Φόβοι!
Γενικά στην ζωή μας όλοι οι άνθρωποι έχουμε φοβηθεί και θα φοβόμαστε κάτι. Είτε αυτό είναι κάτι με τρομακτική όψη και εμείς είμαστε σε μικρή ηλικία, είτε μια καταστροφή ή έννοιες... Φόβοι, λοιπόν, υπάρχουν πολλοί που λέτε! Προσωπικά σαν άνθρωπος πρέπει να φοβάμαι λίγα πράγματα. Ας πούμε, φοβίες όπως υψοφοβία, αγοραφοβία, ή κάτι τέτοιο δεν έχω. Ακόμα ας πούμε και τον θάνατο (ήδη έχω στα draft ένα post για την πάρτη του) από αρκετά μικρή ηλικία μπορώ να πω ότι δεν τον φοβάμαι. Γιατί άλλωστε? Σε όλους δεν θα συμβεί κάποια στιγμή? Απλά δεν μου αρέσει... :)
Αλλά ποιες είναι λοιπόν εμένα οι φοβίες μου μιας και τα κοινά δεν τα φοβάμαι. Λένε πως φοβάσαι το άγνωστο. Δεν ξέρω αν ισχύει, πάντως εγώ, ένα από τα πράγματα που φοβάμαι πιο πολύ είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Γιατί πλάκα πλάκα, όπως και να το δει κανείς, το τι θα συμβεί στην ζωή μας, είναι μία φυσική συνέχεια των επιλογών και αποφάσεων που έχουμε κάνει σε ότι αφορά το τριγύρω περιβάλλον μας, τον δικό μας μικρόκοσμο. Έτσι, και ειδικά μιας και γνωρίζω το πως συμπεριφέρομαι σε αυτήν την ζωή αυτό που έχω να φοβάμαι μην με βλάψει δεν είναι κάτι άλλο παρά ο εαυτός μου και κάποια λάθος του επιλογή. Τώρα, άλλοι φόβοι που πάντα μπορούν να αναχθούν στον παραπάνω, είναι διάφοροι. Ένας από τους μεγαλύτερους που μπορώ να πω ότι αντιμετωπίζω είναι αυτός της μοναξιάς. Η μοναξιά σαν ιδέα με φοβίζει πολύ. Είναι ένας φόβος για μία έννοια αλλά και κατάσταση. Φοβάμαι πολύ μην φτάσω σε μία ηλικία από αυτές εις -ήντα και είμαι μόνος μου χωρίς σύντροφο και φίλους. Ακόμα και να έχεις σύντροφο δηλαδή, σου χρειάζονται οι φίλοι.
Τέλος, ένας άλλος φόβος για τον οποίο θα μιλήσω είναι αυτός ο φόβος που έχω για τον χρόνο... Ο χρόνος είναι ο μόνος και ο καλύτερος γιατρός λένε σε κάποιες περιπτώσεις και ίσως να έχουν δίκιο, μα είναι σίγουρα και ο χειρότερος δήμιος, ο χειρότερος εν ψυχρό εκτελεστής. Δεν χαρίζεται ποτέ. Δεν πρόκειται να γυρίσει ποτέ όσο και να παρακαλάς όσο και να κλαις και να χτυπιέσαι τάζοντας τα πάντα. Ότι πάρει μαζί του, πέταξε κι έφυγε... Γι αυτό και πρέπει κανείς να ζει το κάθε δευτερόλεπτο της ζωής του...
Σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
Μα εσύ σε λίγο δεν θα βρίσκεσαι εδώ
Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη
Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
Ενα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
Κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι
Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό
Ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι
Ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό
Ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούρια σου ζάλη
Ποιος έρωτας σε σπρώχνει ποιο μακριά από δω
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Το όνειρο που σ' έφερε μια μέρα ως εδώ
Σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει
Μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό
Το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλυτώνει
Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
Ενα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
Κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι
Ποια νήματα σ' ενώνουν με μια άλλη θηλιά
Ποια κύματα σε διώχνουν απ' αυτό το λιμάνι
Ποια μοίρα σε φωνάζει από την άλλη μεριά
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά
Ποια αστέρια τραγουδάνε τη καινούρια σου ζάλη
Ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δεν θέλουν να βγουν
Ποια ελπίδα σ' οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη
Ποια θλίψη σε κλωτσάει ποιο μακριά από παντού
Πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι
Πραγματικά τώρα, κάποιες φορές τελικά καταντάμε να αγαπάμε αυτούς του φόβους μας, ε? Μάλλον...
