Αποτυχημένο ποίημα

Μέσα μου σαν κοιτώ
Βλέπω ένα απύθμενο κενό
Κι αν παψω να ρωτώ
Δεν θα σταματήσω να πονώ
Σαν δήμιος ψυχρός
Θα σκοτώσει ο εαυτός μου
Πεθαμένος καημός
Ασπλαχνος ο εγκέφαλος μου

Είναι τόσο χάλι... Να μην εμπιστεύεσαι κανέναν... Ούτε την σκιά σου...

Ανεπιθύμητες αλλαγές...

Το τελευταίο καιρό κάνω διάφορες διαπιστώσεις, όπως ότι πράγματα που άρεσαν πλέον δεν μου αρέσουν ή το αντίστροφο, όπως να κάνω πράγματα που δεν έκανα και δεν θα έκανα και δεν κάνω αλλά που σίγουρα θα έκανα... Διαπιστώνω μια αλλαγή πάνω μου. Μια αλλαγή που δεν μου αρέσει. Και που για την ακρίβεια με τρομάζει. Τι γίνομαι...? Απάντηση καμία... Ξεκίνησα να γράφω αυτό το post την στιγμή που ξεκίνησα να σκέφτομαι το αν και αν ναι σε τι οφείλονται αυτές οι αλλαγές σχετικά με την ζωή μου. Με το παρόν μου και τα γεγονότα που το χαρακτηρίζουν.

Ο ηλήθιος

Το ρέκβιεμ για ένα όνειρο έρχεται με τις πρώτες πρωινές ώρες. Μας 'μαθαν να δολοφονούμε τα όνειρα μας πριν καν τα κάνουμε και να ζούμε μέσα σε ένα καθολικό, καθολικά ηλίθιο, όνειρο... Ένα ζωντανό εφιάλτη με μόνο τέλος τον ίδιο τον αφανισμό μας είτε μέσα στην λήθη της απραξίας μας είτε μέσα στην άμεσα καταπνίγμενη προσπάθεια μας για αντίσταση και αναστήλωση ενός προσωπικού προτύπου ονείρου...

Πόσο ηλίθιος είμαι λοιπόν να θέλω να κάνω την προσπάθεια μου? Τόσο ηλίθιος ώστε να το δοκιμάσω. & -

Ελπίζω να είμαι και τόσο ΗΛΙΘΙΟΣ ώστε να το καταφέρω...

Στέρεο Νόβα - 6:00 π.μ.

Εδώ στέκομαι, σ' αυτή τη σιωπή
με μάτια ανοιχτά στα παράσιτα
έξι η ώρα τα χαράματα
ο εγωισμός μου δεν περνάει
όταν ένας άντρας ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο
παγωμένος
απλώνει το χέρι στο τίποτα
είναι η τελευταία άκρη απ' το σχεδιάγραμμα της οικονομίας
καθώς το πρώτο φως της μέρας απ' τα μάτια του ανατέλλει
κι αυτός δεν το ξέρει ότι μυρίζει άσχημα γιατί η ζωή είναι βρώμικη
μας χωρίζει ένα μέτρο κι αυτός ο αέρας που ξεφυλλίζει ένα πεταμένο περιοδικό
τα τέσσερα πρώτα μανεκέν που έφτασαν στις διαμαντένιες πύλες του παραδείσου
ξημερώνει και κανείς δε θέλει να το καταλάβει
ο θάνατος ενός πολίτη ξεκινάει από τα όνειρα του ΛΟΤΤΟ
κι ύστερα παίζει με τα κανάλια της τηλεόρασης
κι εκπαιδεύει τα παιδιά του πώς να γελούν με την τεχνική του ζάπινγκ
σπόνσορας αυτής της αθλιότητας ένα μεγάλο αυτοκίνητο
απομακρύνει τον έλεγχο πάνω απ' τις ανθρώπινες μάζες
κουλτούρα του γρήγορου φαγητού
έξι και πέντε λεπτά
η τέλεια κοινωνία εμποδίστηκε απ' τους καριερίστες και τους καιροσκόπους
μας χωρίζουν δυο βήματα
θα 'θελα να του μιλήσω μα ξέρω πως δε θα με καταλάβει
όλη νύχτα έμεινα έξω
πόσες φορές δεν έκανα το ίδιο πράγμα
με διαφορετικά ρούχα, με τα ίδια, και χωρίς
γιατί πίστευα πως τα μάτια σου είναι τα φώτα για ένα διαφορετικό κόσμο
ο μύθος της διασταύρωσης
κάποιος περνάει, άλλος μένει, κάποιος φεύγει
δρομολόγια προς κάθε κατεύθυνση
κι ένας ακόμη, φάντασμα μιας σκοτεινής κοινωνίας
χάνεται στους σκελετούς των νέων οικοδομών
τώρα το ξέρω πιο καλά πως δεν ήταν εύκολο
μέσα σ' εκείνο το πλάτος που αγκαλιάζει τις ακρότητες να επιβιώσεις
να γνέψω καταφατικά στο συμβιβασμό
ή να επιστρέψω οριστικά στον εαυτό μου;
χιλιάδες πόδια κάτω απ' αυτό τον ασπρόμαυρο ουρανό
έξι και [δέκα είναι] λεπτά
αυτό που με συνδέει μ' αυτόν τον πεταμένο άνθρωπο,
είναι η θνησιμότητα, η απόκρουση και το έλεος
τα τρία στοιχεία που με κάνουν να χαζεύω
τ' ασημένια αεροπλάνα στον παγωμένο ουρανό
περιμένοντας το πρώτο τρένο να ξεκινήσει απ' την αφετηρία

