αέρα σε κρατάει σε μία τέλεια κατάσταση ακόμα και μέχρι να φτάσεις σπίτι και να αρχίσεις να γράφεις ετούτο εδώ το κείμενο...

Πάω για την μαυροδάφνη μου λοιπόν...

Διονύσης Σαββόπουλος - Θαλασσογραφία

Να μας πάρεις μακριά
να μας πας στα πέρα μέρη
φύσα θάλασσα πλατιά
φύσα αγέρι φύσα αγέρι



The images are from devianart.

Πέμπτη, Ιουλίου 10, 2008

Γι' αυτό...

Γι' αυτό σε αγαπάω ρε... Γιατί πέρασες μία βραδιά να ακούς την αναπνοή μου. Για ένα φιλί που αξίζει παραπάνω από μία ζωή ολόκληρη... Άλλωστε... "Δεν σου φτάνει μια ζωή για να χορτάσεις μια στιγμή..."! Για αυτά τα κλάματα... Γιατί "φτάνει που κλαίμε"... Γι' αυτό και γι' άλλα τόσα που δεν μπορώ και δεν θέλω να ξεχάσω. Ξέρεις εσύ... Ακόμα και τα άσχημα... Ακόμα και εκείνος ο χαρούμενος μπαμπάς...

Πέμπτη, Ιουλίου 03, 2008

Manifesto...

Το post που ακολουθεί περιέχει τεχνικούς όρους εν μέρη.

Δεν παραχωρείται άδεια να διαβαστεί από κυβερνητικούς, λογοκριτικούς, ανθρώπους που συνδέονται με οποιονδήποτε τρόπο με αστυνομία, δικαστικούς και λοιπούς φορείς των κρατών. Γενικά δεν δίνω άδεια να το διαβάσει κανείς που να έχει το δικαίωμα να με βλάψει νομικά για οποιονδήποτε λόγο όσο αναφορά αυτά που λέει.

ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΟ POST!

Σήμερα και μιας και είχα και καιρό να γράψω παίρνω το θάρρος και χώνω και αυτό το blog βαθιά μέσα στην λίστα των παρακολουθούμενων blog αναρτώντας την μετάφραση από ένα μανιφέστο που βρήκα στο cache από το hash.gr το οποίο είναι πλέον down. Κάποτε, ως παιδί κι εγώ, είχα ασχοληθεί με το white hat hacking, δηλαδή το καλόβουλο hacking. Έτσι διαβάζοντας αυτό το κείμενο μου ήρθαν κάποιες παλιές αναμνήσεις στο μυαλό. Υπόψιν για όσους δεν ξέρουν... Hacker δεν είναι αυτός που μπαίνει μέσα στα pc των άλλων. Αυτός είναι cracker. Το κείμενο το βάζω γιατί εκτός από αυτά που λέει καθ' αυτά είναι και από μόνο του ένα φοβερό κείμενο. Κάπου σε ένα cd μου έχω και το πρωτότυπο αλλά βαριέμαι να το βρω τώρα... Αν είναι άλλη ώρα...

Το μανιφέστο των hackers

Πρόκειται για τη μετάφραση στα ελληνικά του γνωστού στους περισσότερους από μας Μανιφέστο των hackers που έγραψε ο Mentor.

Μετάφραση: Egofan (αναγνώστης)

... Άλλος ένας συλλήφθηκε σήμερα. Είναι σε όλες τις εφημερίδες, "Έφηβος συλλήφθηκε για ανάμιξη σε Σκάνδαλο Υπολογιστών", "Hacker συλλήφθηκε μετά από Τραπεζική Απάτη..."

Αναθεματισμένα Παιδιά. Όλα το ίδιο είναι...

Αλλά σκεφτήκατε ποτέ εσείς, με την θεωρητική σας ψυχολογία και την ξεπερασμένη σας τεχνολογική ιδεολογία, να κοιτάξετε πίσω από τα μάτια ενός hacker; Αναρωτηθήκατε ποτέ, τι είναι αυτό που τον κάνει να λειτουργεί, τι είδους δυνάμεις τον συγκροτούν, τι ίσως να είναι αυτό που τον δημιούργησε;

Είμαι ένας Hacker, μπες στον κόσμο μου... Είναι ένας κόσμος που αρχίζει από το σχολείο... Είμαι εξυπνότερος από τα περισσότερα άλλα παιδιά, οι βλακείες που μας διδάσκουν με κάνουν να βαριέμαι...

Αναθεματισμένοι κομπλεξικοί. Όλοι το ίδιο είναι...

Είμαι στο Γυμνάσιο ή στο Λύκειο. Ακούω τους καθηγητές να εξηγούν για δέκατη-πέμπτη φορά από τι αποτελείται το μόριο. Το καταλαβαίνω. "Όχι, κυρία. Δεν έγραψα την άσκησή μου. Την έκανα με τον νου μου."

Αναθεματισμένο παιδί. Μάλλον θα την αντέγραψε. Όλα το ίδιο είναι...

Και τότε συμβαίνει.... Μια πόρτα προς έναν άλλο κόσμο ανοίγει... κυλά μέσα από την τηλεφωνική γραμμή, όπως κυλά η ηρωίνη μέσα στις φλέβες ενός ναρκομανή, ένας ηλεκτρονικός παλμός στέλνεται έξω, ένα καταφύγιο από τις καθημερινές ρουτίνες ανακαλύπτεται... το Δίκτυο βρέθηκε.

Αυτό είναι. Εδώ ανήκω... Ξέρω τους πάντες εδώ... Ακόμα και αν δεν τους συνάντησα ποτέ, δεν τους μίλησα ποτέ, ίσως να μην ξανακούσω τίποτα σχετικό για αυτούς ξανά... Σας ξέρω όλους...

Αναθεματισμένο παιδί. Απασχολεί τις τηλεφωνικές γραμμές πάλι. Όλα το ίδιο είναι...

Και βέβαια είμαστε όλοι το ίδιο...μας τάιζαν παιδική τροφή στο σχολείο όταν εμείς πεινούσαμε για ένα μεγάλο κομμάτι κρέας... τα κομματάκια κρέατος που αφήσατε να ξεγλιστρήσουν ήταν ήδη μασημένα και άγευστα. Κυριαρχούμαστε από σαδιστές ή αγνοούμαστε από τους απαθείς. Λίγοι αυτοί που είχαν κάτι να διδάξουν εμάς τους πρόθυμους μαθητές, αλλά αυτοί οι λίγοι είναι σαν σταγόνες στην έρημο.

Αυτός είναι ο κόσμος μας τώρα. Ο κόσμος του ηλεκτρονίου και του διακόπτη, της ομορφιάς των baud. Χρησιμοποιούμε μια ήδη υπάρχουσα υπηρεσία χωρίς να πληρώνουμε για κάτι που θα μπορούσε να είναι εξευτελιστικά φθηνό αν δεν διευθυνόταν από άπληστους επιχειρηματίες, και αποκαλείτε εμάς εγκληματίες. Εξερευνούμε... και μας αποκαλείτε εγκληματίες. Υπάρχουμε χωρίς φυλετικές διακρίσεις, χωρίς εθνικότητα, χωρίς θρησκευτικές δεσμεύσεις... και εσείς μας αποκαλείτε εγκληματίες. Φτιάχνετε ατομικές βόμβες, προκαλείτε πολέμους, δολοφονείτε, κλέβετε, και μας λέτε ψέματα για να μας πείσετε ότι είναι για το δικό μας καλό, και παρόλα αυτά εμείς είμαστε οι εγκληματίες.

Ναι, είμαι εγκληματίας, το έγκλημά μου είναι η περιέργεια, το έγκλημά μου είναι το ότι κρίνω τους ανθρώπους για αυτά που λένε και σκέφτονται και όχι για το πως δείχνουν. Το έγκλημά μου είναι το ότι σας ξεπέρασα στην εξυπνάδα, κάτι για το οποίο δεν θα με συγχωρέσετε ποτέ.

Είμαι ένας Hacker, και αυτό είναι το Μανιφέστο μου. Ίσως να σταματήσετε εμένα, αλλά δεν μπορείτε να μας σταματήσετε όλους... εξάλλου, είμαστε όλοι το ίδιο.



Και μαζί με το κείμενο θα αναρτήσω και ένα από τα πιο φοβερά ελληνικά τραγούδια για εμένα κι ας φοβάμαι ότι αν το δουν αυτοί που το έχουν γράψει θα μου την πουν. Εν πάση περίπτωση εγώ δεν προωθώ τίποτα οπότε ελπίζω να μην υπάρξει πρόβλημα.

ΝΑΓΚΑΣΑΚΙ

Ω Τσάρλι! Τραβήξου απ' τον ήλιο
Σαν σήμερα ρίξαν την ατομική
Σήμερα στα λιμάνια
Οι σωματέμποροι κι οι πορτοφολάδες
Θα μπορούν να περηφανεύονται
που δεν γίναν επιστήμονες

Ω Τσάρλι! Τραβήξου απ' τον ήλιο
Σαν σήμερα ρίξαν την ατομική

Σήμερα θα μπορούσε
μια πόρνη να λέει στην προσευχή της
Ω Θεέ σ' ευχαριστώ
που δεν γέννησα

(Φ. Αγκουλές, 1951)

Ωχρά Σπειροχαίτη