Εφτά αλήθειες για μένα...

Να που ήρθε και η σειρά μου να συμμετάσχω σε ένα από αυτά τα blogίστικα παιχνίδια...

Εφτά αλήθειες λοιπόν για εμένα?

Χμμ... Θα ξεκινήσω με κάτι πολύ υλιστικό... Μ' αρέσει λοιπόν τρομερά να σηκώνομαι το πρωί, να κάνω ένα μπανάκι με την ησυχία μου και μετά να χαλαρώνω πίνοντας το πρωινό μου ακούγοντας τζαζ η γαλλική μουσική (πιάνα, σαξόφωνα και τέτοιες ιστορίες) και έχοντας το air condition να μου κρατάει την απόλυτη θερμοκρασία... (το όλο σκηνικό απαιτεί χειμώνα)

Δεύτερον, ειδικά παλιότερα μ' άρεσε πολύ να πίνω, όχι να γίνομαι κουρούμπελο αλλά να πίνω, να επιδιώκω να γίνομαι σκατά (γιατί όταν πίνω σοβαρεύω) και μετά να γράφω στο blog... :P Είναι αυτό που είχε πει κάποτε ένας ας πούμε φίλος, οι σκατένιες τάσεις που έχουμε όταν δεν είμαστε καλά, να γίνουμε ακόμα χειρότερα επίτηδες μέχρι να πιάσουμε πάτο... Αν και η αλήθεια είναι ότι όπως τελικά προκύπτει, μόνο από τον πάτο μπορείς να δώσεις πάλι ώθηση ώστε να ανέβεις, άρα μπορεί να έχει και κάποια λογική το όλο θέμα...

Τρίτον, και ειδικά γράφοντας το συγκεκριμένο post που μου το υπενθυμίζει περίτρανα, είμαι πολυλογάς και εγωκεντρικός και αν με πιάσει και είμαι λες και έφαγα γλιστρίδα την κάτσατε...

Τέταρτον, όπως έχω πει και σε παλιότερο post η μουσική παίζει τεράστιο ρόλο στην ζωή μου και για την ακρίβεια είναι ζωτικό στοιχείο της... Χωρίς μουσική αμφιβάλω αν μπορώ να ζήσω... Και γενικά χωρίς τέχνη. Δεν είμαι ιδιαίτερα καλός στο να δημιουργώ τέχνη αλλά πιστεύω ότι είμαι φοβερός στο να την απολαμβάνω...

Πέμπτον, ο μελαγχολικά καταθλιπτικός εαυτός μου που βγαίνει στο χαρτί (δηλαδή, βασικά, στο πλαίσιο εισαγωγής κειμένου του blogger μέσω του πληκτρολογίου μου αλλά anyway) δεν συμβαδίζει και 100% με την λοιπή μου τρομερά χαζοχαρούμενη συμπεριφορά μου την οποία κιόλας ούτε θέλω, ούτε έχω σκοπό να αλλάξω. Δεν πρόκειται να ξαναγίνουμε παιδιά ρε φίλε... Μια φορά ζούμε...

Έκτον, και μιας και το έφερε και το γράψιμο, ζω με ένα ιδιαίτερα άτσαλο τρόπο γιατί πιστεύω πολύ στο "Μια ζωή την έχουμε κι αν δεν την γλεντήσουμε, που θα καταντήσουμε?"... Που ξέρω εγώ ότι θα ζω και αύριο ρε φίλε? Και ειδικά τα νιάτα δεν ξαναγυρνάνε ρε παιδί μου οπότε...

Έβδομον, είμαι άνθρωπος της νύκτας, των στενών, των δρόμων, της υπερκοινωνικότητας, των σκέψεων, των συναισθημάτων, του διαλόγου, του διαλογισμού, της (αμπελο)φιλοσοφίας, της χαλαρότητας, της αισιοδοξίας και της ρεαλιστικότητας, της αλήθειας στην ωμή της μορφή...

Αυτά νομίζω ότι είναι αρκετά για να περάσω και το μπαλάκι σε κανέναν άλλο, να δω σε ποιον που από blogroll είμαι χάλι μαύρο... Οπότε μάλλον σε όλους το περνάω...