Προτεραιότητες... (Οι μεγάλες πέτρες)

Για άλλη μία φορά, ανοίγοντας ένα mail μου, διάβασα αυτό το καταπληκτικό κείμενο και ήθελα να το μοιραστώ...

Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του μ’ ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε : «Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές απάντησαν : « Ναι, είναι γεμάτο».

Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βοτσαλάκια και άρχισε να γεμίζει το βάζο, το κούνησε λίγο και τα βοτσαλάκια κύλησαν και γέμισαν τα κενά μεταξύ των πετρών. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε : «Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές απάντησαν : «Ναι, είναι γεμάτο».

Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά μεταξύ των πετρών και των βότσαλων. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε : «Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές δίστασαν για λίγο, αλλά απάντησαν : «Ναι, είναι γεμάτο».

Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπύρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλα τα υπόλοιπα κενά του βάζου. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε : «Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές γέλασαν αυτή την φορά και απάντησαν : «Ναι, είναι γεμάτο».

Τώρα, λέει ο καθηγητής, θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αυτό αντιπροσωπεύει τη ζωή σας. Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στην ζωή σας, τέτοια είναι η οικογένεια, ο σύντροφός σας, η υγεία σας, τα παιδιά σας, οι καλοί σας φίλοι. Οι πέτρες αντιστοιχούν στα πιο σημαντικά, τόσο σημαντικά, που ακόμα και αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη.

Τα βοτσαλάκια είναι τα άλλα πράγματα που έρχονται στην ζωή μας, όπως οι σπουδές μας, η εργασία μας, το σπίτι μας, το αυτοκίνητο μας, είναι μικρά πράγματα, βοτσαλάκια . Αν αυτά τα βάλετε πρώτα στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, τα σημαντικά της ζωής.

Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα, ένα καλό γεύμα, μια βόλτα στην παραλία, ο χορός, το τραγούδι, ένα βιβλίο, οι μικρές απολαύσεις της ζωής. Αν βάλεις πρώτα την άμμο στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος ούτε για τα βότσαλα αλλά ούτε και για τις πέτρες.

Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύεται χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματά, δεν θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε τον σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας και χαρείτε τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές, πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι σας και το αυτοκίνητό σας, να πληρώσετε τα δημοτικά και το τηλέφωνο. Όμως να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα. Ξεχωρίστε τις προτεραιότητες σας.

Οι μαθητές είχαν μείνει άφωνοι. Ένας όμως ρώτησε : «Η μπύρα τι αντιπροσωπεύει ;» Ο καθηγητής χαμογέλασε και απάντησε : «Χαίρομαι που ρωτάς. Θα σας πω: δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι, γιατί πρέπει να ξέρεις : Πάντα θα υπάρχει λίγος χώρος για δυο μπυρίτσες»!!!

Διακοπή σκέψεων!

Γυρίζοντας από πάρτυ, η ώρα δύο και μισή το βράδυ, περιμένω μέσα στο κρύο των βορείων προαστίων το Χ14 στη Κηφισίας, στο ύψος της διασταύρωσης Μελλισίων. Ο δρόμος : μία ευθεία και λίγα μέτρα (καμία κατοστάρα διακοσάρα) πιο πάνω μία στροφή να ξεβράζει τα αυτόκινητα που έρχονται τρέχοντας.

Για άλλη μία φορά με το mp3-player και τα ακουστικά στα αυτιά, ακούγοντας τραγούδια ερωτικά και με σκέψεις να γυρνάνε γύρω από το μυαλό περί έρωτα και όλα αυτά. Το μυαλό συγκεντρωμένο μόνο στα αυτιά και τους στίχος με την μουσική και τα μάτια τα οποία κοιτάνε με μεγάλη αναμονή για το λεωφορείο.

