Ζαχόπουλος... Το κοινωνικό φαινόμενο. Νέος νόμος λογοκρισίας blog.

Τις τελευταίες μέρες και για να είμαι σαφέστερος τον τελευταίο μήνα όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης όπως και οι οποιεσδήποτε πολιτικές συζητήσεις ακόμα και μεταξύ μας περιστρέφονται γύρω από το θέμα του πολιτικού, υπουργού πολιτισμού, Χρήστου Ζαχόπουλου... Η όλη ιστορία ξεκίνησε με την απόπειρα αυτοκτονίας του και το γράμμα του που έδινε ευθύνες στην Τσέκου η οποία όπως υποστήριξε τον εκβίαζε με διάφορα ζητούμενα με αντάλλαγμα να μην δημοσιοποιήσει το υλικό από ένα dvd στο οποίο υπήρχαν ερωτικές σκηνές μεταξύ τους.

Ξεκινώντας με αυτά ως βασικά γεγονότα άρχισαν να ξεσκεπάζονται και διάφορα άλλα πολιτικά σκάνδαλα τα οποία όμως δεν είναι σίγουρο ότι είναι αληθή. Το ερώτημα που μου διμιουργήθηκε με όλη αυτήν την ιστορία και αυτό το οποίο είναι άξιο να σημειωθεί είναι το εξής: Αν τελικώς δεν υπάρχει πολιτικό σκάνδαλο και η όλη ιστορία έγκειται μόνο σε ροζ σκάνδαλο τότε γιατί όλα τα κανάλια ασχολούνται τόσο καιρό με αυτό το θέμα?

Υπάρχει μία "λαϊκή ρήση" η οποία λέει πως όταν κάποιος ασχολείται με το τι κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του δύο τινά υπάρχουν για το τι συμβαίνει. Είτε ζηλεύει, ή είναι κουτσομπόλης. Και επειδή στην δεδομένη περίπτωση το να ζηλεύει κανείς (ειδικά την Τσέκου που κοιμόταν πιθανώς με τον Ζαχόπουλο) μάλλον φαντάζει κάτι παραπάνω από απίθανο, αναγόμαστε στην περίπτωση του κουτσομπόλη.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, λοιπόν, έρχονται να κάνουν αυτό που κάναν παλιότερα οι άνεργες κυρίες της κάθε γειτονιάς. Παίρνουν ένα μικρό γεγονός και με τη μέθοδο του χαλασμένου τηλεφώνου και της διόγκωσης των φημών δημιουργούν ένα τεράστιο θέμα το οποίο όμως μιας και τελικά μπορεί να αποδειχτεί αποκλειστικά και μόνο ροζ σκάνδαλο καταντάει περισσότερο κουτσομπολιό παρά είδηση σοβαρού τύπου.

Το θέμα είναι ότι αν παρουσίαζαν την είδηση όπως ακριβώς αυτή είναι (ειδικά αν λάβουμε υπόψιν μας ότι είδηση θεωρείται μόνο το γεγονός και άρα όχι οι εκάστοτε υποθέσεις του εκάστοτε δημοσιογράφου, πολιτικού ή συντάκτη εν γένει) τότε δεν θα είχαν με τι να γεμίσουν τα δελτία ειδήσεων τους αφού η είδηση θα ήταν ως εξής:
"Ο υπουργός πολιτισμού Χρήστος Ζαχόπουλος, κατόπιν απόπειρας (κατά τον Ντυκέρμ μάλλον ανομικής) αυτοκτονίας βρίσκεται στο νοσοκομείο όπου και λαμβάνει τις κατάλληλες βοήθειες. Σε γράμμα που άφησε πριν την απόπειρα αυτή, θεωρεί την υπάλληλό του Τσέκου ως ηθικό αυτουργό αφού τον εκβίαζε με δημοσιοποίηση dvd με "ροζ" υλικό. Πιθανολογείται ότι η υπόθεση έχει και πολιτικές επεκτάσεις."

Πόση ώρα σας πήρε να το διαβάσετε? Ένα λεπτό? Δύο? Τόση ώρα θα διαρκούσε και η ανάλογη είδηση και έτσι το δελτίο θα παρέμενε αδειανό και τα ποσοστά τηλεθέασης (με ότι αυτό συνεπάγεται, όπως χαμηλά έσοδα λόγω λίγων διαφημίσεων) θα έπεφταν κατακόρυφα με αυτά (τα ποσοστά) του κουτσομπολίστικου (κατά την γνώμη μου πάντα, για να μην θίγω κιόλας) μαγκαζίνου του Star να δεσπόζουν.

