Κιθάρα, τηλέφωνο και φιλοσοφία...

Στην πρώτη γυμνασίου ήμουν ακόμα το παιδάκι που όλοι αποκαλούσαν ανώριμο. Αυτό ήταν και εν μέρη λόγω του ότι εγώ ήθελα να μένω έτσι όπως ήμουν και όχι να προσπαθώ να μεγαλώσω πριν της ώρας μου! Και ο καιρός περνούσε και σιγά σιγά έκανα και μία δεύτερη κολλητή. Και εκείνη και η Χριστίνα οι καλύτερες μαθήτριες της τάξης και φίλες. Όχι για πολύ. Εγώ είχα μείνει να είμαι και με τα δύο μέτωπα... Τι γύρευα εγώ βέβαια με τις δύο απουσιολόγους δεν το ξέρω και ακόμα δεν το έχω καταλάβει γιατί πάντα είχα μία τάση να τραβάω πάνω μου όλες του είδους είτε επρόκειτο για φιλία είτε επρόκειτο για σχέση όσο μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι σε τέτοιες ηλικίες...

Με την Χριστίνα σε κάποια φάση πλακωθήκαμε λιγάκι, με διάφορες αφορμές και περισσότερες αιτίες... Ήταν και το ότι εγώ δεν έδειχνα αυτά που αισθανόμουν (φιλικά) και η φύση του ανθρώπου είναι τελικά φτιαγμένη ώστε να ζητάει ανταπόκριση και επιβεβαίωση όπως ανακάλυψα και εγώ αργότερα με την νυν κοπέλα μου όταν ένιωσα και εγώ αυτό το συναίσθημα, αυτήν την ανάγκη! Έτσι λοιπόν είχα μείνει μόνο με την καινούρια κολλητή μου. Εκεί κάπου στην δευτέρα γυμνασίου ήταν που άρχισα και να αποκτώ διάφορα κομμάτια και συνήθεις του εαυτού μου που έχω ακόμα και τώρα. Έκοψα την τηλεόραση και αντ' αυτού μιλούσα μαζί της τα βράδια με τις ώρες στο τηλέφωνο αμπελοφιλοσοφώντας και έχοντας μία κιθάρα στο χέρι -κάτι που της την έσπαγε επαρκώς αν και παραδόξως από αυτά τα ακούσματα είχε καταλάβει ότι κάτι έπαιζα κι εγώ και ότι το αγαπούσα αυτό το οργανάκι κάπου μέσα μου-. Η όλη αυτή φάση αλλά και αυτά που ένιωθα μέσα μου με οδήγησαν σε μία ατέρμονη φιλοσοφία για όλα τα θέματα... Εφηβεία, υπαρξιακά, ανθρώπινες σχέσεις... Πολλά απ' αυτά που φιλοσοφούσα τότε μου έχουν αφήσει το στίγμα τους και πλέον όταν με ρωτάει κάποιος κάτι για τα πιστεύω μου δεν χρειάζεται να σκεφτώ και να συζητήσω τόσο για να του απαντήσω -αν αυτό είναι το μόνο που θέλει- αφού έχω ήδη μία απάντηση την οποία είχα σκεφτεί κάπου τότε.

Επίσης αν και το πρώτο πρώτο ξεκίνημα ανήκει στην πρώτη γυμνασίου, άρχισα να έχω σχέσεις και με το αντίθετο φίλο. Η κολλητή μου ήταν αυτή η οποία είχε να με υποστεί με τα γούστα μου τα οποία -και δεν το περηφανεύομαι- άλλαζαν σχεδόν εβδομαδιαίως.

Ο καιρός συνέχισε να περνάει, δευτέρα τρίτη γυμνασίου, σχέσεις με ένα κάρο συμμαθήτριες μου... Σχέσεις... Από τρεις μέρες μέχρι ένα μήνα το ρεκόρ μου δηλαδή... Πάντα με τις καλύτερες... Με την κολλητή μου σταθερά. Μέχρι που κάποια στιγμή τον Φεβρουάριο της τρίτης γυμνασίου πλακώνομαι και με την νέα κολλητή μου για έναν μισητό μου λόγο. Εκεί πρέπει να πω ότι ένιωσα πολύ μοναξιά... Τον φόβο της μοναξιάς... Αλλά θα μιλήσω άλλη φορά για φόβους. Περνούσα και από μόνος μου μία φάση αυτοαπαξίωσης και τα ρέστα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να σκέφτομαι, τέρμα, δεν θα είμαι πάντα εγώ το παιδί με το χαμόγελο στα χείλη, δεν θα είμαι εγώ αυτός που ό,τι και να γίνεται είναι χαρούμενος! Είχα μπουχτίσει. Παρόλα αυτά, δεν άργησα να καταλάβω ότι αυτό το χαμόγελο ήταν από τα πολυτιμότερα πράγματα που θα μπορούσα οικειοθελώς να χάσω και έτσι δεν επέμεινα αφού ούτως ή άλλως δεν το έκανα επίτηδες αλλά από την φύση μου. Στο κάτω κάτω όπως μου είχε πει και μία συμμαθήτριά μου (άρε ατέλειωτη Άννα) (-> στο τέλος θα δώσω link για το blog της) όταν γεμίζαμε τετράδια τετραδίων με συζητήσεις κατά την ώρα του μαθήματος, αυτό το χαμόγελο είναι αυτό που σε προστατεύει από το να μπορεί να σε διαβάζει ο άλλος σαν βιβλίο ανοικτό οποιαδήποτε στιγμή. Α! Και μιας και το θυμήθηκα τώρα, η κολλητή μου είχε καθίσει και είχε αναλύσει και μου έλεγε πως έχω εφτά είδη, ναι εφτά, του πως χαμογελάω...!