Τετάρτη, Φεβρουαρίου 13, 2008

Ακούγοντας και πίνοντας...


Δεν γίνεται ρε ****** μου... Δεν γίνεται να αγαπάς τόσο πολύ ένα άνθρωπο και ενώ υπάρχει θεωρητικά η δυνατότητα (δεν είναι νεκρός) να μην μπορείς όχι να τον αγγίξεις, όχι να του διαδηλώσεις την αγάπη σου αλλά ούτε καν να του μιλήσεις... (πίσω στα παλιά καλά δικά μου)

Και ναι ρε γαμώτο υπάρχει και αγάπη η οποία δεν σβήνει και δεν θα σβήσει ποτέ! Αυτή είναι η πραγματική αγάπη κατά την γνώμη μου. Δεν μπορεί αν αγαπάς έναν άνθρωπο να τον ξεχάσεις τόσο πολύ. Απλά δεν γίνεται. Δεν είναι δυνατό!

Η αγάπη η πραγματική είναι ισόβια. Αν αγαπήσεις πραγματικά κάποιον αυτό θα ισχύει για πάντα. Η αγάπη για την ακρίβεια μπορεί να νικήσει ακόμα και τον θάνατο... Και για αυτήν την εκδοχή προτείνω να διαβάσετε Jo' O' Barr που τα λέει όλα μέσα από τα φοβερά κείμενά του...

Μισοζαβλακωμένος, μισομεθυσμένος, με αυτήν την μουσική που σε στέλνει να ακούγεται από πίσω ψάχνω για μία έξοδο φυγής. Φίλοι τέτοια ώρα δεν υπάρχουν. Καμία ζεστή αγκαλιά. Όλοι κοιμούνται αλλά ακόμα και να ήταν ξύπνιοι, τους θες? Μάλλον όχι. Ακούς την μουσική σου που διάλεξες να ακούσεις, γίνεσαι πιο σκατά και γουστάρεις.

Γουστάρεις αυτήν την διαστροφή και αυτό όχι επειδή είσαι διεστραμμένος αλλά επειδή αυτό είναι που σε γυρίζει στο mode εκείνο που ένιωσες πιο πολύ. Εκεί που η μνήμη σου έχει περισσότερα συναισθήματα να ανασύρει παρά αναμνήσεις αν είναι αυτό ποτέ δυνατόν.

Μια γουλιά ποτό για να συνεχίσω να γράφω...

Γυρίζεις εκεί και είσαι σκατά αλλά είσαι εσύ. Είσαι αυτό που έχεις ζήσει πιο πολύ και πιο βαθιά απ' όλα στην ζωή σου. Κάτι το οποίο δεν ξέρεις αν θα ξανασυμβεί... Και έτσι το βράδυ περνάει... Κοντεύει να ξημερώσει.. Κι εσύ εκεί, πεισματικά κολλημένος με το ζαλισμένο σου μυαλό...

Θα στείλεις ένα μήνυμα, ακόμα και αν χρειαστεί πλέον δικαιολογία γιατί το έστειλες.... Θα ελπίζεις μήπως απαντηθεί? Μπα... Δεν ελπίζεις... Δεν ελπίζεις μην φανεί... Γιατί η απουσία έγινε τρόπος ζωής και έτσι εσύ εξακολουθείς να ξυπνάς κάθε βράδυ και κάθε μέρα να πεθαίνεις. Συνεχίζεις να έχεις πάντα μέσα σου μία τζούρα μοναξιά και να ακούς ερωτικά τραγούδια που θα σε πάνε στον πάτο κι ακόμα παρακάτω και θα σε κάνουν να θυμάσαι τα μάτια της τ' άπειρο ν 'ατενίζουν και τα μαλλιά της στον άνεμο να ανεμίζουν...

Δεν ξέρεις τι λες και τι κάνεις. Είσαι στο πληκτρολόγιο σου και γράφεις κάτι ακαταλαβίστικα που μάλλον θα προτιμούσες και να μην τα διαβάσει κανείς. Αλλά δεν μπορείς. Κάπου πρέπει να τα βγάλεις... Κάπου...

Και εξάλλου οι φύλακες δεν κοιμούνται... Μένουν ξάγρυπνοι να φυλάνε... Κι εσύ είσαι εκεί για να είσαι ο φύλακας ο άγγελος της... Και να την φ-ι-λάς... Ένα γράμμα και όμως τέτοια η διαφορά... Το σκέφτεσαι... Το θες... Καλύτερα να κοιμόσουν μπας και το έκανες κιόλας σε κάποιο όνειρο...

Η φαντασία σου είναι νεκρή πεσμένη κάτω κι εσύ γράφεις ωμότητες. Ερωτικές ωμότητες... Πως γίνεται αυτό... Αυτή τη στιγμή ακόμα και στίχους γράφεις.... Εσύ που ποτέ σου δεν τα πήγες καλά με την ποίηση... Και ενώ λένε πως τα καμώματα της νύχτας τα βλέπει η μέρα και γελά.... Βλακείες κάνει η μέρα... Εσύ στην νύχτα έμαθες... Που μέσα στην μαυρίλα της κρύβει και την μαυρίλα που σκεπάζει την άδεια σου ψυχή...

Ακούς για ακόμη μία φορά κείμενα, τραγούδια, στίχους, ηχογραφημένα λόγια σου που τόσες φορές έχεις ακούσει και που όμως ποτέ δεν θα βαρεθείς γιατί κλείνουν μέσα τους κάτι παραπάνω. Κλείνουν μέσα τους ότι έχεις αγαπήσει. Ό,τι θα έχεις να θυμάσαι όταν θα τελειώσει αυτή η ζωή... Γιατί αυτά είναι που αξίζουν... Αυτά που θα μετρήσουν να τα σκεφτείς την στιγμή που θα κάνεις τον γενικό απολογισμό της ζωής σου....

Εξάλλου... "Η ζωή... Είναι ακριβώς όπως μου είχες πει... Αυτή είναι η ζωή φίλε μου... Κομμάτια... Φως και σκοτάδι... Παρελθόν και μέλλον... Μαύρο και λευκό..."

Θα ακούσεις και μερικά ακόμα τραγούδια τα οποία θα σε αποτελειώσουν όπως έκανε και εκείνη, και έτσι νεκρός ψυχικά ίσως να αποφασίσεις να αφήσεις αυτό το έρημο το πληκτρολόγιο και το στυλό και την πένα και το χαρτί και να πας στο μαξιλάρι σου να εναποθέσεις ότι παραμένει μέσα στο κεφάλι σου πριν οδηγηθείς σε μία τρέλα... Σε μία κανονική, ζωντανή τρέλα...


Νέα τάξη πραγμάτων - Απουσία

Όταν η απουσία γίνει τρόπος ζωής
όταν ο πόνος γίνει δρόμος διαφυγής
όταν στα πρόσωπα του κόσμου βλέπω το πρόσωπό σου
όταν το δάκρυ μου στο χάρισα και έγινε δικό σου
όταν το εγώ μου είναι μισό και το αστέρι μου θολό
όταν ξέρω πως υπάρχω μα δεν γίνεται να ζω
όταν μέσα μου κοιτώ βλέπω ένα απύθμενο κενό
γιατί δεν έπαψα στιγμή να σ' αγαπώ

