Φιλοσοφιες? Σκεψεις?: Λύπη ή χαρά?

Τις προάλλες είχε τα γενέθλιά της μία ψυχή που πολύ αγαπάω.

Που πολύ αγαπάς αλλά δυστυχώς πλέον έχεις να δεις από κοντά μισό χρόνο. Λοιπόν αποφάσισες να της κάνεις δώρο κάτι πολύ ασήμαντο μεν αλλά εσύ το είχες από τότε (...) στο μυαλό σου και άμα μπει κάτι στο μυαλό σου...

Έτσι παρότι το ίδιο το άτομο δεν δέχτηκε να σε δει για δικούς του λόγους (ε ρε, κάτι κολλήματα που έχει ο κόσμος) μπήκες στην διαδικασία του να επισκεφτείς πολύ συγκεκριμένα μέρη που είχες πολύ καιρό να δεις. Σε συμφωνία και με την κατάλληλη μουσική που πρέπει να ομολογήσεις πως μάλλον επίτηδες είχες βάλει, νοσταλγία και εικόνες από το παρελθόν πλημμύρισαν τα δωμάτια των σκέψεων σου.

Μέσα στο λεωφορείο που πάει εκεί που δεν πήγαινες και για πολλούς άλλους, περνώντας από μέρη με την μυρωδιά της πεθυμιάς και των κρυμμένων αναμνήσεων... Πόσο άδικα χάθηκαν κάποια πράγματα...

Έκανες την δουλειά που έπρεπε -άφησες το "δώρο" κάπου ώστε να το έβρισκε το άτομο που ήθελες- και αφού έκοψες και μία βόλτα να θυμηθείς τα παλιά γνώριμα τοπία της περιοχής πήρες το λεωφορείο να γυρίσεις. Καλά πήγαινε μέχρι στιγμής.

Στο λεωφορείο όμως, ήσυχος, καθιστός, με την μουσική που προανέφερα, οι σκέψεις άρχισαν να τρέχουν, να πυκνώνουν και να στροβιλίζονται με ταχύτητα και να ξυπνάνε τις αναμνήσεις. Με περίεργο τρόπο. Δεν ήταν πια σε ακριβώς πρώτο πρόσωπο. Ήταν τόσο μακρυά... Και όμως... Τόσο κοντά. Μέσα σου. Δικές σου. Το παρελθόν σου. Αυτά που ΕΣΥ είχες ζήσει. Και όμως. Εσύ? Αυτά? Τόσο ωραία πράγματα. Και κάποια άσχημα. Αλλά τόσα ωραία...

Ευτυχώς σχεδόν μόνος μέσα στο λεωφορείο για άλλη μία φορά γηρμένος στο παράθυρο δακρύζεις... Η ειρωνεία είναι ότι δεν ξέρεις για ποιο λόγο. Ή μάλλον δεν μπορείς να αποφασίσεις μεταξύ του αν είναι δάκρυα χαράς για αυτά τα τόσο ωραία που είχες προλάβει να ζήσεις και είχες (αν και βαθιά) κάπου μέσα σου τώρα ή αν ήταν δάκρυα λύπης για το ότι τα έχασες αυτά και το πως τα έχασες... Πραγματικά δεν ξέρεις ούτε ο ίδιος.

Βγαίνεις απ' το λεωφορείο και ανηφορίζεις με τα πόδια προς το σπίτι. Παίζει ένα από τα τραγούδια αυτά με την μεγαλύτερη ικανότητα για δημιουργία αυτών των συναισθημάτων. Δακρύζεις για άλλη μία φόρα και κόβεις το βήμα σου για να τελειώσει το τραγούδι πριν μπεις στο σπίτι σου. Προτιμάς να το ακούσεις έξω στο κρύο. Μόνος. Δακρύζοντας.

Μετά κλείνεις την μουσική, επιταχύνεις το βήμα και φτάνεις στο σπίτι. Μπαίνεις, μιλάς, κάθεσαι στο pc, κάνεις διάφορα. Και ούτε ίχνος από πριν. Η κρίση πέρασε. Όχι δεν έγινε επίτηδες.

Αλλά σου έμεινε η απορία. Τελικά ήταν λύπη ή χαρά?