Πέμπτη, Ιουλίου 23, 2009


Αν και κουρασμένος αρκετά είναι τόσο ωραία... Κάθομαι και κοιτάω το ολοστρόγγυλο φεγγάρι της πανσέληνου από το άνοιγμα της μπαλκονόπορτας μου... Φωτίζει με το λευκό του φως τόσο πολύ αυτήν την απίθανη καλοκαιρινή νύχτα... Στα ηχεία μου έχω βάλει ναυτικά τραγούδια... Απαλό αεράκι... Θάλασσα... Μουσική... Σκέψεις... Χρειάζεται και μία γουλιά από ένα καλό ποτό... Θα πάω να φέρω το κονιάκ από μέσα... Είναι όμορφα... Πολύ όμορφα... Το πρωί στο πούλμαν και λίγο πριν γυρίσω στο σπίτι τώρα το βράδυ αγνάντευα την θάλασσα... Είναι τόσο υπεροχή...



Θα ήθελα να είμαι μέσα σε ένα καράβι την εποχή που δεν υπήρχαν μηχανές αλλά μόνο πανιά... Που αν και λίγοι, υπήρχαν αυτοί που περνούσαν την ζωή τους μέσα στην αλμύρα του απέραντου γαλάζιου. Που λάτρεψαν τον αέρα γιατί τους πήγε παραπέρα και τον μίσησαν γιατί τους έσπρωξε στον πάτο...



Μία ζωή χωρίς συνέχεια, ένα τώρα χωρίς αύριο...




Σκέψεις απλωμένες στο πέλαγος, στο κατάρτι και στα ξύλινα στηθαία ενός καραβιού... Μία ευχή και μία κατάρα... Όνειρα μακρυά από κάθε πόλη... Δίπλα στο κύμα και στον ήχο του και τον ήχο του παφλασμού μιας ήρεμης καλοκαιρινής νυχτιάς...



Εναλλαγή πολιτισμών και προσώπων... Ατελείωτες ιστορίες για τα εγγόνια όταν το σώμα πλέον παραιτηθεί...



Το μόνο ταξίδι πίσω στο χρόνο που θα έκανα... Ένα ταξίδι για ένα άλλο ταξίδι... Στο παρελθόν... Και στις θάλασσες, τα λιμάνια, τους ανθρώπους και τα ζώα της... Στην μυρωδιά του βρεγμένου ξύλου και του ιωδίου που ξεροψήνει μαζί με το αλάτι και τον ατελείωτο ήλιο κάθε σωματική πληγή... Ένα ταξίδι σε θάλασσες τόσο υπέροχα ασημένιες από το φως της μεσουρανούσας καλοκαιρινής πανσέληνου που θυμίζουν τον καθρέφτη που δείχνει μέσα του την οπτασία της αγαπημένης σου... Τον δρόμο προς τον ουρανό... Η πολυτιμότερη ουσία σου και το τελευταίο σου κρεβάτι...



Γεύση από αλμύρα, αλκοόλ, άμμο.........



...
...
...



Πάντα σε κάτι τέτοιες στιγμές από σκέψεις και τη θέα της θάλασσας για άλλη μια φορά λες και όλο το σύμπαν το ξέρει... Έπεσε με απίστευτο τρόπο ένα αστέρι... Η λάμψη της ουράς ενός διάτοντα αστέρος... Πλαισιωμένο στο φως της πανσέληνου και της έλλειψης αστεριών, ένα θέαμα πραγματικά απίστευτο...



Μου έχει λείψει λίγο να ξημερώνομαι στα υγρά από την πρωινή πάχνη κάγκελα του μπαλκονιού μου...



"Επιρρεπής λοιπόν κι εγώ σ' όλα αυτα που αγαπώ, από την μουσική στην γυναίκα λίγο πιο κάτω είναι το ποτό και το σκαρί μου πάντα μόνο, σπασμένο στην ακτή... Μα πάντα, πάντα ταξιδεύει έστω και χωρίς πανί..."



Μην διερωτάσαι τι είναι αυτα που γράφω ή γιατί τα γράφω... Με έπιασε το περίεργο μου... Σεληνιάζομαι κι εγώ από το φεγγάρι... Πραγματικά είναι υπεροχή βραδιά... Για ποτάκι... Και αν δεν βαριόμουνα και λίγο ναργιλέ, μπαλκόνι και μουσική...

Δεν υπάρχουν σχόλια: