Φτάνοντας στο σήμερα...

Τέλος πάντων, για να τελειώνω με το παρελθόν μου, με την κολλητή μου δεν τα ξαναβρήκα. Παρολαυτά πιστεύω πως έχω πάρει ένα μεγάλο κομμάτι της. Με την Χριστίνα τα ξαναβρήκα είμαστε ακόμα κολλητοί... Το πως έγινε αυτό...

Στο καλοκαίρι μεταξύ τρίτης γυμνασίου και πρώτης λυκείου γνώρισα και την κοπέλα που μετά από μία επεισοδιακή αρχή λόγω προσωρινής δικής μου μαλάκυνσης καλοκαιριού και γενικά καταστάσεων, τελικά πλέον είναι η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ (<- όχι δεν την παντρέυτηκα)! Έχω αλλάξει πολύ από μικρότερος και έχω προδώσει πολλά πιστεύω μου. Η ζωή δεν σε αφήνει πάντα να υποστηρίξεις εμπράκτως ούτε τις ίδιες σου τις ιδέες! Έχω οριμάσει και βλέπω την ζωή αλλιώτικα. Ίσως και ακόμα πιο χαλαρά! Φιλοσοφώ λιγότερο και αυτό θέλω να το ξαναρχίσω οπότε και το Blog... Αυτά για σήμερα. Δεν ξέρω αν φάνηκε αλλά δεν έχω καθόλου έμπνευση για γράψιμο σήμερα. Είδατε την αναλογία του σε πόσες γραμμές ξεπέταξα όλο το τελευταίο παρελθόν μου... (Αυτή η παρένθεση είναι πρόσθετη πολύ αργότερα απλά για να αναιρέσω τα περί γυναίκας, γιατί δεν θέλω να πειράξω το post αυτό καθ' αυτό)

Κιθάρα, τηλέφωνο και φιλοσοφία...

Στην πρώτη γυμνασίου ήμουν ακόμα το παιδάκι που όλοι αποκαλούσαν ανώριμο. Αυτό ήταν και εν μέρη λόγω του ότι εγώ ήθελα να μένω έτσι όπως ήμουν και όχι να προσπαθώ να μεγαλώσω πριν της ώρας μου! Και ο καιρός περνούσε και σιγά σιγά έκανα και μία δεύτερη κολλητή. Και εκείνη και η Χριστίνα οι καλύτερες μαθήτριες της τάξης και φίλες. Όχι για πολύ. Εγώ είχα μείνει να είμαι και με τα δύο μέτωπα... Τι γύρευα εγώ βέβαια με τις δύο απουσιολόγους δεν το ξέρω και ακόμα δεν το έχω καταλάβει γιατί πάντα είχα μία τάση να τραβάω πάνω μου όλες του είδους είτε επρόκειτο για φιλία είτε επρόκειτο για σχέση όσο μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι σε τέτοιες ηλικίες...

Με την Χριστίνα σε κάποια φάση πλακωθήκαμε λιγάκι, με διάφορες αφορμές και περισσότερες αιτίες... Ήταν και το ότι εγώ δεν έδειχνα αυτά που αισθανόμουν (φιλικά) και η φύση του ανθρώπου είναι τελικά φτιαγμένη ώστε να ζητάει ανταπόκριση και επιβεβαίωση όπως ανακάλυψα και εγώ αργότερα με την νυν κοπέλα μου όταν ένιωσα και εγώ αυτό το συναίσθημα, αυτήν την ανάγκη! Έτσι λοιπόν είχα μείνει μόνο με την καινούρια κολλητή μου. Εκεί κάπου στην δευτέρα γυμνασίου ήταν που άρχισα και να αποκτώ διάφορα κομμάτια και συνήθεις του εαυτού μου που έχω ακόμα και τώρα. Έκοψα την τηλεόραση και αντ' αυτού μιλούσα μαζί της τα βράδια με τις ώρες στο τηλέφωνο αμπελοφιλοσοφώντας και έχοντας μία κιθάρα στο χέρι -κάτι που της την έσπαγε επαρκώς αν και παραδόξως από αυτά τα ακούσματα είχε καταλάβει ότι κάτι έπαιζα κι εγώ και ότι το αγαπούσα αυτό το οργανάκι κάπου μέσα μου-. Η όλη αυτή φάση αλλά και αυτά που ένιωθα μέσα μου με οδήγησαν σε μία ατέρμονη φιλοσοφία για όλα τα θέματα... Εφηβεία, υπαρξιακά, ανθρώπινες σχέσεις... Πολλά απ' αυτά που φιλοσοφούσα τότε μου έχουν αφήσει το στίγμα τους και πλέον όταν με ρωτάει κάποιος κάτι για τα πιστεύω μου δεν χρειάζεται να σκεφτώ και να συζητήσω τόσο για να του απαντήσω -αν αυτό είναι το μόνο που θέλει- αφού έχω ήδη μία απάντηση την οποία είχα σκεφτεί κάπου τότε.

