Rationalistas - Προσάναμμα (Prosanamma)

Στίχοι 

 

Για ‘σένα το ετοίμασα

Ν’ ακούσεις δυο μπάρες που λιώνουνε σίδερα

Μασάμε προβλήματα

Πατάμε βουνά και τ’ αφήνουμε επίπεδα

Βαραίνει η ανάσα σου

Μουδιάζει η καρδιά και βουρκώνουν τα μάτια σου

Γιατί όρθιος σήμερα στέκεις κι εσύ

Και αυτοί που στηρίζονταν πάνω σου

Είναι ίδια περίπου η ζωή

Μοιάζει πολύ στην ζωή που την έμαθα

Το θυμίζουν στον τοίχο, σημάδια, γροθιές

Και τα ξεραμένα μου αίματα

Αν ήμασταν πιο πονηροί

Θα τ’ αρπάζαμε man και θα παίρναμε πούλους

Κι αν λίγο τους μοιάζαμε

Δεν θα με ένοιαζε που θα μας λέγανε μούλους

Το μικρό μου κοιμάται υγιές και χαρούμενο

Όλο το βράδυ στο πλάι μου

Το κοιτάω και λέω “Χαλάλι τα ζόρια ψυχή μου!”

Γαμώ το κεφάλι μου

Μας χάνανε οι φίλοι και οι κοπελιές

Στον αγώνα για το μεροκάματο

Ο μαλάκας που ακούς όσα φράγκα κι αν βγάλει

Δεν παίζει να τον κάνουν άνθρωπο

Στον θεό σας δεν πίστεψα, τράγοι, στιγμή

Κι έχω λόγους πολλούς να αμφιβάλλω

Τα ‘χει κάνα σκατά με τον κόσμο

Πως θα γίνουν πιο ωραία στον άλλο?

Η ντροπή ήρθε για λίγο στην χώρα

Πήγε στα Τέμπη και περιπλανήθηκε

Λούστηκε με βενζίνη, άναψε ένα τσιγάρο καπάκια

Κι αυτοπυρπολήθηκε
Κι η ντροπή από τότε νεκρή

Και γιορτάζουν του κόσμου τα κτήνη

Γιατί τώρα μπορούνε να σκοτώνουν

Παιδιά στα χαλάσματα στην Παλαιστίνη

Η αγάπη φορούσε ποδιά

Δεν θυμόσταστε το πρόσωπό της

Μια σερβιτόρα απλή

Που σώζει ένα κορίτσι απ’ τον μαστροπό της

Έτρεχαν κόκκινα δάκρυα από το πρόσωπό μου

Ένιωσα τούτου του τόπου, πάνω μου, τις πληγές

Αν είν’ η φλόγα ν’ ανάψει

Βάζω τον εαυτό μου

Προσάναμμα να γίνει, να βάλει φωτιές

Έτρεχαν κόκκινα δάκρυα από το πρόσωπό μου

Ένιωσα τούτου του τόπου, πάνω μου, τις πληγές

Αν είν’ η φλόγα ν’ ανάψει

Βάζω τον εαυτό μου

Προσάναμμα να γίνει, να βάλει φωτιές

Γειτονιές

Πάνω, κάτω, τρέχω για να μην μείνω πίσω

Χάθηκες

Ήταν για καλό, θα πω, για να προχωρήσω

Έχω βάλει τον κακό μας εαυτό μέσα σε φέρετρο

Μήπως κι ανθίσουμε ξανά

Η μπουκιά των αξιών της κοινωνίας είναι άγευστη

Και καταπίνουμε μηχανικά

Κάθε τόσο προλαβαίνω να σε βλέπω

Και μιλάμε πάντα τόσο γενικά

Μα ο πόνος που βιώνουμε είναι ίδιος

Παραλείψαμε τα πιο σημαντικά

Άμα κουβαλάμε μόνοι το φορτίο

Μόνοι μας θα κουβαλάμε και τα ψυχολογικά

Ο λαός θα σώνει πάντα το λαό

Κι είναι χρόνια που ξεκάθαρα διαλέξαμε πλευρά

Τα πιο όμορφα όνειρα είναι ανώνυμα

Και κρατάνε το πολύ για πέντε δεύτερα

Γιατί πετάνε ελεύθερα

Μα τα θυμάσαι απ’ έξω σαν παιδάκι

Γιατί τα παίζεις σε κάθε σου γενέθλια

Στεκόμαστε ενάντια στα κτήνη

Να παλεύουμε με ό,τι έχει απομείνει

Θα τους φάμε ζωντανούς

Και θα μας βλέπουνε ανάποδα όπως ο Μουσολίνι

Δεν πείστηκα από τα δικαστήρια

Τα media και την κανονικότητα

Όταν πήγε η ντροπή στον Κωλονό

Και δολοφόνησε την όποια παιδική μας αθωότητα

Χιλιάδες χέρια είναι σταυρωμένα

Χαϊδεύουν την ντροπή λίγο το βράδυ

Όταν αναπνέουμε τον ίδιο αέρα 

Κάθε μέρα με τον Κασιδιάρη και με τον Λιγνάδη

Έτρεχαν κόκκινα δάκρυα από το πρόσωπό μου

Ένιωσα τούτου του τόπου, πάνω μου, τις πληγές

Αν είν’ η φλόγα ν’ ανάψει

Βάζω τον εαυτό μου

Προσάναμμα να γίνει, να βάλει φωτιές

Έτρεχαν κόκκινα δάκρυα από το πρόσωπό μου

Ένιωσα τούτου του τόπου, πάνω μου, τις πληγές

Αν είν’ η φλόγα ν’ ανάψει

Βάζω τον εαυτό μου

Προσάναμμα να γίνει, να βάλει φωτιές

Έτρεχαν κόκκινα δάκρυα από το πρόσωπό μου

Ένιωσα τούτου του τόπου, πάνω μου, τις πληγές

Αν είν’ η φλόγα ν’ ανάψει

Βάζω τον εαυτό μου

Προσάναμμα να γίνει, να βάλει φωτιές

Spotify

Ξημέρωμα στην εθνική...

Είναι ένα γλυκό καλοκαιρινό ξημέρωμα.

Η νυχτιά που έχει προηγηθεί θυμίζει στίχους τραγουδιού. Γενέθλια σε μία παραλία μακρυά από την πρωτεύουσα. Ποτά, λίγο φαί, πυρσοί τριγύρω, άμμος, αεράκι, βουτιές στα κρύα νερά, καλή παρέα, μουσική και τρέλες... Γέλια και χαρές. Αναμνήσεις που γράφονται.

