Προσπαθώντας για ένα συγκινιτικό παραμύθι...

Ως συνέχεια στο προηγούμενο post θα δημοσιεύσω ένα παραμύθι που είχα γράψει κάποτε. Είναι αρκετά μικρού μεγέθους και αυτό είναι και καλό και κακό. Το περίεργο είναι ότι είναι λίγο σαπουνόπερα ενώ εγώ πάντα συνήθιζα να γράφω (γιατί συνήθιζα) άλλα είδη πεζού λόγου.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν δύο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι που έμεναν σε μια ήσυχη πόλη. Τα δύο αυτά παιδιά μεγάλωναν μαζί και έτσι όταν έφτασαν στην εφηβεία τα συναισθήματά τους φούντωσαν και ερωτεύτηκαν ο ένας τον άλλο παράφορα.

Ο καιρός περνούσε και η σχέση των παιδιών παρέμενε η ίδια μέχρι που κάποια στιγμή ο ένας είχε συνηθίσει τον άλλο. Το κορίτσι μετά από κάποιο καιρό ξεχνώντας όλο το παρελθόν είχε αρχίσει να σκέφτεται να χωρίσει το αγόρι. Λοιπόν πήρε την απόφαση να του το πει.

Μίλησαν στο τηλέφωνο και χωρίς να του πει τίποτα απλά κανόνισαν να συναντηθούν εκεί που συναντιόντουσαν συνήθως. Στο δρόμο για να πάει εκεί, το κορίτσι έβλεπε όλα εκείνα τα γνώριμα μέρη που είχε περάσει τόσες στιγμές με το αγόρι... Οι σκέψεις της ήταν βαριές. Το σώμα της ήταν βαρύ. Οι χτύποι της καρδιάς της ήταν βαριοί. Αλλά εκείνη έκανε σαν να μην το καταλάβαινε και προχώρησε. Το γιατί δεν υπήρχε. Ένα πείσμα στον εαυτό της ήταν.

Πήγε λοιπόν και κάθισε στο βράχο αυτό που συνήθιζαν να κάθονται. Και περίμενε το αγόρι... Το αγόρι όμως παρότι ποτέ δεν αργούσε, εκείνη την μέρα, λες και ήξερε τι ήθελε να του πει το κορίτσι, δεν ερχόταν. Τα λεπτά περνούσαν και κάποια στιγμή έγιναν ώρα... Στο κινητό καμία αναπάντητη, τίποτα. Το κορίτσι, νευριασμένο, γύρισε σπίτι της. Έκανε διάφορα προσπαθώντας να μην σκέφτεται το πως και το γιατί δεν ήρθε το αγόρι. Ήταν εξαγριωμένη μαζί του. Και πάνω που είχε αρχίσει να σκέφτεται να μην τον χωρίσει... Τώρα δεν υπήρχε περίπτωση πλέον! Το βράδυ μάλιστα, έκλεισε το κινητό της ώστε αν τυχόν "εκείνος" να την έπαιρνε, να μην την έβρισκε. Την επόμενη μέρα και παρότι ήθελε να λέει στον εαυτό της πως δεν ήθελε, άνοιξε το κινητό. Κανένα σημάδι του. Πέρασαν άλλες δύο μέρες και τίποτα.

Την τρίτη, λοιπόν, μέρα, το κινητό της χτύπησε και ήταν αυτός. "Είμαι νευριασμένη" είπε στον εαυτό της και το έκλεισε. Αλλά όταν σε λίγο ξαναχτύπησε, το σήκωσε. Η φωνή που της μίλησε όμως ήταν αυτή της μητέρας του αγοριού. Τα νέα ήταν τραγικά...

Το αγόρι έπασχε εδώ και πολύ καιρό από μία σπάνια, επικίνδυνη και περίεργη αρρώστια. Εκείνη την ώρα βρισκόταν στο νοσοκομείο σε κόμμα, μετά από μία ξαφνική κρίση. Η μητέρα του την είχε πάρει τηλέφωνο γιατί όταν τον πήγαν στο νοσοκομείο βρήκαν πάνω του ένα γράμμα γι αυτή.