Και εκεί που είσαι με τις σκέψεις για τον έρωτα και όλα αυτά τα υπαρξιακά... Το σοκ έρχεται σιγά αν και τόσο γρήγορα και σε ξεκόβει τόσο απότομα. Ένα αυτοκίνητο παίρνει ανοιχτά με ταχύτητα την στροφή, γλιτώνει την σύγκρουση, πας να ησυχάσεις, κάνει σαν να κουνιέται πάνω σε πίστα ταψιού του λούνα παρκ και ξαναπάει προς την μπάρα, την χτυπάει με απίστευτη ταχύτητα, εκτρέπεται, περνάει μπροστά από ένα άλλο αυτοκίνητο που ερχόταν από τα δεξιά του και για καλή του τύχη πρόλαβε να σταματήσει και πάει στην άλλη άκρη, παίρνει στροφή 180 μοιρών και σταματάει. Εγώ εκεί να κοιτάω με ανοιχτό το στόμα πλέον. Το όλο συμβάν αρκετά κοντά για να σε κάνει να σκεφτείς ανεπαίσθητα να τραβηχτείς πιο μέσα, στο πεζοδρόμιο, αλλά αρκετά μακρυά για να πας να βοηθήσεις παρά το όσο θες.
Και στέκεσαι εκεί και σκέφτεσαι αυτόν τον άνθρωπο εκεί μέσα. Ήταν νηφάλιος? Πέθανε? Ζει? Αν ζει, πως ζει? Ήταν σύμπτωση που ο διπλανός του την γλίτωσε παρά τρίχα? Και πάνε όλες οι σκέψεις για έρωτες. Αυτό ήταν η σκληρή όψη της γρήγορης απώλειας ζωής.

Και μετά γυρνάς σπίτι και πρώτο πράγμα βλέπεις e-mail:

Μαμά βγήκα με τους φίλους μου.
Πήγα σε ένα πάρτυ και θυμήθηκα αυτό που μου είχες πει, να μην
πιω αλκοόλ.

Μου είχες ζητήσει να μην πιω επειδή θα έπρεπε να οδηγήσω μετά,
έτσι ήπια ένα αναψυκτικό. Ήμουν περήφανη για μένα, γιατί είχα
ακούσει αυτό που τόσο γλυκά με είχες συμβουλεύσει πριν φύγω, να μην πιω αν πρέπει
να οδηγήσω, σε αντίθεση με αυτό που μου έλεγαν οι φίλοι μου.

Έκανα τη σωστή επιλογή! Η συμβουλή σου ήταν η σωστή.
Όταν το πάρτυ τελείωσε όλοι μπήκαν στα αυτοκίνητά τους χωρίς να είναι
σε θέση να οδηγήσουν. Εγώ πήρα το αμάξι μου. Ήμουν σίγουρη ότι
ήμουν καθαρή.
Δεν μπορούσα να φανταστώ μαμά αυτό που με περίμενε .....
Τώρα είμαι εδώ ξαπλωμένη στην άσφαλτο και ακούω έναν αστυνομικό να
λέει «το παιδί που προκάλεσε το δυστύχημα ήταν μεθυσμένο».
Μαμά η φωνή του ακούγεται τόσο μακρινή.
Το αίμα μου είναι παντού στην άσφαλτο και εγώ προσπαθώ με όλες μου τις
δυνάμεις να μην κλάψω.
Ακούω τους γιατρούς να λένε ότι αυτή η κοπέλα δεν θα τα
καταφέρει.
Είμαι σίγουρη ότι το άλλο παιδί που οδηγούσε δεν το είχε καν
φανταστεί όταν έτρεχε τόσο πολύ.
Στο τέλος, αυτός είχε αποφασίσει να πιει και εγώ τώρα πρέπει να
πεθάνω.
Γιατί το κάνουν αυτό μαμά? Αφού ξέρουν ότι θα καταστρέψουν ζωές?
Ο πόνος που νιώθω είναι σαν να με καρφώνουν χιλιάδες μαχαίρια.
Πες στην αδερφή μου να μην φοβηθεί, στον μπαμπά να είναι δυνατός.
Κάποιος έπρεπε να πει σε αυτό το παιδί ότι δεν έπρεπε να πιει αν
θα οδηγούσε.

