Προσωπική πτώση
Κάποτε ξεκίνησα ένα ταξίδι σε αυτήν την ζωή. Χαρές κι αναποδιές με οδήγησαν να γίνω απλά αυτό που είμαι κι ας έρχονται στιγμές που πραγματικά δεν ξέρω ποιος είμαι και τι κάνω... Στιγμές και μήνες ολόκληροι δηλαδή...
Δεν θα πω ποιος είμαι. Δεν το ξέρω. Δεν θα πω τι κάνω. Δεν το ξέρω. Ξέρω τι δεν είμαι. Ξέρω πότε σκέφτομαι με τρόπο που δεν αρμόζει στην ίδια την ιδιοσυγκρασία μου.
Κάποιες στιγμές μία απλή αλλαγή χωρίς συγκεκριμένο λόγο μπορεί να φέρει μία τελείως διαφορετική αντίληψη της πραγματικότητας στο μυαλό μας. Και μια άλλη που απλά μας επαναφέρει στην δικιά μας αυτή πραγματικότητα που έχουμε χρόνια χτίσει...
Νιώθουμε πιο άνετα όταν γυρίσουμε. Είμαστε στο σπίτι μας. Σε αυτό που νιώθουμε μέσα μας. Κι ας είναι οι συνειδητές αποφάσεις μας διαφορετικές από αυτό.
Περνώντας μία φάση ασυμβατότητας με τον ίδιο τον εαυτό μου κατέληξα να τα ξαναβρώ μαζί του χωρίς κανένα απολύτως λόγο. Θες να 'ταν η βροχή που έπεσε πάνω μου? Θες να 'ταν κάποιο τραγούδι? Ένα συναίσθημα. Απλά γύρισα και δεν πρέπει να ξανακυλήσω στο διαφορετικό αν και σχεδόν ξέρω σίγουρα ότι ακόμα δεν τελείωσε αυτός ο κύκλος του λάθους... Πρέπει να διανύσω κι άλλα χιλιόμετρα πάνω του...
Το αδιέξοδο σαφές και εμφανές. Η λύση μάλλον ανύπαρκτη. Πορεία περίεργη. Τι μου μένει? Ειλικρίνεια προς του γύρω μου. Μακάρι λοιπόν να βρω την δύναμη να έχω και αυτή την φορά την ειλικρίνεια που πάντα διατηρούσα με κόπο και θυσίες.
Στα παράξενα όνειρά μου
αλεξίπτωτο φοράω
σαν χρυσόσκονη κλεμμένη
στον αέρα με σκορπάω.
Ένα μάτι θηλυκό
δε δακρύζει να με σώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα
κι αχαλίνωτη η πτώση.
Δεν υπάρχει γυρισμός,
όλοι τρέχουν κι εγώ μέσα
με ξεγέλασε ξανά
η ανάμνηση η μπαμπέσα.
Το '80 μ' έχει αφήσει
τη φωτιά να ξανανάψω,
τις παλιές εκείνες μνήμες
μάλλον πρέπει να τις κάψω.
Κι εκείνο το φιλί
ένα άγγιγμα με ρίγος
τόσα χρόνια μακριά
ο καιρός φαίνεται λίγος.
Τότε το γλυκό μεθύσι
ήταν κάτι σαν αστείο
τώρα όλα σιωπηλά
κι ένα λίκνισμα γελοίο.
Το βινύλιο ξεθωριάζει
και χαϊδεύω τις στροφές του
δάσκαλος ο χρόνος
και ανίερες οι ουλές του.
Ξένος παρατηρητής
λέω πια πως δε φοβάμαι
μα τα λάθη σαν ταινία
μπρος στα μάτια μου περνάνε.
Τις φωνές από τα λάθη
κάποιος πρέπει να φιμώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα
κι αχαλίνωτη η πτώση.
Να μαι μόνος μεθυσμένος πάλι
να ονειροπολώ
με ναυάγια αναμνήσεων
φτιαγμένα από φελλό.
Τι να φταίω που γεννήθηκα
αγόρι με φτερά
και το κάθε υγρό όνειρό μου.
Μένει. Δε με διαπερνά.
Και χαζεύοντας τον batman
τον coyot και τον ten-ten
διαπιστώνω πως δεν είμαι
με τους μεν ούτε με τους δεν
κι ονειρεύομαι στον κόσμο
κάτι πράγματα μικρά
που ο ήλιος τα γεμίζει
με μια δύσκολη ομορφιά.
Α! Α! ʼνοιξε τα μάτια σου
μάζεψ' τα κι ένωσε τα κομμάτια σου.
Μπορείς ακόμα.
Βγες από το ψυχοφθόρο
τέρμα κι όρμα.
Αναζήτησε το σοκ
που θα σε βγάλει από το κώμα.
Βάλε σε μια σειρά
τα πράγματα μεσ' στο κεφάλι σου
ποτέ δεν είναι αργά
για να πιστέψεις στις δυνάμεις σου.
Εσύ είσαι ο μόνος που μπορεί
να σε σώσει...
Να δώσει ένα τέρμα σ' αυτή
την καταραμένη πτώση!
Τις φωνές από τα λάθη
κάποιος πρέπει να φιμώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα
κι αχαλίνωτη η πτώση.
