Hello 2008!

3
2
1

0

Και έτσι, στο σπίτι κάποιων οικογενειακών φίλων με βρήκε και η αρχή του 2008. Χαιρετούρες, ευχές, μηνύματα, φιλιά, αγκαλιές, κουβέντες, φωταψίες, βεγγαλικά... Χαρά... Άσπρα χαμόγελα παντού.

Εσύ συμμετέχεις (θέλοντας και μη ούτως ή άλλως). Η διάθεση δεν είναι ιδιαίτερα άσχημη. Ούτε ιδιαίτερα εύθυμη. Μάλλον η βαρεμάρα σε περιγράφει... Τόσα ψεύτικα συναίσθηματα γύρω σου! Σε βάζουν και εσένα στο τρυπάκι.

Και είσαι εκεί και χαζογελάς, χαζοσυζητάς, χαζοπερνάς την ώρα σου. Αλλά είσαι εκεί? Μήπως είσαι μόνο σωματικός? Που θα ήθελες να ήσουν? Με ποιον? Με ποιους? Να κάνεις τι? Ούτε που ξέρεις να σου απαντήσεις...

Κανονικά έχεις πρόσκληση να πας με κάποιους φίλους, αλλά η απόσταση, τα υπερβολικά έξοδα χωρίς αιτία και άλλα (όπως η σωματική σου κατάσταση που απέχει λιγάκι προς πολύ από την άριστη) σε αποτρέπουν να πας.

Όχι πολύ αργά λοιπόν γυρίζεις σπίτι με ή και χωρίς την πρόφαση του αργού της ώρας και της επακόλουθης κούρασης (όπως αυτή συνεπάγεται από το αργό της ώρας)... Γυρνάς στο σπίτι, μιλάς στο msn με κάνα δυο φίλους και μετά βάζεις μουσική και παίρνεις το κινητό στο χέρι.

Μεσάνυχτα γιορτής - Τα φώτα που σβήνουν

Ξυπνάς μεσάνυχτα γιορτής, βγαίνεις στο δρόμο για να δεις
ανθρώπους να κυκλοφορούν, λευκά χαμόγελα φορούν.
Νιώθεις πια ξένος και βουβός, βλέπεις τα πράγματα αλλιώς
κι ίσως να φταίμε εγώ κι εσύ, ίσως να φταίν' όλοι αυτοί...

Όμως πού να σε ψάξω πού,
πες μου πού να σε ψάξω πού.
Έτσι που χάθηκες
για πάντα ξεχάστηκες.Έτσι που χάθηκες
για πάντα ξεχάστηκες.

Ξυπνάω μεσάνυχτα γιορτής, μέσα στο σπίτι πια κανείς.
Είναι οι σκέψεις μου βαριές, είναι κι οι τσέπες μου αδειανές
βλέπουν τα μάτια μου θολά, νιώθω τα χείλη μου στεγνά
ίσως να φταίμε εγώ κι εσύ, ίσως να φταίμε όλοι μαζί...
Όμως πού να σε ψάξω πού,
πες μου πού να σε ψάξω πού.
Έτσι που χάθηκες
για πάντα ξεχάστηκες.Έτσι που χάθηκες
για πάντα ξεχάστηκες.

Βρίσκεσαι μέσα σε ένα μεγάλο δίλημμα. Νωρίτερα έστειλες σε πολλούς φίλους τις ευχές σου. Όμως να... Σε εκείνη σου είχε καρφωθεί πάλι να στείλεις ένα τραγούδι... Τελικά έστειλες μερικές ευχές και εκείνη ούτε που σου απάντησε. Μα γιατί? Ούτε να σε μισούσε. "Διόλου απίθανο" σκέφτεσαι και ξυνίζεις. Το δίλημμα παραμένει.

Μισός χρόνος και δύο τρεις - μέρες και εσύ ακόμα εκεί. Γιατί? Γιατί ο νέος χρόνος να μην μπορεί να σε πάρει και να σε πάει σε μέρη μακρινά, πέρα από τις σκέψεις και τα όνειρα σου. Τα όνειρα αυτά που τόσο βίαια σκοτώνεις καθημερινά. Που τόσο βίαια σου τα σκοτώνει η καθημερινότητα και χρόνος που περνάει τόσο βασανιστικά αργά όπως λέει και ένα τραγούδι...

