Κυριακή, Φεβρουαρίου 18, 2007

Συνέχεια μουσικού προσανατολισμού...

Σιγά σιγά άρχισα να γράφω σε κασσεττούλες και τις πρώτες δικές μου συλλογές με επιλεγμένα κομμάτια από τα διάφορα cd που επίσης είχα ήδη αρχίσει να συγκεντρώνω στην κατοχή μου! Εκεί κάπου κατά την πέμπτη έκτη δημοτικού ήρθαν και οι Πυξ Λαξ και ο Αλκίννοος και έδεσε το όλο θέμα. Επίσης ήρθε και το ολοκληρωτικό μίσος από το υπόλοιπο σχολείο μου. Χαρακτηριστικά και για να τελειώνω μαζί τους, όταν τελείωσε η έκτη δημοτικού έκανα μετά το τέλος ακριβώς της χρονιάς ένα "αποχαιρετιστήριο" πάρτυ. Όταν έφυγαν όλοι από το σπίτι μου, τότε πραγματικά έκανα και ένα δεύτερο, δικό μου, μοναχικό πάρτυ που δεν θα τους ξαναέβλεπα...!

Το καλοκαίρι που επακολούθησε ήταν σημαντικό όσο αναφορά το παρόν μου. Άρχισα να αλλάζω την εμφάνισή μου σε πιο μαύρο στυλ και φόρεσα μόνιμα τζιν. Και μιας και ήμουνα σίγουρος ότι σε αυτό το σχολείο δεν επρόκειτο με καμία παναγία να συνεχίσω έπρεπε να δω τι θα έκανα. Η μάνα μου λοιπόν δούλευε στο Π.Μ.Γ.Λ.Π. όπου και φοιτούσε και η αδερφή μου... Τώρα και η μετάφραση... Πειραματικό Μουσικό Γυμνάσιο Λύκειο Παλλήνης... Το πρώτο και καλύτερο μουσικό... Αυτό που εισήγαγε την ιδέα των μουσικών σχολείων στην Ελλάδα. Λοιπόν είχα ακούσει ότι το συγκεκριμένο σχολείο είχε άλλη κουλτούρα και καταλάβαινα ότι μιας και Μουσικό καμία σχέση δεν μπορούσε να έχει με τους βουλιαγμενιώτες... Κάτι το έλεγε μέσα μου... Μουσική και βουλιαγμένη δεν μου κολλούσαν... Συν του ότι ήταν μουσικό... Τι άλλο ήθελα...? Θα έκανα και όργανο επιλογής μου...! Κιθάρα! Άρα αυτό το σχολείο ήταν κατάλληλο για εμένα... Και μιας και ήταν και εκεί μάνα και αδερφή μου, μου ήταν εύκολο να πάω εκεί ακόμα και λόγω πολύ πρακτικών λόγων όπως ότι λόγω του ότι είχα αδερφή στο σχολείο η βάση στις εισακτήριες έφτανε για να μπω (το σχολείο έπαιρνε 75 ή 100 παιδιά ανά χρονιά), κάτι το οποίο μπορεί και να μου χρησίμεψε μιας και δεν ήμουν και πολύ καλλίφωνος...

Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, το σχολείο μου δεν είναι κανένα ιδιωτικό με φλωράκια μαθητές. Είναι δημόσιο κανονικό σχολείο με επιμηκυνμένο πρόγραμμα και φαΐ... Λοιπόν, έδωσα, τα πήγα ικανοποιητικά και όλο το καλοκαίρι περίμενα, ναι όσο περίεργο και αν ακούγεται, πότε θα πάω σχολείο... Πότε θα πάω στο καινούριο μου σχολείο... Πότε θα πάω στο καινούριο μου σχολείο να γνωρίσω τους καινούριους μου φίλους... Ήθελα τόσο πολύ να αλλάξω σκηνικά και παραστάσεις... Ήθελα τόσο πολύ να γνωρίσω καινούριο κόσμο. Γιατί κοινωνικός άνθρωπος είμαι και πολύ μάλιστα. Άλλο ότι οι βουλιαγμενιώτες με είχαν καταντήσει εσωστρεφή...