Μετά από μία ευχάριστη βόλτα στην διπλανή, ήσυχη λόγω ώρας, πόλη μπαίνεις στο αυτοκίνητο πριν μεσολαβήσει κάτι άλλο να ξεφύγει το μυαλό σου και με τις δυνάμεις που εν γνώση σου έχεις διατηρήσει για να προσφέρεις ένα ασφαλές ταξίδι στους άλλους για να ξεκινήσει η επιστροφή.

Η εθνική οδός απλώνεται μπροστά σου πλατιά, οι στήλοι στις άκρες του δρόμου προσπερνάν ταχέως καθώς εσύ περνάς και ο ουρανός σιγά σιγά φωτίζει. Αρχίζει να παίρνει ένα γλυκό γαλάζιο χρώμα με μερικές απειροελάχιστες άσπρες πινελιές. Κάπου στον ορίζοντα υπάρχει και ένα απαλό πορτοκαλί.

Οι υπόλοιποι στο αυτοκίνητο ψιλόκοιμούνται κουκουλωμένοι με κουβέρτες... Οι πρώτες νότες του τραγουδιού (ναι ίσως να λέω γι αυτό από πάνω) ακούγονται... Ανοίγεις λίγο το παράθυρό σου και δροσερός αέρας χαιδεύει το πρόσωπό σου τόσο ωραία. Θα έκλεινες τα μάτια για λίγο αλλά τα κρατάς στον δρόμο...

Και προχωράς... Το μυαλό σου ταξιδεύει ακόμα πιο μακρυά καθώς αφήνεις πίσω σου τους θεμελιωμένους στήλους στα πλάγια και τις λευκές γραμμούλες κάτω στην άσφαλτο... Και έτσι... Αυτό το τραγούδι είναι για εσένα πλέον αυτό. Ένα γλυκό πρωινό, το πρώτο φως μίας αυγής, ένα ταξίδι...

Vnv Nation - Arclight

Forget your fear, and want no more

Forget your fear, and want no more
At first light lay proud foundations
Sense the greatness that before you unfolds
Seek no more for hollow answers
Answers that lay within you all along
Farewell to dawns seen through saddened eyes
Farewell to pasts to sorrows chained
Forget your fears and want no more
You will be strong and want no more
You'll be adored, you will have everything
You will be strong and want no more
Forget your fears, you will have everything
And want no more 

Hijack του blog.

Ζητώ συγγνώμη από όποιον αναγνώστη μου ή επισκέπτη μου προσπάθησε να μπει στο Blog τον τελευταίο καιρό και "ατυχώς" μεταφέρθηκε σε άλλη σελίδα. Ήταν μία πολύ "ευγενική" προσπάθεια από την νέα διεύθυνση ενός προσθετου που υπήρχε στο blog να κλέψει και να αποπροσανατολίσει όλη την κίνηση του.

Τι "ευγενικοί" άνθρωποι που υπάρχουν. Το πρόβλημα λύθηκε πάντως και δεν θα ξαναυπάρξει...

Κρίση μιζέριας

Ο καιρός γλυκαίνει σιγά σιγά και η νυχτιά έξω είναι πλέον απαλή σαν πέπλο και σε καλεί να της κάνεις παρέα στο πάντα μοναχικό μαύρο χρώμα της... Ο σαγηνευτικός σκουρόχρωμος ουρανός προβάλει τα λίγα αστεράκια που η πόλη του επιτρέπει και το χλωμό φεγγαράκι.

Και πίσω όλη η χώρα να βουλιάζει στον όλεθρο που συνεχώς μας κρύβουν. Πίσω από κάθε πρόσωπο κρύβεται ένα κομμάτι μιζέριας. Λιγότερα λεφτά και λιγότερα χαμόγελα... Μα... Γιατί ο κόσμος ξεχνάει κάποια τόσο σημαντικά πράγματα...?

Δεν είναι τα λεφτά που κάνουν την χαρά! Άλλωστε όπως λέει και ένα από αυτά τα συνηθισμένα chain-mails που κυκλοφορούν στο internet, τα λεφτά αγοράζουν το σπίτι αλλά όχι την εστία, αγοράζουν τα φάρμακα αλλά όχι την υγεία, αγοράζουν το sex αλλά όχι την αγάπη! Αγοράζουν την εκπαίδευση μα όχι την γνώση!

Γιατί χαλιόμαστε όλοι τόσο πολύ για τα λεφτά. Μας σκεπάζει η μιζέρια γιατί δεν έχουμε όσα λεφτά είχαμε και δεν μπορούμε να αγοράσουμε κάτι παραπάνω. Αλλά τελικά αυτό που θα μας χαρίσει την χαρά δεν είναι το ποτό αλλά η παρέα όταν θα βγούμε, δεν είναι το ρούχο που θα μας ξεχωρίσει αλλά ο χαρακτήρας και η φυσική ομορφιά μας.

Όλος ο κόσμος είτε τον άγγιξε λίγο είτε πολύ η κρίση, συνοφρυώνεται και ξεχνάει τα απλά, τα όμορφα, τα καθημερινά και σημαντικότερα... Ξεκολλάτε ρε! Όσο θα γελάμε τόσο θα τους τη σπάμε... Άλλωστε όπως έχει πει και ο πανέξυπνος και πολυαγαπημένος Oscar Wilde: "Πάντα να συγχωρείς τους εχθρούς σου. Τίποτα δεν τους ενοχλεί περισσότερο. ".

Είναι τόσο όμορφα έξω για να βγεις να κάνεις μία βόλτα να μυρίσεις τις πρώτες μυρωδιές της άνοιξης και του καλοκαιρινού καιρού, να κόψεις μία βόλτα δίπλα στο κύμα φορώντας ένα πανωφόρι και να κοιτάς την όμορφη θάλασσα... Γιατί καιγόμαστε βλέποντας στα παράθυρα τους μαϊντανούς και πέφτουμε σε μία παθητική καταναγκαστική κατάθλιψη?

Ανύψωση...

"Ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά"

Θυμάσαι εκείνο το βράδυ? Ήμασταν εκεί. Στο είπαμε ότι θα πηγαίναμε και χάρηκες. Χάρηκες για εμάς. Εσύ δεν μπορούσες να έρθεις... Κι όμως χάρηκες για εμάς, ξεχνώντας το δικό σου παρόν.

