Δευτέρα, Ιανουαρίου 28, 2008

Άν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα Θα ξαναέβαφα γαλάζια την θάλασσα...

Αλκυονίδες μέρες...


Αν και είχε πολύ κρύο σήμερα ο ήλιος έλαμπε λαμπρός και καμαρωτός από πάνω, με το ζεστό του πορτοκαλί φτιάχνοντάς μου την διάθεση και δημιουργώντας υπέροχες εικόνες.... Υπέροχες εικόνες του υπέροχου καθαρού καταγάλανου ουρανού... Ακόμα Ιανουάριος και ο καιρός αν και κρύος έχει αρχίσει να φτιάχνει! Ίσως αλκυονίδες μέρες... Αλλά τι με νοιάζει. Το θέμα είναι η χαρούμενη διάθεση που σου δημιουργεί αυτός ο καιρός... Να θέλεις... Να τρέξεις, να πετάξεις να χαθείς...

Και έτσι μου δημιουργήθηκε και μία ακαταμάχητη επιθυμία και κατέβηκα μία βόλτα στην υπέροχη γαλάζια θαλασσίτσα... Τι ωραία που είναι η άτιμη! Το τοπίο υπέροχο... Η θάλασσα, η αδειανή παραλία, τα αλμυρίκια κι από πίσω ένας τεράστιος κατακόκκινος ήλιος... Δεν πρόλαβα νωρίτερα μα μόνο λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα.

Η θάλασσα ήρεμη και γαλάζια ανέδυε τον γλυκό παφλασμό των κυμάτων της που μαζί με τον χειμερινό ήλιο να βυθίζεται μέσα της για φόντο δημιουργούσε ένα αίσθημα αναζωογόνησης, χαράς και πεθυμιάς...

Πολύ μου είχε λείψει η θαλασσίτσα μου. Είχα καιρό να την επισκεφτώ. Πήρα πετρούλες και προσπάθησα να κάνω ψαράκι. Σχεδόν απέτυχα. Το έχω ξεχάσει κι αυτό... Πόσο καιρό είχα να ασχοληθώ μαζί της. Με το μεγαλείο της και την γλυκιά αίσθηση που αναβλύζει.

Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα - Φίλιππος Πλιάτσικας

Πρώτη φορά που την είδα, στεκότανε,
τη νύχτα εκείνη που η Ρώμη καιγότανε,
χιλιάδες χρόνια φωτιά και μηνύματα,
μα δεν ξεχνώ του κορμιού της τα κύματα.

Την είδα πάλι στις όχθες του Βόλγα,
που ένας στρατιώτης τη φώναξε Όλγα,
κάτι ψιθύρισε μέσα στο κρύο,
τότε μου 'χε φανεί τόσο αστείο.

Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα,
θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.
Κάτι αν μπορούσα στον κόσμο να άλλαζα,
θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.

Στο Πάλος νύχτα τ' όνομά της αφήνει,
γραμμένο κάπου στου Κολόμβου την πρύμνη,
τότε που οι Ισπανοί ξεκινούσαν,
και για μια άγνωστη μοίρα μεθούσαν.

Βρέθηκε κάποια στιγμή στη Γαλλία,
πρώτη του Μάη σε μια άδεια πλατεία,
σε λίγο οι φοιτητές θα ξεσπούσαν,
και μια αλλιώτικη ζωή θα ζητούσαν.

Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα,
θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.
Κάτι αν μπορούσα στον κόσμο να άλλαζα,
θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.

Σήμερα έχει στα χέρια ένα αγόρι,
πάλι ξεκίνησαν οι Σταυροφόροι,
μα ποιος ακούει και ποιος ενδιαφέρεται,
για ένα κόσμο που βράζει και φλέγεται.

Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα,
θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.
Κάτι αν μπορούσα στον κόσμο να άλλαζα,
θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.