Κάποτε είχα μια αγάπη που λαβώθηκε νωρίς
μα την κράτησα γιατί ένιωθα ανασφαλής
Κάποτε είχα μια αγάπη που άργησα να την πληγώσω
και όταν με πρόδωσε έπρεπε να τη σκοτώσω
θυμάμαι πριν να σε γνωρίσω έκλαιγε όλη η πλάση
και όλοι ψάχναν μια ελπίδα, την ελπίδα που είχα χάσει
όταν πλέον σε είδα είπα πως βρήκα την ελπίδα
αλλά μάλλον είχα βρει μια ακόμη παλλακίδα
Μόνη ασπίδα η λογική που κατέρρευσε και αυτή
όταν έδωσα και ένιωσες το πρώτο μας φιλί
μόνιμη θλίψη η χαρά και η νικοτίνη στα κρυφά
μα τότε είχα μέσα μου μια τζούρα μοναξιά
μα τώρα εξέπνευσα της σχέσης τον καπνό
δόθηκα και προδόθηκα ψάχνοντας για το θεό
μέσα από την ένωση δύο σωμάτων μέσα από την αγάπη
αλλά δάκρυ μετά το δάκρυ δεν αντίκρισα την άκρη
μονάχα έφτασα στα άκρα σε έδιωξα από κοντά μου
προτιμώντας να κρατήσω το κενό μες την καρδιά μου
προτιμώντας τη μοναξιά μου να γίνει η μνηστή μου
αφού ο δρόμος μου για λύτρωση ήταν η καταστροφή μου

Όταν η απουσία γίνει τρόπος ζωής
όταν ο πόνος γίνει δρόμος διαφυγής
όταν στα πρόσωπα του κόσμου βλέπω το πρόσωπό σου
όταν το δάκρυ μου στο χάρισα και έγινε δικό σου
όταν το εγώ μου είναι μισό και το αστέρι μου θολό
όταν ξέρω πως υπάρχω μα δεν γίνεται να ζω
όταν μέσα μου κοιτώ βλέπω ένα απύθμενο κενό
γιατί δεν έπαψα στιγμή να σ' αγαπώ

Θυμάμαι τα ξανθά μαλλιά σου ν' ανεμίζουν
και τα πράσινα σου μάτια το άπειρο να ατενίζουν
θυμάμαι το χαμόγελό σου, τα δυο σου χείλη
όμως τώρα δεν είμαστε ούτε φίλοι.
Να 'ταν η απόσταση γυαλί κι ο χρόνος ψεύτης
να ήμασταν πάντα μαζί και όταν στα χέρια μου πέφτεις
να σε σηκώνω και σαν κλέφτης να σου κλέβω τα αισθήματα
τα θρύμματα απ' τα ποιήματα αιώνια καταλύματα
να 'ταν ανέγγιχτη στιγμή που τώρα έχει χαραχτεί
να μην ένιωθα ποτέ την ανάγκη για φυγή
ένας σταυρός είναι όλη η γη και πάνω εγώ να ατενίζω
το όνειρο που ζήσαμε και τώρα δεν αγγίζω
γυαλίζω τα όσα χώρισα μούσα μου σε συγχώρησα
πιστή συνοδοιπόρισσα το ξέρω ολιγώρησα
και την ψυχή μου αφόρισα να γίνει κομμάτια
βιώνοντας την ηδονή σε βρώμικα κρεβάτια.
Σημάδια αγνόησα προχώρησα με βλέμμα θολωμένο
κάθε βράδυ ξυπνώ και κάθε μέρα πεθαίνω
δεν ξέρω τι περιμένω πάντως όχι να φανείς
αφού η απουσία σου έγινε τρόπος ζωής

Όταν η απουσία γίνει τρόπος ζωής
όταν ο πόνος γίνει δρόμος διαφυγής
όταν στα πρόσωπα του κόσμου βλέπω το πρόσωπό σου
όταν το δάκρυ μου στο χάρισα και έγινε δικό σου
όταν το εγώ μου είναι μισό και το αστέρι μου θολό
όταν ξέρω πως υπάρχω μα δεν γίνεται να ζω
όταν μέσα μου κοιτώ βλέπω ένα απύθμενο κενό
γιατί δεν έπαψα στιγμή να σ' αγαπώ



Η ώρα είναι 6:40 το πρωί... Μόνο αυτό σας λέω...

18 σχόλια:

Xxx Fallen Angel xxX είπε...

True love never dies George...

Oi anamnhseis mias agaphs de tha fygoyn pote... Panta tha yparxei kati poy tha ksypnhsei mesa soy ena ksexasmeno synaisthhma kai tha se gemizei me nostalgia gia pragmata poy ezhses h tha mporoyses, tha htheles na eixes zhsei...

