Δευτέρα, Νοεμβρίου 26, 2007

Ακούς, σκέφτεσαι, δακρύζεις... Πονάς!


Είμαι ώρες τώρα με το κινητό στο χέρι... Ακούω τραγούδια... Τα γράφω να στα στείλω... Το μετανιώνω. Τα σβήνω. Σε συνδυασμό όλων των γεγονότων και των τελευταίων συζητήσεων μας είπα να μην ξαναστείλω. Τουλάχιστον όχι πρώτος. Να όμως που γράφω αυτό το μήνυμα. Ίσως το σβήσω κι αυτό. Ίσως σου στείλω όλα τα τραγούδια. Ίσως όχι.

Έχω βάλει και ακούω Πυξ Λαξ... Βέβαια η μόνη κοπέλα που θα καταλάβαινε απόλυτα την διάθεση μου με το τι ακούω είναι πολλά χιλιόμετρα μακρυά (στην Γερμανία) για να σου πει... Αλλά... Εδώ... Με τα φώτα να ανάβουν και να σβήνουν σαν τα ασπρόμαυρα όνειρα. Όπως βλέπεις και το κόσμο γύρω σου... Ασπρόμαυρο... Ακούς, σκέφτεσαι, δακρύζεις. Γεννιέσαι, ζεις και πεθαίνεις σε κάθε νότα. Σε κάθε στιχάκι που το ακούς και το μυαλό σου τρέχει... Τρέχει μέχρι την γωνία δίπλα... Εκεί που είναι η πραγματικότητα και πεθαίνει. Χτυπιέσαι από τοίχο σε τοίχο. Πέφτεις κάτω. Χτυπιέσαι. Δακρύζεις βουβά. Τραγουδάς. Φωνάζεις. Όσο σου επιτρέπουν οι λυγμοί που θα ήθελες να βγάλεις. Νιώθεις. Τα νιώθεις όλα τόσο έντονα. Μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο όλος σου ο κόσμος. Λες και οι σκέψεις σου οι αναμνήσεις σου και τα συναισθήματα σου ξεχείλισαν και βγαίνοντας από μέσα σου πλημμύρισαν το δωμάτιο και το έκαναν όλα αυτά που τα ίδια περικλείουν.


Και ποιο έντονα απ' όλα, αυτή... Ένα φάντασμα που βρίσκεται παντού γύρω σου. Σε ένα κύκλο. Σε πλησιάζει. Σε χαϊδεύει. Σε φιλάει. Και σε σκοτώνει. Όπλο της ότι υπάρχει γύρω σου. Ότι έχει βγει από μέσα σου. Έρχεται η επόμενη νότα και όλα ξανασυμβαίνουν... Κοιτάς έξω απ' το θολώμενο απ' το κρύο παράθυρο... Βλέπεις κάπου μακρυά στην θάλασσα που τόσο αγαπάς να περνάει ένα καράβι. Αναρωτιέσαι πόσοι είναι αυτοί που πραγματικά περιμένουν κάποιον από εκεί μέσα. Διερωτάσαι αν εκείνη ήταν μέσα σε αυτό το καράβι με πόση αγωνία θα το περίμενες να έρθει αυτό που σε κάτι λιγότερο από στιγμή θα σε έχει σκοτώσει.





