Το μεγαλείο της αγριεμένης φύσης.

Η ώρα τρεις περασμένες το βράδυ... Ένα κανονικό βράδυ με αέρα...

Πιάνεις το μαλλί με λαστιχάκι πίσω, βάζεις πρόχειρα ρούχα, κρύβεις βαθιά μέσα στις τσέπες σου οτιδήποτε ηλεκτρονικό, παίρνεις το mp3 σου, βάζεις και τα γάντια του ποδηλάτου και βγαίνεις ήσυχα από το σπίτι όπου όλοι κοιμούνται... Κατεβαίνοντας θα πάρεις το ποδηλατάκι σου και θα "πετάξεις" προς την κατεύθυνση της θάλασσας...

Ο αέρας που έχει σήμερα είναι αρκετός ώστε στην κατάλληλη μεριά τα κύματα να είναι τόσο μεγάλα ώστε να φτάνουν μέχρι και 50 μέτρα μακρυά... Η θάλασσα σκούρα και αγριεμένη κάτω από τον καλοκαιρινό έναστρο ουρανό τονίζει το σκούρο μπλε της με τις άσπρες αιχμές των κυμάτων της που αναβλύζουν εδώ κι εκεί...

Το mp3 ήδη παίζει γνώριμα τραγούδια viking metal... Αυτές οι συνθήκες στις οποίες βρίσκεσαι σου δημιουργούν την ανάγκη για δυνατά αλλά σκοτεινά ακούσματα...

Στέκεσαι μόνος και απόμακρος από κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα... Στέκεσαι λίγο πιο πίσω από εκεί που σκάνε τα κύματα και ο αέρας σου φέρνει χιλιάδες σταγονίδια που ξεφεύγουν... Αλλά δεν σε νοιάζει... Για την ακρίβεια σου αρέσει... Και ο αέρας σου αρέσει... Αχ πόσο σ' αρέσει... Είναι παντού γύρω σου και σε χαϊδεύει και είναι αυτός που κάνει την θάλασσα μπροστά σου να έχει αυτήν την άγρια παράξενη ομορφιά... Αυτό το άγριο μεγαλείο...

Τα τραγούδια που ακούς τονίζουν αυτήν την αίσθηση του μεγαλείου όπως και το μαύρο που υπάρχει παντού γύρω σου... Μία απέραντη αλάνα χωμάτινη, βράχια και μπροστά η άγρια θάλασσα σε μία μεγαλειώδη προσπάθεια να σκεπάσει όλη την αλάνα και εσύ εκεί ανάμεσα στο χαμό να περνάνε από γύρω σου τα κύματα...

Ο αέρας δυναμώνει και πέφτει... Σιγά σιγά και χωρίς καλά καλά να το καταλάβεις έχεις βρεθεί σχεδόν δύο μέτρα από την φουρτουνιασμένη θάλασσα και τα κύματα πλέον σχεδόν σε βρέχουν κανονικά. Τα μεγάλα κάνουν και προσπάθειες να σε κουκουλώσουν. Αντανακλαστικά τραβιέσαι πίσω αλλά σε λίγο δεν θα το κάνεις ούτε αυτό... Και έτσι ανάμεσα στα κύματα μένεις ακίνητος και ακούς την μουσική σου... Ένας τρελός...

Νιώθεις σαν να σε περικυκλώνουν τα τρία στοιχειά... Η γη κάτω απ' τα πόδια σου, το νερό μπροστά σου και ο αέρας παντού γύρω σου... Η μουσική σου σου δίνει μία αίσθηση δύναμης και έτσι συμμετέχεις κι εσύ πλέον στο μεγαλείο που επιδεικνύει η φύση γύρω σου παρότι απλά στέκεσαι ακίνητος...

Κι έτσι πέρασε μία ώρα και ούτε που το κατάλαβες... Όρθιος και ούτε καν που σκέφτηκες να κουραστείς... Ήσουν κι εσύ ένα με τον ακούραστο αγέρα και τα αεικίνητα κύματα...