Επίσης θα έχαναν την τεράστια ευκαιρία τα τηλεοπτικά κανάλια και οι εφημερίδες που υποστηρίζουν την αντιπολίτευση να φωρτώσουν ότι μπορούν (αρνητικό) στην κυβέρνηση ώστε να μειώσουν τα ποσοστά της. Μάλιστα αυτό πολλές φορές γίνεται τόσο φανερά που είναι απορίας άξιο πως δεν το καταδικάζει ο κόσμος. Χωρίς να υποστηρίζω το οποιοδήποτε κόμμα θεωρώ πως προσβάλει την νοημοσύνη μου να πιστεύω κάτι που μου λέει ο άλλος μόνο και μόνο επειδή θέλει να προσβάλει την δημοτικότητα του αντίπαλου κόμματος.

Και τέλος έρχεται και το θέμα της εγχώριας και παγκόσμιας πολιτικής με την μέθοδο της παθητικότητας, του υπνοτισμού. Μιας και πρέπει να παραδεχτούμε ότι εμείς είμαστε τα παιδάκια υπό την επίβλεψη των "μπαμπάδων" χι και ψι η διόγκωση των γεγονότων και άρα κατά συνέπεια οι αντικυβερνιτικές συνέπειες που αυτή έχει είναι πιθανών να έχουν τις ρίζες τους στις βουλές των μεγαλυτέρων μας οι οποίοι αυτό που θέλουν είναι να μας κοιμίζουν ώστε ενώ εμείς τρωγόμαστε μεταξύ μας να κάνουν αυτοί ότι θέλουν στην πολιτική μας σκηνή. Όπως και οι εγχώριοι πολιτικοί να χρησιμοποιουν την βαβούρα για να κρύψουν ενέργειες τους που σε περίοδο πολιτικής ηρεμίας θα έκαναν πολύ σούσουρο και θα προκαλούσαν μεγάλες αντιδράσεις. Αυτό για να αποδειχτεί αρκεί κανείς να κοιτάξει τι γίνεται τις τελευταίες μέρες με νομοσχέδια που πάνε και έρχονται χωρίς κανείς να λέει το οτιδήποτε και ουσιαστικά χωρίς κανείς να ξέρει τίποτα.

Παρεπιπτόντως, επειδή με αφορά, ένα από αυτά τα νομοσχέδια είναι ένα το οποίο θέλει την κυβέρνηση να μπορεί να κάνει λογοκρισία στα ελληνικά blog. Ω, ναι... Σε λίγο θα το δείτε σβησμένο αυτό το άρθρο επειδή δεν θα αρέσει σε κάποιους. Μόνο το ίντερνετ πλέον δίνει την ευκαιρία για λόγο χωρίς λογοκρισία και προσπαθούν με κάθε τρόπο να το εξαλείψουν και αυτό μιας και δεν τους συμφέρει. Ήδη ότι γράφεται στα ελληνικά (μεγάλα τουλάζιστον) blog παρακολουθείται (να είστε σίγουροι) και σε λίγο θα υπάρχει και δικάιωμα για επέμβαση. Και όλα αυτά γίνονται υπό το πέπλο Ζαχόπουλου. Αυτά και άλλα πολλά.

Έτσι, λοιπόν, ας πάψουμε να ασχολούμαστε με τα κουτσομπολιά, με το τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του (ειδικά ένας εύσωμος πολιτικός με μία άσημη υπάλληλο του) (τουλάχιστον όπως έλεγαν και κάπου στο ραδιόφωνο στο εξωτερικό εκβιάζουν με ροζ κασσέττα την Νικόλ Κίτμαν... Εκεί να πει κανείς, εντάξει... Για να κάνουμε και λίγο πλάκα...) και ας ασχοληθούμε λιγάκι με τα συμφέροντά μας. Με τα δικαιώματα μας. Με το τι μας γίνεται!

Έβαλα πολιτικό άρθρο στο blog για δύο τρεις λόγους. Πρώτον γιατί βαρέθηκα να βλέπω αυτήν την γελοιοποίηση της νοημοσύνης μας με αυτήν την Ζαχοπουλιάδα σε εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Γιατί βαρέθηκα να ασχολούνται όλοι με το τι κάνει ένας άνθρωπος στο κρεβάτι του όταν στο κάτω κάτω δεν του το απαγορεύει κανένας νόμος αυτό παρά μόνο η συνείδησή και η γυναίκα του, την οποία έχουν ξεφτιλίσει επίσης αν το σκεφτεί κανείς. Και γιατί έπρεπε να πω και αυτά τα περί αδιαφανών νόμων που περνάνε σε τέτοιους περιόδους κρίσεως μιας και ειδικά την δεδομένη στιγμή χτυπάει αυτό ακριβώς που κάνω ή θα μπορούσα να κάνω εδώ πέρα...

Αυτά. Άντε να ξυπνάμε. Και να κάνουμε λίγο sex περισσότερο (πριν πάμε πάλι για ύπνο) και ας σταματήσουμε να ασχολούμαστε με το τι κάνουν οι άλλοι στο κρεβάτι μας. Τα δικά μας τα χάλια τα κοιτάμε? Χεχ...