Ακούς, σκέφτεσαι, δακρύζεις... Πονάς! (συνέχεια και σημειώσεις)

Για μια παλιά συμμαθήτρια - Τα φώτα που σβήνουν

Χτύπησε την πόρτα ένα πρωί.

Κι ήταν εκεί, μπροστά μου ένα χαμόγελο,
σφιγμένο απ’ την κορδέλα στο κουτί που είχε γλυκά.
Κι έμεινα σαν τον χαζό να βλέπω την πανέμορφη μαμά!

Έμαθα τα πάντα εγώ γι' αυτή.

Σε μια στιγμή σταμάτησε τα λόγια της
για να ταΐσει ένα βουβό μωρό.

Σκέφτομαι 'γώ:
"Άραγε να θυμάται εμάς τους δυο
μέσα στο πλοίο μπρος στο χαμό;"

Και τότε μια φωνή, βγαλμένη απ’ τα παλιά,
μου γελά και κάθεται κοντά.

Δίπλα η ζωντανή κοιτάζει το κενό

kαι το φάντασμά της μου γνέφει “σ’ αγαπώ”.
το φάντασμά της...

Τρόμαξα και μ’ έπιασε γλυκά. Μιλάει σιγά.

“Φαντάσματα ανθρώπων ζωντανών”, μου λέει,
“υπάρχουνε πολλά”, και με φιλά.
"Νεκροί δεν είναι όσοι πεθάναν,
μα όσοι χάθηκαν για μας μακριά".

Και τότε η μουσική μας έφερε ψηλά.
Κι οι δυο μαζί, φεγγάρια φωτεινά,

γύρω από τη Γη να σμίγουμε ξανά.

Το φάντασμά της κι εγώ, παντοτινά!
Το φάντασμά της...

Κι έφυγε όπως ήρθε ξαφνικά.

Έμεινα εκεί, με μια άγνωστη να λέω αστεία
και στο τέλος έφυγε κι αυτή.

Μόνος ξανά.
Νεκροί δεν είναι όσοι πεθάναν
μα όσοι χάθηκαν για μας μακριά.

Το άτομα στα οποία αφιερώνεται το κείμενο, αν ποτέ περάσουν τα μάτια τους ή η ψυχή τους από εδώ θα ξέρουν ότι το κείμενο γράφτηκε για αυτά.

Ακούς, σκέφτεσαι, δακρύζεις... Πονάς!

Είμαι ώρες τώρα με το κινητό στο χέρι... Ακούω τραγούδια... Τα γράφω να στα στείλω... Το μετανιώνω. Τα σβήνω. Σε συνδυασμό όλων των γεγονότων και των τελευταίων συζητήσεων μας είπα να μην ξαναστείλω. Τουλάχιστον όχι πρώτος. Να όμως που γράφω αυτό το μήνυμα. Ίσως το σβήσω κι αυτό. Ίσως σου στείλω όλα τα τραγούδια. Ίσως όχι.

Έχω βάλει και ακούω Πυξ Λαξ... Βέβαια η μόνη κοπέλα που θα καταλάβαινε απόλυτα την διάθεση μου με το τι ακούω είναι πολλά χιλιόμετρα μακρυά (στην Γερμανία) για να σου πει... Αλλά... Εδώ... Με τα φώτα να ανάβουν και να σβήνουν σαν τα ασπρόμαυρα όνειρα. Όπως βλέπεις και το κόσμο γύρω σου... Ασπρόμαυρο... Ακούς, σκέφτεσαι, δακρύζεις. Γεννιέσαι, ζεις και πεθαίνεις σε κάθε νότα. Σε κάθε στιχάκι που το ακούς και το μυαλό σου τρέχει... Τρέχει μέχρι την γωνία δίπλα... Εκεί που είναι η πραγματικότητα και πεθαίνει. Χτυπιέσαι από τοίχο σε τοίχο. Πέφτεις κάτω. Χτυπιέσαι. Δακρύζεις βουβά. Τραγουδάς. Φωνάζεις. Όσο σου επιτρέπουν οι λυγμοί που θα ήθελες να βγάλεις. Νιώθεις. Τα νιώθεις όλα τόσο έντονα. Μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο όλος σου ο κόσμος. Λες και οι σκέψεις σου οι αναμνήσεις σου και τα συναισθήματα σου ξεχείλισαν και βγαίνοντας από μέσα σου πλημμύρισαν το δωμάτιο και το έκαναν όλα αυτά που τα ίδια περικλείουν.


