Δυστυχώς

Γιατί όλοι εγκαταλείπουν? Είτε νιώσεις είτε χειριστείς είτε κάνεις οτιδήποτε τελικά το τραγούδι "Στο ίδιο βαγόνι" της Ευριδίκης θα μπορεί να αναφέρεται μόνο σε μύθους... Σε αυτήν την ζωή, όσο αναφορά ερωτικούς φίλους τουλάχιστον κανείς ποτέ δεν αγαπάει πραγματικά. Εφ' όρου ζωής.

Επίσης γιατί να είναι τόσο πολύ σκύλα η ζωή ώστε να μην σε έχει απλά στον πάτο, αλλά να σε αφήνει πρώτα να κάνεις όνειρα και σκέψεις και μετά να σε πετάει στον πάτο οπότε να έχεις να "κλαις" πέρα απ' αυτό που έχασες πρακτικά και τα όνειρα τα οποία ποτέ δεν πρόλαβες να πραγματοποιήσεις και τα οποία και ποτέ δεν θα μπορέσεις? Γιατί ότι φεύγει δεν γυρνάει, το διαπίστωσα νωρίς, χαραγμένες στιγμές πάνω στον καθρέπτη της ψυχής...


Όπως θα καταλάβατε δεν είμαι και πολύ στις καλές μου.

Ανεξήτειλα Σημάδια
(Ένα σχετικό απόσπασμα από ένα άσχετο κομμάτι -Για τον πατέρα μου-.)

Στη ζωή όλοι προχωράμε σκαλί προς σκαλί
Θα φτάσω στη κορυφή, θα βλέπω το παρελθόν
Μα δεν πειράζει άμα κλάψω λίγες φορές ακόμα
Μέχρι τα δεκαοχτώ πιστεύω θα 'μαι λιώμα
Όλα εκείνα τα κορμιά, σε αναμνήσεις στηβαγμένα
Να χάνονται και να θρηνούν, στο μυαλό μου είναι δεμένα
Να μην κλάψω ξανά για τα χρόνια μου τα άδεια
Να γυρίσω το χρόνο, να ξαναζήσω τα πάντα
Και όσο κλαίω, γαμώτο, τόσο ο πόνος μεγαλώνει
Θέλω να σβήσω τα πάντα και ότι άλλο με λιώνει
Γιατί ότι φεύγει δεν γυρνάει, το διαπίστωσα νωρίς
Χαραγμένες στιγμές πάνω στο καθρέπτη της ψυχής


The image is from Deviantart.