Παρασκευή, Απριλίου 12, 2013

Ξημέρωμα στην εθνική...




Είναι ένα γλυκό καλοκαιρινό ξημέρωμα.

Η νυχτιά που έχει προηγηθεί θυμίζει στίχους τραγουδιού. Γενέθλια σε μία παραλία μακρυά από την πρωτεύουσα. Ποτά, λίγο φαί, πυρσοί τριγύρω, άμμος, αεράκι, βουτιές στα κρύα νερά, καλή παρέα, μουσική και τρέλες... Γέλια και χαρές. Αναμνήσεις που γράφονται.

Μετά από μία ευχάριστη βόλτα στην διπλανή, ήσυχη λόγω ώρας, πόλη μπαίνεις στο αυτοκίνητο πριν μεσολαβήσει κάτι άλλο να ξεφύγει το μυαλό σου και με τις δυνάμεις που εν γνώση σου έχεις διατηρήσει για να προσφέρεις ένα ασφαλές ταξίδι στους άλλους για να ξεκινήσει η επιστροφή.

Η εθνική οδός απλώνεται μπροστά σου πλατιά, οι στήλοι στις άκρες του δρόμου προσπερνάν ταχέως καθώς εσύ περνάς και ο ουρανός σιγά σιγά φωτίζει. Αρχίζει να παίρνει ένα γλυκό γαλάζιο χρώμα με μερικές απειροελάχιστες άσπρες πινελιές. Κάπου στον ορίζοντα υπάρχει και ένα απαλό πορτοκαλί.

Οι υπόλοιποι στο αυτοκίνητο ψιλόκοιμούνται κουκουλωμένοι με κουβέρτες... Οι πρώτες νότες του τραγουδιού (ναι ίσως να λέω γι αυτό από πάνω) ακούγονται... Ανοίγεις λίγο το παράθυρό σου και δροσερός αέρας χαιδεύει το πρόσωπό σου τόσο ωραία. Θα έκλεινες τα μάτια για λίγο αλλά τα κρατάς στον δρόμο...

Και προχωράς... Το μυαλό σου ταξιδεύει ακόμα πιο μακρυά καθώς αφήνεις πίσω σου τους θεμελιωμένους στήλους στα πλάγια και τις λευκές γραμμούλες κάτω στην άσφαλτο... Και έτσι... Αυτό το τραγούδι είναι για εσένα πλέον αυτό. Ένα γλυκό πρωινό, το πρώτο φως μίας αυγής, ένα ταξίδι...


Vnv Nation - Arclight

Forget your fear, and want no more
Forget your fear, and want no more
At first light lay proud foundations
Sense the greatness that before you unfolds
Seek no more for hollow answers
Answers that lay within you all along

Farewell to dawns seen through saddened eyes
Farewell to pasts to sorrows chained
Forget your fears and want no more
You will be strong and want no more

You'll be adored, you will have everything
You will be strong and want no more
Forget your fears, you will have everything
And want no more 


1 σχόλιο:

Amaris de Villeneuve είπε...

Καιρός ήταν! Και όσο το διάβαζα, αισθανόμουν πως οδηγούσα και εγώ αυτό το αμάξι... :)