Επίσης αν και το πρώτο πρώτο ξεκίνημα ανήκει στην πρώτη γυμνασίου, άρχισα να έχω σχέσεις και με το αντίθετο φίλο. Η κολλητή μου ήταν αυτή η οποία είχε να με υποστεί με τα γούστα μου τα οποία -και δεν το περηφανεύομαι- άλλαζαν σχεδόν εβδομαδιαίως.

Ο καιρός συνέχισε να περνάει, δευτέρα τρίτη γυμνασίου, σχέσεις με ένα κάρο συμμαθήτριες μου... Σχέσεις... Από τρεις μέρες μέχρι ένα μήνα το ρεκόρ μου δηλαδή... Πάντα με τις καλύτερες... Με την κολλητή μου σταθερά. Μέχρι που κάποια στιγμή τον Φεβρουάριο της τρίτης γυμνασίου πλακώνομαι και με την νέα κολλητή μου για έναν μισητό μου λόγο. Εκεί πρέπει να πω ότι ένιωσα πολύ μοναξιά... Τον φόβο της μοναξιάς... Αλλά θα μιλήσω άλλη φορά για φόβους. Περνούσα και από μόνος μου μία φάση αυτοαπαξίωσης και τα ρέστα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να σκέφτομαι, τέρμα, δεν θα είμαι πάντα εγώ το παιδί με το χαμόγελο στα χείλη, δεν θα είμαι εγώ αυτός που ό,τι και να γίνεται είναι χαρούμενος! Είχα μπουχτίσει. Παρόλα αυτά, δεν άργησα να καταλάβω ότι αυτό το χαμόγελο ήταν από τα πολυτιμότερα πράγματα που θα μπορούσα οικειοθελώς να χάσω και έτσι δεν επέμεινα αφού ούτως ή άλλως δεν το έκανα επίτηδες αλλά από την φύση μου. Στο κάτω κάτω όπως μου είχε πει και μία συμμαθήτριά μου (άρε ατέλειωτη Άννα) (-> στο τέλος θα δώσω link για το blog της) όταν γεμίζαμε τετράδια τετραδίων με συζητήσεις κατά την ώρα του μαθήματος, αυτό το χαμόγελο είναι αυτό που σε προστατεύει από το να μπορεί να σε διαβάζει ο άλλος σαν βιβλίο ανοικτό οποιαδήποτε στιγμή. Α! Και μιας και το θυμήθηκα τώρα, η κολλητή μου είχε καθίσει και είχε αναλύσει και μου έλεγε πως έχω εφτά είδη, ναι εφτά, του πως χαμογελάω...!

Μια καινούρια αρχή!

/\
|
Go to the link!!!

Και πράγματι ήρθε η στιγμή και ένα ωραίο πρωινό ξεκίνησα για το πρώτο μου μακρύ ταξίδι από όλες τις απόψεις... (Μία ώρα μακρύ με προσωπικό αυτοκίνητο είναι άλλωστε η απόσταση σπίτι σχολείο...) Και μόνο που έμπαινα σε καινούριο κτήριο ένιωθα κάτι καλό... Ήταν αυτό το κάτι που είχε πεθάνει εδώ και καιρό μέσα μου... Η ελπίδα... Μπήκαμε λοιπόν στην τάξη και έκατσα με ένα άλλο αγοράκι που φαινόταν στο ίδιο μήκος κύματος με εμένα... Παρεπιπτόντως ακόμα παραμένουμε σε κάποια θέματα... Όπου φυσικά και ανακάλυψα (όχι ότι περίμενα και κάτι αντίθετο) πως δεν ήμουν τόσο κακός πια ώστε να με κάνει κανείς φίλο του!

