Τρίτη, Νοεμβρίου 27, 2007

Ακούς, σκέφτεσαι, δακρύζεις... Πονάς! (συνέχεια και σημειώσεις)

Για μια παλιά συμμαθήτρια - Τα φώτα που σβήνουν

Χτύπησε την πόρτα ένα πρωί.
Κι ήταν εκεί, μπροστά μου ένα χαμόγελο,
σφιγμένο απ’ την κορδέλα στο κουτί που είχε γλυκά.
Κι έμεινα σαν τον χαζό να βλέπω την πανέμορφη μαμά!
Έμαθα τα πάντα εγώ γι' αυτή.
Σε μια στιγμή σταμάτησε τα λόγια της
για να ταΐσει ένα βουβό μωρό.
Σκέφτομαι 'γώ:
"Άραγε να θυμάται εμάς τους δυο
μέσα στο πλοίο μπρος στο χαμό;"
Και τότε μια φωνή, βγαλμένη απ’ τα παλιά,
μου γελά και κάθεται κοντά.
Δίπλα η ζωντανή κοιτάζει το κενό
kαι το φάντασμά της μου γνέφει “σ’ αγαπώ”.
το φάντασμά της...
Τρόμαξα και μ’ έπιασε γλυκά. Μιλάει σιγά.
“Φαντάσματα ανθρώπων ζωντανών”, μου λέει,
“υπάρχουνε πολλά”, και με φιλά.
"Νεκροί δεν είναι όσοι πεθάναν,
μα όσοι χάθηκαν για μας μακριά".
Και τότε η μουσική μας έφερε ψηλά.
Κι οι δυο μαζί, φεγγάρια φωτεινά,
γύρω από τη Γη να σμίγουμε ξανά.
Το φάντασμά της κι εγώ, παντοτινά!
Το φάντασμά της...
Κι έφυγε όπως ήρθε ξαφνικά.
Έμεινα εκεί, με μια άγνωστη να λέω αστεία
και στο τέλος έφυγε κι αυτή.
Μόνος ξανά.
Νεκροί δεν είναι όσοι πεθάναν
μα όσοι χάθηκαν για μας μακριά.


Το άτομα στα οποία αφιερώνεται το κείμενο, αν ποτέ περάσουν τα μάτια τους ή η ψυχή τους από εδώ θα ξέρουν ότι το κείμενο γράφτηκε για αυτά.

Δεν υπάρχουν σχόλια: