Πέρασε ένας χρόνος...
Πέρασε ένας χρόνος και ούτε που τον κατάλαβα... Πότε ήρθε, πότε έφυγε... Ακόμα εκεί... Κολλημένος... Ακόμα σε μία βραδιά με βότκα και θάλασσα... Ακόμα να πονάς να σκέφτεσαι και να υπάρχεις... Αλλά πλέον απλά να υπάρχεις. Όχι κάτι λιγότερο, όχι κάτι περισσότερο...
Όταν ξεκίνησα να γράφω το post δεν συνέχισα οπότε τώρα μάλλον δεν θα λέει και πολλά άλλα τι να κάνουμε... Ήταν ένας χρόνος...
Ήταν ο ένας χρόνος που με έκανε ουσιαστικά blogger... Ήταν ένας χρόνος που με έκανε ουσιαστικά κρύο και παγερό άνθρωπο... Ένα άνθρωπο με λειψά -ή καλύτερα- ανύπαρκτα όνειρα, χωμένα καλά εκεί πίσω...
Ένας χρόνος μακρυά από μυρωδιές και αρώματα αγαπημένα... Μακρυά από μέρη και στιγμές... Από φράσεις και ακούσματα... Από σκέψεις και μηνύματα...
Ένας χρόνος μακρυά από τον ίδιο μου τον εαυτό. Μόνο ρωγμές... Στα χείλια... Τρέχουν αναμνήσεις... Χαρακώματα στις ουρές διάτοντων αστέρων... Όνειρα και ευχές που πήδηξαν στο κενό του μαύρου μου ουρανού...
Ένα χρόνο ψάχνω πνοή για να αναπνεύσω μέσα στο δηλητήριο που έχουν τα σπλάχνα μου... Ένα χρόνο προσπαθώ να ξανανάψω το φως αυτών των αστεριών που έσβησαν ώστε να βρεθεί ο δρόμος...
Ένα χρόνο προχωράω μπροστά μα πάντα φτάνω πίσω... Ένα χρόνο παραπατώντας στην σιωπή...
Ένα χρόνο ότι και να κάνω απλά θα κάνω κακό και άρα κακό και στον εαυτό μου... Ένα χρόνο θα αναζητάω αυτό που λείπει για να καλύψει το κενό μου και δεν θα το βρίσκω παρά σε ένα μπουκάλι κρασί, σε ένα ξεχασμένο τηλέφωνο, σε ένα σκισμένο κείμενο, σε μια ξεγραμμένη σκέψη, σε έναν στερεμένο εφιάλτη... Σε μια πηγή χωρίς νερό... Γεμάτη αίμα... Στεγνό και ξεραμένο. Μιας καρδιάς που μάτωσε μέχρι που στέρεψε και πια απλά χτυπάει αναγκασμένη μα άδεια σε έναν άδειο κόσμο, σε έναν άδειο και ψυχρό κόσμο...
Αναπληρώνοντας το αίμα της με κόκκινο κρασί γλυκό που χάνει την γλύκα του καθώς διαπερνά τις στεγνές από τον χρόνο φλέβες... Και προκαλεί τον πιο γλυκό ίλιγγο...
Ένας χρόνος και είπες να κόψεις όλα τα κακά για ένα όρκο εκεί πίσω που νόημα δεν έχει παρά μία δόση μονόπλευρης αγάπης... Ένας όρκος βασισμένος σε μία μπλούζα με την μυρωδιά του ανθρώπου που την φόρεσε πριν πολύ καιρό, την στάχτη από ένα τσιγάρο που έχει πια τόσο καιρό που έσβησε... Το άρωμα από μία κολόνια που πλέον εξατμίστηκε... Το κραγιόν πάνω σε χείλη που έχουν δεχτεί τόσα ξένα και άγνωστα φιλιά... Τα δικά σου...
Ένας χρόνος και πλέον μετά από έναν εντελώς άδειο καιρό οι μόνες κουβέντες είναι χαζές χαζοκουβέντες... Βοήθεια για τους υπολογιστές όπως και η ηλίθια χαζογκόμενα που μετά από δυο χρόνια που είχε να σου μιλήσει μόνο αυτό βρήκε να σου πει...
Αλλά δεν πειράζει... Και πλέον ούτε το στυλ, ούτε η εμφάνιση, ούτε οι συνήθειές μου σου αρέσουν... Αυτά όλα που ξεκίνησαν και τελείωσαν ΜΕΤΑ και ΓΙΑ χάρη σε αυτά που έγιναν μέχρι και ένα χρόνο πριν αγαπητή μου... Δεν εγκρίνεις πλέον ούτε τον τρόπο που μιλάω και δεν με νοιάζει να σου πω την πικρή μου την αλήθεια... Τόσα δεύτερα πρόσωπα σ' αυτό το blog και εδώ σου μιλάω σε πρώτο ενικό, ω, ναι...
Να το διαβάσεις και να το δεις. Έτσι είναι. Δεν ξέρω τι πρωτοφταίει που το τολμώ και το κάνω αλλά αυτός ήμουν, είμαι και θα είμαι. Και όποιον τον αγάπησα τον αγάπησα και όποιον μίσησα τον μίσησα... Κι ας πέρασε ένας χρόνος... Κι όποιος δεν αντέχει την αλήθεια μου θα του την σιγοψιθυρίζω κάθε βράδυ σε κάθε εφιάλτη του μέχρι να γίνει βίωμα αβάσταχτο... Μέχρι να γίνει ένα δάκρυ που θα κυλήσει από τα μάτια και αμέσως μετά θα γίνει μαργαριτάρι για να στολίζει τον τάφο αναμνήσεων παλαιότερων του ενός χρόνου.... Μαργαριτάρι για να στολίζει τον βραδινό έναστρο ουρανό σαν να 'ταν κι αυτό ένα άστρο έτοιμο να κυλήσει και να εκπληρώσει κάποια ευχή...
Ξημερώνει και η πρωινή δροσιά κάθεται πάνω στα κάγκελα του μπαλκονιού σου και τα κάνει λίγο πιο στεγνά απ' τα υγρά σου μάτια... Αν βγεις και γείρεις να ακουμπήσεις πάνω τους να ατενίσεις την θάλασσα θα γεμίσεις πάλι με τόσα κλάματα που φτάνουν να ξεπλύνουν και τις τελευταίες μυρωδιές από εκείνη την μπλούζα και γι' αυτό δεν το κάνεις...
Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω... Ήπια τόσο πολύ πάλι σήμερα... Και άκουσα τόσα τραγούδια που πια δεν πρέπει να γράψω... Πρέπει να έχει ξημερώσει κιόλας έξω... Πέρασε λοιπόν ένας χρόνος και ακόμα πίνω, ακόμα γράφω σε αυτό το blog για αυτόν τον λόγο, ακόμα ακούω τα ίδια γ*****α τραγούδια και γίνομαι σκατά, ακόμα ξημερώνει κι εγώ είμαι εδώ περιμένοντας την κοπέλα που θα μπορέσει να μου μιλήσει επαρκώς... Ακόμα σκέφτομαι... Ακόμα πονάω... Ακόμα αιμορραγώ νοητά και ακόμα μιλάω και γράφω και φωνάζω τα συναισθήματά μου έστω και έμμεσα γιατί δεν έχω το κουράγιο πλέον να το κάνω άμεσα κα το παραδέχομαι....
Γλύφω το οξύ απ 'τις ρωγμές των χειλιών σου και προσπαθώ να σου απαλύνω τον πόνο
τα χρόνια που περάσανε μ 'αφήσανε μόνο να ψάχνω την πνοή μου στο νεκρό εαυτό σου.
Ζητάω βοήθεια από ανήμπορα χέρια που ριγούν στην αγάπη και στον τρόμο
πήρες λάθος τον δικό μου δρόμο και ψάχνεις το φως μου σε σβησμένα αστέρια.
Η απουσία σου μ 'εξουθενώνει και δεν μπορώ να συνηθίσω
νιώθω να προχωράω μπροστά μα πάντα φτάνω πίσω κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει.
Σβήνω τα ίχνη απ 'τα ψέμματά μας παραπατάω στην σιωπή
έγινε η απώλεια συνήθειά μας κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή.
There are only two kinds of ghosts out there. The ones you forget.
And the ones that kill you.
The images are from deviantart.