Η "συναυλία" ξεκίνησε. Μελωδίες που αγάπησες. Η ώρα περνούσε. Θα σου άρεσε εκεί... Ξεκίνησε εκείνο το αγαπημένο σου κομμάτι...

  

"Δεν έκανα ταξίδια μακρινά

τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα
που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες την πέτρα"

Άρχισε να το ερμηνεύει και ήταν τόσο ωραίο... Το άκουγα... Ήθελα σχεδόν να κλάψω που δεν ήσουν κι εσύ εκεί να το ακούσεις... Τόσο γεμάτο συναισθήματα... Σιγά, σιγά το περιβάλλον φάνταζε απόμακρο και πλέον αιωρούμουν μέσα στην αίθουσα αν και ακόμα στο ίδιο ακριβώς σημείο... Αιωρούμουν μόνος σε ένα γεμάτο-άδειο δωμάτιο...

"Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει"

Δύο, τρία μεγάλα λεπτά και τα πάντα γύρισαν στην θέση τους. Το τραγούδι τέλειωσε. Αργές βαθιές αναπνοές... Ψηλάφισα τα μάτια μου. Εντάξει.

Έτσι ίσως να άκουσες κι εσύ αυτό το αγαπημένο σου τραγούδι... Ίσως να το ακούς και τώρα που σιγοπαίζει...

Μικρή Πατρίδα - Χρήστος Θηβαίος 

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα
που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες την πέτρα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Images are from Deviantart.

Όνειρο...

Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις
Μην ξημερώνεις ουρανέ

Είδα ένα όνειρο... 

Ήμασταν διακοπές σε μία άγνωστη παραλία...

Παίζαμε με τα κύματα...

Ήσουν κι εσύ εκεί...

Γελούσαμε, παίζαμε...

Πήγαμε και για surfing.

Και μετά πάλι γέλια...

Ήλιος...

Περπάτημα, τρέξιμο, κολύμπι...

Μουσική...

Λίγο ακόμα...

Ξεγνοιασιά...

Έγνοιες πουθενά...

Λίγο ακόμα...

Ξύπνησα...

Όχι, δεν θέλω...

Ήταν τόσο ωραία στο όνειρο...

Θα ξεχαστεί τώρα κι αυτό...

Το ανέσυρα σιγά σιγά να μην ξεχάσω τις εικόνες...

Ίσως να ήταν και οι τελευταίες...

Θάνος Μικρούτσικος / Βασίλης Παπακωσταντίνου - Μη φύγεις

Μη φύγεις άμα δε γυρίσεις
ψέμα οι χρησμοί του δράματος
δεν έχει τίποτα να λύσεις
όλα ζωή και θάνατος

Μονάχα αυτό κατάλαβα
απ' όλο το ταξίδι
πως όσο αλλάζουμε ζωή
τόσο μένουμε ίδιοι
δεν έχω κάτι να σου πω
τι να σου εξηγήσω
νύχτα με παίρνουν τα όνειρα
νύχτα με φέρνουν πίσω

Η μουσική πάνω από τις λέξεις

Κάποιες φορές η μουσική έρχεται τόσο πολύ και μας αγκαλιάζει που μιλάει περισσότερο απ' ότι θα μπορούσαν να μιλήσουν οι λέξεις... Εκείνες τις στιγμές αν την αφήσεις να σε πάρει μαζί της κρατιέστε τόσο δυνατά που δεν θες να σε αφήσει και την αφήνεις να παίζει... Και να σου μιλάει... Με τον τρόπο της... Με τις ώρες... Αυτό εδώ το κομμάτι είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις...

Μια κουρτίνα να ανεμίζει...

Ήχοι μουσικής... Σκέψεις... Μια κουρτίνα να ανεμίζει στο απαλό καλοκαιρινό αεράκι, όπως αυτό μπαίνει από την τέντα ανοιχτή μπαλκονόπορτα, και να κάνει βόλτες μέσα στο δωμάτιο... 

Ταξίδι περίπου δυο χρόνια πίσω. Πόσο καλά ήταν τα πράγματα τότε... Η μυρωδιά της ανάμνησης αυτής μπορεί να μην είναι τόσο έντονη αλλά ενώ τόσο κοντά είναι ακόμα τόσο μακρυά και τα πράγματα είναι πλέον τόσο χειρότερα...





Το τραγούδι αν και άσχετο με το υπόλοιπο blog είναι σχετικό με εκείνο το καλοκαίρι, γι αυτό και η παρουσία του...

Προσωπικές πεποιθήσεις

Είμαι ότι ζω και ότι κάνω. Θέλω να είμαι ότι βλέπω όταν κοιτάω τον καθρέφτη. Είμαι ένας άνθρωπος που θέλησε να μάθει και να μοιράζει αγάπη και καλοσύνη.

Δεν είμαι κακός και αυτό το ξέρω βαθιά μέσα μου ακόμα και αν για μερικά δευτερόλεπτα το ξεχνάω. Ξέρω όμως ότι είμαι εγώ κάθε στιγμή που κάνω ακόμα κάτι καλό και μου μου θυμίζει ποιος είμαι...

Μπορεί να αφορά άμεσα κοντινό μου άνθρωπο ή απλά κάποιον που χρειάστηκε την βοήθειά μου.

Απαντήσεις σε σχόλια

Αν και πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από τότε πουυ απάντησα σχόλιο σημερα θα το κάνω καθολικά.
Να συγχωρέσετε την αργοπορία και την γενική απουσία μου αλλά τα γεγονότα δεν μου επέτρεψαν για κάτι καλύτερο. Απολογούμαι λοιπόν και θα προσπαθήσω να αυξήσω και την δραστηριότητα μου και να απαντάω και πάλι άμεσα!

ΜΥΚΗΤΕΣ άνθρωποι

Τελικά κανένας... Κανένας δεν αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό το χαμηλό επίπεδο που υπάρχει σ' αυτόν τον άθλιο κόσμο... Ούτε εγώ ο ίδιος... Όλοι υποκείμενοι στην σαπίλα, στην αρρώστια της ψυχής, την ανωμαλία, την ανυπαρξία του ίδιου του μηδαμινού εαυτού τους... Όλοι το θύμα και ο θύτης στην ίδια σκηνή μιας ζωής φτιαγμένη σε φτηνά σκηνικά, από σκισμένα σεντόνια, υφασμένα από ίνες - ψυχές τόσο τεντωμένες που είναι στο όριο του σκισήματος... Κινήσεις μεθοδικές, αργές, επαναληπτικές στον ρυθμό ενός βιαστή... Όλα για το καλύτερο ξεπούλημα... Για την υποτιμημένη αξία που θα πιάσει το ίδιο μας το εγώ όταν θα γίνει συνάλλαγμα στο νόμισμα της καθημερινότητας, των χρημάτων, της φήμης, της εξουσίας, του γενικού τίποτά μας... Το σαράκι που νομίζουμε ότι θα φάει τα απομεινάρια της σάπιας μας ψυχής όταν εκείνο προτιμάει να πεθάνει εγωιστικά...