Ήταν τόσο ωραία η αίσθηση που είχα... Ο ήλιος που αν και χειμώνας θυμίζει καλοκαίρι... Κι ας λένε οι Πυξ Λαξ... Κι εμένα συνήθως ο ήλιος του χειμώνα με μελαγχολεί... Αλλά σήμερα... Τέλος πάντων... Αυτό το post όπως θα καταλάβατε δεν έχει κανένα νόημα, κανέναν ειρμό.. Γενικά δεν έχει τίποτα.. Απλά μία γλυκιά αίσθηση αλκυονίδων ημερών...

ΑΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΑΛΛΑΖΑ ΘΑ ΞΑΝΑΕΒΑΦΑ ΓΑΛΑΖΙΑ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ!

Γαλανός ουρανός, θάλασσα και μουσική... Πηγαίνοντας με το ποδήλατο... Έτσι ρε! Για να γουστάρουμε!

The image is mine taken by my mobile.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 18, 2008

Ζαχόπουλος... Το κοινωνικό φαινόμενο. Νέος νόμος λογοκρισίας blog.

Τις τελευταίες μέρες και για να είμαι σαφέστερος τον τελευταίο μήνα όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης όπως και οι οποιεσδήποτε πολιτικές συζητήσεις ακόμα και μεταξύ μας περιστρέφονται γύρω από το θέμα του πολιτικού, υπουργού πολιτισμού, Χρήστου Ζαχόπουλου... Η όλη ιστορία ξεκίνησε με την απόπειρα αυτοκτονίας του και το γράμμα του που έδινε ευθύνες στην Τσέκου η οποία όπως υποστήριξε τον εκβίαζε με διάφορα ζητούμενα με αντάλλαγμα να μην δημοσιοποιήσει το υλικό από ένα dvd στο οποίο υπήρχαν ερωτικές σκηνές μεταξύ τους.

Ξεκινώντας με αυτά ως βασικά γεγονότα άρχισαν να ξεσκεπάζονται και διάφορα άλλα πολιτικά σκάνδαλα τα οποία όμως δεν είναι σίγουρο ότι είναι αληθή. Το ερώτημα που μου διμιουργήθηκε με όλη αυτήν την ιστορία και αυτό το οποίο είναι άξιο να σημειωθεί είναι το εξής: Αν τελικώς δεν υπάρχει πολιτικό σκάνδαλο και η όλη ιστορία έγκειται μόνο σε ροζ σκάνδαλο τότε γιατί όλα τα κανάλια ασχολούνται τόσο καιρό με αυτό το θέμα?

Υπάρχει μία "λαϊκή ρήση" η οποία λέει πως όταν κάποιος ασχολείται με το τι κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του δύο τινά υπάρχουν για το τι συμβαίνει. Είτε ζηλεύει, ή είναι κουτσομπόλης. Και επειδή στην δεδομένη περίπτωση το να ζηλεύει κανείς (ειδικά την Τσέκου που κοιμόταν πιθανώς με τον Ζαχόπουλο) μάλλον φαντάζει κάτι παραπάνω από απίθανο, αναγόμαστε στην περίπτωση του κουτσομπόλη.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, λοιπόν, έρχονται να κάνουν αυτό που κάναν παλιότερα οι άνεργες κυρίες της κάθε γειτονιάς. Παίρνουν ένα μικρό γεγονός και με τη μέθοδο του χαλασμένου τηλεφώνου και της διόγκωσης των φημών δημιουργούν ένα τεράστιο θέμα το οποίο όμως μιας και τελικά μπορεί να αποδειχτεί αποκλειστικά και μόνο ροζ σκάνδαλο καταντάει περισσότερο κουτσομπολιό παρά είδηση σοβαρού τύπου.