Και ποιο έντονα απ' όλα, αυτή... Ένα φάντασμα που βρίσκεται παντού γύρω σου. Σε ένα κύκλο. Σε πλησιάζει. Σε χαϊδεύει. Σε φιλάει. Και σε σκοτώνει. Όπλο της ότι υπάρχει γύρω σου. Ότι έχει βγει από μέσα σου. Έρχεται η επόμενη νότα και όλα ξανασυμβαίνουν... Κοιτάς έξω απ' το θολώμενο απ' το κρύο παράθυρο... Βλέπεις κάπου μακρυά στην θάλασσα που τόσο αγαπάς να περνάει ένα καράβι. Αναρωτιέσαι πόσοι είναι αυτοί που πραγματικά περιμένουν κάποιον από εκεί μέσα. Διερωτάσαι αν εκείνη ήταν μέσα σε αυτό το καράβι με πόση αγωνία θα το περίμενες να έρθει αυτό που σε κάτι λιγότερο από στιγμή θα σε έχει σκοτώσει.





Σήμερα για έναν περίεργο λόγο δεν έχεις πιει. Δεν χρειάζεσαι καμία ουσία. Η ίδια η ζωή είναι η ουσία. Η ουσία που σε ανεβάζει, σε εθίζει και σε σκοτώνει. Τι να κάνει εκείνη τώρα άραγε? Θα την ενοχλήσεις άμα της μιλήσεις. Μπα. Πότε δεν σε ενοχλεί να σου μιλήσει κάποιος που αγαπάς. Και εκείνη έχει πει ότι σε αγαπάει. Αλλά... Αλλά σε αγαπάει? Δεν ξέρεις τίποτα. Δεν ξέρεις καν αν αυτά που θες να πιστεύεις για εσένα είναι αλήθεια η κάτι άλλο πέρα απ' την πραγματικότητα αυτού του κόσμου... Και μένεις εκεί να πονάς... Να πονάς πολύ και βαθιά. Και δεν υπάρχει κανείς να σε παρηγορήσει... Κανείς... Μοναχός σου και πάλι. Και κλαις, γελάς με το κλάμα σου, θυμώνεις. Σκέφτεσαι λόγια της. Σκέφτεσαι αυτούς τους τσακωμούς που σου έλεγε. Σκέφτεσαι αυτά που σου έλεγε γι' αυτούς. Ακούς από πίσω να παίζει... Ότι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο. Δεν ξέρω αν φεύγεις τώρα για το λίγο μου η αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ, πολύ για σένα... Αλλά στο είχε πει. Ήθελε λίγα. Δεν σε νοιάζει. Λίγα μπορείς να δώσεις. Θα το έκανες. Δεν θέλεις πολλά. Δεν ξέρεις τι θέλεις. Ας σε καταλάβαινε κάποιος.


Σηκώνεσαι και ξαναπέφτεις εξουθενωμένος. Πέφτεις στα μαλακά. Και διερωτάσαι μήπως έπεσες σε κάποιο άλλο κόσμο. Στον παράδεισο. Η στην κόλαση. Πότε δεν έπεσες στα μαλακά. Πότε δεν ήταν τόσο καλή η ζωή μαζί σου. Και ας μην το έβλεπαν οι πολλοί. Ματώνεις. Αίμα. Δεν θες να βγει από μέσα σου. Γιατί... Αυτή είναι το αίμα σου. Κλείνεις τα μάτια. Εφιάλτες, όνειρα και πραγματικότητα μπλέκονται πια. Αλλοιώνονται και αναμειγνύονται. Και εκείνη τη στιγμή η μοναξιά σε κερνάει. Δεν ξέρεις τι είναι αλλά το παίρνεις. Ότι και να είναι χειρότερα μπορεί να γίνεις? Μπορείς. Πρέπει να μπορείς. Σου το επιβάλεις. Αλλά και πάλι.Ο πόνος που νιώθεις δεν γίνεται να ξεχαστεί με ψευδαισθήσεις.Είναι εκεί. Δυνατός. Από παντού. Θέλει να διατηρεί όσο πιο ζωντανή γίνεται την παρουσία του.

Σε αγαπάω.

Anathema - Lost Control

Life has betrayed me once again,
I accept that some things will never change.
I've let your tiny minds magnify my agony,
and it's left me with a chemical dependency
for sanity.

Yes, I am falling... how much longer 'till I
hit the ground?
I can't tell you why I'm breaking down.
Do you wonder why I prefer to be alone?
Have I really lost control?

I'm coming to an end,
I've realized what I could have been.

I can't sleep so I take a breath and hide
behind my bravest mask,
I admit I've lost control, lost control...
(Maybe, if he went to bed, and had a good night's rest, he would wake in the morning to find his old friend grumbling around the house as usual. Maybe if he just shut his eyes, and then opened them again, very slowly . he would be alive.)


Images are from deviantart except one which is made by me exclusively. The poet at the bottom is from the page of the last image. Please credit the creators of these images.

Πραγματικότητα πέθανε...