Ο καιρός περνούσε για να μην τα πολυλογώ και εγώ την είχα καταβρεί... Καινούριοι φίλοι, καινούριες φίλες, χαρά, αποδοχή, μουσική, παντού και πάντα ποιοτική μουσική... Εδώ βρήκα ακόμα και κοπέλα για να μου αρέσει... Μέχρι τότε δεν ήξερα ότι ήταν κι αυτό μέρος της ανθρώπινης φύσης. Και όχι φυσικά γιατί είμαι ανώμαλος... Από φίλους λοιπόν, σιγά σιγά έγινα περισσότερο κολλητός με έναν... Θυμάμαι κάτι φάσεις απείρου κάλους, να κρυβόμαστε και να το παίζουμε σε στυλ κατασκοπεύω για να αποφύγουμε μία κοπελιά η οποία άρεσε στον άλλο και ο χαζός είχε πάει και το είχε πει στην κολλητή της... Να τρέχουμε γύρω γύρω όλο το σχολείο στην ώρα της (εικοσάλεπτης) τραπεζαρίας... Και απ' την άλλη, τα πρώτα μηνύματα με κοπέλα, εκείνα τα έτοιμα αρκουδάκια που όμως ακόμα μου φαίνονται τόσο γλυκούλικα αν με πιάσει το γούτσουγούτσου μου...

Και η πρώτη παρέα με το αντίθετο φίλο... Η αρχή του πρώτου κολλητιλιού μου... Η κολλητή μου που αν και μετά από χίλια μύρια κύματα είναι ακόμα η αγαπημένη μου κολλητούλα η Χριστίνα. Βέβαια τότε δεν την έλεγα κολλητή γιατί ήταν πολύ δημοτικό κατάσταση αλλά τώρα πια... Εκεί πιστεύω ότι είναι και που άρχισα να αλλάζω και ακόμα περισσότερο. Φιλική σχέση μεταξύ άντρα και γυναίκας υπάρχει και είναι και πολύ διαφορετική. Ίσως και καλύτερη μην πω.
(Πωωωωωωω... Και τώρα θυμήθηκα μία άλλη απίστευτη φάση, ακριβώς πριν αρχίσουμε να κάνουμε παρέα, μία μέρα κυνήγαγα μέσα στην τάξη κάποιον -δεν θυμάμαι- -μάλλον το Γιώργο τον άλλο- και όπως τρέχαμε, της άδειασα πάνω σε όλη της την τσάντα και τα βιβλία ένα κεσεδάκι με μακαρόνια -το φαΐ μου...)

The image is from deviantart.

music speaks by ~freakygreeneyez on deviantART

Συνέχεια μουσικού προσανατολισμού...

Σιγά σιγά άρχισα να γράφω σε κασσεττούλες και τις πρώτες δικές μου συλλογές με επιλεγμένα κομμάτια από τα διάφορα cd που επίσης είχα ήδη αρχίσει να συγκεντρώνω στην κατοχή μου! Εκεί κάπου κατά την πέμπτη έκτη δημοτικού ήρθαν και οι Πυξ Λαξ και ο Αλκίννοος και έδεσε το όλο θέμα. Επίσης ήρθε και το ολοκληρωτικό μίσος από το υπόλοιπο σχολείο μου. Χαρακτηριστικά και για να τελειώνω μαζί τους, όταν τελείωσε η έκτη δημοτικού έκανα μετά το τέλος ακριβώς της χρονιάς ένα "αποχαιρετιστήριο" πάρτυ. Όταν έφυγαν όλοι από το σπίτι μου, τότε πραγματικά έκανα και ένα δεύτερο, δικό μου, μοναχικό πάρτυ που δεν θα τους ξαναέβλεπα...!

Το καλοκαίρι που επακολούθησε ήταν σημαντικό όσο αναφορά το παρόν μου. Άρχισα να αλλάζω την εμφάνισή μου σε πιο μαύρο στυλ και φόρεσα μόνιμα τζιν. Και μιας και ήμουνα σίγουρος ότι σε αυτό το σχολείο δεν επρόκειτο με καμία παναγία να συνεχίσω έπρεπε να δω τι θα έκανα. Η μάνα μου λοιπόν δούλευε στο Π.Μ.Γ.Λ.Π. όπου και φοιτούσε και η αδερφή μου... Τώρα και η μετάφραση... Πειραματικό Μουσικό Γυμνάσιο Λύκειο Παλλήνης... Το πρώτο και καλύτερο μουσικό... Αυτό που εισήγαγε την ιδέα των μουσικών σχολείων στην Ελλάδα. Λοιπόν είχα ακούσει ότι το συγκεκριμένο σχολείο είχε άλλη κουλτούρα και καταλάβαινα ότι μιας και Μουσικό καμία σχέση δεν μπορούσε να έχει με τους βουλιαγμενιώτες... Κάτι το έλεγε μέσα μου... Μουσική και βουλιαγμένη δεν μου κολλούσαν... Συν του ότι ήταν μουσικό... Τι άλλο ήθελα...? Θα έκανα και όργανο επιλογής μου...! Κιθάρα! Άρα αυτό το σχολείο ήταν κατάλληλο για εμένα... Και μιας και ήταν και εκεί μάνα και αδερφή μου, μου ήταν εύκολο να πάω εκεί ακόμα και λόγω πολύ πρακτικών λόγων όπως ότι λόγω του ότι είχα αδερφή στο σχολείο η βάση στις εισακτήριες έφτανε για να μπω (το σχολείο έπαιρνε 75 ή 100 παιδιά ανά χρονιά), κάτι το οποίο μπορεί και να μου χρησίμεψε μιας και δεν ήμουν και πολύ καλλίφωνος...

Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, το σχολείο μου δεν είναι κανένα ιδιωτικό με φλωράκια μαθητές. Είναι δημόσιο κανονικό σχολείο με επιμηκυνμένο πρόγραμμα και φαΐ... Λοιπόν, έδωσα, τα πήγα ικανοποιητικά και όλο το καλοκαίρι περίμενα, ναι όσο περίεργο και αν ακούγεται, πότε θα πάω σχολείο... Πότε θα πάω στο καινούριο μου σχολείο... Πότε θα πάω στο καινούριο μου σχολείο να γνωρίσω τους καινούριους μου φίλους... Ήθελα τόσο πολύ να αλλάξω σκηνικά και παραστάσεις... Ήθελα τόσο πολύ να γνωρίσω καινούριο κόσμο. Γιατί κοινωνικός άνθρωπος είμαι και πολύ μάλιστα. Άλλο ότι οι βουλιαγμενιώτες με είχαν καταντήσει εσωστρεφή...