Stereo Nova

Ο κωδικός των δρόμων
η νέα εποχή
περπατάς, κοιτάς ευθεία μια τυχαία οροφή
κοιτάς κάτω τις λεζάντες από μια εφημερίδα
ήταν έξι νέοι που σε δέκα μέρες φύγαν
κι ακολουθούν άλλοι τόσοι χαμένοι άγγελοι
απ' το δίκτυο της ζωντανής κόλασης
Απ' το τρανζίστορ μου ακούω άλλον έναν αγώνα
δεν ανήκω σε κανένα, αυτοί θέλουν εμένα
θέλουν μόνο να ευνουχίσουν τον κόσμο
να καθαρίσουν μια για πάντα αυτό το δρόμο
από ιδέες, αξίες, δικαιώματα, γνώμη
πας να ξεφύγεις, όμως τώρα θα πληρώσεις
όλοι αυτοί σπρώχνουν τα κορίτσια στην πορνεία
τα θέλουν, τα παίρνουν, μετά τα πετούν στη γωνία
Η βία των δρόμων είναι δικό τους στοίχημα
η άσκηση βίας είναι δικό τους επίτευγμα
όσο σκληρά κι αν σου έχουν φερθεί
διάλεξε όποιο δρόμο θέλεις, όμως μην παραιτηθείς
Στέκεσαι μόνος σαν πουλί στο σύρμα
παρά τρίχα, μπορεί και να ήσουν θύμα
μα δεν έχει σημασία, δυο περιπτώσεις υπάρχουν
ένα: θύτης και θύμα μπορούν ν' αγαπήσουν
δύο: πολύ αργά
νωρίς ένα πρωί ο εξολοθρευτής νούμερο δύο να σου επιτεθεί
Η αφομοίωση των μέσων είναι ρατσισμός
μας επιβάλουν να γίνουμε μαζικός εμετός
ήδη οι πόλεις νιώθουν η μία απέχθεια για την άλλη
χτίζουν εμπορικά κέντρα για να πάρουν τη σκυτάλη
απ' το παράθυρό μου δεν είδα ποτέ δέντρα
παρά μόνο μια γέφυρα που περνούσαν τρένα
έβγαινα στους δρόμους με τη σκέψη να σε γνωρίσω
μέχρι που έπεφτα από τοίχο σε τοίχο
Η βία των δρόμων είναι δικό τους στοίχημα
η άσκηση βίας είναι δικό τους επίτευγμα
όσο σκληρά κι αν σου έχουν φερθεί
διάλεξε όποιο δρόμο θέλεις, μα μην παραιτηθείς
Τα περιστέρια της πλατείας θέλουν ψωμί
αγνοώντας την αγάπη δεν υπάρχει ζωή
ένας άνθρωπος τιμωρεί κάποιον άλλο
για να πάρει τη θέση του σ' ένα κόσμο μεγάλο
οι δρόμοι κρύβουν τον οίκτο που ζητάμε
αυτά που μας στέρησαν
και το θάρρος που δεν είχαμε να πάρουμε
τώρα για άλλη μια φορά
βγάζεις το χέρι και δίνεις σε κάποιον λεφτά
αυτός σε κοιτάζει μα ξέρει καλά
πως κάθε πολίτευμα είναι σκατά
η ευκρίνεια μιας μοντέρνας τηλεόρασης δεν αλλάζει τη ζωή
δημιουργεί πρόβλημα όρασης
όταν κοιτάς τους ανθρώπους, κοιτάς τα μάτια
ή βλέπεις γυαλιά όπου αντανακλάται μια μοντέρνα τράπεζα
Η βία των δρόμων είναι δικό τους στοίχημα
η άσκηση βίας είναι δικό τους επίτευγμα
όσο σκληρά κι αν σου έχουν φερθεί
διάλεξε όποιο δρόμο θέλεις, μα μην παραιτηθείς


The foto is from deniantart.
Δεν είναι από το σχολέιο μου. 'Άλλη μέρα ίσως να καθίσω να scanάρω καμία από το δικό μου...