Ίσως αν του το έλεγαν οι δικοί του όπως έκανες εσύ, τώρα να ήμουν
ζωντανή .....

Η ανάσα μου γίνεται όλο και πιο αδύνατη και αρχίζω να φοβάμαι
μαμά...
Αυτές είναι οι τελευταίες μου στιγμές και είμαι τόσο απελπισμένη.
Θα ήθελα τόσο να σε αγκαλιάσω μαμά....και να σου πω πόσο σε αγαπάω
Σε αγαπάω μαμά....αντίο...


Αυτές οι λέξεις γράφτηκαν από μια δημοσιογράφο που ήταν παρούσα σε
ένα δυστύχημα.
Η κοπέλα ενώ πέθαινε ψιθύριζε αυτές τις λέξεις και η δημοσιογράφος
τις έγραφε σοκαρισμένη.
Η ίδια δημοσιογράφος άρχισε μια εκστρατεία εναντίον της οδήγησης
υπό την επήρεια Αλκοόλ.

Δεν ξέρω τι να σκεφτώ πλέον. Πάω για ύπνο.

Χριστουγεννιάτικη γιορτή...

Κάθε χρόνο στο σχολείο μου, το κύριο μέρος της γιορτής (σχεδιασμό και εκτέλεση) το αναλαμβάνει η εκάστοτε τρίτη λυκείου. Έτσι λοιπόν φέτος ήταν σειρά μας να την κάνουμε. Μέσα σε ένα κλίμα ενθουσιασμού και υποχρέωσης αρχίσαμε ελάχιστο πριν να σκεφτόμαστε τι και πως θα κάνουμε. Κλασσικά διαφωνίες, ψηφοφορίες και άλλα τέτοια.

Η κύρια ροή αποφασίστηκε, οι ώρες που μας δίνονταν για πρόβες ήταν ελάχιστες και έπρεπε να βγει εν ριπή οφθαλμού το όλο σόου... Έτσι λοιπόν πρέπει να πω πως μπορούμε να ονομαζόμαστε επάξια γνήσιοι Έλληνες όλοι μας. Μέχρι ακόμα και την προηγούμενη μέρα οι πρόβες και γενικά το όλο θέμα ήταν σε φάση, όχι μη τελική, άλλα πριν την αρχή θα έλεγα.

Παρ' όλ' αυτά η γιορτή βγήκε. Την ίδια την ημέρα οι περισσότεροί μας κλείσαμε δεκαπεντάωρο στο σχολείο όπου και μετά από -για πρώτη φορά- μεθοδική δουλειά κάτι άρχισε να γίνεται. Και μετά η ώρα της γιορτής... Και να... Όλα πήγαν καλύτερα από τέλεια. Η γιορτή έσκισε............ Όλοι μας συγχάρηκαν και πιστεύω ότι θα είναι μία από τις γιορτές που όλοι θα θυμούνται (υπάρχει και ο κλασσικός ανταγωνισμός κατά των προηγούμενων γιορτών)!

Σκίσαμε ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!!!!!!!!!!!!!!!!!! Χαρούμενος είμαι, ε? Πτώμα είμαι βασικά αλλά αυτή η κούραση είναι γλυκιά κούραση... :)

Τρίγωνα, κάλαντα, μες την γειτονιά...
Ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά...


(Να που έλεγα ότι θα έβαζα και φωτογραφίες από το σχολείο μου :) )

Λύπη ή χαρά?

Τις προάλλες είχε τα γενέθλιά της μία ψυχή που πολύ αγαπάω.

Που πολύ αγαπάς αλλά δυστυχώς πλέον έχεις να δεις από κοντά μισό χρόνο. Λοιπόν αποφάσισες να της κάνεις δώρο κάτι πολύ ασήμαντο μεν αλλά εσύ το είχες από τότε (...) στο μυαλό σου και άμα μπει κάτι στο μυαλό σου...