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Δυστυχώς ή ευτυχώς μάλλον έτσι είναι όντως... Αυτός όμως είναι και ο καλύτερος τρόπος για να ζήσεις πραγματικά... Να νιώθεις...

Mari-R1 είπε...

s eyxaristw..mou thymises polla kai eyxomai na mi (kse-)xaseis pote ayti sou tin pleyra! i nyxta einai megali kai exei polles psyxes poy roufoun to arwma tis.. i esy to apolamvaneis..synexise

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Ευπρόσδεκτες οι ευχαριστίες σου... Χαίρομαι να αγγίζουν κάποιον τα κείμενα μου... Δεν έχω σκοπό να την ξεχάσω. Αν διάβασες / διαβάσεις και το υπόλοιπο blog θα το δεις... Για την ακρίβεια και χτες το βράδυ αν και μετά από και καιρό ακριβώς αυτό έκανα... Αυτό που λέει ο τίτλος... Μουσικές από τα παλιά, ένα μπουκάλι μαυροδάφνη (πάει όλο) και σκοτάδι... Μόνο που χτες δεν είχα net γιατί κάτι ο Ο.Τ.Ε. με τις βλάβες του, κάτι που λόγο βροχής είχαν όλοι οι γείτονες κλειστά παντζούρια και δεν είχα σήμα... Χεχ...

Ame_Triste είπε...

Panemorfo kai dynato..
ki egw etsi niwthw,eniwtha kai tha niwthw..
h agaph pote den svhnei,pairnei alles morfs,ekfrazetai,me allous tropous,polles fores parakalas gi aythn omws kapoies fores svhnei san t'asteria..
makari h dikh sou na mhn svhsei pote..h toulaxiston na gyrisei pali h fwtia ths..!
:)

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Κοίτα από την μεριά μου ποτέ δεν θα σβήσει γιατί όταν αγαπάς κάποιον πραγματικά αυτό δεν μπορεί να αλλάξει... Τώρα να γυρίσει η φωτιά της... :S Και όσο για την άλλη μεριά ας σου απαντήσει εκείνη άμα το δει καμιά στιγμή... Το έχει διαβάσει πάντως...

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχο...!!! Όπως τα λες είναι... Η αγάπη νικά και το θάνατο.Τα περνάω κι εγώ αυτά[χωρίς το ποτό]. Εσύ να την αγαπάς. Μόνο να την αγαπάς. Μην αφήσεις κανένα να σου χαλάσει αυτή την κατάσταση. Και να ξέρεις:ξέρει ότι την αγαπάς γιατί είναι αλήθεια!

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Αμφιβάλω αν το ξέρει αλλά θα την αγαπάω θέλοντας και μη για όλη μου την ζωή... Όση κι αν είναι αυτή... Είναι απλά τόσο βαθιά μέσα μου που δεν αλλάζει. Αν αλλάξει... Θα αλλάξω. Δεν θα είμαι πια εγώ. Δεν θα υπάρχω... Απλά πλέον φοβάμαι να δεθώ μάλλον με άλλους τόσο πολύ... Και χάνω... Και ψυχραίνω και μου μένουν πια μόνο αναμνήσεις τόσο ζεστές...

Ανώνυμος είπε...

apla eida auto pou eixes grapsei kai h8el na to sxoliasw!:)( φοβάμαι να δεθώ μάλλον με άλλους τόσο πολύ...)mn fobasai!dn einai oloi to idio re sy..enta3ei kai egw se paromia fash hmoun kai egw dn 8a bgalw auto to atomo apo to mualo mou kai apo tn kardia mou pote,alla dinw eukairies kai se alla atoma!dn menw pisw,proxwrw,sunexizw na zw!;)

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Δεν είπα ότι δεν θα το κάνω κιόλας, απλά ίσως να είμαι τρομερά προσεκτικός... Ούτως ή άλλως δεν είναι και τόσο στο χέρι μας να το καθορίσουμε αυτό το πράγμα...