Το θέμα είναι ότι αν παρουσίαζαν την είδηση όπως ακριβώς αυτή είναι (ειδικά αν λάβουμε υπόψιν μας ότι είδηση θεωρείται μόνο το γεγονός και άρα όχι οι εκάστοτε υποθέσεις του εκάστοτε δημοσιογράφου, πολιτικού ή συντάκτη εν γένει) τότε δεν θα είχαν με τι να γεμίσουν τα δελτία ειδήσεων τους αφού η είδηση θα ήταν ως εξής:
"Ο υπουργός πολιτισμού Χρήστος Ζαχόπουλος, κατόπιν απόπειρας (κατά τον Ντυκέρμ μάλλον ανομικής) αυτοκτονίας βρίσκεται στο νοσοκομείο όπου και λαμβάνει τις κατάλληλες βοήθειες. Σε γράμμα που άφησε πριν την απόπειρα αυτή, θεωρεί την υπάλληλό του Τσέκου ως ηθικό αυτουργό αφού τον εκβίαζε με δημοσιοποίηση dvd με "ροζ" υλικό. Πιθανολογείται ότι η υπόθεση έχει και πολιτικές επεκτάσεις."

Πόση ώρα σας πήρε να το διαβάσετε? Ένα λεπτό? Δύο? Τόση ώρα θα διαρκούσε και η ανάλογη είδηση και έτσι το δελτίο θα παρέμενε αδειανό και τα ποσοστά τηλεθέασης (με ότι αυτό συνεπάγεται, όπως χαμηλά έσοδα λόγω λίγων διαφημίσεων) θα έπεφταν κατακόρυφα με αυτά (τα ποσοστά) του κουτσομπολίστικου (κατά την γνώμη μου πάντα, για να μην θίγω κιόλας) μαγκαζίνου του Star να δεσπόζουν.

Επίσης θα έχαναν την τεράστια ευκαιρία τα τηλεοπτικά κανάλια και οι εφημερίδες που υποστηρίζουν την αντιπολίτευση να φωρτώσουν ότι μπορούν (αρνητικό) στην κυβέρνηση ώστε να μειώσουν τα ποσοστά της. Μάλιστα αυτό πολλές φορές γίνεται τόσο φανερά που είναι απορίας άξιο πως δεν το καταδικάζει ο κόσμος. Χωρίς να υποστηρίζω το οποιοδήποτε κόμμα θεωρώ πως προσβάλει την νοημοσύνη μου να πιστεύω κάτι που μου λέει ο άλλος μόνο και μόνο επειδή θέλει να προσβάλει την δημοτικότητα του αντίπαλου κόμματος.

Και τέλος έρχεται και το θέμα της εγχώριας και παγκόσμιας πολιτικής με την μέθοδο της παθητικότητας, του υπνοτισμού. Μιας και πρέπει να παραδεχτούμε ότι εμείς είμαστε τα παιδάκια υπό την επίβλεψη των "μπαμπάδων" χι και ψι η διόγκωση των γεγονότων και άρα κατά συνέπεια οι αντικυβερνιτικές συνέπειες που αυτή έχει είναι πιθανών να έχουν τις ρίζες τους στις βουλές των μεγαλυτέρων μας οι οποίοι αυτό που θέλουν είναι να μας κοιμίζουν ώστε ενώ εμείς τρωγόμαστε μεταξύ μας να κάνουν αυτοί ότι θέλουν στην πολιτική μας σκηνή. Όπως και οι εγχώριοι πολιτικοί να χρησιμοποιουν την βαβούρα για να κρύψουν ενέργειες τους που σε περίοδο πολιτικής ηρεμίας θα έκαναν πολύ σούσουρο και θα προκαλούσαν μεγάλες αντιδράσεις. Αυτό για να αποδειχτεί αρκεί κανείς να κοιτάξει τι γίνεται τις τελευταίες μέρες με νομοσχέδια που πάνε και έρχονται χωρίς κανείς να λέει το οτιδήποτε και ουσιαστικά χωρίς κανείς να ξέρει τίποτα.