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

to pmglp einai gia to putso re
to mono p plassrei einai mia yeutokultuera kai tipota allo
einai tragiko na vlepeis ta pedia ts 3s likeiu na einai toso zwa k amorfwta- musika kai se ola ta alla
kai distixws iparxun poli a3iologoi kaigites p omws dn borune na duleyune opws a prepe logo ths anipeuinotitas twn padws ekei mesa

xwris na elw na s katastreyw ta pedika s oneira pada....

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Αγαπητέ άγνωστε...
1ον) Γιατί δεν στηρίζεις μία τέτοια άποψη με το όνομα σου?
2ον) Μπορεί για εσένα να είναι έτσι. Δεν ξέρεις ποτέ για τους άλλους.
3ον) Όχι δεν μου κατέστρεψες τίποτα και ούτε μπορείς για την ακρίβεια. Sorry αν σε απογοητεύω.
4ον) Ζώα και αμόρφωτα? Τότε όλα τα παιδιά είναι έτσι και χειρότερα.

Άντε τώρα μην αρχίσω να χώνω κι εγώ. :)

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρεις τι έχω ακούσει από τους συμμαθητές μου και από τους καθηγητές μου. Μόνο να ήξερες. Ακούω ροκ και μου αρέσει. Κι εγώ είμαι εσωστρεφής. Όμως νιώθω περίφανη που ακούω ροκ. Ακούω Doors και ΓΟΥΣΤΑΡΩ. Φαντάσου, πάω σε δημόσιο σχολείο στα δυτικά της Θεσσαλονίκης.[Είναι σαν να λέμε πλατεία Βικτωρίας, στην Αθήνα, εντάξει λίγο καλύτερα.] Να ξέρεις πως όπου κι αν είσαι τα ταμπού και τα κόμπλεξ που έχουν είναι τα ίδια. Το μυαλό τους είναι κολλημένο.

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Πάντως θα προτιμούσα την Βικτωρία παρά την Βουλιαγμένη κατά πολύ... Έτσι να συνεχίσεις να κάνεις... Και να κάνεις βασικά αυτό που γουστάρεις γιατί έτσι θα είσαι αληθινή, θα είσαι εσύ και στην προκειμένη (χε χε) θα είσαι καλύτερη... :D Ο αντικειμενικός έτσι... (ειρωνικά...)

Ανώνυμος είπε...

"Δεν ξέρεις τι έχω ακούσει από τους συμμαθητές μου και από τους καθηγητές μου. Μόνο να ήξερες. Ακούω ροκ και μου αρέσει. Κι εγώ είμαι εσωστρεφής. Όμως νιώθω περίφανη που ακούω ροκ. Ακούω Doors και ΓΟΥΣΤΑΡΩ. Φαντάσου, πάω σε δημόσιο σχολείο στα δυτικά της Θεσσαλονίκης.[Είναι σαν να λέμε πλατεία Βικτωρίας, στην Αθήνα, εντάξει λίγο καλύτερα.] Να ξέρεις πως όπου κι αν είσαι τα ταμπού και τα κόμπλεξ που έχουν είναι τα ίδια. Το μυαλό τους είναι κολλημένο."

tetoia zwa ennoouse malon o prwtos anwnimos....kai ec asto p akous rok...t yaxes poli.i rok einai apo ta pio yagmena hdh mousikis t na s pw...diskola t sinadas st radio kai sta diskopwleia...its prohibited


BRAVO re anwnime 1 na poume...kraxe ligo olous ts vlakes...

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Κοίτα δημοσίευσα τον σχόλιο σου λόγο ελευθερίας λόγου αλλά πρώτα απ' όλα σε παρακαλώ να μην αποκαλείς μα κανένα υβριστικό επίθετο τους αναγνώστες μου η οτιδήποτε άλλο υπάρχει εδώ μέσα και πιθανώς ούτε εμένα απ' την στιγμή που λογικά δεν με ξέρεις (γιατί αλλιώς δεν νομίζω να έκανες τέτοιου είδους σχόλια). Υπάρχουν και πολιτισμένοι τρόποι εσύ κύριε υπεράνω να πεις ότι θες να πεις.

