Παρασκευή, Δεκεμβρίου 05, 2008

Απαντήσεις χαμένες στις σκιές...

Ξαπλώνω. Τα αυτιά μου βουίζουν ακόμα από την συναυλία. Τα μάτια μου νετάρουν στο αχνό λαμπάκι απέναντι από το κρεβάτι στο οποίο είμαι ξαπλωμένος και οι γύρω σκιές τείνουν να εξαφανιστούν εντελώς μέσα στο μαύρο του σκοταδιού.

Οι σκέψεις για άλλη μια φορά κάνουν το μυαλό σου ένα θλιβερό λούνα παρκ. Τρέχουν με χιλιάδες στροφές. "Περίληψη προηγούμενων". Σου έρχεται στο μυαλό ο στίχος.

Που βρίσκεσαι? Τι κάνεις? Που πας? Γιατί πας εκεί? Τι έχεις ζήσει? Τι δεν έχεις ζήσει? Τι θα ζήλευες να είχες ζήσει? Τι σου αποκλείει το παρελθόν σου να ζήσεις?

Ερωτήματα πολλά. Όχι μόνο αυτά. Και οι απαντήσεις τείνουν να χαθούν όπως και οι σκιές γύρω από το αχνό φωτάκι. Ίσως να υπάρχουν και να μην μπορείς να τις δεις εσυ που εστιάζεις αλλού.

Soap opera - Τα φώτα που σβήνουν

Περίληψη προηγουμένων :μίσος,κούραση,χάπια στα κρυφά
Κάνοντας κύκλους στο τσιμέντο πέφτω πάνω σου ξανά
Ξέρω τα λόγια σου μικρή μου.Ένα κύκλωμα μέσα στο μυαλό
Αυτό μιλάει εδώ και χρόνια.Άκου είχα ένα και γω

Η οθόνη έκλεισε.
Χρώματα πονούν στα μάτια κι οι λέξεις στο χαρτί σβήστηκαν
νοήματα άδεια, αγάπη,ήρθε και θα κάψει τη μικρή μας χάρτινη ζωή

Ρώτα αν υπήρξαμε ποτέ μας έξω απ' το χαρτί,απ' το σενάριο
Ρώτα αν μπερδεύονται οι γραμμές μας...

Η οθόνη έκλεισε.
Χρώματα πονούν στα μάτια κι οι λέξεις στο χαρτί σβήστηκαν

νοήματα άδεια, αγάπη,ήρθε και θα κάψει τη μικρή μας χάρτινη ζωή

10 σχόλια:

Άρτεμις είπε...

Το παθαίνω αυτό... Συχνά... Και δεν έχω καν δικαιολογία μια συναυλία για να παίζει το μυαλό παιχνίδια... Μια ζωή μονάχα... Λούνα παρκ...
Καλό βράδυ...

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Ίσως και να μην έφταιγε γ συναυλία. Πολύ πιθανό. Δεν το είπα τόσο ως δικαολογία μου ως ένα πρόσθετο χαρακτηριστικό της βραδιάς... Της αίσθησης.

Άρτεμις είπε...

Εντός εισαγωγικών δικαιολογία... Μάλλον η λέξη αφορμή ταιριάζει καλύτερα...
(Και τώρα που το παρατηρώ... Μετά από συναυλίες με πιάνει κάτι... Η μουσική βγάζει πάντα στη φόρα διάφορα συναισθήματα που νομίζεις ότι κρύβεις καλά...)
Καλημέρα...

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Μία συναυλία δεν είναι μόνο μουσική βέβαια και άλλωστε γι αυτό και πληρώνουμε να πάμε όταν έχουμε τον καθαρό ήχο του cd... Είναι κάτι παραπάνω. Και η συγκεκριμένη ήταν πολλά παραπάνω. Ήταν ένας Vinny που έκλαιγε ενώ τραγουδούσε το One last goodbye...

Κατάλαβα πως το εννοείς το δικαιολογία. Για εμένα δεν ήταν τόσο αυτό όσο ένας ακόμα παράγοντας. ΤΟ βούισμα. Η αίσθηση της χαράς της συναυλίας και του ότι είδα ζωντανά επιτέλους αυτό το συγκρότημα και η αίσθηση που αφήνουν τα τραγούδια τους.

Αγγελίνα είπε...

η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή.

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Αυτό είναι ένα από τα πιο σίγουρα πράγματα και γι αυτό την στολίζω καθημερινά έστω και με το άσχημο ή όμορφο χαμόγελό μου... :D

Αγγελίνα είπε...

είναι πολύ παρήγορο το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με προβληματισμούς, που σκέφτονται και ψάχνονται.
κι ακόμα πιο παρήγορο είναι ότι μένεις πολύ κοντά στην περιοχή μου όπου η πλειοψηφία των παιδιών είναι στον κόσμο τους... με την κακή έννοια.

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Σοβαρά?!? Υπάρχει άνθρωπος από την περιοχή μου που διαβάζει αυτό το blog και δεν με έχει δείρει ακόμα? :P

Αγγελίνα είπε...

:D
τι να πω κι εγώ που όποιος με διαβάζει με ρωτάει αν είμαι emo;

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Α τα έχω ακούσει κι εγώ αυτά, δεν μπορώ να πω... Δεν είχα χρόνο να διαβάσω αυτές τι μέρες αλλά ελπίζω ότι θα βρω σύντομα... :D