Παρασκευή, Φεβρουαρίου 08, 2008

Ταξίδια με την μουσική...

Όσο μεγαλώνουμε, όσο ζούμε έντονες στιγμές μέσα σε διάφορες εμπειρίες τόσο πιο πολύ γινόμαστε αυτό που στο τέλος θα καταλήξουμε να είμαστε... Κάποιος είναι αυτός που είναι όταν πεθάνει. Μόνο τότε θα πάψει να συμπληρώνει κομμάτια στο παζλ της ολοκλήρωσης του. (και κατά το ρητό "μηδένα προ του τέλους μακάριζε")

Η ζωή μας μας ταξιδεύει μέσα από διαφορά μονοπάτια και με διάφορα μέσα... Έτσι και η μουσική έρχεται να πάρει κάποιους και να τους πάει μακρυά ταξίδια... Ταξίδια μέσα από τις σκέψεις αλλά και από τις εμπειρίες και τα βιώματα του... Ταξίδια που ορίζουν και ορίζονται από μια κουλτούρα που η επιλεγμένη από εμάς μουσική φέρει...


Ταξιδεύοντας ο καθένας μας το δικό του ταξίδι και με το δικό του μέσο αντιλαμβανόμαστε τα ταξίδια των άλλων διαφορετικά απ' ότι οι ίδιοι. Τα αντιλαμβανόμαστε με γνώμονα το δικό μας ταξίδι... Έτσι ο κόσμος πνίγεται μέσα στην υποκειμενικότητα αυτού του ταξιδιού μας που τελικά ορίζει όχι μόνο την δική μας ζωή αλλά και την οπτική μας γωνία για όλον τον κόσμο που μας περιβάλλει...


Ίσως μόνο ο έρωτας να είναι ένα είδος γέφυρας των ταξιδιών δύο ξεχωριστών ανθρώπων... Είναι μια γέφυρα κατανόησης και συμβαδισμού... Αυτή η μορφή έρωτα που τείνει να εκλήψει στις μέρες μας.

Για όσους ζουν μέσα από την μουσική αυτή γίνεται τα στίγματα της ζωής τους. Κάθε κομμάτι, κάθε νότα, κάθε ρυθμός και κάθε μελωδία είναι ένα μικρό μέρος, ένα μικρό κομμάτι από το ταξίδι. Ένα κομμάτι το οποίο είναι έτοιμο να ξαναζωντανέψει και να ξανασυμβεί για άλλη μια φορά μπροστά στα μάτια τους κάθε φορά που αυτοί θα ακούσουν το συγκεκριμένο τραγούδι, τις συγκεκριμένες νότες, τους συγκεκριμένους ρυθμούς κ
αι τις συγκεκριμένες μελωδίες...

Τα τραγούδια γίνονται οι σελιδοδείκτες αλλά και οι ανεξίτηλοι λεκέδες που μόνο εσύ μπορείς να δεις... Οι άλλοι έξω θα αδιαφορήσουν να δουν τι, πως και γιατί έκανες κάτι μέσα από τον δικό σου ορισμό, μέσα από το δικό σου τραγούδι δηλαδή...

Ο τραγουδοποιός άραγε είχε όμως το ίδιο όραμα με εσένα?

Είναι περίεργο το πως η ακολουθία μερικών νοτών μπορεί να πει περισσότερα απ' ότι εμείς σ' ολόκληρη τη ζωή μας. Είναι περίεργο πως μέσα από αυτή την ακολ
ουθία δεν θα διστάσει να βγει από μέσα μας το πιο καλά κρυμμένο συναίσθημα να μας κυριεύσει και στο τέλος του μέτρου να μας ξανααφήσει...

Η μουσική ήρθε να μπει στην ζωή μου από την πολύ αρχή της... Κάθε περίοδος της ζωής μου είναι και ένα μικρό μουσικό ταξίδι. Ένας ορίζοντας από νότες και στίχους. Από σκέψεις και συναισθήματα... Μια ζωή χωρίς μουσική θα ήταν μια άψυχη, άυλη, ανιαρή φυτοζωία. Ζώντας τα πάντα μέσα από την μουσική, ακόμα κι αν δεν κατάφερες πότε να γίνεις κάποιος αξιόλογος μουσικός, εκείνη θα σε ξεπληρώσει... Γεμίζοντάς σε με τον ίδιο της τον εαυτό...

Αν κάποτε καταφέρεις να ζήσεις ένα αμοιβαίο έρωτα όπου και οι δύο ταξιδευτές θα έχουν ορίσει για μέσο τους την μουσική, ή πόσο μάλλον την ίδια μουσική, αυ
τό το ξέχωρο ταξίδι που θα ζεις όσο θα είσαι μέσα σε αυτόν τον έρωτα, θα αφήσει τόσο δυνατά μουσικά στίγματα ώστε ακόμα και όταν αυτό το ξέχωρο ταξίδι τελειώσει να αναβλύζει μια υπόκωφη μουσική ηχώς για την υπόλοιπη ζωή σου, κάθε φορά που θα κοιτάς προς τα πίσω. Μια ηχώς που θα σε καλεί κοντά της και συγχρόνως θα σε διώχνει ξέροντας ότι σε θέλει μαζί της, αλλά ότι μαζί της μόνο η καταστροφή σου επιφυλάσσεται...

