Παρασκευή, Νοεμβρίου 27, 2009

To bitch or not to bitch?

Κάθε φορά που δίνεις κάτι σε μία σχέση (και αναφέρομαι στην σχέση ως τη γενικότερη σημασία της λέξης, δηλαδή το άυλο κάτι που ενώνει δύο ανθρώπους συνήθως με οποιοδήποτε τρόπο όπως φιλία, αγάπη, έρωτας κτλ) τελικά αυτό που παίρνεις ως αντάλλαγμα είναι αντιστρόφως ανάλογο αυτού που έδωσες. Αν δώσεις κάτι σε μία σχέση τόσο λιγότερα πρέπει να περιμένεις να πάρεις. Και ειδικά όταν αναγόμαστε στις σχέσεις που έχουν να κάνουν περισσότερο με τα θέματα αγάπης ή ακόμα και απλής σωματικής επαφής.

Εκεί το πράγμα πλέον και από όση πείρα μπορώ να έχω στην ηλικία την οποία έχω, σου δείχνει σαφώς το ότι το να φερθείς καλά τελικά όχι μόνο δεν πρόκειται να σε ανταμείψει ανάλογα αλλά συνήθως θα σε πληγώσει διπλά, αφού ούτε θα πάρεις το αντίστοιχο και θα πάει χαμένο αυτό που δίνεις. Και έτσι τελικά καταλήγουμε ακόμα και αυτοί οι λίγοι που πλέον έχουμε μέσα από την καρδιά μας κάποιες άλλες αρχές από αυτές που κατά κύριο λόγο κυριαρχούν στην συντριπτική πλειοψηφία του σημερινού κόσμου να κάνουμε πράγματα τα οποία είναι αντίθετα της συναισθηματικής μας αντίληψη. Απλά οι γύρω μας τελικά μας αναγκάζουν να τα δεχτούμε ως την λογική μας αντίληψη.

Είναι λοιπόν τελικά κάποιοι άνθρωποι που έχουν βαλθεί μάλλον να κάνουν ακόμα και αυτούς τους τελευταίους που "νιώθουν" να γίνουν και αυτοί ένα κομμάτι από τον κοινό υπόλοιπο κόσμο, κοινώς να γίνουν καθίκια...

Και έτσι έρχομαι τελικά και στην απορία που πραγματικά θέλω να εκφράσω και θέλω να λάβω μερικές απαντήσεις ακόμα και αν το post αυτό πείραξε η θεωρήθηκε εγωιστικό / αλαζονικό, η οποία είναι η εξής:
Να γίνεις καθίκι ή να μη γίνεις? Και όπως το έθεσα και στα αγγλικά: To bitch or not to bitch? Ιδού η απορία...

3 σχόλια:

Άρτεμις είπε...

Αντέχεις να γίνεις ?
Να χάσεις τον εαυτό σου, τα πιστεύω σου, τις ευαισθησίες σου, τις αξίες σου, ότι σε διαφοροποιεί απ' τους υπόλοιπους ?
Αξίζει ?

Τα περισσότερα στη ζωή είναι επιλογές. Κάποιες φορές θα κάνουμε λάθη σε αυτές. Μα ας μην χάσουμε και τα σωστά εξαιτίας τους...

Καταλαβαίνω πως αυτό που ουσιαστικά θες (και θέλω, κι ο καθένας θα ήθελε) είναι να προστατεύσεις τον εαυτό σου από παρόμοιες πληγές... Μπορεί όμως η αλλοτρίωση του χαρακτήρα να γεμίσει το κενό ?
Και μετά τι ?

Ίσως είναι απλά φάσεις... Στάδια που πρέπει να περάσει κανείς, μαθήματα που πρέπει να πάρει, πόνος που πρέπει να νιώσει, έτσι ώστε όταν έρθει το "σωστό" να το εκτιμήσει και να ξέρει πως να φερθεί...

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Αν και δεν βλέπω και ούτε προβλέπω να έρχεται κάποιο "καλό" νομίζω ότι το τελευταίο post που μάλλον θα ανεβάσω σε λίγο θα σου απαντήσει και στις ερωτήσεις σου... Είναι όμως και το ενδιάμεσα διάστημα. Εγώ έχω διαλέξει. Δεν μπορώ να είμαι, όχι δεν θα μπορούσα να είμαι καθίκι σε όλη μου την ζωή.

Κάθε φορά που κάνω κάτι καλό νιώθω εγώ. Και μόνο τότε. Απλά σιγά σιγά μαθαίνω να μαθαίνω όχι μόνο την ανιδιοτέλεια. Αλλά και το κάτι παραπάνω. Αντί για αντάλλαγμα να χάνεις και κάτι.

Ξέρω ότι για κάθε καλό που θα κάνω, όχι δεν θα μου γυρίσει πίσω διπλά αλλά θα το πληρώσω διπλά. Απλά προσπαθώ να το αποδεχτώ σιγά σιγά και να το κάνω κι αυτό τρόπο ζωής. Ίσως να είμαι και θύμα αλλά αυτό είμαι.

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Btw καλή σου χρονιά και χρόνια σου πολλά. Sorry για την καθυστερημένη απάντηση.