Παρεπιπτόντως, επειδή με αφορά, ένα από αυτά τα νομοσχέδια είναι ένα το οποίο θέλει την κυβέρνηση να μπορεί να κάνει λογοκρισία στα ελληνικά blog. Ω, ναι... Σε λίγο θα το δείτε σβησμένο αυτό το άρθρο επειδή δεν θα αρέσει σε κάποιους. Μόνο το ίντερνετ πλέον δίνει την ευκαιρία για λόγο χωρίς λογοκρισία και προσπαθούν με κάθε τρόπο να το εξαλείψουν και αυτό μιας και δεν τους συμφέρει. Ήδη ότι γράφεται στα ελληνικά (μεγάλα τουλάζιστον) blog παρακολουθείται (να είστε σίγουροι) και σε λίγο θα υπάρχει και δικάιωμα για επέμβαση. Και όλα αυτά γίνονται υπό το πέπλο Ζαχόπουλου. Αυτά και άλλα πολλά.

Έτσι, λοιπόν, ας πάψουμε να ασχολούμαστε με τα κουτσομπολιά, με το τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του (ειδικά ένας εύσωμος πολιτικός με μία άσημη υπάλληλο του) (τουλάχιστον όπως έλεγαν και κάπου στο ραδιόφωνο στο εξωτερικό εκβιάζουν με ροζ κασσέττα την Νικόλ Κίτμαν... Εκεί να πει κανείς, εντάξει... Για να κάνουμε και λίγο πλάκα...) και ας ασχοληθούμε λιγάκι με τα συμφέροντά μας. Με τα δικαιώματα μας. Με το τι μας γίνεται!

Έβαλα πολιτικό άρθρο στο blog για δύο τρεις λόγους. Πρώτον γιατί βαρέθηκα να βλέπω αυτήν την γελοιοποίηση της νοημοσύνης μας με αυτήν την Ζαχοπουλιάδα σε εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Γιατί βαρέθηκα να ασχολούνται όλοι με το τι κάνει ένας άνθρωπος στο κρεβάτι του όταν στο κάτω κάτω δεν του το απαγορεύει κανένας νόμος αυτό παρά μόνο η συνείδησή και η γυναίκα του, την οποία έχουν ξεφτιλίσει επίσης αν το σκεφτεί κανείς. Και γιατί έπρεπε να πω και αυτά τα περί αδιαφανών νόμων που περνάνε σε τέτοιους περιόδους κρίσεως μιας και ειδικά την δεδομένη στιγμή χτυπάει αυτό ακριβώς που κάνω ή θα μπορούσα να κάνω εδώ πέρα...

Αυτά. Άντε να ξυπνάμε. Και να κάνουμε λίγο sex περισσότερο (πριν πάμε πάλι για ύπνο) και ας σταματήσουμε να ασχολούμαστε με το τι κάνουν οι άλλοι στο κρεβάτι μας. Τα δικά μας τα χάλια τα κοιτάμε? Χεχ...

Τρίτη, Ιανουαρίου 01, 2008

Καλή χρονιά 2008


Και για να μην είμαι γάιδαρος, φυσικά...

Χρόνια πολλά σε όλους! Καλή χρονιά με υγεία και ό,τι άλλο επιθυμεί ο καθένας μας... Χαρούμενο το νέο έτος...

Άντε ας ελπίσουμε σε κάτι καλύτερο από το 2007...

Hello 2008!


3
2
1

0

Και έτσι, στο σπίτι κάποιων οικογενειακών φίλων με βρήκε και η αρχή του 2008. Χαιρετούρες, ευχές, μηνύματα, φιλιά, αγκαλιές, κουβέντες, φωταψίες, βεγγαλικά... Χαρά... Άσπρα χαμόγελα παντού.

Εσύ συμμετέχεις (θέλοντας και μη ούτως ή άλλως). Η διάθεση δεν είναι ιδιαίτερα άσχημη. Ούτε ιδιαίτερα εύθυμη. Μάλλον η βαρεμάρα σε περιγράφει... Τόσα ψεύτικα συναίσθηματα γύρω σου! Σε βάζουν και εσένα στο τρυπάκι.

