Σάββατο, Φεβρουαρίου 23, 2008

Πάλι χειμώνας και πάλι γράφω...


Μιχαλάρας - Μουσικό σημάδι

Πάλι θλιμμένος, πάλι χειμώνας
πάλι σιωπή, πάλι βαραίνω
σβήνουν τα φώτα, κάτω ο κόσμος
είναι η σκηνή κι εγώ επιμένω
χαρτιά σκισμένα, γεμάτα στίχους
γεμάτα όνειρα και νοσταλγίες
γεμάτα φίλους, γεμάτα έρωτες
στη γειτονιά μου φωτογραφίες
Πάλι τραγούδια και πάλι γράφω
στη φυλακή μου για να το σκάσω
πάλι σαν φάντασμα που βρίσκει σκέψεις
μ' ένα κερί θ' ανάψω
Τα ίδια λόγια, πάλι αγκαλιές
ποιος μου τα είπε, που τα θυμάμαι
πάλι με φίλους σε κάποιο δείπνο
ποιος θα προδώσει, τον αγαπάμε
πάλι η νύχτα, κάποιο τραγούδι
τυχαίες παρέες, το καλοκαίρι
κι αν δεις μια σχέση όταν τελειώσει
στάνταρ θα κάνει πως δε σε ξέρει
Πάλι στ' αμάξι και πάλι βρέχει
ο Μιχαλάρας γρήγορα τρέχει
κι όταν ραπάρει μπροστά σε κόσμο
ο κόσμος ξέρει μπροστά ποιον έχει
πάλι μιλάω, πάλι γελάω
πάλι δακρύζω, πάλι τα σπάω
ακροβατώ στην φαντασία μου
σαν έργο στίχους τους κοιτάω
για όσους φίλους νωρίς πεθάναν
μια συγγνώμη βαθιά ζητάω
όταν θυμάμαι τις κρύες νύχτες
για να μ' ακούνε θα τραγουδάω...


Τα φύλλα πέφτουν της καρδιάς κι ας μη μείνουμε δυο ξένοι
σ' αγάπησα πολύ κι όποιος δεν ξέρεις εδώ σωπαίνει
ότι κι αν κάνεις θα φανείς πίσω απ' τα φώτα κάποιο βράδυ
κι εγώ πάνω στη σκηνή στο Μουσικό Σημάδι.
Τα φύλλα πέφτουν της καρδιάς κι όποιος δεν ξέρει εδώ σωπαίνει
σ' αγάπησα πολύ κι ας μην μείνουμε δυο ξένοι
ότι κι αν κάνεις θα φανείς πίσω απ' τα φώτα κάποιο βράδυ
κι εγώ πάνω στη σκηνή στο Μουσικό Σημάδι.


Αυτή η ζωή μοιάζει ταξίδι κι όποιος το ξέρει ταξίδια κάνει
κάθε στιγμή της μοιάζει με πλοίο κι οι αναμνήσεις παλιό λιμάνι
κοιμάται η πόλη μέσα στη νύχτα και κάποιοι τύποι τότε ξυπνάνε
δεν έχει αμάξια για να κορνάρουν κι οι αναζητήσεις βόλτα μας πάνε
εικόνες στίχων φτερά στη στάχτη τα βήματα μου πάνω στη λάσπη
γνώρισα τόπους, γνώρισα ανθρώπους όμως ακόμα ψάχνω την άκρη
υπάρχουν μέρες που μας ξεχνάνε κι άλλες που μας θυμούνται
υπάρχουν γκόμενες μ' αρχίδια κι άλλες που φτηνά πουλιούνται
κάνουμε λάθη βγάζουμε δίσκους χαζοχαλάμε τα ποσοστά
σε τρίτους κόσμους κάποιοι πεθαίνουν κι εμείς με δύο κινητά
κάποιοι προβλέψαν τον θάνατο τους όπως ο Άσημος κι ο Παύλος
ήταν μεγάλοι καλλιτέχνες κι οι ερμηνείες τους με πάθος
όπως ο Στράτος κι ο Παλιατζής τα ξημερώματα στην εθνική
όπως ο Στέλιος, καλές ημέρες, τώρα είναι ο Σάκης κι η Βανδή
τώρα είναι οι trendy τώρα είναι οι φλώροι κι οι πουτανίτσες που τραγουδάνε
είναι η σκηνή μας, καλά που υπάρχει. Πολλά φιλιά, σας αγαπάμε...


Τα φύλλα πέφτουν της καρδιάς κι ας μη μείνουμε δυο ξένοι
σ' αγάπησα πολύ κι όποιος δεν ξέρεις εδώ σωπαίνει
ότι κι αν κάνεις θα φανείς πίσω απ' τα φώτα κάποιο βράδυ
κι εγώ πάνω στη σκηνή στο Μουσικό Σημάδι.
Τα φύλλα πέφτουν της καρδιάς κι όποιος δεν ξέρει εδώ σωπαίνει
σ' αγάπησα πολύ κι ας μην μείνουμε δυο ξένοι
ότι κι αν κάνεις θα φανείς πίσω απ' τα φώτα κάποιο βράδυ
κι εγώ πάνω στη σκηνή στο Μουσικό Σημάδι.

Νομίζω ότι δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω να πω... Τα λέει όλα το τραγούδι για εμένα...

The images are mine.

Να μείνω να κοιτάω το χιόνι?


Η χιονόπτωση συνεχίζει, σχολείο δεν έχουμε... Και το τοπίο έξω σε συνδυασμό με τις μουσικές που ακούς σε προκαλούν να μείνεις ξύπνιος για άλλο ένα βράδυ... Να μην πας για ύπνο. Να κάτσεις να κοιτάς έξω απ' την κλειστή τζαμαρία σου τους δρόμους, τα σπίτια, τα δέντρα και γενικά τα πάντα να χιονίζονται... Όμως τι να κάνεις? Χτες κοιμήθηκες μετά από την ώρα που κανονικά χαράζει! Να ξανακάνεις το ίδιο για άλλη μια μέρα? Άλλωστε πόσες φορές στην ζωή σου είχες η θα έχεις την ευκαιρία να ζήσεις βράδια με τέτοια υπεροχή θέα και όλο το feeling που αυτή δημιουργεί... Προσπαθείς να τα ζυγίσεις. Είσαι λογικός άνθρωπος. Όμως να... Η ίδια δύναμη που σε έκανε χτες να μην υπάρχει περίπτωση να κοιμηθείς σήμερα ίσως να μην είναι τόσο δυνατή, σπρώχνοντας σε προς το κρεβάτι σου... Και όμως είναι τόσο υπέροχα, ή μάλλον, τόσο σπάνια υπέροχα έξω... Πότε θα ξανάχεις τέτοια ευκαιρία... Άλλωστε ας μην ξεχνάμε... Να ζεις κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία της ζωής σου...

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!! Τι να κάνω?


The image is mine.

Έξω χιονίζει...

Έξω χιονίζει... Χιονίζει πολύ... Και τι ωραία που είναι... Κάθομαι μέσα από την ζέστη τζαμαρία μου και κοιτάω έξω... Ακούω μουσική απ' τα παλιά και πίνω για άλλη μια φορά... Το χιόνι είναι ωραίο... Όχι γιατί θα ασπρίσει τα πάντα αλλά για αυτή την αίσθηση που σου δημιουργεί της ζεστασιάς του δωματίου σου. Το οποίο όμως δωμάτιο είναι και όλες οι αναμνήσεις σου, όλες σου οι σκέψεις και πως αυτές αναπτύχθηκαν αλλά βραδιά παλιότερα όταν με ανάλογους καιρούς ήσουν μέσα, κοιτούσες, άκουγες μουσική και σκεφτόσουν... Τώρα δεν έχεις κάτι καινούριο να σκεφτείς κι έτσι σκέφτεσαι τα παλιά... Σκέφτεσαι και χάνεσαι... Πίνεις και θυμάσαι... Σιγοτραγουδάς... Κάθε πέντε λεπτά ζεις μια ολόκληρη ζωή και παρ' όλ' αυτά η ώρα περνάει τόσο γρήγορα... Το πρωινό πλησιάζει κι εσύ δεν το θέλεις... Προτιμάς το σκοτάδι σου, την μουσική σου, το ποτό σου, την αϋπνία σου, τις αναμνήσεις σου, τα στιχάκια να σου τρυπάνε το κεφάλι...


Διαβάζεις κάποια παλιά γράμματα. Όλα αυτά. Όλα, η μουσική, το κλίμα, τα τραγούδια, το ποτό, όλα... Όλα αυτά σου έχουν μείνει και σου λένε τόσα επειδή κάποτε ερωτεύτηκες κι εσύ. Ερωτεύτηκες και αγάπησες. Αγάπησες πολύ... Αγάπησες παράφορα... Ακόμα αγαπάς... Αγάπησες πραγματικά. Αγάπησες όπως πολλοί λίγοι άνθρωποι γύρω σου δείχνουν να αγαπάνε. Αγάπησες τόσο πολύ εκείνη, που μαζί της, αγάπησες και ότι ήταν εκείνη, ότι έκανε, ότι της άρεσε, ότι σας έδενε και ότι συμβόλιζε εσένα στην περίοδο που έζησες μαζί της... Αγάπησες ακόμα και πράγματα που μισούσες...


Η ομίχλη έξω είναι πυκνή από το χιόνι που επίσης πέφτει πυκνό... Το όνομα σου σαν ηχώ μου τρυπάει το μυαλό, το όνομα σου σαν ηχώ σαν μια βουτιά στο κενό... Ακούω την βροχή, για σένα μου μιλάει, πως χάνεσαι τη νύχτα μες στο πουθενά, εκεί που δεν μιλάνε για αγάπες ματωμένες και το φεγγάρι χάνεται μες στη συννεφιά... Πάλι χειμώνας και πάλι γράφω...

Λευκές Νύχτες - Σαν ηχώ

Έχεις ήδη πια διαλέξει,
θες να φύγεις μακρυά
μα δεν είπες ούτε λέξη,
χάθηκες στο πουθενά.

Μια εικόνα που ξυπνάει
και ζητάει πιο πολλά
κι όσο πάει θα ζητάει
της ζωής μου η ζημιά

Σκέφτομαι τις άδειες νύχτες
πως σ' αγγίζω και πονώ
σαν σκιά να τριγυρίζω
τον εφιάλτη σου να ζω

Το όνομά σου σαν ηχώ
που μου τρυπάει το μυαλό
το όνομά σου σαν ηχώ
σαν μια βουτιά στο κενό.

Έχεις ήδη πια διαλέξει,
θες να φύγεις μακρυά
μα δεν είπες ούτε λέξη,
χάθηκες στο πουθενά.

Θέλησα να σε κρατήσω,
να σου ρίξω στο κρασί
στάχτη από το τσιγάρο
που 'χες σβήσει μέρες πριν.


Στάθης Αρτινός - Όταν ο ήλιος θα πάψει να ανατέλλει

Ακούω τη βροχή για σένα μου μιλάει
πως χάνεσαι τις νύχτες κάπου στο πουθενά
εκεί που δε μιλάνε γι αγάπες ματωμένες
και το φεγγάρι χάνεται μες στη συννεφιά...

Mα δε μπορώ ν' αγγίξω τα όνειρά σου
με τη σιωπή μου χίλιες λέξεις να σου πω
όταν ο ήλιος θα πάψει να ανατέλλει
ίσως τότε να πάψω να σου λέω σ' αγαπώ...

Περπατάς στα σύννεφα μαζί με τους αγγέλους
και σου χαρίζω της αγάπης τα φτερά
τα αστέρια τώρα σβήσανε θα φέξει όπου να 'ναι
ξημερώνει τ' όνειρό μου και φεύγεις μακριά...

Μα δε μπορώ να αγγίξω τα όνειρά σου
με τη σιωπή μου χίλιες λέξεις να σου πω
όταν ο ήλιος θα πάψει ν' ανατέλλει
ίσως τότε να πάψω να σου λέω σ' αγαπώ...

Θέλω να κάνω τον πόνο σου τραγούδι
να τ' ακούς όταν κλαις καμιά φορά
για να διώχνει η μουσική τα δάκρυά σου
και με τα λόγια μου να φεύγει η μοναξιά...

Μα δε μπορώ να αγγίξω τα όνειρά σου
με τη σιωπή μου χίλιες λέξεις να σου πω
όταν ο ήλιος θα πάψει ν' ανατέλλει
ίσως τότε να πάψω να σου λέω σ' αγαπώ...

Ίσως τότε να πάψω να σου λέω σ' αγαπώ...

Ίσως τότε να πάψω... να σου λέω σ' αγαπώ...


The images are all mine.

Στίχοι ζωής και θανάτου...

Ξέρεις ότι κάποιος από τους στίχους που θα ακούσεις σε λίγο πραγματικά κάποτε σήμαινε ολόκληρη τη ζωή σου. Το αν ζεις ή πεθαίνεις κρεμόταν και δηλωνόταν από ένα στίχο... Ξέρεις ότι πολλά από τα τραγούδια αυτά δεν είναι μια φορά που τα είχες συνοδέψει με τα βουβά σου δάκρυα...

Ψυχή μου για να βρεις γαλήνη προσπαθείς...
Ο κόσμος σε βαραίνει,
ο κόσμος δεν σ' αφήνει πια να ζεις.
Κάτι πεθαίνει...
Το σώμα μου ανίκανο πια ξαπλώνει στη γη.
Ελπίζω να σε ξαναδώ σε μια ζωή ΑΛΗΘΙΝΗ!

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 22, 2008

Η άποψη και το μαύρο χρώμα.

(Εάν δεν μπορείτε να διαβάσετε
επιλέξετε το κείμενο.)

Σήμερα είχα μία μικρή χαζή κουβέντα της τάξεως του ενός λεπτού, η οποία όμως με έβαλε σε σκέψεις ώρα μετά. Μιλούσα με μία κοπέλα που φορούσε ένα καρό παντελόνι που δεν μου άρεσε και της το είπα.

Την ερώτηση την έκανα ως εξής: "Μα καλά πως σας αρέσουν?" Η απάντηση που μου έδωσε πολύ απλά η κοπέλα ήταν και αυτό που με έκανε να σκέφτομαι. Μου λέει "Εσένα γιατί σου αρέσουν και φοράς μαύρα?"... Προσπάθησα στιγμιαία να της απαντήσω αλλά δεν έβρισκα κάποιο επιχείρημα ακόμη και αν έχει τύχει να έχω διαβάσει για χρωματοθεραπεία και όλα αυτά. Εκείνη την στιγμή φάνταζαν άκυρα αυτά που θα μπορούσα να πω. Το μαύρο είναι απορροφητικό χρώμα και είμαι έφηβος και μπλα μπλα... Σιγά σιγά με την ώρα μου ερχόντουσαν διάφορες απαντήσεις στο μυαλό αλλά καμία τόσο καλή ώστε να πείσει και τον ίδιο μου τον εαυτό.

Όχι ότι δεν τα έχω ξανασκεφτεί όλα αυτά. Όχι ότι δεν ξέρω το τι μου αρέσει και πως και πόσο... Και ξέρω ότι δεν βασίζεται ούτε σε μόδα ούτε τίποτα άλλο. Μήπως είναι ότι πολλοί μου έχουν πει πως το συγκεκριμένο χρώμα είναι αυτό που μου πηγαίνει?

Δεν την έλυσα και μάλλον δεν θα την λύσω σύντομα αυτήν μου την απορία... Είναι περίεργο το πως κάνουμε κάποιες επιλογές στην ζωή μας χωρίς ούτε οι ίδιοι να ξέρουμε τα κριτήρια μας...

Rolling Stones - Paint it black

I see a red door and I want it painted black

No colors anymore I want them to turn black
I see the girls walk by dressed in their summer clothes
I have to turn my head until my darkness goes
I see a line of cars and theyre all painted black
With flowers and my love both never to come back
I see people turn their heads and quickly look away
Like a new born baby it just happens evry day
I look inside myself and see my heart is black
I see my red door and it has been painted black
Maybe then Ill fade away and not have to face the facts
Its not easy facin up when your whole world is black

No more will my green sea go turn a deeper blue
I could not foresee this thing happening to you
If I look hard enough into the settin sun
My love will laugh with me before the mornin comes

I see a red door and I want it painted black
No colors anymore I want them to turn black
I see the girls walk by dressed in their summer clothes
I have to turn my head until my darkness goes
Hmm, hmm, hmm,...
I wanna see it painted, painted black
Black as night, black as coal
I wanna see the sun blotted out from the sky
I wanna see it painted, painted, painted, painted black
Yeah!

The images are from deviantart.

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 13, 2008

Ακούγοντας και πίνοντας...


Δεν γίνεται ρε ****** μου... Δεν γίνεται να αγαπάς τόσο πολύ ένα άνθρωπο και ενώ υπάρχει θεωρητικά η δυνατότητα (δεν είναι νεκρός) να μην μπορείς όχι να τον αγγίξεις, όχι να του διαδηλώσεις την αγάπη σου αλλά ούτε καν να του μιλήσεις... (πίσω στα παλιά καλά δικά μου)

Και ναι ρε γαμώτο υπάρχει και αγάπη η οποία δεν σβήνει και δεν θα σβήσει ποτέ! Αυτή είναι η πραγματική αγάπη κατά την γνώμη μου. Δεν μπορεί αν αγαπάς έναν άνθρωπο να τον ξεχάσεις τόσο πολύ. Απλά δεν γίνεται. Δεν είναι δυνατό!

Η αγάπη η πραγματική είναι ισόβια. Αν αγαπήσεις πραγματικά κάποιον αυτό θα ισχύει για πάντα. Η αγάπη για την ακρίβεια μπορεί να νικήσει ακόμα και τον θάνατο... Και για αυτήν την εκδοχή προτείνω να διαβάσετε Jo' O' Barr που τα λέει όλα μέσα από τα φοβερά κείμενά του...

Μισοζαβλακωμένος, μισομεθυσμένος, με αυτήν την μουσική που σε στέλνει να ακούγεται από πίσω ψάχνω για μία έξοδο φυγής. Φίλοι τέτοια ώρα δεν υπάρχουν. Καμία ζεστή αγκαλιά. Όλοι κοιμούνται αλλά ακόμα και να ήταν ξύπνιοι, τους θες? Μάλλον όχι. Ακούς την μουσική σου που διάλεξες να ακούσεις, γίνεσαι πιο σκατά και γουστάρεις.

Γουστάρεις αυτήν την διαστροφή και αυτό όχι επειδή είσαι διεστραμμένος αλλά επειδή αυτό είναι που σε γυρίζει στο mode εκείνο που ένιωσες πιο πολύ. Εκεί που η μνήμη σου έχει περισσότερα συναισθήματα να ανασύρει παρά αναμνήσεις αν είναι αυτό ποτέ δυνατόν.

Μια γουλιά ποτό για να συνεχίσω να γράφω...

Γυρίζεις εκεί και είσαι σκατά αλλά είσαι εσύ. Είσαι αυτό που έχεις ζήσει πιο πολύ και πιο βαθιά απ' όλα στην ζωή σου. Κάτι το οποίο δεν ξέρεις αν θα ξανασυμβεί... Και έτσι το βράδυ περνάει... Κοντεύει να ξημερώσει.. Κι εσύ εκεί, πεισματικά κολλημένος με το ζαλισμένο σου μυαλό...

Θα στείλεις ένα μήνυμα, ακόμα και αν χρειαστεί πλέον δικαιολογία γιατί το έστειλες.... Θα ελπίζεις μήπως απαντηθεί? Μπα... Δεν ελπίζεις... Δεν ελπίζεις μην φανεί... Γιατί η απουσία έγινε τρόπος ζωής και έτσι εσύ εξακολουθείς να ξυπνάς κάθε βράδυ και κάθε μέρα να πεθαίνεις. Συνεχίζεις να έχεις πάντα μέσα σου μία τζούρα μοναξιά και να ακούς ερωτικά τραγούδια που θα σε πάνε στον πάτο κι ακόμα παρακάτω και θα σε κάνουν να θυμάσαι τα μάτια της τ' άπειρο ν 'ατενίζουν και τα μαλλιά της στον άνεμο να ανεμίζουν...

Δεν ξέρεις τι λες και τι κάνεις. Είσαι στο πληκτρολόγιο σου και γράφεις κάτι ακαταλαβίστικα που μάλλον θα προτιμούσες και να μην τα διαβάσει κανείς. Αλλά δεν μπορείς. Κάπου πρέπει να τα βγάλεις... Κάπου...

Και εξάλλου οι φύλακες δεν κοιμούνται... Μένουν ξάγρυπνοι να φυλάνε... Κι εσύ είσαι εκεί για να είσαι ο φύλακας ο άγγελος της... Και να την φ-ι-λάς... Ένα γράμμα και όμως τέτοια η διαφορά... Το σκέφτεσαι... Το θες... Καλύτερα να κοιμόσουν μπας και το έκανες κιόλας σε κάποιο όνειρο...

Η φαντασία σου είναι νεκρή πεσμένη κάτω κι εσύ γράφεις ωμότητες. Ερωτικές ωμότητες... Πως γίνεται αυτό... Αυτή τη στιγμή ακόμα και στίχους γράφεις.... Εσύ που ποτέ σου δεν τα πήγες καλά με την ποίηση... Και ενώ λένε πως τα καμώματα της νύχτας τα βλέπει η μέρα και γελά.... Βλακείες κάνει η μέρα... Εσύ στην νύχτα έμαθες... Που μέσα στην μαυρίλα της κρύβει και την μαυρίλα που σκεπάζει την άδεια σου ψυχή...

Ακούς για ακόμη μία φορά κείμενα, τραγούδια, στίχους, ηχογραφημένα λόγια σου που τόσες φορές έχεις ακούσει και που όμως ποτέ δεν θα βαρεθείς γιατί κλείνουν μέσα τους κάτι παραπάνω. Κλείνουν μέσα τους ότι έχεις αγαπήσει. Ό,τι θα έχεις να θυμάσαι όταν θα τελειώσει αυτή η ζωή... Γιατί αυτά είναι που αξίζουν... Αυτά που θα μετρήσουν να τα σκεφτείς την στιγμή που θα κάνεις τον γενικό απολογισμό της ζωής σου....

Εξάλλου... "Η ζωή... Είναι ακριβώς όπως μου είχες πει... Αυτή είναι η ζωή φίλε μου... Κομμάτια... Φως και σκοτάδι... Παρελθόν και μέλλον... Μαύρο και λευκό..."

Θα ακούσεις και μερικά ακόμα τραγούδια τα οποία θα σε αποτελειώσουν όπως έκανε και εκείνη, και έτσι νεκρός ψυχικά ίσως να αποφασίσεις να αφήσεις αυτό το έρημο το πληκτρολόγιο και το στυλό και την πένα και το χαρτί και να πας στο μαξιλάρι σου να εναποθέσεις ότι παραμένει μέσα στο κεφάλι σου πριν οδηγηθείς σε μία τρέλα... Σε μία κανονική, ζωντανή τρέλα...


Νέα τάξη πραγμάτων - Απουσία

Όταν η απουσία γίνει τρόπος ζωής
όταν ο πόνος γίνει δρόμος διαφυγής
όταν στα πρόσωπα του κόσμου βλέπω το πρόσωπό σου
όταν το δάκρυ μου στο χάρισα και έγινε δικό σου
όταν το εγώ μου είναι μισό και το αστέρι μου θολό
όταν ξέρω πως υπάρχω μα δεν γίνεται να ζω
όταν μέσα μου κοιτώ βλέπω ένα απύθμενο κενό
γιατί δεν έπαψα στιγμή να σ' αγαπώ

Κάποτε είχα μια αγάπη που λαβώθηκε νωρίς
μα την κράτησα γιατί ένιωθα ανασφαλής
Κάποτε είχα μια αγάπη που άργησα να την πληγώσω
και όταν με πρόδωσε έπρεπε να τη σκοτώσω
θυμάμαι πριν να σε γνωρίσω έκλαιγε όλη η πλάση
και όλοι ψάχναν μια ελπίδα, την ελπίδα που είχα χάσει
όταν πλέον σε είδα είπα πως βρήκα την ελπίδα
αλλά μάλλον είχα βρει μια ακόμη παλλακίδα
Μόνη ασπίδα η λογική που κατέρρευσε και αυτή
όταν έδωσα και ένιωσες το πρώτο μας φιλί
μόνιμη θλίψη η χαρά και η νικοτίνη στα κρυφά
μα τότε είχα μέσα μου μια τζούρα μοναξιά
μα τώρα εξέπνευσα της σχέσης τον καπνό
δόθηκα και προδόθηκα ψάχνοντας για το θεό
μέσα από την ένωση δύο σωμάτων μέσα από την αγάπη
αλλά δάκρυ μετά το δάκρυ δεν αντίκρισα την άκρη
μονάχα έφτασα στα άκρα σε έδιωξα από κοντά μου
προτιμώντας να κρατήσω το κενό μες την καρδιά μου
προτιμώντας τη μοναξιά μου να γίνει η μνηστή μου
αφού ο δρόμος μου για λύτρωση ήταν η καταστροφή μου

Όταν η απουσία γίνει τρόπος ζωής
όταν ο πόνος γίνει δρόμος διαφυγής
όταν στα πρόσωπα του κόσμου βλέπω το πρόσωπό σου
όταν το δάκρυ μου στο χάρισα και έγινε δικό σου
όταν το εγώ μου είναι μισό και το αστέρι μου θολό
όταν ξέρω πως υπάρχω μα δεν γίνεται να ζω
όταν μέσα μου κοιτώ βλέπω ένα απύθμενο κενό
γιατί δεν έπαψα στιγμή να σ' αγαπώ

Θυμάμαι τα ξανθά μαλλιά σου ν' ανεμίζουν
και τα πράσινα σου μάτια το άπειρο να ατενίζουν
θυμάμαι το χαμόγελό σου, τα δυο σου χείλη
όμως τώρα δεν είμαστε ούτε φίλοι.
Να 'ταν η απόσταση γυαλί κι ο χρόνος ψεύτης
να ήμασταν πάντα μαζί και όταν στα χέρια μου πέφτεις
να σε σηκώνω και σαν κλέφτης να σου κλέβω τα αισθήματα
τα θρύμματα απ' τα ποιήματα αιώνια καταλύματα
να 'ταν ανέγγιχτη στιγμή που τώρα έχει χαραχτεί
να μην ένιωθα ποτέ την ανάγκη για φυγή
ένας σταυρός είναι όλη η γη και πάνω εγώ να ατενίζω
το όνειρο που ζήσαμε και τώρα δεν αγγίζω
γυαλίζω τα όσα χώρισα μούσα μου σε συγχώρησα
πιστή συνοδοιπόρισσα το ξέρω ολιγώρησα
και την ψυχή μου αφόρισα να γίνει κομμάτια
βιώνοντας την ηδονή σε βρώμικα κρεβάτια.
Σημάδια αγνόησα προχώρησα με βλέμμα θολωμένο
κάθε βράδυ ξυπνώ και κάθε μέρα πεθαίνω
δεν ξέρω τι περιμένω πάντως όχι να φανείς
αφού η απουσία σου έγινε τρόπος ζωής