Πως λοιπόν καταδικάζεις ή έστω υποστηρίζεις μία άποψη που καταδικάζει τα μουσικά σχολεία και ιδιαίτερα μιλώντας για το δικό μου που το ξέρω όταν ο ίδιος μέσα από το ίδιο το σχόλιο σου δείχνεις πλήρη έλλειψη οποιασδήποτε παιδείας και πόσο μάλλον καλλιτεχνικής.

Τώρα όσο για την ροκ δεν ξέρω αν το εννοούσες για την κοπέλα ή για εμένα αλλά δεν έχει σημασία. Ούτως ή άλλως θα σου απαντήσω έστω και εκ μέρους της. Η ροκ λοιπόν φίλε μου είναι ψαγμένη από την άποψη ότι για να ακούσεις ροκ πρέπει όντως να μην κάνεις ότι ο περίγυρός σου αλλά να κάτσεις μόνος και να βρεις ότι θα σου αρέσει από την ροκ. Το ράδιο το ξέρω καλά και από μέσα και απ' έξω. Έχω πάει σε σταθμούς και ξέρω παραγωγούς και ροκ παραγωγούς. Πλέον πουθενά δεν παίζει σοβαρή ροκ και φυσικά και όταν θα ανοίξεις δεν πρόκειται να ακούσεις τέτοια κομμάτια όπως πχ αυτά που βάζω συνήθως στο blog αν έκανες τον κόπο να το διαβάσεις.

Και φυσικά και υπάρχουν και απαγορευμένα κομμάτια αλλά και μόνο το γεγονός ότι κατακρίνονται για τον στίχο τους τραγούδια και απαγορεύεται η κυκλοφορία τους σημαίνει ότι είναι απαγόρευση. Για του λόγου του αληθές θα σου δώσω ένα εγχώριο παράδειγμα. Όταν οι Στοίχημα έγραψαν τον "μεγάλο εθνάρχη" όχι μόνο είχαν τρεξίματα στα δικαστήρια αλλά τους αφόρισε και η εκκλησία (!) και φυσικά η κυκλοφορία του τραγουδιού δεν ήταν ποτέ πραγματικά ελεύθερη.

Οπότε ναι είναι απαγορευμένη.

Τώρα βέβαια σου απάντησα για τα εύκολα να βρεις. Επειδή η άποψη μου είναι ότι ένας άνθρωπος με τέτοιες απόψεις δεν πιστεύω ότι θα μπορούσε να έχει ψάξει ο ίδιος ιδιαίτερα θα σου πω ότι υπάρχουν και μουσικές και ακούσματα και συγκροτήματα πολύ πιο προχωρημένα από αυτά που παίζουν στο ράδιο. Δηλαδή παίζει να στοιχημάτιζα και το κεφάλι μου για κάποια πράγματα που ακούω ότι δεν πρόκειται να ακουστούν αυτήν την εικοσαετία στο ράδιο.

Στα δισκοπωλεία τώρα, οι περισσότεροι δίσκοι που ψάχνω δεν υπάρχουν. Δεν είναι εμπορικοί τι να κάνουμε. Στο metropolis της γειτονιάς μου παρότι έχω να πάω πάνω από χρόνο λόγω έλλειψης χρημάτων πιστεύω ότι ακόμα αν πάω θα με χαιρετήσουν τα παιδιά γιατί ήμουν εκεί ώρες ολόκληρες να ψάχνουμε και να παραγγέλνουμε cd σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό και ποτέ να μην έρχονται.

Τώρα όσο αναφορά στην επιβράβευση του πρώτου θα σου πω ότι παρότι είπε όσο είπε μετά την απάντηση μου γιατί δεν ήρθε ποτέ να τα υποστηρίξει? Γιατί, όπως κι εσύ άλλωστε, δεν τα υποστήριξε με το όνομα του? Και στην τελική ποιος μου λέει ότι δεν είσαι ο ίδιος αφού δεν βάζεις όνομα?

Απλά νομίζω ότι υπάρχει όλη αυτή η αντίδραση επειδή αγαπητέ μου υπάρχει μια λαϊκή παροιμία που λέει ότι όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια.

Αυτά από εμένα και ελπίζω να βρεις το θάρρος να απαντήσεις ή αλλιώς να αναθεωρήσεις τις απόψεις σου!