Έτσι παρότι το ίδιο το άτομο δεν δέχτηκε να σε δει για δικούς του λόγους (ε ρε, κάτι κολλήματα που έχει ο κόσμος) μπήκες στην διαδικασία του να επισκεφτείς πολύ συγκεκριμένα μέρη που είχες πολύ καιρό να δεις. Σε συμφωνία και με την κατάλληλη μουσική που πρέπει να ομολογήσεις πως μάλλον επίτηδες είχες βάλει, νοσταλγία και εικόνες από το παρελθόν πλημμύρισαν τα δωμάτια των σκέψεων σου.

Μέσα στο λεωφορείο που πάει εκεί που δεν πήγαινες και για πολλούς άλλους, περνώντας από μέρη με την μυρωδιά της πεθυμιάς και των κρυμμένων αναμνήσεων... Πόσο άδικα χάθηκαν κάποια πράγματα...

Έκανες την δουλειά που έπρεπε -άφησες το "δώρο" κάπου ώστε να το έβρισκε το άτομο που ήθελες- και αφού έκοψες και μία βόλτα να θυμηθείς τα παλιά γνώριμα τοπία της περιοχής πήρες το λεωφορείο να γυρίσεις. Καλά πήγαινε μέχρι στιγμής.

Στο λεωφορείο όμως, ήσυχος, καθιστός, με την μουσική που προανέφερα, οι σκέψεις άρχισαν να τρέχουν, να πυκνώνουν και να στροβιλίζονται με ταχύτητα και να ξυπνάνε τις αναμνήσεις. Με περίεργο τρόπο. Δεν ήταν πια σε ακριβώς πρώτο πρόσωπο. Ήταν τόσο μακρυά... Και όμως... Τόσο κοντά. Μέσα σου. Δικές σου. Το παρελθόν σου. Αυτά που ΕΣΥ είχες ζήσει. Και όμως. Εσύ? Αυτά? Τόσο ωραία πράγματα. Και κάποια άσχημα. Αλλά τόσα ωραία...


Ευτυχώς σχεδόν μόνος μέσα στο λεωφορείο για άλλη μία φορά γηρμένος στο παράθυρο δακρύζεις... Η ειρωνεία είναι ότι δεν ξέρεις για ποιο λόγο. Ή μάλλον δεν μπορείς να αποφασίσεις μεταξύ του αν είναι δάκρυα χαράς για αυτά τα τόσο ωραία που είχες προλάβει να ζήσεις και είχες (αν και βαθιά) κάπου μέσα σου τώρα ή αν ήταν δάκρυα λύπης για το ότι τα έχασες αυτά και το πως τα έχασες... Πραγματικά δεν ξέρεις ούτε ο ίδιος.


Βγαίνεις απ' το λεωφορείο και ανηφορίζεις με τα πόδια προς το σπίτι. Παίζει ένα από τα τραγούδια αυτά με την μεγαλύτερη ικανότητα για δημιουργία αυτών των συναισθημάτων. Δακρύζεις για άλλη μία φόρα και κόβεις το βήμα σου για να τελειώσει το τραγούδι πριν μπεις στο σπίτι σου. Προτιμάς να το ακούσεις έξω στο κρύο. Μόνος. Δακρύζοντας.

Μετά κλείνεις την μουσική, επιταχύνεις το βήμα και φτάνεις στο σπίτι. Μπαίνεις, μιλάς, κάθεσαι στο pc, κάνεις διάφορα. Και ούτε ίχνος από πριν. Η κρίση πέρασε. Όχι δεν έγινε επίτηδες.

Αλλά σου έμεινε η απορία. Τελικά ήταν λύπη ή χαρά?

