Παρασκευή, Νοεμβρίου 07, 2008

La noche dreams

Το συγκεκριμένο post είναι η απάντηση μου σε ένα post της αγαπητής La noche το

Dreams...or...Nightmares.........?




Ο λόγος που με έκανε να διαβάσω την δεδομένη στιγμή το post αυτό ήταν ότι είναι έξι παρά πέντε και έχοντας μόλις ξυπνήσει από ένα εφιάλτη δεν μπορώ να ξανακοιμηθώ...

Οι μεγάλες προσωπικότητες συναντούνται...

Όλες τις τελευταίες μέρες αυτό γίνεται, κοιμάμαι, λίγο, ξυπνάω και θυμάμαι τον εφιάλτη μου.

Ποτέ δεν θυμόμουν όνειρα. Μόνο ένα δυο εφιάλτες στην χάση και την φέξη. Και τώρα κάθε μέρα τα ίδια. Και σήμερα ξύπνησα και με πονοκέφαλο.

Τα όνειρα περίεργα. Το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια κάποιες φορές...

Λένε ότι δεν θυμάσαι πρόσωπα που δεν ξέρεις και απλά τα είδες στα όνειρά σου και τουλάχιστον για εμένα πάντα αυτό συνέβαινε.
Και όμως τώρα δυο τρεις μέρες μετά και ακόμα θυμάμαι ένα άγνωστο πρόσωπο. Δεν μπορώ να καταλάβω... :S

Σκέφτομαι να αλλάξω την μουσική που ακούω πριν πέσω για ύπνο και να ξαναπροσπαθήσω. :P

Ψιλοχοντροάσχετο αυτό που απάντησα στο post σου αλλά είναι οι καταστάσεις... Και η αλήθεια είναι ότι κι εγώ με ένα τέτοιο όνειρο πρωτοξεκίνησα αυτούς τους εφιάλτες. Που ούτε ακριβώς εφιάλτες είναι δηλαδή... Με εκείνη την ανάμνηση την ασπρόμαυρη από το παρελθόν να κάνει περίεργες βραδινές επισκέψεις στο μυαλό μου. Αλλά με περίεργο τρόπο. Όχι τον συνηθισμένο τρόπο που έκανε επισκέψεις στο μυαλό μου μέχρι τώρα...

Μόνο που τότε εγώ το είχα πει... Πως τα όνειρα είναι ασπρόμαυρα... Εγώ... Και είχε στραβώσει στο άκουσμα.

Αυτά... Πάω να δω μήπως και κοιμηθώ. Άκουσα και κάτι πιο ήσυχο.

4 σχόλια:

La noche είπε...

Μεγαλη εμπνευση οι εφιαλτες τελικα....
Ισως να κρυβουν πολυ απο τον εαυτο μας....αυτον τον εαυτο που φοβομαστε να παραδεχτουμε οτι μας θυμιζει κατι απο εμας......

Ονειρα....

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν ήταν ο εαυτός μου που με τρόμαξε. Ο εαυτός μου ήταν τότε που είχα γράψει το άλλο post (Εφιάλτες Μια βάναυση πραγματικότητα), αυτή τη φορά ήταν κάτι άλλο...


P.s. ποστάρω κι εδώ την απάντηση ολόκληρη...
Δεν ξέρω αν ήταν ο εφιάλτης μου που με κυνηγούσε. Δεν ήταν ακριβώς εφιάλτης. Δεν ήταν τόσο αίσθηση φόβου. Ήταν άλλη αίσθηση. Δεν μπορώ να το περιγράψω. Δύσκολο να περιγράφεις περίεργα συναισθήματα.

Ξέρεις τι είναι το άσχημο, όχι να είναι τα όνειρα νυκτός ασπρόμαυρα αλλά να κλείνεις τα μάτια σου και να βλέπεις ένα κόσμο ασπρόμαυρο ενώ είσαι ακόμα ξύπνιος. Γιατί έτσι θα είναι για εμένα... :D

...Καθένας από εμάς κρύβει μία προσωπική τραγωδία μέσα του...

Ευτυχώς πήγα Γιάννενα και γύρισα τόσο κουρασμένος μετά από σχεδόν μία βδομάδα αγρυπνίας που χτες κοιμήθηκα και γαμώ μέχρι που με ξύπνησε το ξυπνητήρι μου...

Άρτεμις είπε...

Όταν θέλω να πω κάτι καλό, δεν έχω λόγια... (Γαμώτο...) Αλλά θα προσπαθήσω...
Το blog σου είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Ίσως απ' τα πιο όμορφα που έχω συναντήσει. Διάβασα λιγάκι και τα πιο παλιά σου ποστ. Ο τρόπος που γράφεις, που σκέφτεσαι... Μ' αρέσει...

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! Ελπίζω πραγματικά να προσφέρει κάτι (γιατί κι εγώ όταν μου λένε καλά λόγια δεν ξέρω πως να απαντήσω τελικά... :P )