Stereo Nova

Ο κωδικός των δρόμων

η νέα εποχή

περπατάς, κοιτάς ευθεία μια τυχαία οροφή

κοιτάς κάτω τις λεζάντες από μια εφημερίδα

ήταν έξι νέοι που σε δέκα μέρες φύγαν

κι ακολουθούν άλλοι τόσοι χαμένοι άγγελοι

απ' το δίκτυο της ζωντανής κόλασης

Απ' το τρανζίστορ μου ακούω άλλον έναν αγώνα

δεν ανήκω σε κανένα, αυτοί θέλουν εμένα

θέλουν μόνο να ευνουχίσουν τον κόσμο

να καθαρίσουν μια για πάντα αυτό το δρόμο

από ιδέες, αξίες, δικαιώματα, γνώμη

πας να ξεφύγεις, όμως τώρα θα πληρώσεις

όλοι αυτοί σπρώχνουν τα κορίτσια στην πορνεία

τα θέλουν, τα παίρνουν, μετά τα πετούν στη γωνία

Η βία των δρόμων είναι δικό τους στοίχημα

η άσκηση βίας είναι δικό τους επίτευγμα

όσο σκληρά κι αν σου έχουν φερθεί

διάλεξε όποιο δρόμο θέλεις, όμως μην παραιτηθείς

Στέκεσαι μόνος σαν πουλί στο σύρμα

παρά τρίχα, μπορεί και να ήσουν θύμα

μα δεν έχει σημασία, δυο περιπτώσεις υπάρχουν

ένα: θύτης και θύμα μπορούν ν' αγαπήσουν

δύο: πολύ αργά

νωρίς ένα πρωί ο εξολοθρευτής νούμερο δύο να σου επιτεθεί

Η αφομοίωση των μέσων είναι ρατσισμός

μας επιβάλουν να γίνουμε μαζικός εμετός

ήδη οι πόλεις νιώθουν η μία απέχθεια για την άλλη

χτίζουν εμπορικά κέντρα για να πάρουν τη σκυτάλη

απ' το παράθυρό μου δεν είδα ποτέ δέντρα

παρά μόνο μια γέφυρα που περνούσαν τρένα

έβγαινα στους δρόμους με τη σκέψη να σε γνωρίσω

μέχρι που έπεφτα από τοίχο σε τοίχο

Η βία των δρόμων είναι δικό τους στοίχημα

η άσκηση βίας είναι δικό τους επίτευγμα

όσο σκληρά κι αν σου έχουν φερθεί

διάλεξε όποιο δρόμο θέλεις, μα μην παραιτηθείς

Τα περιστέρια της πλατείας θέλουν ψωμί

αγνοώντας την αγάπη δεν υπάρχει ζωή

ένας άνθρωπος τιμωρεί κάποιον άλλο

για να πάρει τη θέση του σ' ένα κόσμο μεγάλο

οι δρόμοι κρύβουν τον οίκτο που ζητάμε

αυτά που μας στέρησαν

και το θάρρος που δεν είχαμε να πάρουμε

τώρα για άλλη μια φορά

βγάζεις το χέρι και δίνεις σε κάποιον λεφτά

αυτός σε κοιτάζει μα ξέρει καλά

πως κάθε πολίτευμα είναι σκατά

η ευκρίνεια μιας μοντέρνας τηλεόρασης δεν αλλάζει τη ζωή

δημιουργεί πρόβλημα όρασης

όταν κοιτάς τους ανθρώπους, κοιτάς τα μάτια

ή βλέπεις γυαλιά όπου αντανακλάται μια μοντέρνα τράπεζα

Η βία των δρόμων είναι δικό τους στοίχημα

η άσκηση βίας είναι δικό τους επίτευγμα

όσο σκληρά κι αν σου έχουν φερθεί

διάλεξε όποιο δρόμο θέλεις, μα μην παραιτηθείς

The foto is from deniantart.
Δεν είναι από το σχολέιο μου. 'Άλλη μέρα ίσως να καθίσω να scanάρω καμία από το δικό μου...

Πρώτος μουσικός προσανατολισμός

Έτσι λοιπόν ο καιρός περνούσε και εγώ ασφυκτιούσα ένας ανάμεσα σε ένα ολόκληρο σχολείο. Τα πράγματα για εμένα ήταν αρκετά χειρότερα απ' ότι ακούγονται βέβαια. Από τότε όμως άρχισα να αναπτύσω τις πρώτες μου σχέσεις με την μουσική. Ακόμα και εκεί διέφερα από τους άλλους. Αν και σε πολύ μικρή ηλικία με είχε πάρει και εμένα λιγάκι το όλο κύμα (Βανδή, Γαρμπή και τα ρέστα) πλέον άκουγα πράγματα διαφορετικά από αυτά που άκουγαν οι άλλοι συνομήλικοι μου Βουλιαγμενιώτες. Έχοντας περάσει ήδη άπειρες ώρες της ζωής μου μπροστά στην εικόνα του Mtv πλέον είχα κατσταλέξει... Τα πρώτα δείγματα ήταν οι Linkin Park. Πολύ απλή και δυνατή metal μουσική. Όπως επίσης και οι αήμνηστοι Πυξ Λαξ...

