Ενός κλικ σιγή...

Τι σκύλα που είσαι ρε ζωή... Γιατί πληρώνεις έτσι -με τον χειρότερο τρόπο- αυτούς που σε τιμάνε? Αυτούς που είναι οι πιο καλοί απέναντι στα πάντα... Αυτό το post είναι αφιερωμένο σε έναν άνθρωπό μου που μπορεί ακόμα να ζει αν και στην εντατική αλλά ακόμα και αν τα καταφέρει δεν θα μπορεί να κουνήσει χέρι, πόδι... Ούτε καν να μιλήσει... Αυτός ο άνθρωπος που τίμησε αυτήν την άσχημη ζωή με τον ομορφότερο τρόπο και τώρα δεν μπορεί ούτε να μιλήσει. Κρίμα... Και δυστυχώς έτσι γίνεται και με όλους που δεν το αξίζουν αντίθετα με εκείνους που το αξίζουν. Αλλά να... ΔΕΝ τον λυπάμαι. Αν και όχι τόσο μεγάλος, έζησε... ΈΖΗΣΕ... Όπως και να τον πλήρωσε η ζωή αυτός έχει ζήσει. Μπορώ ακόμα και τώρα να τον σέβομαι και να μην τον λυπάμαι. Αυτά... Ενός κλικ σιγή παρακαλώ...

Yγ.: Και για πέρα από αυτούς που την τιμάν για αυτούς που αγαπάνε (γιατί με την αγάπη τιμάς την ζωή)... Σ' αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούν τρώνε βρώμικο ψωμί, τρώνε βρώμικο ψωμί, κι οι πόθοι τους ακολουθούν υπόγεια διαδρομή... Ατέλειωτε Σαββόπουλε κι ας μιλάς για την Ελλάδα... Πιάνεις παγκόσμιο επίπεδο... Διαχρονικός στίχος θα λένε σε κάνα δυο αιώνες...

Υγ. 2: Γι αυτό ζείτε κάθε δεύτερο λεπτό της ζωής σας...

Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας

Πόσα ποτάμια αίμα
Πόσα ποτάμια δάκρυ
Και πόσα παρακάλια θέλεις
ακόμα από μας

Τώρα που τρελαθήκαμε
Και λύσσαξε η μπόρα
Αν ήσουνα ποτέ εδώ
πες μου που είσαι τώρα;

Αν είσαι θεός
Γιατί δεν μας λυπάσαι
Αν είσαι θεός
Γιατί δεν μας μιλάς
Αν είσαι θεός
Γιατί δεν μας θυμάσαι,
γιατί γυρνάς την πλάτη,
γιατί μας παρατάς

Φτύνουνε τ' όνομά σου
Κατώτεροι θεοί
Ουρλιάζουνε κατάρες
γιατί σιωπάς εσύ

Κρατούνε τις ζωές μας
Του δαίμονα τα κτήνη
Αν είμαστε παιδιά σου εμείς
γιατί νικάν' αυτοί;
γιατί νικάν' αυτοί;
γιατί νικάν' εκείνοι;