Ξεκινώντας...

Κάπου δεκαέξι χρόνια πριν άρχισα κι εγώ να υπάρχω... Το τι επιφυλάσει η ζωή άρχισα να το αντιλαμβάνομαι από αρκετά μικρή ηλικία... Η οικογένεια μου, μία κλασσική οικογένεια, φρόντισε αν και υπερπροστατευτικώς να μου προσφέρει απλόχερα πράγματα τα οποία χάναν το νόημά τους. Οι τραυματικές εμπειρίες της παιδικής μου ηλικίας ξεκίνησαν από το πρώτο σταθμό γνώσης σε αυτήν εδώ την χώρα... Το νηπιαγωγείο! Αν και τότε χαμπάρι δεν έπαιρνα τώρα πια μπορώ να αποφανθώ πως από εκεί ήταν η αρχή του κακού.

Ακόμα και ως ένα πεντάχρονο παιδάκι, εγώ, άρχισα να διαμορφώνω τον δυνατό και στραβό χαρακτήρα μου. Δεν πήγαινα σύμφωνα με το ρεύμα της πλήρως τυποποιημένης κοικωνίας των, όπως πλέον ονομάζονται, "trendy" ανθρώπων που κατέκλειζαν όλο τον χώρο γύρω μου. Αμ... Σχολείο μέσα στην ωραία φύση και τα καλό περιβαλον μου ήθελαν... Βουλιαγμένη λέει. Δουλεύει και ο πατέρας σου εκεί... Γιατί ποτέ να μην με ρωτήσουν...?

Τα χρόνια περνούσαν, τα πρόσωπα άλλαζαν λίγο και συνήθως με κακές προσθήκες όπως μία χαρακτηριστική... Τα παιδάκια που παίζαν κυνηγητό έπιασαν τα gameboy και αργότερα ξαναγύρισαν στο κρυφτό... Συμμετείχα... Δεν μπορώ να πω όχι... Παρ' όλ' αυτά δεν ήμουν κανονικός... Pokemon μπορεί να ήξερα καλά και εγώ, ως μικρό παιδάκι, αλλα το πρωί στην προσευχή δεν μιλούσα για ποδόσφαιρο. Δεν ήμουν βλέπεις γιος ποδοσφαιριστή όπως ο κοντός αλλά όμορφος και αξιαγάπητος συμμαθητής μου... Δεν μου άρεσε. Μπορεί να έτρεχα να κρύφτώ αλλά αν με κοιτούσες το ντυσιμό μου δεν ήταν όπως των άλλων. Δεν ήταν συμφωνα με την γραμμή της μόδας. Δεν μου άρεσε.

Αντίδραση, συνέχεια αντίδραση... Στην τάξη έπαψα να προσπαθώ να καθίσω με κάποιον άλλο για παρέα. Κανείς δεν με ήθελε και δεν ήθελα κανέναν... Πραγματικά δεν άνηκα σε αυτούς! Τρία χρόνια, τα τελευταία του δημοτικού, μόνος μου τα έβγαλα, στο τελευταίο θρανίο αν και ήμουν καλός μαθητής... Ούτως ή άλλως γιατί να μην ήμουν... Είχα και τίποτα άλλο να ασχοληθώ...? Μπα... Εκεί μέσα πλέον ένιωθα ανά πάσα στιγμή τον φθόνο των πάντων να απλώνεται γύρω μου και να με περικυκλώνει... Ήμουν δακτυλοδεικτούμενος... Με αποκαλούσαν μόνο με βρισιές. Ακόμα και μπροστά στη δασκάλα μας, εκείνη τη καλή κυρία Γεωργία... Ακόμα και να με βοηθήσει προσπάθησε αλλά δεν υπήρξε καμία αλλαγή. Έτσι κι αλλιώς δεν έκανα καμία κίνηση για να πιαστώ απ' την βοηθειά της... Δεν ήθελα τίποτα απ' αυτούς... Αν και η αλήθεια είναι ότι είναι πραγματικά τραυματική εμπειρία να είσαι ο τελευταίος πάντα. Αυτός που αν δεν ήταν νουμεράκια αλλα επιλογή μία σου και μία μου θα έμενε πάντα τελευταίος και το ποιος θα τον έπαιρνε δεν πολυένοιαζε καμία από τις δύο ομάδες. Και εδώ πλέον έρχεται να μου απαντήσει ένα τραγούδι...

Ακλίνοος Ιωαννίδης - Καθρέπτης

Μια μέρα ήρθε στο χωριό γυναίκα ταραντούλα
κι όλοι τρέξαν να τη δουν.
άλλος της πέταξε ψωμί
κι άλλοι της ρίξαν πέτρα
απ' την ασχήμια να σωθούν.

Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κοκκινο λουλούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί

Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
τι άσχημοι που μοιάζουν,
αυτοί που σε σιχαίνονται
μα στέκουν και κοιτάζουν.

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλον μεσ τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.

Μια μέρα ήρθε στο χωριό
άγγελος πληγωμένος.
Τον φέρανε σε ένα κλουβί
κι έκοβε εισιτήριο ο κόσμος αγριεμένος,
την ομορφιά του για να δει.

Κι ένα παιδί σαν δάκρυ ωραίο αγελούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί του ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί

Κι είπε αν θέλεις να σωθείς
από την ομορφιά σου,
πάρε τσεκούρι και σπαθί
και κόψε τα φτερά σου.

Κι είπε ποτε σου μην κοιτάς
τον άλλο μεσ τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.



The image is from Deviantart.