Και είσαι εκεί και χαζογελάς, χαζοσυζητάς, χαζοπερνάς την ώρα σ
ου. Αλλά είσαι εκεί? Μήπως είσαι μόνο σωματικός? Που θα ήθελες να ήσουν? Με ποιον? Με ποιους? Να κάνεις τι? Ούτε που ξέρεις να σου απαντήσεις...

Κανονικά έχεις πρόσκληση να πας με κάποιους φίλους, αλλά η απόσταση, τα υπερβολικά έξοδα χωρίς αιτία και άλλα (όπως η σωματική σου κατάσταση που απέχει λιγάκι προς πολύ από την άριστη) σε αποτρέπουν να πας.

Όχι πολύ αργά λοιπόν γυρίζεις σπίτι με ή και χωρίς την πρόφαση του αργού της ώρας και της επακόλουθης κούρασης (όπως αυτή συνεπάγεται από το αργό της ώρας)... Γυρνάς στο σπίτι, μιλάς στο msn με κάνα δυο φίλους και μετά βάζεις μουσική και παίρ
νεις το κινητό στο χέρι.


Μεσάνυχτα γιορτής - Τα φώτα που σβήνουν

Ξυπνάς μεσάνυχτα γιορτής, βγαίνεις στο δρόμο για να δεις
ανθρώπους να κυκλοφορούν, λευκά χαμόγελα φορούν.
Νιώθεις πια ξένος και βουβός, βλέπεις τα πράγματα αλλιώς
κι ίσως να φταίμε εγώ κι εσύ, ίσως να φταίν' όλοι αυτοί...


Όμως πού να σε ψάξω πού,
πες μου πού να σε ψάξω πού.
Έτσι που χάθηκες
για πάντα ξεχάστηκες.
Έτσι που χάθηκες
για πάντα ξεχάστηκες.


Ξυπνάω μεσάνυχτα γιορτής, μέσα στο σπίτι πια κανείς.
Είναι οι σκέψεις μου βαριές, είναι κι οι τσέπες μου αδειανές

βλέπουν τα μάτια μου θολά, νιώθω τα χείλη μου στεγνά
ίσως να φταίμε εγώ κι εσύ, ίσως να φταίμε όλοι μαζί...
Όμως πού να σε ψάξω πού,
πες μου πού να σε ψάξω πού.
Έτσι που χάθηκες

για πάντα ξεχάστηκες.Έτσι που χάθηκες
για πάντα ξεχάστηκες.

Βρίσκεσαι μέσα σε ένα μεγάλο δίλημμα. Νωρίτερα έστειλες σε πολλούς φίλους τις ευχές σου. Όμως να... Σε εκείνη σου είχε καρφωθεί πάλι να στείλεις ένα τραγούδι... Τελικά έστειλες μερικές ευχές και εκείνη ούτε που σου απάντησε. Μα γιατί? Ούτε να σε μισούσε. "Διόλου απίθανο" σκέφτεσαι και ξυνίζεις. Το δίλημμα παραμένει.

Μισός χρόνος και δύο τρεις - μέρες και εσύ ακόμα εκεί. Γιατί? Γιατί ο νέος χρόνος να μην μπορεί να σε πάρει και να σε πάει σε μέρη μακρινά, πέρα από τις σκέψεις και τα όνειρα σου. Τα όνειρα αυτά που τόσο βίαια σκοτώνεις καθημερινά. Που τόσο βίαια σου τα σκοτώνει η καθημερινότητα και χρόνος που περνάει τόσο βασανιστικά αργά όπως λέει και ένα τραγούδι...

Θέλεις να βάλεις λίγη Μαυροδάφνη στο στόμα σου αλλά δεν έχεις. Δηλαδή έχεις ένα μπουκάλι αλλά αυτό το έχεις από παλιά και το κρατάς για να υπάρχει σε κάποια ιδιαίτερη περίσταση. Το είχες για άμα θα ερχόταν εκείνη. Τι το κρατάς? Δεν ξέρεις. Αλλά δεν πρόκειται να το ανοίξεις. Εκεί θα μείνει. Δεν πειράζει. Είναι και σε κατάλληλο μέρος ώστε η παλαίωση να λειτουργεί υπέρ του...