Και τι καταλάβαμε? Να κλαίμε χωρίς δάκρυα, να γελάμε χωρίς γέλιο, να τρώμε ότι σαπίζει αν τ' αφήσεις και να μισούμε ότι πονάει... Την αλήθεια... Τι ζητάμε? Αγάπη? Γιατί να πάρουμε αφού δεν δίνουμε, αφού κανένας δεν δίνει. Είναι ακριβή πέρα από τα δικά μας όρια. Δεν ανταλλάσσεται με την ύλη μας και η ψυχή μας σάπισε... Ποιος να την δώσει άραγε? Που να βρούμε τους αγγέλους που από την δυσοσμία πέθαναν και το αίμα τους καλύφθηκε από τους αποικοδομητές που κυβερνάν τον κόσμο και την σκέψη μας...?

Έντερα ψυχής στο πάτωμα. Τρίμματα μιας σκαλισμένης σε ανθρώπινο σώμα καρδιάς... Αυτό είμαστε... Αυτό θα μείνουμε αν δεν αλλάξουμε. Οι άγγελοι θα πληρώνουν τον παράδεισο σε μια πουτάνα, οι άνθρωποι θα κερδίζουν την κόλαση σε μια καθημερινή κλήρωση. Ο κόσμος σαν άκαρπο σπέρμα. Υπόκωφη σιωπή.

Hello - Evanescence

Playground school bell rings again
Rain clouds come to play again
Has no one told you she's not breathing?
Hello I'm your mind giving you someone to talk to
Hello

If I smile and don't believe
Soon I know I'll wake from this dream
Don't try to fix me, I'm not broken
Hello I am the lie living for you so you can hide
Don't cry

Suddenly I know I'm not sleeping
Hello I'm still here
All that's left of yesterday

Images are from Deviantart.

Ραψωδός Φιλόλογος - Θανατοποινίτης

Ραψωδός Φιλόλογος - Θανατοποινίτης

Φυλακισμένος επ΄ αóριστον στο ίδιο κελί
23 χρóνια τώρα δίχως να περιμένει την χάρη
απó κάποιον ευαίσθητο δικαστή
Δεν ευελπιστούσε να ξαναδεί ήλιο ούτε φεγγάρι.
Περίμενε απλά να εκτελεστεί η ποινή
χωρίς να περιμένει τίποτα πλέον απó κανέναν.
Κανένα επισκεπτήριο πλέον δεν τον συγκινεί.
Όλα τα γνωστά του πρóσωπα του φαντάζουνε ξένα
Δεν είχε ενδιαφέροντα, χóμπι κι ασχολίες.
Μ’ άλλους φυλακισμένους δεν είχε ποτέ φιλίες.
Καθóταν και περίμενε τον χρóνο να περάσει,
μέχρι να εκτελεστεί και η ψυχή του να ησυχάσει
Ώσπου μια μέρα μέσα στο κρύο κελί του
ανακάλυψε κάτι που άλλαξε την ζωή του.
Κάτω απó το μουχλιασμένο τσιμέντο σε μια γωνία
βρήκε μια άσπρη μισοφαγωμένη κιμωλία.
Κι’ άρχισε να γράφει στίχους στου κελιού του,
στίχους με μóνους ήχους τα βήματα των φυλάκων στην απομóνωση
Κάνοντας με μανία κάθε σκέψη ραψωδία,
μέσα σε μπουντρούμια κρύα να είναι η μóνη του εκτóνωση.
Και γράφοντας τους στίχους του ο καιρóς περνούσε
Έπαιρνε την κιμωλία αγκαλιά και της μιλούσε,
παραληρούσε νóμιζε óτι του απαντούσε.
Να μην τελειώσει πριν πεθάνει την παρακαλούσε
Και τóτε ορκίστηκε το σώμα του
πως θα’ ταν το μóνο που θα τους επέτρεπε να περιορίσουν
Στην ηλεκτρική καρέκλα ώσπου να’ ναι καθιστóς,
μα το πνεύμα του θα ήταν ζωντανó κι’ αφού τον ψήσουν.
Κι’ óσο η μέρα της καταδίκης πλησίαζε,
η φήμη óτι θα επέστρεφε οργίαζε
Οι πιο πολλοί δεν την παίρναν στα σοβαρά,
μα τα πρóσωπά τους τα λαμπρά κάτι άγνωστο επισκίαζε...

Λίγες μέρες μετά απó τους στίχους
δεν είχε μείνει κενó σημείο πάνω στους τοίχους
Είχε γράψει στο πάτωμα, το ταβάνι τα κάγκελα
με λóγια ψυχασθενικά, επιθετικά, παράλογα
Η κιμωλία του είχε σχεδóν τελειώσει,
απó την αϋπνία τα μάτια του είχαν θολώσει
Ήθελε μóνο το μυαλó του να κρατήσει ανóθευτο
μέχρι την ημέρα που θα ερχóταν το αναπóφευκτο
Κι’ αυτή η μέρα ξημέρωσε εν τέλει,
για τελευταίο γεύμα τον ρωτήσανε τι θέλει
Τους κοίταξε ατάραχος κι είπε τα παρακάτω
«Δεν θέλω γεύμα, μóνο να τελειώσω αυτó που γράφω»
Κι αφού το έκανε λούφαξε στη γωνία,
εκεί που είχε πρωτογνωρίσει την κιμωλία
Και μέσα στους λυγμούς του ψιθύριζε συλλαβές
«Δεν θα σ’ αφήσω μóνη σου αγάπη μου μην κλαις»
Την έκλεισε προσεκτικά μέσα στο χέρι του
κι αφού σκούπισε óλα τα δάκρυά του
κοίταξε για τελευταία φορά το κελί-τεφτέρι του
κι έπειτα έφυγε για πάντα μακριά του.
Οι φύλακες τον πήρανε απó την πτέρυγα, περπάταγε κι’ νιωθε τα πóδια του τóσο γέρικα.
Ο αέρας γύρω του μύριζε νέκρα,
μέχρι που έφτασαν στο δωμάτιο με την καρέκλα
Τον βάλαν να καθίσει του φóρεσαν χειροπέδες,
ξεχωριστά στους δυο καρπούς και στις δυο φτέρνες.
Έφεραν έναν ρασοφορεμένο και τον διάβασε,
μ’ αυτóς χαμένος μέσα στις σκέψεις του δεν τον άκουσε.
Δεν κατάλαβε κανένας óτι έκλαιγε πνιχτά,
κράτησε την κιμωλία στο χέρι του πιο σφιχτά.
Κοίταξε τριγύρω του για μια τελευταία φορά και ψιθύρισε στην κιμωλία
«Μην φοβάσαι πια...»

Την άλλη μέρα στείλανε καθαριστές,
να καθαρίσουνε το κελί απó τις βρωμιές εκείνου του τρελού που óλο λέρωνε τους τοίχους.
Μα óσοι επιχείρησαν να μπουν μέσα ακούγαν ήχους,
παράξενες κραυγές χωρίς καμιά σημασία
και μετά απó λίγο στίχους με ομοιοκαταληξία.
Όποιον έκλειναν στο κελί πάντοτε έβγαινε τρελός
τραγουδώντας ρίμες ακατανόητες συνεχώς.
Κάποιοι φυλακόβιοι μπήκαν μóνοι τους στο κελί
για στοίχημα λίγα τσιγάρα και βγήκαν έξω νεκροί.
Κάποιος άλλος μπήκε να βιάσει ένα καινούριο τρóφιμο
κι αμέσως βγήκε ουρλιάζοντας
«ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ»
Στους φύλακες που τίποτα δεν έκανε αίσθηση,
μετά απó λίγες μέρες óλοι δήλωσαν παραίτηση.
Οι φυλακισμένοι οργανώθηκαν κάναν εξέγερση,
κανένας να μην ξαναμπεί εκεί χωρίς εξαίρεση
Ο διευθυντής των φυλακών δεν είχε άλλη επιλογή
και διέταξε óλη η πτέρυγα να εκκενωθεί.
Σφραγίσαν το κελί και καταστρέψαν το κλειδί,
ώστε ποτέ ξανά κανένας να μην μπορέσει να μπει
Οι στίχοι του τρελού φυλακισμένου γίνανε θρύλοι,
τους ξέραν óλοι μέσα στην φυλακή εχθροί και φίλοι.
Όσοι εκτίσαν την ποινή τους και λύθηκαν τα δεσμά τους,
γύρισαν και είπαν την ιστορία στην γειτονιά τους.
Και απó στóμα σε στóμα ο θρύλος διαδóθηκε
κι έτσι έτυχε να τον ακούσω και εγώ.
Και στο μυαλό μου μια τρελή ιδέα μου καρφώθηκε,
πως είχα κάτι κοινό μ’ αυτό τον τρελό
κι είπα να γράψω ένα τραγούδι στην υγειά του
μα πως τον λένε πρώτα ήθελα να βρω.
Πήγα στην φυλακή και ρώτησα το óνομά του.
Μου είπαν τον λέγανε Φιλóλογο Ραψωδό...

Μιλάει από μόνο του...

Γιατί κυνηγάς αγγέλους σε ένα κόσμο που δεν υπάρχουν ούτε δαιμόνια...? Γιατί δεν γίνεται να βρεις αυτό που ψάχνεις... Την ηρεμία μέσα από την γαλήνη των άλλων?

Βρώμικος κόσμος

Για άλλη μία φορά μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα έγιναν τόσες εναλλαγές της διπρόσωπης αυτής πραγματικότητας που πλέον δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι...


Πράγματα τόσο όμορφα και πράγματα τόσο αηδιαστικά που να θες να βγάλεις το δέρμα μήπως και απαρνηθείς την ανθρώπινη ιδιότητά σου...


Γιατί να είναι τόσο άσχημος αυτός ο κόσμος εκεί έξω μερικές φορές? Γιατί οι άνθρωποι στην συντριπτική πλειοψηφία τους να έχουν ξεχάσει πως υπάρχουν και σχέσεις αγάπης και να έχουν αναγάγει τα πάντα σε σχέσεις ποσότητας?


Και γιατί δηλαδή έχουν καταφέρει ακόμα και εσένα, ποιον (!?), εσένα που πάντα προσπαθούσες να απέχεις από τον κόσμο αυτόν, να γίνεσαι μέρα με την μέρα κάτι όλο και πιο κοντά σε αυτήν τους την πραγματικότητα...


Να χάνεις τον εαυτό σου μέσα στην ίδια σου την ζωή και να ξεχνάς ποιος πραγματικά είσαι... Ποιος είσαι όχι όσο αναφορά την ταυτότητα με τα στοιχεία αλλά την ταυτότητα με τα συναισθήματα, τις συμπεριφορές, τις αρχές, τις αξίες...


Και έτσι απλά ελπίζεις για μία ακόμη φορά ότι θα φτάσει εκείνη η στιγμή που και εσύ στα όνειρά σου θα βλέπεις αυτά που θέλεις...

Σ' ένα όνειρο - Kingeorge / Υπόνοια

Όταν κλείνουν τα φώτα, η ψυχή σου κουρνιάζει
και στο σκοτάδι χορεύει με τις λέξεις
ο ήχος των δεικτών την ύπαρξη σου βιάζει
και συ θέλεις να τρέξεις
τότε εμφανίζονται μονοπάτια...