Η μητέρα με το κορίτσι συναντήθηκαν στο νοσοκομείο και της έδωσε το γράμμα. Το αγόρι δεν την άφησαν να το δει οι γιατροί. Πήγε λοιπόν σπίτι της και άνοιξε το γράμμα. Ήταν φανερό πως ποτέ δεν είχε τελειώσει. Το αγόρι ήξερε πολύ καλά για την κατάστασή του αλλά το γράμμα το είχε γράψει για να της πει κάποια πράγματα που φοβόταν μήπως και δεν προλάβει να πει. Πόσο την αγαπούσε κυρίως! Ακόμα άλλα πράγματα. Όλα καλά. Όλα θετικά. Το κορίτσι είχε αρχίσει να κλαίει. Αποφάσισε πως θα γύριζε στο νοσοκομείο και πως δεν θα άφηνε κανέναν γιατρό να την κρατήσει μακρυά από το αγόρι της. Ξεκίνησε λοιπόν να πάει με τα πόδια. Πήγαινε στο δρόμο κοιτώντας κάτω για να μην φαίνονται τα βουρκωμένα μάτια της. Αλλά όπως πήγε να περάσει ένα δρόμο κοιτώντας κάτω, δεν πρόσεξε ένα αυτοκίνητο που ερχόταν. Μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου (όπου πια η σύγκρουση φαινόταν αναπόφεκτη) πριν την χτυπήσει όμως, σαν να την είχε σπρώξει κάποιος, έχασε την ισορροπία της και έπεσε πίσω. Έτσι το αυτοκίνητο πέρασε από δίπλα της αλλά δεν την χτύπησε...


Εκείνη σχεδόν χωρίς να καταλάβει τι είχε γίνει, σηκώθηκε και προχώρησε. Σε λίγο έφτασε εκεί. Όλοι ήταν αναστατωμένοι. Κάτι είχε συμβεί. Η μητέρα του αγοριού της εξήγησε πως παρολίγο να τον είχαν χάσει (το αγόρι) λόγω μίας κρίσης αλλά τελικώς κατάφεραν και τον επανέφεραν και μάλιστα μετά από αυτό ήταν σε καλύτερη κατάσταση.


Τότε, χωρίς να μπορέσει κανείς να την σταματήσει, εκείνη όρμησε μέσα και τον είδε όπως ήταν ξαπλωμένος. Πήγε, στάθηκε από πάνω του και έβαλε το χέρι της στην καρδιά του. Χτυπούσε. Ένιωθε υπέροχα. Έσκυψε και του έδωσε ένα φιλί στα χείλη και όπως ανασηκωνόταν τον είδε να ανοίγει τα μάτια του (Σαν την ωραία κοιμωμένη αλλά με αντεστραμένους ρόλους, ένα πράγμα, για να κάνουμε και λίγη πλάκα).

Εκείνος με το που άνοιξε τα μάτια του, γεμάτος ζωή ανασηκώθηκε. Το πρώτο πράγμα το είπε στο κορίτσι. Της είπε: "Είσαι καλά!? Δεν σε χτύπησε εκείνο το αυτοκίνητο, ε?" Το αγόρι δεν πήγαν να το χάσουν. Το έχασαν για λίγο. Και σε εκείνο το λίγο εκείνος είχε γίνει ο φύλακας άγγελος της (του κοριτσιού).

Όταν όμως την έσωσε και την είδε να ζει, γύρισε πια ήσυχος και αποφάσισε να ζήσει για μην την αφήσει μόνη της. Και έτσι έζησαν αυτοί καλά και μαζί και ας μπορούσαμε κι εμείς έστω να τους φτάσουμε.

Ξαναλέω πως οι θρησκευτικές μου αντιλήψεις διαφέρουν λιγάκι αλλά αυτό δεν έχει σχέση. Το παραμύθι είναι 100% δικό μου! Χεχε... All rights are reserver... Ακούω σχόλια!