Αλλά το δίλημμα παραμένει. Ποιο είναι λοιπόν? Θες, αααχ, θες τόσο πολύ να της στείλεις ένα τραγούδι. Είναι ένα ερωτικό τραγούδι. Και γιατί να μην το κάνεις? Μα φυσικά για το ηλίου φαεινότερο... Εσύ είσαι καλός και φιλικός μαζί της και προσπαθείς να αναπτύξεις και να έχεις μαζί της έστω μία φιλική σχέση. Και είναι αλήθεια. Θες να την έχεις έστω για φίλη σου. Είναι ένας άνθρωπος που αγαπάς και θέλεις να τον έχεις δίπλα σου ακόμα κι αν είναι να μην τον έχεις έτσι όπως θες. Αλλά αν στείλεις αυτό το τραγούδι ότι έχεις καταφέρει μέχρι στιγμής, η φιλικότητα, το υπεράνω, το χαλαρά, όλα αυτά θα πάνε στράφη... Αλλά άδικα. Εσύ δεν έχεις πρόβλημα να είσαι όλα αυτά, να είσαι φιλικός ακόμα και αν αυτό που κάπου βαθιά μέσα σου νιώθεις και μερικές φορές βρίσκει κάποια ρωγμή ώστε με καθοδηγητή κάποιο τραγούδι συνήθως να καταφέρει να κάνει αισθητή την ύπαρξη του μέσα από μερικούς στίχους... Αλλά είναι μόνο στίχοι. Τίποτα παραπάνω...

Και τους συγκεκριμένους στίχους τους ακούς στο repeat όλες τις τελευταίες μέρες που το 2007 χαροπαλεύει και ο Γενάρης όλο και κερδίζει έδαφος. 31 Δεκεμβρίου ήταν η σημερινή μέρα...

Κάνεις πίσω αυτή τη φορά. Η λογική έχει νικήσει. Δεν θα το στείλεις. Αλλά δεν γίνεται. Θα το γράψεις κάπου ότι αυτό ήταν που κανονικά θα έπρεπε να λες... Έτσι στις έξι παρά είκοσι πρώτης Γενάρη βρίσκεσαι να γράφεις μερικές αράδες γραμμές σε κάποιο blog...

31/12/2003 - Μέγας

Η ανάμνηση χαράζει την ψυχή και μου λείπεις,
όσα ξέχασες ακόμη σε θυμίζουν και είναι εδώ
να μου ομορφαίνουν την μέρα έστω κι αν δεν σε δω,
έστω κι αν δεν σ' αγγίζω, έχω κάτι ν' αγαπώ,
είναι το χθες νωπό και φέρει ακόμη τ' όνομα σου,
μου θυμίζει το πρώτο ξημέρωμα στην αγκαλιά σου,
μου θυμίζει τ' άγγιγμά σου,
μου θυμίζει το κορμί, το πρόσωπο σου, τη φωνή και το χαμόγελο σου,
θέλω να γράψω κομμάτια για 'σένα, στομώνει η πένα
αφού όλα αυτά που νιώθω δεν αξίζουν γραμμένα,
κρατά μόνο τα καλύτερα και μην φοβάσαι
και ν' ακούς που και που, όχι μόνο αν θες να με θυμάσαι,
τόλμα, γλυκιά μου κοίτα ψηλά στον ουρανό
ν' ανταμώσεις όλα αυτά που σου αξίζουν κι εγώ θα 'μαι κάπου εδώ
να σ' ακουμπάω με νότες και στίχους,
μ' ένα μπουκάλι κρασί,
με δύο φίλους, το χαρτί και το στυλό,
σ' αυτά τα βραδιά που πίσω με γυρνάνε
σ' ένα κρύο Γενάρη για να πονάω και να θυμάμαι,
θα 'χω μέσα μου, ζέστη εικόνα, μια ημερομηνία,
τριάντα μία δωδέκατου 2003 (έξι στην περίπτωσή μας)...