Κι έτσι να βρέθηκα εδώ στα δικά σου τα μέρη

Μα κι εσύ έχεις φύγει κι η πληγή μου ανοίγει

Μάγισσα

μ’ ολοσκότεινα μάτια

Η ζωή

μου η άδεια μ’ ολοσκότεινα μάτια

Μάγισσα

πριν χαθείς θα σ’ αγγίξω

Και τον Μερφι θα ρίξω

The images are from Deviantart.
The animation is made by me with photos of me.

Ποιο μυθολογικό πλάσμα είμαι κι εγώ...

You scored as Angel Angel: Angels are the guardians of all things, from the smallest ant to the tallest tree. They give inspiration, love, hope, and positive emotion. They live among humans without being seen. They are the good in all things, and if you feel alone, don't fear. They are always watching. Often times they merely stand by, whispering into the ears of those who feel lost. They would love nothing more then to reveal themselves, but in today's society, this would bring havoc and many unneeded questions. Give thanks to all things beautiful, for you are an Angel. Angel 100% Mermaid 83% Dragon 50% WereWolf 42% Demon 33% Faerie 25%

Μου άρεσε, το έκανα, βγήκε όπως πάντα...

Περιέργως πως...

Περιέργως πως χτες για πρώτη φορά ευχαριστούσα την ύπαρξη των emo στην κοινωνία μας... Λοιπόν μετά από πολύ καιρό, αλλά μιλάμε για χρόνια, είπα να κατέβω για ψώνια (ρούχων) στην αγορά της Γλυφάδας γιατί αποφάσισα μετά από χρόνια να πάρω κανένα καλό ρούχο (lol).

Είπα λοιπόν να πάω στην Benneton... Μπαίνω λοιπόν και αρχίζω να κοιτάω... ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!! Υπήρχαν μαύρα...! Επιτέλους δεν έβλεπα μόνο ροζ, πορτοκαλί και λαχανί (υποτιθέμενα) αντρικά ρούχα... Επιτέλους υπήρχαν μαύρα, γκρι, μπλε, μωβ (που περιέργως πως μου αρέσουν)...

Έχω λοιπόν να πω ένα ευχαριστώ σε αυτήν την μόδα... Τώρα πια μπορώ να ξαναβρώ "φορέσιμα" ρούχα και στα μαγαζιά που δεν μένουν εκτός μόδας (δηλαδή όλα τα μαγαζιά πλην λίγων του Μοναστηρακίου Αθηνών...)

Δύο μέρες...

Πέραν τούτου εδώ του blog, γενικά στην ζωή μου γράφω διάφορα. Η βλακεία είναι ότι όπως και εδώ δεν μου έρχεται πάντα να γράψω αν και συνήθως το να βάλω την κατάλληλη μουσικούλα, ένα ποτηράκι μαυροδάφνη και σκοτάδι βοηθάνε πολύ... :)

Η αλήθεια είναι ότι πολύ θα ήθελα να διάβαζε ο κόσμος το blog μου όταν ήταν σε κάποια αντίστοιχη κατάσταση. Έτσι θα έμπαινε περισσότερο μέσα στα νοήματα του. Θα καταλάβαινε περισσότερο τι θέλω να πω ακριβώς πολλές φορές.

Τώρα τα πρώτα τα είπα γιατί μου μένουν δύο μέρες και μετά πρέπει να δώσω κάτι που πρέπει να το έχω γράψει μέχρι τότε. Το θέμα είναι ότι δεν είμαι σε φάση και αυτό που έγραψα μέχρι στιγμής δεν μου αρέσει και δεν με αντιπροσωπεύει κάτι το οποίο μου την βαράει στα νεύρα...

Δύο μέρες! Τι θα κάνω? Και δεν είναι αφεντικό ή κάτι τέτοιο. Το κάνω μεν για κάποιον άλλο αλλά επειδή θέλω. Επειδή πρέπει λόγω του ότι θέλω. Και στον εαυτό μας οι δικαιολογίες δεν πιάνουν. Φτου. Θα το προσπαθήσω. Εντωμεταξύ κάθε φορά το θυμάμαι στις 3:30 το βράδυ με αποτέλεσμα να κοντεύω να πάθω από την αυπνία... :S Τέλος πάντων. Πάω για ύπνο. Καληνύχτα...