Η μουσική σου μπορεί να σημαίνει την λύτρωση σου η και την καταστροφή σου. Το μέσο σου στο ταξίδι της ζωής είναι αυτό που αν δεν λειτουργήσεις σωστά θα σε οδηγήσει σε μια από αυτές τις απόκωφες σιωπές. Τον θάνατο.

Για το άρθρο αυτό θέλω να ευχαριστήσω τον Jim Morison που ενέπνευσε τον Αλέξη Μίχο από τους 1550 για να εμπνεύσει με την σειρά του εμένα μέσα από το καταπληκτικό του τραγούδι "Γράμμα για ένα (χαμένο) ποιητή..." και να μου κρατήσει συντροφιά για όσο έγραφα αυτό το άρθρο στο κινητό μου, θυμούμενος κάποιες παλιές μου, καλές συνήθειες...

Επίσης να αναφερθώ στον Τόλκιν που μέσα από το βιβλίο του Σιλμαρίλιον τόσο ωραία περιγράφει μια δημιουργία κόσμου με βασικό συστατικό του την ίδια την μουσική που έφτιαξαν οι θεοί... Μιας και η μουσική κάποιες φορές είναι σαν το άγγιγμα από το χέρι ενός απόμακρου θεού.


1550 - Για έναν ποιητή

Καβάλησε το φίδι της ψυχής σου

Ήταν τα λόγια ενός μεγάλου ποιητή
Που από τη λευκή και ανήθικη ζωή του
Περάσανε και γράψανε εποχή.

Ακροβατώντας στις μεταλλικές χορδές του
Του Elvis Presley και των άλλων μουσικών
Κανείς δεν ένιωσε τον ήχο απ' τις κραυγές του
Που ξεσηκώνανε τους φόβους των νεκρών

Σε έναν κόσμο που τα πάντα αμφισβητούνται
Που κάθε πρόταση σημαίνει διαταγή
τους ρώτησε να ζήσουν ποιοι φοβούνται
να δώσουν τέλος σε μια ψεύτικη ζωή

Χορεύοντας σε κύκλους από φλόγες
Αδιαφορώντας για το μέλλον το παρόν
Έτσι για εκείνον κλείσανε οι πόρτες και πήρε
Θέση στο παλάτι των θεών

Έγραψες στίχους μύριους και είπες χίλια λόγια
Που κατευθείαν σου παγώναν το κορμί
Κανείς δεν ένιωσε το μήνυμα τη φλόγα
Και έδωσες τέλος στη ταινία σου αυτή

Τώρα για εσένα πια μονάχος τραγουδάω
Κάθε βραδιά μια νύχτα εφιαλτική
Δε ξέρω αν θα έπρεπε να κλαίω η να γελάω
Που μας παράτησες και είμαστε ακόμα ζωντανοί


4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σωστός! Σου έχω ξαναγράψει ότι ζω μέσα από τη μουσική. Είμαι τρελή όταν ακούω μουσική. Δεν έχω επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο. Έχω φτάσει σε σημείο να ακούω πάνω από 7 ώρες μουσική την ημέρα.Είναι κάτι ξεχωριστό για εμένα.Δε μου φτάνει ποτέ. Και κάθε φιρά θέλω κι άλλο. [Φαντάσου, παίζω 8 χρόνι πιάνο και 4 χρόνια μπάσο. Ούτε εγώ ξέρω πως τα βγάζω πέρα...]
Σε αυτό το σημείο θα σε διορθώσω: Morrison γράφετε με 2 r και όχι με 1.

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Με δύο το είχα γράψει... Τα παράπονά σου στο λεξικό που το διόρθωσε... Με την μουσική να συνεχίσεις αλλά να μην αφήνεις και τα υπόλοιπα γιατί πρέπει να ξέρεις ότι μέσα από την μουσική δεν ζεις... Όντας μέσα στους ανάλογους κύκλους στο λέω με σιγουριά... Πρέπει να ξεχωρίζεις με διαφορά για να σε ζήσει...

Ανώνυμος είπε...

Η μουσικη ειναι ο μοναδικος τροπος εκφρασης. Ειναι το μονο που με κανει να ξεφευγω... Τα κατορθωματα των δικων μου ηρωων... Οι νοτες της καλυτερης μου φιλης (της κιθαρας μου)! Οι στιχοι.... Ολα!!!!
Χαιρομαι πολυ που υπαρχουν ανθρωποι που ζουν οπως κι εγω!... Και πιστευω πως οταν αγαπας κατι τοσο πολυ σημαινει οτι εισαι πλασμενος γι' αυτο...
Γι'αυτο συνεχισε να ονειρευεσαι και να προσπαθεις... Για ολους υπαρχει μια θεση στο ονειρο...

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Πάντα αν και προς το παρόν φαίνεται ότι μου έχει κάνει ασφαλιστικά μέτρα να μένω μακρυά του σε ακτίνα χιλιομέτρου αλλά τέλος πάντως... :P