Τόσο απίστευτο αυτό το τραγούδι... Για να το ακούς εκείνη την συγκεκριμένη ώρα της ημέρας... Πάντα με περπάταγε μίλια και μίλια μέσα σε μόλις δύο λεπτά...

Δύσκολοι άνθρωποι

Πάντα με τραβούσαν οι δύσκολοι άνθρωποι. Αυτοί που δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις μετά από μια βραδιά κουβέντας... Αυτοί που κι ας έχετε μιλήσει πολλές ωρίτσες ακόμα δεν θα μπορείς να προβλέψεις την σκέψη τους και τις κινήσεις του. Αυτοί που δεν θα βλέπεις ακριβώς τι σκέφτονται πίσω από αυτά που κάνουν κι ας είναι κατά σου αυτό...

Ήθελες πάντα ανθρώπους που ούτε να είναι το σκυλάκι σου αλλά ούτε να μπορούν να θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν εσένα το δικό τους... Ανθρώπους έξυπνους με τον δικό σου ορισμό. Δηλαδή ανθρώπους που να μπορούν να είναι ανοιχτόμυαλοι και να προσαρμόζονται στο άμεσο περιβάλλον τους.

Αυτό μπορεί συχνά να σε τραβούσε κοντά σε περίεργα διαφορετικούς ανθρώπους και μεταξύ τους αλλά και σε σχέση με εσένα τον ίδιο.

Επιλεκτική βροχή!

Θα 'θελα να μπορούσα κι εγώ να γίνω η στάλα σε μια μαύρη βροχή κλείνοντας μέσα μου όλο το μόχθο για κάθε καλή προσπάθεια. Να πέσω στο κεφάλι κάποιου διεστραμμένου και να τ' ανοίξω. Να κυλήσω στη γη και να την πλημμυρίσω. Μια ανταμοιβή για όλα τα άδικα. Μια πληρωμή σε όλα τα καλά και ένας φόρος σε όλα τα κακά. Μια πλημμύρα επιλεκτικά καταστροφική. Επιλεκτικά θανατηφόρα...

Επειδή πολύ καιρό έχω αφήσει το blogάκι μου κενό λόγω έλλειψης έμπνευσης αποφάσισα να ανεβάσω μερικά μικρά κυρίως κειμενάκια τα οποία έχω γράψει κατά καιρούς και για τον άλφα ή βήτα λόγο (συνήθως ότι πολλά από αυτά δεν είναι ολοκληρωμένα, είναι πολύ μικρά, ή δεν έχω ιδέα πως να τα ανεβάσω με τι τραγούδι κ.τ.λ.) ως έχουν... :D