Αν και για να μην εθελοτυφλούμε δεν ήταν το Mtv... Από πολύ μικρός θυμάμαι που είχα ακούσει το "...ένα καράβι παλιό σαπιοκάραβο..." του Παπακωσταντίνου και με είχε έλξει πολύ οπότε θυμάμαι χαρακτηριστικά να πηγαίνω στον πατέρα μου και να του ζητάω τραγούδια τέτοιου είδους... Εκείνος μου έδωσε μία κασσέττα την οποία πλέον ξέρω πως έχει αντιγράψει από ένα cd για να ακούει μιας και τότε δεν υπήραν τόσα πολλά φορητά cd-players, ειδικά για τους μη κολλημένους (εγώ απόκτησα σύντομα). Αυτή η κασσέττα περιείχε τα τραγούδια απο το cd "Οι μέρες του 90", μία συλλογή του δίφωνου με εκτελέσεις τραγουδιών όπως "Οι εφτά νάνοι του S/s Cyberia", ο "Μπαγάσας" και άλλα τέτοια. Θάνος Μικρούτσικος, Άσιμος, Μαχαιρίτσας και η όλη ιδεολογία τους. Η κασσέττα έγινε καθημερινότητα. Μου άρεσε πολύ. Πήγα και πήρα το πρώτο μου, δικό μου (ναι, και όμως με δικά μου λεφτά) cd. Ήταν το "Παυσίλυπον" του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Αυτό το cd πλέον με μύησε καλά καλά μέσα στα κατάστιχα αυτού του είδους μουσικής.

Βασίλης Παπακωσταντίνου - Ένα καράβι

Ένα καράβι παλιό, σαπιοκάραβο
με κάτι ναύτες τρελούς πειρατές
σηκώνει άγκυρα άγριο χάραμα
υπάρχουν θέσεις, αν θέλεις, κενές

Όταν βραδιάζει, που λες, στο κατάστρωμα
χίλια φωτάκια θ' ανάβουν μικρά
στη συντροφιά μας θα έρχεται ο άνεμος
να μας σφυρίζει τραγούδια παλιά

Άντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε
και τους βαρέθηκα, δεν τους μπορώ
να ξενυχτίσουμε και να μεθύσουμε
να τους ξεχάσουμε όλους εδώ

Ένα καράβι παλιό, σαπιοκάραβο
λύνει τους κάβους κι ανοίγει πανιά
αφήνει πίσω στραβά και παράλογα
σηκώνει άγκυρα για μακριά

Θα ξημερώνουμε πάνω στη θάλασσα
θα βγαίνει ο ήλιος να κάνει βουτιές
ο παπαγάλος θα λέει "τους ξεφύγαμε"
κι εμείς θα ψάχνουμε γι άλλες στεριές

Άντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε ...

Ένα καράβι παλιό, σαπιοκάραβο
με κάτι ναύτες τρελούς πειρατές
σηκώνει άγκυρα άγριο χάραμα
υπάρχουν θέσεις, αν θέλεις, κενές

Άντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε...



The image is from Deviantart.

Ξεκινώντας...

Κάπου δεκαέξι χρόνια πριν άρχισα κι εγώ να υπάρχω... Το τι επιφυλάσει η ζωή άρχισα να το αντιλαμβάνομαι από αρκετά μικρή ηλικία... Η οικογένεια μου, μία κλασσική οικογένεια, φρόντισε αν και υπερπροστατευτικώς να μου προσφέρει απλόχερα πράγματα τα οποία χάναν το νόημά τους. Οι τραυματικές εμπειρίες της παιδικής μου ηλικίας ξεκίνησαν από το πρώτο σταθμό γνώσης σε αυτήν εδώ την χώρα... Το νηπιαγωγείο! Αν και τότε χαμπάρι δεν έπαιρνα τώρα πια μπορώ να αποφανθώ πως από εκεί ήταν η αρχή του κακού.

Ακόμα και ως ένα πεντάχρονο παιδάκι, εγώ, άρχισα να διαμορφώνω τον δυνατό και στραβό χαρακτήρα μου. Δεν πήγαινα σύμφωνα με το ρεύμα της πλήρως τυποποιημένης κοικωνίας των, όπως πλέον ονομάζονται, "trendy" ανθρώπων που κατέκλειζαν όλο τον χώρο γύρω μου. Αμ... Σχολείο μέσα στην ωραία φύση και τα καλό περιβαλον μου ήθελαν... Βουλιαγμένη λέει. Δουλεύει και ο πατέρας σου εκεί... Γιατί ποτέ να μην με ρωτήσουν...?