Μέσα σε ένα απόλυτο σκοτάδι, χώρου και ψυχής, ξαπλωμένος στο πάτωμα, ανάμεσα σε δύο παλώμενα στους χτύπους σκέψης, ψυχής και καρδιάς ηχεία - υπό τον ήχο τραγουδιών πόνου των Anathema- το μυαλό αδειάζει... Οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα περνάνε σαν ταινία μπροστά απ' τα μισόκλειστα υγρά μάτια. Τα όνειρα γίνονται σκέψεις. Σκέψεις και υποσυνείδητα βιώματα... Και η πραγματικότητα... Αχ... Αυτή η πραγματικότητα... Δεν θα αντέξει... Είναι σε μία γωνιά απέναντι και σιγοπεθαίνει.... Πληρώνει όλες αυτές τις προδοσίες που επέβαλε...

Το κείμενο είναι αφιερωμένο στην Μεταλούδα.... Ούτως η άλλως το έχει ήδη διαβάσει αν και λίγο διαφορετικό... Απλά ήθελα να υπάρχει και εδώ... Να μην ξεχνιέται κιόλας...

Anathema - Alternative 4

It's killing you, you're killing me
I'm clinging on to my sanity
All I need is a short term remedy
Come and hide me from this terrible reality...

Dreaded memories flood back to me
But there's still a willful mind behind these cold
psychotic eyes
Now I tread this path so differently
I've opened my mind and darkened my entire life.

I'll dance with the angels to celebrate the holocaust,
And far beyond my far gone pride,
Is knowing that we'll soon be gone,
Knowing that I'll soon be gone...

The images are from deviantart. The middle image is an image of myself.

Θέλω τα σχόλιά σας...

Ρε παιδιά ας αφήσει και κανείς κανένα σχόλιο... Είναι σαν να μιλάω χωρίς συνομιλητή... Σνιφ... :"(

(Κάτω, εκεί που λέει σχόλια κάνετε κλικ και γράφετε έστω και χωρίς λογαριασμό στον blogspot...)

Kι άλλο... Αντίο Ναταλία...

Σήμερα για να τριτώσει και το κακό ένας ακόμα άνθρωπος από το άμεσα κοντινό μου περιβάλλον έχασε το παιχνίδι της ζωής. Η κοπέλα αυτή σε κάτι λιγότερο από ένα μήνα θα γινόταν μόλις 15 χρονών. Και όμως δεν θα φτάσει ποτέ σε αυτήν την ηλικία. Ποτέ δεν θα χαρεί τις μικρές ή μεγάλες χαρές της ζωής. Έζησε τόσο λίγο. Άλλη μια αδικία. Δεν θα μπορέσει ας πούμε ποτέ να χαρεί αυτό που όλοι μας θεωρούμε τόσο αυτονόητο... Να δει (νομίμως) μία ταινία με μωβ σηματάκι... Ακούγεται αστείο αλλά είναι κάτι περισσότερο από ανατριχιαστικό.

Και ακόμα και αυτά τα χρόνια δεν πέρασαν με καλό τρόπο. Δεν ήταν τόσο ανόθευτα όσο των περισσοτέρων μας. Θεραπείες. Οι συνέπειες τους. Ίσως όπως είπε και ένας φίλος, να είναι ένα από τα λίγα παιδιά που θα μπορούσε να δικαιλογηθεί που υπήρξε κάτω από την ιδεολογία των emo. Μπορείς να μην είσαι emotional όταν ζεις μία τέτοια κατάσταση? Κρίμα.

Ξέρετε όλοι εσείς εκεί έξω πόσο θα ήθελε αυτό το παιδί να είναι στην θέση των περισσοτέρων μας? Να της δωθεί λίγος χρόνος παραπάνω κανονικής ζωής... Γιατί εγώ υποθέτω πως πάρα πολύ και δεν νομίζω ότι κάνω λάθος.

Για άλλη μία φορά θα το πω εγώ... Η ζωή είναι μικρή και το να ζει κανείς μεταθέτοντας τα πράγματα για αύριο δεν είναι λύση. Αυτό το αύριο για την μικρή Ναταλία ίσως και να ήταν η σημερινή μέρα. Γιατί όταν θα έρθει η ώρα για τον δικό μας θάνατο, δυστυχώς δεν θα μπορέσουμε να τον μεταθέσουμε κι αυτόν.

Αντίο Ναταλία. Δεν σε ήξερα τόσο καλά προσωπικώς ώστε να ξέρω τις θρησκευτικές σου πεποιθήσεις αλλά όπου και να είσαι ότι και να είσαι και όπως και να είσαι είθε να μείνεις πάντα στις καρδιές αυτών που σε αγάπησαν και αγάπησες.

Το hi5 της κοπέλας είναι http://hi5.com/friend/101506664--SorrowSwat--Profile-html . Παρακαλώ περάστε και πείτε ένα τελευταίο αντίο κι εσείς σε αυτό το παιδί που τόσο σκληρά στερήθηκε την ζωή.

Και φυσικά να πω και τα συλλυπητηριά μου στους γονείς αυτού του παιδιού που πραγματικά δεν ξέρω κι εγώ πως θα το αντέξουν. Πως το άντεξαν μέχρι τώρα. Καλό τους κουράγιο.