Στο μονοπάτι αρχικά εμφανίστηκε μια μάγισσα,
αόριστα ψιθύρισε πως άργησα,
ότι ο δρόμος των σκιών θα 'ναι μακρύς και γλυκός
και πως κάπου κάπου θα δακρύζει ο ουρανός.
Λίγο βιάστηκα για να βρεθώ σ' ένα ξέφωτο
να δω μια μάχη ένα βράδυ αξημέρωτο
Είδα κάποιον να υψώνει ένα σπαθί μπροστά μου
και, ρίχνοντας το, να ψελλίζει τ' όνομά μου.
Θυμήθηκα πολλά και δάκρυσα ασυναίσθητα,
κατάλαβα πως έπρεπε να φύγω και συνέχισα.
Στο διάβα μου αντίκρισα κρίνα λευκά,
προάγγελοι θανάτου στοιχισμένοι σε σειρά
και μια νεράιδα να λέει για μια ατέλειωτη έξη
που μου άφησε στα χείλη μια παράξενη γεύση.
Είδα προδότες σε κελιά, σε κατάσταση σήψης,
με λουκέτα φτιαγμένα από ενδόμυχες τύψεις.
Χάθηκαν. Και προχώρησα πιο πέρα,
ένας μάγος με φίλεψε μια γυάλινη σφαίρα
Τα μάτια του έχυσαν δυο σταγόνες δάκρυα γνώριμες,
αλήτρες ανάσες από στιγμές πιο απόμερες.
Πήρα χρώματα και στα κέρναγα παντού
με το χρώμα της φωτιάς στο χρώμα του δειλινού
και με θυμάμαι να λέω πριν το σκοτάδι με βρει
'Θέλω Απόψε Να Αγγίξω Την Ουράνια Σιωπή'


Σ' ένα όνειρο θα ζήσω τώρα πια
αφού ο κόσμος μου δεν σας βολεύει
εκεί που ακόμα υπάρχουν ξωτικά
κι ο άγγελος μου κάπου κάπου ζωντανεύει
Σ' ένα όνειρο θα φύγω, θα χαθώ
κι όταν για μένα θα μιλάτε θα σωπαίνω,
θα σας κοιτάω από μακριά και θα γελώ
και ευτυχισμένος κάθε βράδυ θα πεθαίνω


Κι όμως με βρήκε το σκοτάδι, όρθιο ακόμα
να 'μαι μόνος, στης πανσέληνου το χρώμα.
Κάθε βήμα μου έμοιαζε πιο σκοτεινό
και στο βάθος θαρρώ αίμα έσταζε απ' τον ουρανό.
Σαν παραμύθι ευχήθηκα να περάσει η ζωή μου
κι ιστορίες διάβαζα, να δω ποια μου ταιριάζει.
Σε πριγκίπισσα που κοιμόταν έδωσα το φιλί μου
κι όταν ξύπνησε άρχισε να ουρλιάζει.
Έσκυψα κεφάλι ίσως δάκρυσα πιο πέρα
στα μέρη που ποτέ δεν ξημέρωσε η μέρα
γιατί μαύρα δαιμόνια έκρυβαν τον ήλιο
ενώ ο χρόνος εξορίστηκε απ' της νιότης το βασίλειο.
Εκεί στολίζονται τα δάση μόνο από ιτιές
που απ' τη γέννηση τους έχουν έτοιμες θηλιές
πλεγμένες από ψέματα και όρκους πατημένους
κι οι μανδραγόρες χορεύουν κάτω από τους κρεμασμένους.
Κυνήγι μαγισσών γι' αθάνατα ξόρκια.
Με πλησίασε μια κι είπε τα παρακάτω λόγια.
Κρύβω μέσα μου, λέει, μια άπ' τις προφητείες :
Όπου δω ανατολή εκεί θα χρίζονται μεσσίες.
Σκέψεις βγαλμένες απ' της ψυχής μου τα υπόγεια,
μ' ένα μικρόφωνο θα βαφτιστούν υπόνοια
κι αύριο θα με βρει του ήλιου το γέρμα
μ' ένα βέλος στη καρδιά, αντί στη φτέρνα.
Άξαφνα χάθηκαν όλα, με την πρώτη ακτίνα από το φως
κι ο ουρανός μοιάζει τόσο μελαγχολικός.
Ας ήτανε το παραμύθι να μην τελείωνε νωρίτερα,
τα όνειρα που πεθαίνω για μένα είναι τα καλύτερα.



Σ' ένα όνειρο θα ζήσω τώρα πια
αφού ο κόσμος μου δεν σας βολεύει
εκεί που ακόμα υπάρχουν ξωτικά
κι ο άγγελος μου κάπου κάπου ζωντανεύει
Σ' ένα όνειρο θα φύγω, θα χαθώ
κι όταν για μένα θα μιλάτε θα σωπαίνω,
θα σας κοιτάω από μακριά και θα γελώ
και ευτυχισμένος κάθε βράδυ θα πεθαίνω



The images are from devianart.

When I said two sugars, actually I meant three...

Υπάρχουν κάτι φράσεις, κάποιοι στίχοι, τόσο μικροί, τόσο trivial, τόσο χαζοί που και όμως μπορούν να έχουν βάθος που όμοιό τους μόνο κείμενα ολόκληρα, πλατιά να κατάφερναν να φτάσουν... "I wish that you knew when I said two sugars, actually I meant three"... Είναι ένας τόσο χαζούλικος στίχος. Και όμως να που πάντα όταν τον άκουγα κάτι με άγγιζε απ' αυτόν.


Δεν είναι θέμα ζάχαρης ή του πως πίνει ο καθένας τον καφέ του. Είναι αυτή η αίσθηση να ξέρεις τον άλλο ακόμα και σε αυτές τις τόσο μικρές αλλά τόσο ζωντανές και καθημερινές αλήθειες της ζωής που ουσιαστικά συντελούν κατά το περισσότερο την ίδια την ζωή μας. Να ζεις δηλαδή τον άλλο...


Ευχαριστώ τον άνθρωπο που μου έστειλε κάποτε αυτό το τραγούδι που και ας μην το ξέρει μου έχει αφήσει διάφορα πράγματα. Και σίγουρα ένα πολύ γλυκό τραγούδι για να θυμάμαι.

Αφιερωμένο λοιπόν στην Φωτεινούλα που κάποτε μου το είχε στείλει εκείνη...



Υγ.: Ναι όσο περίεργο και αν φαίνεται δεν περνάνε όλα τα πράγματα έτσι στην ζωή μας. Κάθε τι αφήνει κάτι πίσω του και κάποια μάλιστα μπορεί να αφήσουν πολλά ακόμα και αν δεν το δείξουμε...

Ένα τραγούδι μπορεί να είναι ένα από τα καλύτερα δώρα που μπορεί να κάνει κάποιος. Γιατί χρειάζεται ουσία, φαιά ουσία για να κάνεις ένα τέτοιο δώρο...

Πάντα ν' ακούτε με τα μάτια στα μάτια των άλλων... Αυτά θα σας πουν...

Kate Nash - Nicest Thing

All I know is that you're so nice,
You're the nicest thing I've seen.
I wish that we could give it a go,
See if we could be something.