Τα τελευταία τραγούδια είναι ελληνικά... Είναι ροκ... Απλή ροκ... Που όμως τα συναισθήματα που σου ξυπνάει είναι ακόμα πιο σκοτεινά και δυνατά από το χαμό που γίνεται γύρω σου...

Βάζεις το "Ναυάγιο"... Και τότε... Γυρνάς το κεφάλι σου να κοιτάξεις τον μισοφώτιστο από το φεγγάρι αλλά έναστρο ουρανό και βλέπεις μία λάμψη πιο δυνατή από τα υπόλοιπα αστέρια να κινείται... Ένα αστέρι πέφτει... Και λένε τόσα για τα αστέρια που πέφτουν... Ψυχές... Αλλά εκείνη την στιγμή απλά σκέφτεσαι να κάνεις την ευχή που λένε ότι δικαιούσαι... Και πριν προλάβεις να σκεφτείς το στόμα του μυαλού σου την έχει ήδη ψιθυρίσει... Δεν έχει σχέση με το παρόν σου. Είναι κολλημένη εκεί στο παρελθόν σου... Δεν είναι κάτι σπουδαίο. Είναι κάτι απλό. Κάτι που νόμιζες ότι είχες αλλά τελικά ο ίδιος σου ο εαυτός σου αποδεικνύει ότι ακόμα το αναζητάς...

Και έτσι καταλαβαίνεις ότι ίσως ακόμα και τώρα να μην είσαι έτοιμος να είσαι αυτός που είσαι...

(Την ευχή δεν θα την πω και ούτως ή άλλως δεν πρέπει να την πω. Ο καθένας μπορεί να υποθέσει ότι θέλει... Εμένα πάντως με έβαλε σε σκέψεις η ίδια μου η ευχή...)

Ακούς ένα τραγούδι ακόμα, ανεβαίνεις στο ποδήλατό σου και φεύγεις... Το μόνο που θέλεις είναι να είχες λίγη ακόμα ώρα να περάσεις εκεί (δεν σου επιτρέπει το ότι ήδη είναι περασμένες τέσσερις) και ένα μπουκάλι μαυροδάφνη να γλυκάνεις το αλμυρό πλέον στόμα σου.

Το κρύο από το βρέξιμο και τον αέρα σε κρατάει σε μία τέλεια κατάσταση ακόμα και μέχρι να φτάσεις σπίτι και να αρχίσεις να γράφεις ετούτο εδώ το κείμενο...

Πάω για την μαυροδάφνη μου λοιπόν...

Διονύσης Σαββόπουλος - Θαλασσογραφία

Να μας πάρεις μακριά
να μας πας στα πέρα μέρη
φύσα θάλασσα πλατιά
φύσα αγέρι φύσα αγέρι

The images are from devianart.

Γι' αυτό...

Γι' αυτό σε αγαπάω ρε... Γιατί πέρασες μία βραδιά να ακούς την αναπνοή μου. Για ένα φιλί που αξίζει παραπάνω από μία ζωή ολόκληρη... Άλλωστε... "Δεν σου φτάνει μια ζωή για να χορτάσεις μια στιγμή..."! Για αυτά τα κλάματα... Γιατί "φτάνει που κλαίμε"... Γι' αυτό και γι' άλλα τόσα που δεν μπορώ και δεν θέλω να ξεχάσω. Ξέρεις εσύ... Ακόμα και τα άσχημα... Ακόμα και εκείνος ο χαρούμενος μπαμπάς...

Manifesto...

Το post που ακολουθεί περιέχει τεχνικούς όρους εν μέρη.