Φτάνει Γενάρης ξανά...
Στα χρώματα του κι εγώ...
Σ' οποία αγκαλιά κι αν ξυπνάς...
Θα είσαι εδώ...

Προσπαθώ πάνω σε βρώμικα κι εφήμερα κρεβάτια
να ξεχάσω το κορμί σου -ναι-, μα είναι ανώφελο,
ο πόνος διπλός, αφού προδίδω την ψυχή μου
καταλήγω να μισώ το μυαλό και το κορμί μου,
το δάκρυ στεγνώνει και μένει μόνο το σημάδι,
μένουν μόνο τ' αναφιλητά μου μέσα στο σκοτάδι,
κανε κάτι, μην έρθεις πάλι στα όνειρα μου,
ο Μορφέας ψάχνει τρόπους να σε φέρει κοντά μου,
έτσι άσ' το να φύγει, όνειρο ήταν και πάει,
η καρδιά μου στο χαρτί κυλάει, σε συναντάει ξανά,
μην με ξεχάσεις,
οποία αγκαλιά κι αν φτάσεις, να έχεις πάντα ένα χώρο στην καρδιά σου κρυφά,
καλή χρόνια γλυκιά μου
που 'σουν εδώ σ' ευχαριστώ,
που έχει μείνει κάτι πίσω να θυμάμαι όταν πίνω,
που για μένα τα πάντα είναι σαν το πρώτο λεπτό,
που όσα κομμάτια και να γράψω κάπου εδώ καταλήγω...
Φτάνει Γενάρης ξανά...
Στα χρώματα του κι εγώ...
Σ' οποία αγκαλιά κι αν ξυπνάς...
Θα είσαι εδώ...


Κι έτσι απλά θέλω να ξέρω αν ακόμη με θυμάσαι,
αν χαμογελας όπως παλιά, κομμάτια μου αν ακούς όταν φοβάσαι,
αν περνάς καλά, αν ξέχασες, αν άλλαξες,
αν πέταξες αυτα που σου 'χα γράψει απλά,
είσαι γύρω μου, δεν έφυγες, δεν χάθηκες,
υπάρχεις και χαράχθηκες βαθιά μες στην καρδιά, μέσα στο χτες,
υπάρχεις πάντα, μην κλαις, ήτανε όνειρο μου λες,
μα σαν ξυπνήσω απ' το όνειρο θα 'χεις πετάξει.
Έτσι απλά σ' ευχαριστώ, σ' ευχαριστώ που 'σουν εδώ,
που εχω κάτι να θυμάμαι, εχω κάτι να πονάω,
εχω ακόμη τ' άρωμα σου, τη μορφή και τ' άγγιγμα σου,
μην ξεχάσεις να χαρίζεις την καρδιά σου ακριβά,
εγώ θα είμαι πάντα εδώ να σ' αγαπάω σιωπηλά,
να χτίζω στίχους, να θυμάμαι ξημερώματα στο κρύο,
ξημερώματα αγκαλιά, όλα ντύθηκαν αγνώριστα,
με λύγισαν τα πάντα, ψάχνω πάλι να σε βρω,
σκίζω τραγούδια και πίνω,
γράφω κι όμως δεν ξεχνάω
κι εσυ μέσα σ' ένα όνειρο γαλάζιο κι απαλλό,
είχα τόσα να πω, θέλω να ζήσω αλλά τόσα,
αν αξίζεις, σου είχα γράψει, έλα πίσω να με βρεις,
είμαι εδώ για 'σένα, ξεχασμένος στο ξημέρωμα,
πρώτη Γενάρη με την εικόνα σου νωπή,
μην με ξεχάσεις...
Θα είσαι εδώ...
Φτάνει Γενάρης ξανά...
Στα χρώματα του κι εγώ...
Σ' οποία αγκαλιά κι αν ξυπνάς...