Ανώνυμος είπε...

apla pisteuw pws pote den tha aboreseis na ebisteuteis kapoion xana me ton idio tropo...na dwtheis oloklhrwtika...na xariseis olh sou thn psuxh...na skorpiseis olh sou thn uparxh...k na goustareis!!!k isws auto ennoeis ki esu... pantws k mono pou to ezises..einai eulogia...ki as se gontise...ki as emeines esu na fulas osa afise...to exw perasei se polu zorikh fash....mono pou egw den exasa sxesh..exasa filo...einai plhgh pou den kleinei pote...k kati tetoies nuxtes aimoragei trela...to xerw kala...

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Για το να εμπιστευτώ ίσως σου απαντάει το post "Θέματα εμπιστοσύνης"... Όχι ούτε μπορώ να το κάνω τόσο εύκολα και ούτε θέλω... Να δώσω πολλά ίσως να το ξανακάνω... Ίσως ήδη έχω αρχίσει να το κάνω γιατί μάλλον περνάω άλλη μία φάση έρωτα... :D Αλλά οι πληγές κι αν δεν κλείνουν θα τους βάζω βαμβάκι με οινόπνευμα όταν δεν θα γράφω εδώ και θα της θα της αγαπώ που μου θυμίζουν ότι ζω δείχνοντας μου το αίμα που τρέχει... Πραγματικά κι αν με γονάτισε νιώθω πολύ τυχερός και θα το ξανακάνω αν μπορέσω. Κι ας ξαναγονατίσω. Κι ας φτάσω πάλι στο πάτο... :P

Καλυψώ είπε...

η ζωή δεν αξίζει χωρίς αγάπη
και χίλιες ζωές να είχα
χίλιες καρδιές
πάλι θα της μάτωνα..ξανά από την αρχή

πολύ κάλο κομμάτι έχω πάθει πλάκα

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Ευχαριστώ για τα καλά τα λόγια...

Η ζωή χωρίς αγάπη δεν αξίζει καν να υπάρχει. Είναι απλά μια ανάλωση στο τίποτα...

Και άλλωστε γιατί να μην ματώσεις... Όπως είχε πει κάποτε και ο Κότσιρας, "Άντρας που δεν έκλαψε μέσα στην αγάπη, κατά βάθος έμεινε άνθρωπος μισός..."

Τώρα είμαι ούτως ή άλλως επέλεξα να ξαναμπώ σε αυτήν την διαδικασία που ξέρω ότι κάποια στιγμή θα μου αφήσει μία ακόμα πολύ μεγάλη πληγή και γουστάρω να σου πω την αλήθεια... :D

Second Love είπε...

me ksana estiles ena xrono piso
kai opos ipe kai h Ame_Triste h agaph pote den svhnei,pairnei alles morfs,exi apolito dikio

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Δεν ξέρω αν αυτό το θεωρείς θετικό ή αρνητικό αλλά ελπίζω να είναι θετικό... Λίγη ώρα με τις αναμνήσεις σου...

Second Love είπε...

pisteuo pos oi anamnisis einai autes pou stin kurioleksia mas kratane zontanous oso diskola ke arga na exi perasi o xronos prospathodas isos kapies apo autes tis stigmes na nekrosoume kapia ixni anamniseon pou isos sinxronos mas ponane. Den eine kako na thimomaste ke na girizoume sta palia pou mas sinodeuoun bathia mesa kathe lepto,kathe stigmi dixos polles fores na to katalabenoume. Ke na erthi i stigmi pou tha kilisoume to dakri mas gia kati simeni pos upirxe,uparxi ke tha uparxi gia pada mesa xaragmeno stin psixi mas.

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Όντως γιατί αυτά παραμένουν τα συνθετικά στοιχεία μας. Είναι το ποιόν μας. Ο χαρακτήρας μας. Αυτό που είμαστε όλες οι στιγμές που έχουμε περάσει. Καλά και κακά. Θλιβερά και χαρούμενα...