Όταν η απουσία γίνει τρόπος ζωής
όταν ο πόνος γίνει δρόμος διαφυγής
όταν στα πρόσωπα του κόσμου βλέπω το πρόσωπό σου
όταν το δάκρυ μου στο χάρισα και έγινε δικό σου
όταν το εγώ μου είναι μισό και το αστέρι μου θολό
όταν ξέρω πως υπάρχω μα δεν γίνεται να ζω
όταν μέσα μου κοιτώ βλέπω ένα απύθμενο κενό
γιατί δεν έπαψα στιγμή να σ' αγαπώ



Η ώρα είναι 6:40 το πρωί... Μόνο αυτό σας λέω...

Τα φτάσαμε και τα 2000!

Παρεμπιπτόντως τα φτάσαμε και τα 2000 και κανείς δεν άφησε το comment που ζήτησα... Σνιφ, σνιφ... ΚΑΛΑ!!! ΓΚΡΡΡ!!! Α, και αύριο απεργία για εργαζομένους και αργία για μαθητές... Πάλι χρυσές δουλειές θα κάνουν τα μαγαζιά...!!!

Χαρά τριγύρω...

Όταν όλοι τριγύρω σου είναι χαρούμενοι, όταν οι φίλοι σου οι πιο κοντινοί είναι χαρούμενοι τότε αυτή η χαρά περνάει και σε εσένα και έτσι είσαι κι εσύ χαρούμενος...

Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να βλέπεις τον άνθρωπο που αγαπάς με ένα μεγάλο και ωραίο χαμόγελο καρφωμένο στο πρόσωπό του... Σου χαράζει βαθιά εσωτερική χαρά και σε κάνει να μένεις χαρούμενος ακόμα και μετά, όταν δεν θα είναι δίπλα σου ο χαρούμενος κόσμος.
Η χαρά είναι μεταδοτική από τους ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπάνε...

Και θέλω να ευχαριστήσω όλους αυτούς που μπορούνε και με την χαρά τους τις τελευταίες μέρες έχουν κάνει και εμένα χαρούμενο και με έχουν κάνει να ξεχάσω τα μικρά ή μεγάλα προβλήματα τα οποία με περικυκλώνουν...

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 11, 2008

Παρακαλείται ο εν αριθμό 2000...

Ο επισκέπτης με νούμερο 2000 παρακαλείται θερμά όπως αφήσει μήνυμα γιατί έχω ορεξούλες και μαλακίζομαι (με τον συμπάθιο) και θα ανταμειφθεί καταλλήλως... Lol...

AXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXA!!!


The images are from deviantart.

(Το πή@@@α το blogάκι μου...)

Εγωκεντρικότητα παντού γύρω...

Λοιπόν σκεφτόμουν ότι τελικά το blog είναι ο πιο σκατένια τρανταχτός τρόπος για να εκδηλώνει κανείς την τρομερή εγωκεντρικότητα του!!! Χι χι... Μιλάς μόνος σου, πολλές φορές για τον εαυτό σου και χαίρεσαι κι από πάνω αν ανέβουν τα ποσοστά σου και άρα πολλοί ασχολούνται μαζί σου... Εμπρός λοιπόν! Εγωκεντρισμός για μια ζωή!!!

Κυριακή, Φεβρουαρίου 10, 2008

Θέλω...

Θέλω να ερωτευτώ... Θέλω να αγαπήσω... Μου λένε, μην το ψάχνεις και θα 'ρθει... Αλλά δεν έρχεται... Θέλω να μιλήσω γλυκά, να ανταλλάξω λόγια αγάπης... Έχω αυτήν την ανάγκη. Θέλω έναν άνθρωπο να αγαπάω και να με αγαπάει. Αγαπάω έναν αλλά εκείνος δεν με αγαπάει. (Αγαπάω και έναν που μπορεί και να με αγαπάει... :P) Και έτσι μένω μόνος αγκαλιά με την μουσική και τα σεντόνια μου να σκέφτομαι παλιότερους έρωτες.

Θέλω ένα μπουκάλι Ursus αλλά ούτε αυτό δεν μπορώ να βρω αυτή τη στιγμή... Ούτε και αυτό. Θέλω να ξενυχτάω αλλά όχι μόνος μου. Θέλω να ξενυχτάω παρέα με έναν άτομο με το οποίο είμαι ερωτευμένος η με ένα άτομο που αγαπάω. Να μην με νοιάζει. Να έρθει το πρωί και τότε να πω καληνύχτα. Να τρέξω να πετάξω να χαθώ και να μην φοβάμαι τι θα γίνει αν γυρίσω... Θέλω να ακούσω ένα χαρούμενο τραγούδι αγάπης και να το νιώσω μέχρι το πιο βαθύ σημείο της σάρκας μου.

Θέλω να βγω έξω που φυσάει να νιώθω τον αγέρα να κυκλώνει το κορμί μου και εγώ να σκέφτομαι μόνο για έναν έρωτα. Να κοιτάω το φεγγάρι και να ονειρεύομαι κάτι τόσο συγκεκριμένο... Να ξαπλώσω σε μια αμμουδιά με ένα μπουκάλι κρασί κι ας είναι χειμώνας. Κι ας φοράω ρούχα που δεν θα έπρεπε να λερώσω!

Θέλω να νιώσω! Έχω σταματήσει να νιώθω! Θέλω να νιώσω ξανά, πολύ και καλά! Θέλω να
είμαι στον αέρα έξω και να μην σκέφτομαι τίποτα παραπάνω από τον ίδιο τον αέρα που θα μου χαϊδεύει το κορμί και αυτό γιατί όλα τα αλλά θα είναι καλά.

Πολλά θέλω. Ας πάω καλύτερα για ύπνο αν και ούτε τα όνειρα μου μου κάνουν συνήθως χάρες...


Γυμνά καλώδια - Θέλω

Θέλω έναν ήχο πάνω απ' την ψυχή μου
θέλω έναν ήχο να ζεσταίνει το κορμί μου
θέλω έναν ήχο μια σπάνια μελωδία
να προκαλεί χαρά και όχι αηδία.
Θέλω έναν ήχο να αγγίξει την μορφή σου
να σου θυμίσει την πιο ακριβή γιορτή σου
να σου μαγέψει τα μάτια σου τα πλάνα
μην μου χτυπάτε την πουτάνα την καμπάνα.
Θέλω οι φίλοι μου να κλαίνε απ' την χαρά τους
που δεν τους πήρα τα πολύτιμα όνειρά τους
ας είναι όλοι την τελευταία γιορτή μου
μα όχι αυτή που έχει γεννήσει το κορμί μου.
Θέλω να ακούγεται από παντού κιθάρα
και τα ντραμς να προκαλούν αντάρα
και να ρίχνουν χώμα στο κορμί μου
με γάντια ολόλευκα φωνάζοντας "τιμή μου"
Από ψηλά είσαι όμορφη, όμορφη όσο ποτέ
γύρνα με πάλι κοντά της, γύρνα με πάλι Θεέ
γύρνα με πάλι σ' εκείνη, γύρνα με πάλι κοντά
έφυγα μα δεν πρόλαβα, μια τελευταία αγκαλιά.
Θέλω η νύχτα να λέει το όνομά μου
να είναι πιο μαύρη από την άψυχη καρδιά μου
θέλω οι δείκτες ποτέ να μην γυρνάνε
ότι κι αν έφυγε ποτέ ξανά δεν θα ΄ναι
Θέλω ότι έλεγα ποτέ σας να μην πείτε
κατάρες και ευχές στην μνήμη μου να πιείτε
θέλω να κλείσετε την πλάκα μου στον τάφο
με μάτια ορθάνοιχτα που εγώ ποτέ δεν θα 'χω.
Από ψηλά είσαι όμορφη, όμορφη όσο ποτέ
γύρνα με πάλι κοντά της, γύρνα με πάλι Θεέ
γύρνα με πάλι σ' εκείνη, γύρνα με πάλι κοντά
έφυγα μα δεν πρόλαβα, μια τελευταία αγκαλιά

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 08, 2008

Ταξίδια με την μουσική...

Όσο μεγαλώνουμε, όσο ζούμε έντονες στιγμές μέσα σε διάφορες εμπειρίες τόσο πιο πολύ γινόμαστε αυτό που στο τέλος θα καταλήξουμε να είμαστε... Κάποιος είναι αυτός που είναι όταν πεθάνει. Μόνο τότε θα πάψει να συμπληρώνει κομμάτια στο παζλ της ολοκλήρωσης του. (και κατά το ρητό "μηδένα προ του τέλους μακάριζε")

Η ζωή μας μας ταξιδεύει μέσα από διαφορά μονοπάτια και με διάφορα μέσα... Έτσι και η μουσική έρχεται να πάρει κάποιους και να τους πάει μακρυά ταξίδια... Ταξίδια μέσα από τις σκέψεις αλλά και από τις εμπειρίες και τα βιώματα του... Ταξίδια που ορίζουν και ορίζονται από μια κουλτούρα που η επιλεγμένη από εμάς μουσική φέρει...


Ταξιδεύοντας ο καθένας μας το δικό του ταξίδι και με το δικό του μέσο αντιλαμβανόμαστε τα ταξίδια των άλλων διαφορετικά απ' ότι οι ίδιοι. Τα αντιλαμβανόμαστε με γνώμονα το δικό μας ταξίδι... Έτσι ο κόσμος πνίγεται μέσα στην υποκειμενικότητα αυτού του ταξιδιού μας που τελικά ορίζει όχι μόνο την δική μας ζωή αλλά και την οπτική μας γωνία για όλον τον κόσμο που μας περιβάλλει...


Ίσως μόνο ο έρωτας να είναι ένα είδος γέφυρας των ταξιδιών δύο ξεχωριστών ανθρώπων... Είναι μια γέφυρα κατανόησης και συμβαδισμού... Αυτή η μορφή έρωτα που τείνει να εκλήψει στις μέρες μας.

Για όσους ζουν μέσα από την μουσική αυτή γίνεται τα στίγματα της ζωής τους. Κάθε κομμάτι, κάθε νότα, κάθε ρυθμός και κάθε μελωδία είναι ένα μικρό μέρος, ένα μικρό κομμάτι από το ταξίδι. Ένα κομμάτι το οποίο είναι έτοιμο να ξαναζωντανέψει και να ξανασυμβεί για άλλη μια φορά μπροστά στα μάτια τους κάθε φορά που αυτοί θα ακούσουν το συγκεκριμένο τραγούδι, τις συγκεκριμένες νότες, τους συγκεκριμένους ρυθμούς κ
αι τις συγκεκριμένες μελωδίες...