I wish I was your favourite girl,
I wish you thought I was the reason you are in the world.
I wish my smile was your favourite kind of smile,
I wish the way that I dressed was your favourite kind of style.

I wish you couldn't figure me out,
But you always wanna know what I was about.
I wish you'd hold my hand when I was upset,
I wish you'd never forget the look on my face when we first met.

I wish you had a favourite beauty spot that you loved secretly,
'Cos it was on a hidden bit that nobody else could see.
Basically, I wish that you loved me,
I wish that you needed me,
I wish that you knew when I said two sugars, actually I meant three.

I wish that without me your heart would break,
Yea, I wish that without me you'd be spending the rest of your nights awake.
I wish that without me you couldn't eat,
Yea, I wish I was the last thing on your mind before you went to sleep.

Look,
All i know is that you're the nicest thing I've ever seen
And I wish we could see if we could be something
Yea, I wish we could see if we could be something

Ψίθυροι στα νεκροταφεία των σκέψεων

Μην ξεχνάς να ακούς τους ψιθύρους που στροβιλίζονται στα νεκροταφεία των σκέψεών σου...
Μην ξεχνάς να ριγείς στον άγγιγμα του παγωμένου αέρα που ξεγλιστράει από τα νεκροταφεία των συναισθημάτων σου...
Όσο κι αν ξεθωριάσουν οι ασπρόμαυρες πλέον αυτές εικόνες πίσω από το μαύρο στις κόρες των ματιών σου η ένταση τους ήταν κάποτε τόσο μεγάλη που αυτά που προκάλεσαν στιγμάτισαν μόνιμα...
Η λήθη της ομορφιάς. Τα γερατειά της αγάπης...

"Κι ο πόνος σαν άνεμος κι άμα περνάει,
στίχους και ήχους παράφωνους ξυπνάει,
σε νότες μια μελωδίας μαγικής,
που σ' αναγκάζει τα πάντα να πεις..."

Το τζάμι...

Εγώ ένα πράγμα...

Γύρισα και κοίταξα το τζάμι. Έβλεπα το καθρέφτισμά μου... Έβλεπα και πάλι εμένα. Ήταν αρκετό.

Όσο αντέχει η καρδιά μου ρε που*****ς θα είμαι καλός. Και θα μαζεύω μετά δυνάμεις για να ξαναγίνομαι. Πάντα. Καλός. Πάντα. Αυτό είμαι. Αυτό θα είμαι. Κι ας μείνω και ο μόνος...

Το αντάλλαγμα είναι να παίρνεις αντί για καλή χρονιά ένα υπέροχο... "Καντίλι"... Αλλά δεν πειράζει.

Καλή χρονιά σε όλους εκεί έξω. Μακάρι η νέα χρονιά να γεμίσει τον βρώμικο αυτό κόσμο με καθαρά χαμόγελα. Χαμόγελα ζεστά όσο μία αγκαλιά. Να έχουμε όλη υγεία να γκρινιάζουμε και να περνάμε καλά.

Όμορφη ασυναρτησία...

Ζωή... Ιπτάμενες εικόνες... Στιγμές... Άνθρωποι που έρχονται και φεύγουν και άνθρωποι που έρχονται για να φύγουν...


Πόνος. Τόσος πόνος. Καθένας από μας κρύβει μια προσωπική τραγωδία μέσα του.


Και όμως τόσο όμορφη. Μας τυλίγει μέσα σε μια γκρι πολύχρωμη ομορφιά...


Πόσο εύκολο να χάσεις το νόημά της... Απέχεις ένα εκατοστό και έπεσες στο γκρεμό. Και ο πάτος είναι μακρινός...


Και πόσο μικρό αυτό που θα σου ξαναδώσει το νόημα που έχασες.


Επιλογές. Το φιτίλι μιας ατομικής βόμβας.

Έρωτας...Ένα γλυκό ξύπνημα... Το χαμόγελο εκείνο που αν και δεν είναι δικό σου σε κάνει τόσο χαρούμενο... Στιγμές...

Μια γλυκιά αγκαλιά, ο ήχος της ανάσας κάτω από το πάπλωμα, η υφή δύο χεριών... Το βάθος από ένα βλέμμα. Θάνατος και ανάσταση.

Όμορφη ασυναρτησία...

To bitch or not to bitch?

Κάθε φορά που δίνεις κάτι σε μία σχέση (και αναφέρομαι στην σχέση ως τη γενικότερη σημασία της λέξης, δηλαδή το άυλο κάτι που ενώνει δύο ανθρώπους συνήθως με οποιοδήποτε τρόπο όπως φιλία, αγάπη, έρωτας κτλ) τελικά αυτό που παίρνεις ως αντάλλαγμα είναι αντιστρόφως ανάλογο αυτού που έδωσες. Αν δώσεις κάτι σε μία σχέση τόσο λιγότερα πρέπει να περιμένεις να πάρεις. Και ειδικά όταν αναγόμαστε στις σχέσεις που έχουν να κάνουν περισσότερο με τα θέματα αγάπης ή ακόμα και απλής σωματικής επαφής.

Εκεί το πράγμα πλέον και από όση πείρα μπορώ να έχω στην ηλικία την οποία έχω, σου δείχνει σαφώς το ότι το να φερθείς καλά τελικά όχι μόνο δεν πρόκειται να σε ανταμείψει ανάλογα αλλά συνήθως θα σε πληγώσει διπλά, αφού ούτε θα πάρεις το αντίστοιχο και θα πάει χαμένο αυτό που δίνεις. Και έτσι τελικά καταλήγουμε ακόμα και αυτοί οι λίγοι που πλέον έχουμε μέσα από την καρδιά μας κάποιες άλλες αρχές από αυτές που κατά κύριο λόγο κυριαρχούν στην συντριπτική πλειοψηφία του σημερινού κόσμου να κάνουμε πράγματα τα οποία είναι αντίθετα της συναισθηματικής μας αντίληψη. Απλά οι γύρω μας τελικά μας αναγκάζουν να τα δεχτούμε ως την λογική μας αντίληψη.

Είναι λοιπόν τελικά κάποιοι άνθρωποι που έχουν βαλθεί μάλλον να κάνουν ακόμα και αυτούς τους τελευταίους που "νιώθουν" να γίνουν και αυτοί ένα κομμάτι από τον κοινό υπόλοιπο κόσμο, κοινώς να γίνουν καθίκια...