Σήμερα για έναν περίεργο λόγο δεν έχεις πιει. Δεν χρειάζεσαι καμία ουσία. Η ίδια η ζωή είναι η ουσία. Η ουσία που σε ανεβάζει, σε εθίζει και σε σκοτώνει. Τι να κάνει εκείνη τώρα άραγε? Θα την ενοχλήσεις άμα της μιλήσεις. Μπα. Πότε δεν σε ενοχλεί να σου μιλήσει κάποιος που αγαπάς. Και εκείνη έχει πει ότι σε αγαπάει. Αλλά... Αλλά σε αγαπάει? Δεν ξέρεις τίποτα. Δεν ξέρεις καν αν αυτά που θες να πιστεύεις για εσένα είναι αλήθεια η κάτι άλλο πέρα απ' την πραγματικότητα αυτού του κόσμου... Και μένεις εκεί να πονάς... Να πονάς πολύ και βαθιά. Και δεν υπάρχει κανείς να σε παρηγορήσει... Κανείς... Μοναχός σου και πάλι. Και κλαις, γελάς με το κλάμα σου, θυμώνεις. Σκέφτεσαι λόγια της. Σκέφτεσαι αυτούς τους τσακωμούς που σου έλεγε. Σκέφτεσαι αυτά που σου έλεγε γι' αυτούς. Ακούς από πίσω να παίζει... Ότι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο. Δεν ξέρω αν φεύγεις τώρα για το λίγο μου η αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ, πολύ για σένα... Αλλά στο είχε πει. Ήθελε λίγα. Δεν σε νοιάζει. Λίγα μπορείς να δώσεις. Θα το έκανες. Δεν θέλεις πολλά. Δεν ξέρεις τι θέλεις. Ας σε καταλάβαινε κάποιος.


Σηκώνεσαι και ξαναπέφτεις εξουθενωμένος. Πέφτεις στα μαλακά. Και διερωτάσαι μήπως έπεσες σε κάποιο άλλο κόσμο. Στον παράδεισο. Η στην κόλαση. Πότε δεν έπεσες στα μαλακά. Πότε δεν ήταν τόσο καλή η ζωή μαζί σου. Και ας μην το έβλεπαν οι πολλοί. Ματώνεις. Αίμα. Δεν θες να βγει από μέσα σου. Γιατί... Αυτή είναι το αίμα σου. Κλείνεις τα μάτια. Εφιάλτες, όνειρα και πραγματικότητα μπλέκονται πια. Αλλοιώνονται και αναμειγνύονται. Και εκείνη τη στιγμή η μοναξιά σε κερνάει. Δεν ξέρεις τι είναι αλλά το παίρνεις. Ότι και να είναι χειρότερα μπορεί να γίνεις? Μπορείς. Πρέπει να μπορείς. Σου το επιβάλεις. Αλλά και πάλι.Ο πόνος που νιώθεις δεν γίνεται να ξεχαστεί με ψευδαισθήσεις.Είναι εκεί. Δυνατός. Από παντού. Θέλει να διατηρεί όσο πιο ζωντανή γίνεται την παρουσία του.

Σε αγαπάω.


Anathema - Lost Control

Life has betrayed me once again,
I accept that some things will never change.
I've let your tiny minds magnify my agony,

and it's left me with a chemical dependency
for sanity.


Yes, I am falling... how much longer 'till I
hit the ground?

I can't tell you why I'm breaking down.

Do you wonder why I prefer to be alone?
Have I really lost control?


I'm coming to an end,
I've realized what I could have been.

I can't sleep so I take a breath and hide
behind my bravest mask,

I admit I've lost control, lost control...
(Maybe, if he went to bed, and had a good night's rest, he would wake in the morning to find his old friend grumbling around the house as usual. Maybe if he just shut his eyes, and then opened them again, very slowly . he would be alive.)


Images are from deviantart except one which is made by me exclusively. The poet at the bottom is from the page of the last image. Please credit the creators of these images.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Sth zwh mas yparxei ponos, alla kai yparxoun kai ta fantasmata-oi anamnhseis mas pou tha mas stoixeiwnoun gia mia zwh, zwntaneyontas ta synaisthhmata pou kapote noiwsame....
Tha ksanaferoun sth zwh ayta pou agaphsame, ayta pou xasame, ayta gia ta opoia klapsame....
Kapoious hxous, kapoia logia, pragmata pou thes na ksexaseis kai de mporeis....
Ola kapoia stigmh epanerxontai gia na gemisoun ena dwmatio... me dakrya... kai aima...!!!