Τα χρόνια περνούσαν, τα πρόσωπα άλλαζαν λίγο και συνήθως με κακές προσθήκες όπως μία χαρακτηριστική... Τα παιδάκια που παίζαν κυνηγητό έπιασαν τα gameboy και αργότερα ξαναγύρισαν στο κρυφτό... Συμμετείχα... Δεν μπορώ να πω όχι... Παρ' όλ' αυτά δεν ήμουν κανονικός... Pokemon μπορεί να ήξερα καλά και εγώ, ως μικρό παιδάκι, αλλα το πρωί στην προσευχή δεν μιλούσα για ποδόσφαιρο. Δεν ήμουν βλέπεις γιος ποδοσφαιριστή όπως ο κοντός αλλά όμορφος και αξιαγάπητος συμμαθητής μου... Δεν μου άρεσε. Μπορεί να έτρεχα να κρύφτώ αλλά αν με κοιτούσες το ντυσιμό μου δεν ήταν όπως των άλλων. Δεν ήταν συμφωνα με την γραμμή της μόδας. Δεν μου άρεσε.

Αντίδραση, συνέχεια αντίδραση... Στην τάξη έπαψα να προσπαθώ να καθίσω με κάποιον άλλο για παρέα. Κανείς δεν με ήθελε και δεν ήθελα κανέναν... Πραγματικά δεν άνηκα σε αυτούς! Τρία χρόνια, τα τελευταία του δημοτικού, μόνος μου τα έβγαλα, στο τελευταίο θρανίο αν και ήμουν καλός μαθητής... Ούτως ή άλλως γιατί να μην ήμουν... Είχα και τίποτα άλλο να ασχοληθώ...? Μπα... Εκεί μέσα πλέον ένιωθα ανά πάσα στιγμή τον φθόνο των πάντων να απλώνεται γύρω μου και να με περικυκλώνει... Ήμουν δακτυλοδεικτούμενος... Με αποκαλούσαν μόνο με βρισιές. Ακόμα και μπροστά στη δασκάλα μας, εκείνη τη καλή κυρία Γεωργία... Ακόμα και να με βοηθήσει προσπάθησε αλλά δεν υπήρξε καμία αλλαγή. Έτσι κι αλλιώς δεν έκανα καμία κίνηση για να πιαστώ απ' την βοηθειά της... Δεν ήθελα τίποτα απ' αυτούς... Αν και η αλήθεια είναι ότι είναι πραγματικά τραυματική εμπειρία να είσαι ο τελευταίος πάντα. Αυτός που αν δεν ήταν νουμεράκια αλλα επιλογή μία σου και μία μου θα έμενε πάντα τελευταίος και το ποιος θα τον έπαιρνε δεν πολυένοιαζε καμία από τις δύο ομάδες. Και εδώ πλέον έρχεται να μου απαντήσει ένα τραγούδι...

Ακλίνοος Ιωαννίδης - Καθρέπτης

Μια μέρα ήρθε στο χωριό γυναίκα ταραντούλα
κι όλοι τρέξαν να τη δουν.
άλλος της πέταξε ψωμί
κι άλλοι της ρίξαν πέτρα
απ' την ασχήμια να σωθούν.

Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κοκκινο λουλούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί

Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
τι άσχημοι που μοιάζουν,
αυτοί που σε σιχαίνονται
μα στέκουν και κοιτάζουν.

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλον μεσ τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.

Μια μέρα ήρθε στο χωριό
άγγελος πληγωμένος.
Τον φέρανε σε ένα κλουβί
κι έκοβε εισιτήριο ο κόσμος αγριεμένος,
την ομορφιά του για να δει.

Κι ένα παιδί σαν δάκρυ ωραίο αγελούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί του ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί

Κι είπε αν θέλεις να σωθείς
από την ομορφιά σου,
πάρε τσεκούρι και σπαθί
και κόψε τα φτερά σου.

Κι είπε ποτε σου μην κοιτάς
τον άλλο μεσ τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.



The image is from Deviantart.