Θέλεις να βάλεις λίγη Μαυροδάφνη στο στόμα σου αλλά δεν έχεις. Δηλαδή έχεις ένα μπουκάλι αλλά αυτό το έχεις από παλιά και το κρατάς για να υπάρχει σε κάποια ιδιαίτερη περίσταση. Το είχες για άμα θα ερχόταν εκείνη. Τι το κρατάς? Δεν ξέρεις. Αλλά δεν πρόκειται να το ανοίξεις. Εκεί θα μείνει. Δεν πειράζει. Είναι και σε κατάλληλο μέρος ώστε η παλαίωση να λειτουργεί υπέρ του...

Αλλά το δίλημμα παραμένει. Ποιο είναι λοιπόν? Θες, αααχ, θες τόσο πολύ να της στείλεις ένα τραγούδι. Είναι ένα ερωτικό τραγούδι. Και γιατί να μην το κάνεις? Μα φυσικά για το ηλίου φαεινότερο... Εσύ είσαι καλός και φιλικός μαζί της και προσπαθείς να αναπτύξεις και να έχεις μαζί της έστω μία φιλική σχέση. Και είναι αλήθεια. Θες να την έχεις έστω για φίλη σου. Είναι ένας άνθρωπος που αγαπάς και θέλεις να τον έχεις δίπλα σου ακόμα κι αν είναι να μην τον έχεις έτσι όπως θες. Αλλά αν στείλεις αυτό το τραγούδι ότι έχεις καταφέρει μέχρι στιγμής, η φιλικότητα, το υπεράνω, το χαλαρά, όλα αυτά θα πάνε στράφη... Αλλά άδικα. Εσύ δεν έχεις πρόβλημα να είσαι όλα αυτά, να είσαι φιλικός ακόμα και αν αυτό που κάπου βαθιά μέσα σου νιώθεις και μερικές φορές βρίσκει κάποια ρωγμή ώστε με καθοδηγητή κάποιο τραγούδι συνήθως να καταφέρει να κάνει αισθητή την ύπαρξη του μέσα από μερικούς στίχους... Αλλά είναι μόνο στίχοι. Τίποτα παραπάνω...

Και τους συγκεκριμένους στίχους τους ακούς στο repeat όλες τις τελευταίες μέρες που το 2007 χαροπαλεύει και ο Γενάρης όλο και κερδίζει έδαφος. 31 Δεκεμβρίου ήταν η σημερινή μέρα...

Κάνεις πίσω αυτή τη φορά. Η λογική έχει νικήσει. Δεν θα το στείλεις. Αλλά δεν γίνεται. Θα το γράψεις κάπου ότι αυτό ήταν που κανονικά θα έπρεπε να λες... Έτσι στις έξι παρά είκοσι πρώτης Γενάρη βρίσκεσαι να γράφεις μερικές αράδες γραμμές σε κάποιο blog...

31/12/2003 - Μέγας

Η ανάμνηση χαράζει την ψυχή και μου λείπεις,
όσα ξέχασες ακόμη σε θυμίζουν και είναι εδώ
να μου ομορφαίνουν την μέρα έστω κι αν δεν σε δω,
έστω κι αν δεν σ' αγγίζω, έχω κάτι ν' αγαπώ,
είναι το χθες νωπό και φέρει ακόμη τ' όνομα σου,
μου θυμίζει το πρώτο ξημέρωμα στην αγκαλιά σου,
μου θυμίζει τ' άγγιγμά σου,
μου θυμίζει το κορμί, το πρόσωπο σου, τη φωνή και το χαμόγελο σου,
θέλω να γράψω κομμάτια για 'σένα, στομώνει η πένα
αφού όλα αυτά που νιώθω δεν αξίζουν γραμμένα,
κρατά μόνο τα καλύτερα και μην φοβάσαι
και ν' ακούς που και που, όχι μόνο αν θες να με θυμάσαι,
τόλμα, γλυκιά μου κοίτα ψηλά στον ουρανό
ν' ανταμώσεις όλα αυτά που σου αξίζουν κι εγώ θα 'μαι κάπου εδώ
να σ' ακουμπάω με νότες και στίχους,
μ' ένα μπουκάλι κρασί,
με δύο φίλους, το χαρτί και το στυλό,
σ' αυτά τα βραδιά που πίσω με γυρνάνε
σ' ένα κρύο Γενάρη για να πονάω και να θυμάμαι,
θα 'χω μέσα μου, ζέστη εικόνα, μια ημερομηνία,
τριάντα μία δωδέκατου 2003 (έξι στην περίπτωσή μας)...

Φτάνει Γενάρης ξανά...
Στα χρώματα του κι εγώ...
Σ' οποία αγκαλιά κι αν ξυπνάς...
Θα είσαι εδώ...

Προσπαθώ πάνω σε βρώμικα κι εφήμερα κρεβάτια
να ξεχάσω το κορμί σου -ναι-, μα είναι ανώφελο,
ο πόνος διπλός, αφού προδίδω την ψυχή μου
καταλήγω να μισώ το μυαλό και το κορμί μου,
το δάκρυ στεγνώνει και μένει μόνο το σημάδι,
μένουν μόνο τ' αναφιλητά μου μέσα στο σκοτάδι,
κανε κάτι, μην έρθεις πάλι στα όνειρα μου,
ο Μορφέας ψάχνει τρόπους να σε φέρει κοντά μου,
έτσι άσ' το να φύγει, όνειρο ήταν και πάει,
η καρδιά μου στο χαρτί κυλάει, σε συναντάει ξανά,
μην με ξεχάσεις,
οποία αγκαλιά κι αν φτάσεις, να έχεις πάντα ένα χώρο στην καρδιά σου κρυφά,
καλή χρόνια γλυκιά μου
που 'σουν εδώ σ' ευχαριστώ,
που έχει μείνει κάτι πίσω να θυμάμαι όταν πίνω,
που για μένα τα πάντα είναι σαν το πρώτο λεπτό,
που όσα κομμάτια και να γράψω κάπου εδώ καταλήγω...
Φτάνει Γενάρης ξανά...
Στα χρώματα του κι εγώ...
Σ' οποία αγκαλιά κι αν ξυπνάς...
Θα είσαι εδώ...

Κι έτσι απλά θέλω να ξέρω αν ακόμη με θυμάσαι,
αν χαμογελας όπως παλιά, κομμάτια μου αν ακούς όταν φοβάσαι,
αν περνάς καλά, αν ξέχασες, αν άλλαξες,
αν πέταξες αυτα που σου 'χα γράψει απλά,
είσαι γύρω μου, δεν έφυγες, δεν χάθηκες,
υπάρχεις και χαράχθηκες βαθιά μες στην καρδιά, μέσα στο χτες,
υπάρχεις πάντα, μην κλαις, ήτανε όνειρο μου λες,
μα σαν ξυπνήσω απ' το όνειρο θα 'χεις πετάξει.
Έτσι απλά σ' ευχαριστώ, σ' ευχαριστώ που 'σουν εδώ,
που εχω κάτι να θυμάμαι, εχω κάτι να πονάω,
εχω ακόμη τ' άρωμα σου, τη μορφή και τ' άγγιγμα σου,
μην ξεχάσεις να χαρίζεις την καρδιά σου ακριβά,
εγώ θα είμαι πάντα εδώ να σ' αγαπάω σιωπηλά,
να χτίζω στίχους, να θυμάμαι ξημερώματα στο κρύο,
ξημερώματα αγκαλιά, όλα ντύθηκαν αγνώριστα,
με λύγισαν τα πάντα, ψάχνω πάλι να σε βρω,
σκίζω τραγούδια και πίνω,
γράφω κι όμως δεν ξεχνάω
κι εσυ μέσα σ' ένα όνειρο γαλάζιο κι απαλλό,
είχα τόσα να πω, θέλω να ζήσω αλλά τόσα,
αν αξίζεις, σου είχα γράψει, έλα πίσω να με βρεις,
είμαι εδώ για 'σένα, ξεχασμένος στο ξημέρωμα,
πρώτη Γενάρη με την εικόνα σου νωπή,
μην με ξεχάσεις...
Θα είσαι εδώ...
Φτάνει Γενάρης ξανά...
Στα χρώματα του κι εγώ...
Σ' οποία αγκαλιά κι αν ξυπνάς...