Δεν παραχωρείται άδεια να διαβαστεί από κυβερνητικούς, λογοκριτικούς, ανθρώπους που συνδέονται με οποιονδήποτε τρόπο με αστυνομία, δικαστικούς και λοιπούς φορείς των κρατών. Γενικά δεν δίνω άδεια να το διαβάσει κανείς που να έχει το δικαίωμα να με βλάψει νομικά για οποιονδήποτε λόγο όσο αναφορά αυτά που λέει.

ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΟ POST!

Σήμερα και μιας και είχα και καιρό να γράψω παίρνω το θάρρος και χώνω και αυτό το blog βαθιά μέσα στην λίστα των παρακολουθούμενων blog αναρτώντας την μετάφραση από ένα μανιφέστο που βρήκα στο cache από το hash.gr το οποίο είναι πλέον down. Κάποτε, ως παιδί κι εγώ, είχα ασχοληθεί με το white hat hacking, δηλαδή το καλόβουλο hacking. Έτσι διαβάζοντας αυτό το κείμενο μου ήρθαν κάποιες παλιές αναμνήσεις στο μυαλό. Υπόψιν για όσους δεν ξέρουν... Hacker δεν είναι αυτός που μπαίνει μέσα στα pc των άλλων. Αυτός είναι cracker. Το κείμενο το βάζω γιατί εκτός από αυτά που λέει καθ' αυτά είναι και από μόνο του ένα φοβερό κείμενο. Κάπου σε ένα cd μου έχω και το πρωτότυπο αλλά βαριέμαι να το βρω τώρα... Αν είναι άλλη ώρα...

Το μανιφέστο των hackers

Πρόκειται για τη μετάφραση στα ελληνικά του γνωστού στους περισσότερους από μας Μανιφέστο των hackers που έγραψε ο Mentor.

Μετάφραση: Egofan (αναγνώστης)

... Άλλος ένας συλλήφθηκε σήμερα. Είναι σε όλες τις εφημερίδες, "Έφηβος συλλήφθηκε για ανάμιξη σε Σκάνδαλο Υπολογιστών", "Hacker συλλήφθηκε μετά από Τραπεζική Απάτη..."

Αναθεματισμένα Παιδιά. Όλα το ίδιο είναι...

Αλλά σκεφτήκατε ποτέ εσείς, με την θεωρητική σας ψυχολογία και την ξεπερασμένη σας τεχνολογική ιδεολογία, να κοιτάξετε πίσω από τα μάτια ενός hacker; Αναρωτηθήκατε ποτέ, τι είναι αυτό που τον κάνει να λειτουργεί, τι είδους δυνάμεις τον συγκροτούν, τι ίσως να είναι αυτό που τον δημιούργησε;

Είμαι ένας Hacker, μπες στον κόσμο μου... Είναι ένας κόσμος που αρχίζει από το σχολείο... Είμαι εξυπνότερος από τα περισσότερα άλλα παιδιά, οι βλακείες που μας διδάσκουν με κάνουν να βαριέμαι...

Αναθεματισμένοι κομπλεξικοί. Όλοι το ίδιο είναι...

Είμαι στο Γυμνάσιο ή στο Λύκειο. Ακούω τους καθηγητές να εξηγούν για δέκατη-πέμπτη φορά από τι αποτελείται το μόριο. Το καταλαβαίνω. "Όχι, κυρία. Δεν έγραψα την άσκησή μου. Την έκανα με τον νου μου."

Αναθεματισμένο παιδί. Μάλλον θα την αντέγραψε. Όλα το ίδιο είναι...

Και τότε συμβαίνει.... Μια πόρτα προς έναν άλλο κόσμο ανοίγει... κυλά μέσα από την τηλεφωνική γραμμή, όπως κυλά η ηρωίνη μέσα στις φλέβες ενός ναρκομανή, ένας ηλεκτρονικός παλμός στέλνεται έξω, ένα καταφύγιο από τις καθημερινές ρουτίνες ανακαλύπτεται... το Δίκτυο βρέθηκε.

