Εφιάλτες - Μία βάναυση ωμότητα

Το τελευταίο καιρό ξυπνάω έχοντας ακόμα στην μνήμη μου σκηνές από το τελευταίο όνειρο που έβλεπα... Συνήθως παλιότερα δεν έβλεπα σχεδόν πότε όνειρα. Ή και αν έβλεπα πότε δεν τα θυμόμουν. Και τώρα δεν είναι ωραία. Πότε δεν ήταν έστω και αυτά τα λίγα που υπήρχαν. Η αλήθεια είναι ότι με έχουν "τρομάξει". Είναι εφιάλτες αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι το πως αυτα παρουσιάζονται και το πως σε κάνουν να νιώθεις μετά. Είναι το πως τα νιώθεις σαν μια τόσο ωμή βάναυση ρεαλιστική πραγματικότητα που σε παραπέμπει στην κανονική σου πραγματικότητα λόγω της αίσθησης ρεαλιστικότητας και του πόσο κανονικά παρουσιάζονται σε σημείο όταν ξύπνησα μια φορά, για κάποια ώρα μετά να κάνω ανεπαίσθητες κινήσεις να σκουπίσω κάποια αίματα που δεν υπήρχαν (εκείνο το βράδυ το όνειρο ήταν ανάλογου περιεχομένου...)! Για εμένα προσωπικώς ακόμα χειρότερος ήταν ένας εφιάλτης μέσα στον οποίο αναγκασμένος βέβαια είχα κάνει κάτι που στην πραγματικότητα ποτέ δεν θα έκανα. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Και πάλι αυτό βέβαια που μέτρησε περισσότερο ήταν η όλη αίσθηση του πως το έκανα. Ήταν τόσο βαθιά μέσα αυτό το συναίσθημα. Ήταν η απόλυτη περιγραφή της ωμότητας και του βάναυσου! Όταν ξύπνησα πλέον πραγματικά είχα κρίση ταυτότητας. Δεν ήξερα ποιος είμαι, τι κάνω, τι σκέφτομαι, τι υπάρχει στο μυαλό μου και πως στο καλό μπορεί να ανάβλυζε μέσα από ένα όνειρο μία τόσο βάναυση ωμότητα που τείνει να δημιουργήσει αυτήν την αίσθηση της πιο αποτρόπαιας διαστροφής... Μετά από κάποια λεπτά βέβαια όλα αυτά περνάνε και η όλη αίσθηση και η αλήθεια είναι ότι κανένα δεν ξαναγύρισε... Δυο βραδιές μόνο ήταν και η κάθε μία με το δικό της... Μην τρομάξετε έτσι... Δεν είμαι μανιακός... :D

Φωτογραφία στον τοίχο,
κραυγή με δίχως ήχο.
Κοράκι πεθαμένο,
σοκάκι στοιχειωμένο.

Τα μάτια του δυο δρόμοι
κι όσο κοιτάει νυχτώνει.
Κατάμαυρη θητεία,
κλεμμένη αμαρτία.

Φωνή και δυναμώνει,
ο χρόνος που τελειώνει.
Γιορτή που αγριεύει.
Δωμάτιο που στενεύει.

Τη σκοτεινή τη μαύρη σου
την όψη χάρισε μου
κι αν δεν την αγαπήσω
πώς θες να τη νικήσω;

Με τις φωνές που άκουγες
στον ύπνο μίλησέ μου
Καταραμένε φίλε μου
κι άγιε αδελφέ μου.

Σ' ένα σκυλί πνιγμένο
το μυστικό κρυμμένο.
Δυο λίρες η αλήθεια
και τρεις τα παραμύθια.

Εφιάλτες τα όνειρά του
μηνύματα θανάτου.
Δυο μαύρα περιστέρια
του μάτωσαν τα χέρια.

Αίμα και τα γραφτά του
μα πότισαν κρυφά του
της ομορφιάς τη γλάστρα
για να φυτρώσουν τ' άστρα.

Τη σκοτεινή τη μαύρη σου
την όψη χάρισέ μου
κι αν δεν την αγαπήσω
πώς θες να τη νικήσω;

Με τις φωνές που άκουγες
στον ύπνο μίλησέ μου
Καταραμένε φίλε μου
κι άγιε αδελφέ μου.
The images are from Deviantart.