Τα τραγούδια γίνονται οι σελιδοδείκτες αλλά και οι ανεξίτηλοι λεκέδες που μόνο εσύ μπορείς να δεις... Οι άλλοι έξω θα αδιαφορήσουν να δουν τι, πως και γιατί έκανες κάτι μέσα από τον δικό σου ορισμό, μέσα από το δικό σου τραγούδι δηλαδή...

Ο τραγουδοποιός άραγε είχε όμως το ίδιο όραμα με εσένα?

Είναι περίεργο το πως η ακολουθία μερικών νοτών μπορεί να πει περισσότερα απ' ότι εμείς σ' ολόκληρη τη ζωή μας. Είναι περίεργο πως μέσα από αυτή την ακολ
ουθία δεν θα διστάσει να βγει από μέσα μας το πιο καλά κρυμμένο συναίσθημα να μας κυριεύσει και στο τέλος του μέτρου να μας ξανααφήσει...

Η μουσική ήρθε να μπει στην ζωή μου από την πολύ αρχή της... Κάθε περίοδος της ζωής μου είναι και ένα μικρό μουσικό ταξίδι. Ένας ορίζοντας από νότες και στίχους. Από σκέψεις και συναισθήματα... Μια ζωή χωρίς μουσική θα ήταν μια άψυχη, άυλη, ανιαρή φυτοζωία. Ζώντας τα πάντα μέσα από την μουσική, ακόμα κι αν δεν κατάφερες πότε να γίνεις κάποιος αξιόλογος μουσικός, εκείνη θα σε ξεπληρώσει... Γεμίζοντάς σε με τον ίδιο της τον εαυτό...

Αν κάποτε καταφέρεις να ζήσεις ένα αμοιβαίο έρωτα όπου και οι δύο ταξιδευτές θα έχουν ορίσει για μέσο τους την μουσική, ή πόσο μάλλον την ίδια μουσική, αυ
τό το ξέχωρο ταξίδι που θα ζεις όσο θα είσαι μέσα σε αυτόν τον έρωτα, θα αφήσει τόσο δυνατά μουσικά στίγματα ώστε ακόμα και όταν αυτό το ξέχωρο ταξίδι τελειώσει να αναβλύζει μια υπόκωφη μουσική ηχώς για την υπόλοιπη ζωή σου, κάθε φορά που θα κοιτάς προς τα πίσω. Μια ηχώς που θα σε καλεί κοντά της και συγχρόνως θα σε διώχνει ξέροντας ότι σε θέλει μαζί της, αλλά ότι μαζί της μόνο η καταστροφή σου επιφυλάσσεται...

Η μουσική σου μπορεί να σημαίνει την λύτρωση σου η και την καταστροφή σου. Το μέσο σου στο ταξίδι της ζωής είναι αυτό που αν δεν λειτουργήσεις σωστά θα σε οδηγήσει σε μια από αυτές τις απόκωφες σιωπές. Τον θάνατο.

Για το άρθρο αυτό θέλω να ευχαριστήσω τον Jim Morison που ενέπνευσε τον Αλέξη Μίχο από τους 1550 για να εμπνεύσει με την σειρά του εμένα μέσα από το καταπληκτικό του τραγούδι "Γράμμα για ένα (χαμένο) ποιητή..." και να μου κρατήσει συντροφιά για όσο έγραφα αυτό το άρθρο στο κινητό μου, θυμούμενος κάποιες παλιές μου, καλές συνήθειες...

Επίσης να αναφερθώ στον Τόλκιν που μέσα από το βιβλίο του Σιλμαρίλιον τόσο ωραία περιγράφει μια δημιουργία κόσμου με βασικό συστατικό του την ίδια την μουσική που έφτιαξαν οι θεοί... Μιας και η μουσική κάποιες φορές είναι σαν το άγγιγμα από το χέρι ενός απόμακρου θεού.


1550 - Για έναν ποιητή

Καβάλησε το φίδι της ψυχής σου

Ήταν τα λόγια ενός μεγάλου ποιητή
Που από τη λευκή και ανήθικη ζωή του
Περάσανε και γράψανε εποχή.

Ακροβατώντας στις μεταλλικές χορδές του
Του Elvis Presley και των άλλων μουσικών
Κανείς δεν ένιωσε τον ήχο απ' τις κραυγές του
Που ξεσηκώνανε τους φόβους των νεκρών

Σε έναν κόσμο που τα πάντα αμφισβητούνται
Που κάθε πρόταση σημαίνει διαταγή
τους ρώτησε να ζήσουν ποιοι φοβούνται
να δώσουν τέλος σε μια ψεύτικη ζωή

Χορεύοντας σε κύκλους από φλόγες
Αδιαφορώντας για το μέλλον το παρόν
Έτσι για εκείνον κλείσανε οι πόρτες και πήρε
Θέση στο παλάτι των θεών

Έγραψες στίχους μύριους και είπες χίλια λόγια
Που κατευθείαν σου παγώναν το κορμί
Κανείς δεν ένιωσε το μήνυμα τη φλόγα
Και έδωσες τέλος στη ταινία σου αυτή

Τώρα για εσένα πια μονάχος τραγουδάω
Κάθε βραδιά μια νύχτα εφιαλτική
Δε ξέρω αν θα έπρεπε να κλαίω η να γελάω
Που μας παράτησες και είμαστε ακόμα ζωντανοί