Αυτό είναι. Εδώ ανήκω... Ξέρω τους πάντες εδώ... Ακόμα και αν δεν τους συνάντησα ποτέ, δεν τους μίλησα ποτέ, ίσως να μην ξανακούσω τίποτα σχετικό για αυτούς ξανά... Σας ξέρω όλους...

Αναθεματισμένο παιδί. Απασχολεί τις τηλεφωνικές γραμμές πάλι. Όλα το ίδιο είναι...

Και βέβαια είμαστε όλοι το ίδιο...μας τάιζαν παιδική τροφή στο σχολείο όταν εμείς πεινούσαμε για ένα μεγάλο κομμάτι κρέας... τα κομματάκια κρέατος που αφήσατε να ξεγλιστρήσουν ήταν ήδη μασημένα και άγευστα. Κυριαρχούμαστε από σαδιστές ή αγνοούμαστε από τους απαθείς. Λίγοι αυτοί που είχαν κάτι να διδάξουν εμάς τους πρόθυμους μαθητές, αλλά αυτοί οι λίγοι είναι σαν σταγόνες στην έρημο.

Αυτός είναι ο κόσμος μας τώρα. Ο κόσμος του ηλεκτρονίου και του διακόπτη, της ομορφιάς των baud. Χρησιμοποιούμε μια ήδη υπάρχουσα υπηρεσία χωρίς να πληρώνουμε για κάτι που θα μπορούσε να είναι εξευτελιστικά φθηνό αν δεν διευθυνόταν από άπληστους επιχειρηματίες, και αποκαλείτε εμάς εγκληματίες. Εξερευνούμε... και μας αποκαλείτε εγκληματίες. Υπάρχουμε χωρίς φυλετικές διακρίσεις, χωρίς εθνικότητα, χωρίς θρησκευτικές δεσμεύσεις... και εσείς μας αποκαλείτε εγκληματίες. Φτιάχνετε ατομικές βόμβες, προκαλείτε πολέμους, δολοφονείτε, κλέβετε, και μας λέτε ψέματα για να μας πείσετε ότι είναι για το δικό μας καλό, και παρόλα αυτά εμείς είμαστε οι εγκληματίες.

Ναι, είμαι εγκληματίας, το έγκλημά μου είναι η περιέργεια, το έγκλημά μου είναι το ότι κρίνω τους ανθρώπους για αυτά που λένε και σκέφτονται και όχι για το πως δείχνουν. Το έγκλημά μου είναι το ότι σας ξεπέρασα στην εξυπνάδα, κάτι για το οποίο δεν θα με συγχωρέσετε ποτέ.

Είμαι ένας Hacker, και αυτό είναι το Μανιφέστο μου. Ίσως να σταματήσετε εμένα, αλλά δεν μπορείτε να μας σταματήσετε όλους... εξάλλου, είμαστε όλοι το ίδιο.

Και μαζί με το κείμενο θα αναρτήσω και ένα από τα πιο φοβερά ελληνικά τραγούδια για εμένα κι ας φοβάμαι ότι αν το δουν αυτοί που το έχουν γράψει θα μου την πουν. Εν πάση περίπτωση εγώ δεν προωθώ τίποτα οπότε ελπίζω να μην υπάρξει πρόβλημα.

ΝΑΓΚΑΣΑΚΙ

Ω Τσάρλι! Τραβήξου απ' τον ήλιο
Σαν σήμερα ρίξαν την ατομική
Σήμερα στα λιμάνια
Οι σωματέμποροι κι οι πορτοφολάδες
Θα μπορούν να περηφανεύονται
που δεν γίναν επιστήμονες

Ω Τσάρλι! Τραβήξου απ' τον ήλιο
Σαν σήμερα ρίξαν την ατομική

Σήμερα θα μπορούσε
μια πόρνη να λέει στην προσευχή της
Ω Θεέ σ' ευχαριστώ
που δεν γέννησα

(Φ. Αγκουλές, 1951)

Ωχρά Σπειροχαίτη