Δεκέμβριος 2007

Μπήκε και αυτός ο άτιμος ο μήνας και είχε ένα από τα χειρότερα ξεκινήματα. Για τι να μιλήσω? Σχέσεις? Κοινωνικότητα? Σχολείο? Όλα σκατά. Αλλά το χαμόγελο παραμένει. Γι' αυτό κι εγώ σ' αυτό το post θα παπαρολογήσω και μόνο...

Τέλος πάντων. Πρώτη φόρα φέτος καταλάβαμε χειμώνα (για την ακρίβεια έπρεπε να φτάσω βόρεια προάστια για να τον νιώσω) αν και δεν μπορώ να πω ότι τον συμπαθώ ιδιαίτερα. Είναι, όμως, η μοναδική ευκαιρία να βάλω κάποια ρούχα που λατρεύω!!! Όπως το παλτό μου...

Το παλιό μου παλτό - Χρήστος Δάντης

Έχω πέσει και κλαίω στο παλιό μου παλτό
που το είχα ξεχάσει στο πατάρι κλειστό
μες στις τσέπες του είχε ψιχουλάκια από σνακ
και στη φόδρα του θέση για τον δρόμο κονιάκ

Πόσες κρύες στιγμές στη καρδιά μου ζεστές
μέσα στο σινεμά και στους δρόμους μετά
μου 'μαθε τα ταξίδια να αλητεύω εν ψυχρώ
να περνάω καλά και με χάλια καιρό
το παλιό μου παλτό

Κι έσβηνε το τσιγάρο στο υγρό πάνω χώμα
σ' ένα υπόστεγο κάτσαμε και γίναμε λιώμα
και μια νύχτα τρελή σ' ένα άδειο βαγόνι
μείναμε ως το πρωί και έξω έριχνε χιόνι

Πώς περάσαν τα χρόνια τι είναι αυτά που φορώ
ποιο σατέν ποιο μετάξι θα με βγάλει χορό
το παλιό μου παλτό το χαρίζω σε 'σένα
να προσέχεις μικρή μου γιατί μοιάζει σ' εμένα
γιατί μοιάζει σε 'μένα

Για τον δρόμο κονιάκ... Αν και από άλλα είδη μουσικής αυτό το τραγούδι πάντα με άγγιζε... Λοιπόν... Κονιάκ, παλτό και "χειμωνιάτικη" μουσική. Τι άλλο να πω... Έβαλα και ακούω Πρόεδρο (Νίκο Βεντούρη), "Εκτός τόπου και χρόνου" ... Μια παλιά ηχογράφηση από όταν ακόμα ο Atlantis έλεγε κάτι στις μουσικές μου προτιμήσεις. Τότε που καθόμουν από τις δώδεκα μέχρι τις πέντε για να ακούσω τον Νίκο. Μας έχεσε κι αυτός. Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση τελευταία. Και μου χρωστάει και κάτι cd τον άτιμο. Τέλος πάντων. Αυτά είναι.

Με έφαγαν τα νοσοκομεία τις τελευταίες μέρες γαμώτο. Όχι για τον ίδιο μου τον εαυτό. Δυστυχώς ή ευτυχώς... Αιμοδοσία. Παρέα στους κοντινότατους συγγενείς ασθενείς και τα ρέστα. Α! Άραγε ποιος να πάρει μέσα του το θεϊκό αίμα (μα για το δικό μου μιλάω φυσικά) (πλάκα κάνω έτσι)?

Post μας πολλά...

Αν και όχι και τόσο σε mood να γράψω, έπρεπε... Έπρεπε! Αισίως φτάσαμε τις 1000 και επισκέψεις! Είμαι λίγο πιο χαρούμενος τώρα. Και μιας και τα νούμερα ανεβαίνουν θα κοιτάξω να είμαι πιο συνεπής από εδώ και πέρα...