Θα είσαι εδώ...

Φτάνει λοιπόν άλλος ένας Γενάρης... Φτάνει και μία ημερομηνία που μόνο ο Γενάρης έχει μέσα του και που σε πληγώνει... Το χαμόγελο πια δεν υπάρχει στα χείλη σου. Ούτε καν η γεύση που σε έκανε πριν να θες την Μαυροδάφνη. Αυτή τη στιγμή η γεύση που υπάρχει στο στόμα σου είναι αυτή της πεθυμιάς. Λες να κοιτάξεις φωτογραφίες να δεις και αυτά που έγιναν στον χρόνο που πέρασε. Πάντα το ήθελες αυτό. Να βλέπεις σαν σε επανάληψη την ζωή σου σε κάθε τέλος της. Αλλά θέλεις πραγματικά? Αυτός ο χρόνος τελείωσε και μαζί του πήρε και πράγματα που δεν μπορεί τόσο εύκολα να σου πάρει και από το μυαλό.

Ηρεμείς. Ίσως και να είναι καλύτερα να αφήσεις τις φωτογραφίες για άλλη στιγμή. Εσύ! ΔΙΑΛΕΓΕΙΣ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙΣ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΣΟΥ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ! Ανοίγεις την οθόνη και κοιτάς για φωτογραφίες. Όχι τις τελευταίες. Ανατρέχεις στις πρώτες... Τα περσινό δέντρο στο Σύνταγμα είναι εκεί όπως και πολλά άλλα...

Μάλλον τον έχασες τον έλεγχο τελικά. Είναι αργά. Πρέπει να πας για ύπνο. Τι αργά δηλαδή... Λέγε νωρίς πλέον. Έξι και δέκα τα ξημερώματα... Τα φωτάκια έξω σιγά σιγά σε λίγο θα αρχίσουν να χάνουν την λάμψη τους και να σβήνουν. Ο ήλιος θα ξεπροβάλει...

Τα φώτα που σβήνουν - Τα φώτα που σβήνουν

Ότι κι αν γίνει ότι κι αν βγει
Ότι κι αν πάει ότι κι αν ‘ρθει
Όπου γυρίσεις κι όπου σταθείς
Ότι προλάβεις κι ότι χαρείς

Τα φώτα που σβήνουν πριν φανεί το πρωί
Όσο μόνο μ' αφήνουν μ' αφήνεις κι εσύ
Γυρνώ μες στους δρόμους με τα μάτια κλειστά
Όλα έχουν τελειώσει έχει πια ξημερώσει
Κάποιοι παν για δουλειά

Για όσα θες να πιστέψεις για όσα θες να αρνηθείς
Μη ρωτάς πια τους άλλους να σου πουν τι θα πεις
Για όσα θες να φωνάξεις και σε πνίγει η σιωπή
Όσο αγαπήσεις μην τρελαθείς

Τα φώτα που σβήνουν πριν φανεί το πρωί
Όσο μόνο μ' αφήνουν μ' αφήνεις κι εσύ
Γυρνώ μες στους δρόμους με τα μάτια κλειστά
Όλα έχουν τελειώσει έχει πια ξημερώσει
Κάποιοι παν για δουλειά

Ότι κι αν γίνει ότι κι αν βγει
Ότι κι αν πάει ότι κι αν ‘ρθει
Εγώ θα 'μαι εδώ κι εσύ θα 'σαι εκεί
Στον κόσμο μου εγώ στον δικό σου κι εσύ

Πόσο αγαπάς αυτές τις πρώτες πρωινές ώρες. Από τότε. Από τότε που τέτοια ώρα με το κινητό στο χέρι έστελνες μηνύματα. Ο παραλήπτης εκείνη.

Ευχαριστώ πάρα πολύ την Άννα Μαρία (link ρε!) που μου έμαθε αυτό
το υπέροχο τραγουδάκι και μάλιστα την κατάλληλη στιγμή (Για to 31/12/2003 μιλάω).

The images are from Deviantart.