Θα είσαι εδώ...

Φτάνει λοιπόν άλλος ένας Γενάρης... Φτάνει και μία ημερομηνία που μόνο ο Γενάρης έχει μέσα του και που σε πληγώνει... Το χαμόγελο πια δεν υπάρχει στα χείλη σου. Ούτε καν η γεύση που σε έκανε πριν να θες την Μαυροδάφνη. Αυτή τη στιγμή η γεύση που υπάρχει στο στόμα σου είναι αυτή της πεθυμιάς. Λες να κοιτάξεις φωτογραφίες να δεις και αυτά που έγιναν στον χρόνο που πέρασε. Πάντα το ήθελες αυτό. Να βλέπεις σαν σε επανάληψη την ζωή σου σε κάθε τέλος της. Αλλά θέλεις πραγματικά? Αυτός ο χρόνος τελείωσε και μαζί του πήρε και πράγματα που δεν μπορεί τόσο εύκολα να σου πάρει και από το μυαλό.

Ηρεμείς. Ίσως και να είναι καλύτερα να αφήσεις τις φωτογραφίες για άλλη στιγμή. Εσύ! ΔΙΑΛΕΓΕΙΣ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙΣ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΣΟΥ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ! Ανοίγεις την οθόνη και κοιτάς για φωτογραφίες. Όχι τις τελευταίες. Ανατρέχεις στις πρώτες... Τα περσινό δέντρο στο Σύνταγμα είναι εκεί όπως και πολλά άλλα...

Μάλλον τον έχασες τον έλεγχο τελικά. Είναι αργά. Πρέπει να πας για ύπνο. Τι αργά δηλαδή... Λέγε νωρίς πλέον. Έξι και δέκα τα ξημερώματα... Τα φωτάκια έξω σιγά σιγά σε λίγο θα αρχίσουν να χάνουν την λάμψη τους και να σβήνουν. Ο ήλιος θα ξεπροβάλει...

Τα φώτα που σβήνουν - Τα φώτα που σβήνουν

Ότι κι αν γίνει ότι κι αν βγει

Ότι κι αν πάει ότι κι αν ‘ρθει
Όπου γυρίσεις κι όπου σταθείς
Ότι προλάβεις κι ότι χαρείς

Τα φώτα που σβήνουν πριν φανεί το πρωί
Όσο μόνο μ' αφήνουν μ' αφήνεις κι εσύ
Γυρνώ μες στους δρόμους με τα μάτια κλειστά
Όλα έχουν τελειώσει έχει πια ξημερώσει
Κάποιοι παν για δουλειά

Για όσα θες να πιστέψεις για όσα θες να αρνηθείς
Μη ρωτάς πια τους άλλους να σου πουν τι θα πεις
Για όσα θες να φωνάξεις και σε πνίγει η σιωπή
Όσο αγαπήσεις μην τρελαθείς

Τα φώτα που σβήνουν πριν φανεί το πρωί
Όσο μόνο μ' αφήνουν μ' αφήνεις κι εσύ
Γυρνώ μες στους δρόμους με τα μάτια κλειστά
Όλα έχουν τελειώσει έχει πια ξημερώσει
Κάποιοι παν για δουλειά

Ότι κι αν γίνει ότι κι αν βγει
Ότι κι αν πάει ότι κι αν ‘ρθει
Εγώ θα 'μαι εδώ κι εσύ θα 'σαι εκεί
Στον κόσμο μου εγώ στον δικό σου κι εσύ


Πόσο αγαπάς αυτές τις πρώτες πρωινές ώρες. Από τότε. Από τότε που τέτοια ώρα με το κινητό στο χέρι έστελνες μηνύματα. Ο παραλήπτης εκείνη.




Ευχαριστώ πάρα πολύ την Άννα Μαρία (link ρε!) που μου έμαθε αυτό
το υπέροχο τραγουδάκι και μάλιστα την κατάλληλη στιγμή
(Για to 31/12/2003 μιλάω).

The images are from Deviantart.