Πέμπτη, Μαρτίου 15, 2007

Τώρα...

Η σημερινή μου πραγματικότητα έχει ως εξής... Το σχολείο και τα μαθήματα απο εκεί που ήμουν πολύ καλός μαθητής έχουν πάει κατά διαόλου, Η πλέον μία κολλητή που μου έχει μείνει λογικά θα είναι και για πάντα η κολλητή μου (το καλό που της θέλω) κι ας είμαστε ο καθένας στον κόσμο του. Ανήκω σε μία παρέα (μιας και άκουσα παράπονα παράλλειψης) που είμαστε κυρίως πέντε, αγόρια και κατ' εξοχήν κάφροι... Δύο Δημήτρηδες, ο Αχιλλέας και ένας άλλος Γιώργος κι εγώ... Γι αυτήν την παρέα θα μιλήσω άλλη φορα... Παρεπιπτόντως... Διαλυμένη διαδήλωση καταντήσαμε παιδιά! ΑΝΑΣΥΝΤΑΧΤΗΤΕ! Τι άλλα? Α, ναι... Έχω εγκαταλείψει και το οτιδήποτε εξωσχολικό και αυτό μου την βαράει! Που να προλάβω με οκτάωρα και εννιάωρα...

(Υγ.: Τώρα πια έχει μπει και μία κοπέλα... Η Κατερίνα...)

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ποτε δεν πρεπει να παρατας φιλους!!!ξερεις,αυτους τους πραγματικους..γιατι για τους αλλους τους δηθεν ουτε λογος!!!οσο για την κοπελα,ειναι κ αυτο μες το προγραμμα της ζωης!!!αν πιστευεισ οτι αξιζει να την προσεχεις κ να την φιλας σα θυσαυρο!!!

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Φυσικά και δεν θα παρατήσω ποτέ ένα πραγματικό φίλο. Αυτήν την στιγμή απλά ελπίζω να έρθουν έτσι οι καταστάσεις ώστε να μας επιτρέψουν να συνεχίσουμε την παρέα η πεντάδα μας...