Και έτσι έρχομαι τελικά και στην απορία που πραγματικά θέλω να εκφράσω και θέλω να λάβω μερικές απαντήσεις ακόμα και αν το post αυτό πείραξε η θεωρήθηκε εγωιστικό / αλαζονικό, η οποία είναι η εξής:
Να γίνεις καθίκι ή να μη γίνεις? Και όπως το έθεσα και στα αγγλικά: To bitch or not to bitch? Ιδού η απορία...

Sense of Decay

Απλά...:

Sense of Decay - Asphyxia

I keep my eyes closed and contain my tears
Before such scorn and disgrace
Flow of time dripping down over my dirty mind

See my awful life in a cage
I'm suffering for years, but you don't care
Exorcize my violent insanity
Share my distressing grief and die with me

Spread your dirty legs nasty whore
I wish I purged your filthy depths
Achieve your dreadful intention now
Annihilate my crawling decay

Κλεμμένη δυναμικότητα

Υπό την επήρεια της κούρασης από την προηγούμενη νύχτα και ακούγοντας ήχους να σε ταξιδεύουν σε πελάγη μακρινά η διάθεση πέφτει...

Δεν ξέρεις ποια τι γίνεται στην ζωή σου τις τελευταίες μέρες. Είσαι εδώ, εκεί, αλλού, παντού... Τόση δυναμικότητα... Που την βρήκες? Την έκλεψες από κάπου. Και όμως δεν είναι ωραία....

Κίτρινο γκρι

Έξω ξημερώνει ένας κίτρινος γκρι ήλιος... Ξημερώματα μιας βροχερής μέρας... Μέσα εγώ που μόλις έχω μπει ψάχνω και βάζω τα πιο καταθλιπτικά μου... Αυτά που πάντα άκουγα με άσχημο καιρό...

Η κούραση ανυπολόγιστη. Μια βδομάδα με απειροελάχιστο ύπνο και η σημερινή μέρα με μία ώρα ύπνου και ολόκληρο ταξίδι μπρος και πίσω χώρια η δουλειά με κατσαβίδια και σφυριά...

Βροντάει...

Τα γεγονότα τα τόσο πρόσφατα φεύγουν και έρχονται στο μυαλό. Είναι εκεί αλλά δεν είναι κιόλας.

Κάποιες στιγμές τα σκέφτεσαι και δεν έχουν σημασία τα υπόλοιπα κάποιες στιγμές τα ξεχνάς και δεν έχουν τα ίδια σημασία.

Και η συμπεριφορά σου? Αυτή η απαίσια σάπια συμπεριφορά...?

Κλείνουν τα μάτια μου πάω για ύπνο...

Δεν πρόλαβα. Χτύπησε το τηλέφωνο. Ανατριχίλα.

Αν και κουρασμένος αρκετά είναι τόσο ωραία... Κάθομαι και κοιτάω το ολοστρόγγυλο φεγγάρι της πανσέληνου από το άνοιγμα της μπαλκονόπορτας μου... Φωτίζει με το λευκό του φως τόσο πολύ αυτήν την απίθανη καλοκαιρινή νύχτα... Στα ηχεία μου έχω βάλει ναυτικά τραγούδια... Απαλό αεράκι... Θάλασσα... Μουσική... Σκέψεις... Χρειάζεται και μία γουλιά από ένα καλό ποτό... Θα πάω να φέρω το κονιάκ από μέσα... Είναι όμορφα... Πολύ όμορφα... Το πρωί στο πούλμαν και λίγο πριν γυρίσω στο σπίτι τώρα το βράδυ αγνάντευα την θάλασσα... Είναι τόσο υπεροχή...



Θα ήθελα να είμαι μέσα σε ένα καράβι την εποχή που δεν υπήρχαν μηχανές αλλά μόνο πανιά... Που αν και λίγοι, υπήρχαν αυτοί που περνούσαν την ζωή τους μέσα στην αλμύρα του απέραντου γαλάζιου. Που λάτρεψαν τον αέρα γιατί τους πήγε παραπέρα και τον μίσησαν γιατί τους έσπρωξε στον πάτο...



Μία ζωή χωρίς συνέχεια, ένα τώρα χωρίς αύριο...




Σκέψεις απλωμένες στο πέλαγος, στο κατάρτι και στα ξύλινα στηθαία ενός καραβιού... Μία ευχή και μία κατάρα... Όνειρα μακρυά από κάθε πόλη... Δίπλα στο κύμα και στον ήχο του και τον ήχο του παφλασμού μιας ήρεμης καλοκαιρινής νυχτιάς...



Εναλλαγή πολιτισμών και προσώπων... Ατελείωτες ιστορίες για τα εγγόνια όταν το σώμα πλέον παραιτηθεί...



Το μόνο ταξίδι πίσω στο χρόνο που θα έκανα... Ένα ταξίδι για ένα άλλο ταξίδι... Στο παρελθόν... Και στις θάλασσες, τα λιμάνια, τους ανθρώπους και τα ζώα της... Στην μυρωδιά του βρεγμένου ξύλου και του ιωδίου που ξεροψήνει μαζί με το αλάτι και τον ατελείωτο ήλιο κάθε σωματική πληγή... Ένα ταξίδι σε θάλασσες τόσο υπέροχα ασημένιες από το φως της μεσουρανούσας καλοκαιρινής πανσέληνου που θυμίζουν τον καθρέφτη που δείχνει μέσα του την οπτασία της αγαπημένης σου... Τον δρόμο προς τον ουρανό... Η πολυτιμότερη ουσία σου και το τελευταίο σου κρεβάτι...



Γεύση από αλμύρα, αλκοόλ, άμμο.........



...
...
...



Πάντα σε κάτι τέτοιες στιγμές από σκέψεις και τη θέα της θάλασσας για άλλη μια φορά λες και όλο το σύμπαν το ξέρει... Έπεσε με απίστευτο τρόπο ένα αστέρι... Η λάμψη της ουράς ενός διάτοντα αστέρος... Πλαισιωμένο στο φως της πανσέληνου και της έλλειψης αστεριών, ένα θέαμα πραγματικά απίστευτο...



Μου έχει λείψει λίγο να ξημερώνομαι στα υγρά από την πρωινή πάχνη κάγκελα του μπαλκονιού μου...



"Επιρρεπής λοιπόν κι εγώ σ' όλα αυτα που αγαπώ, από την μουσική στην γυναίκα λίγο πιο κάτω είναι το ποτό και το σκαρί μου πάντα μόνο, σπασμένο στην ακτή... Μα πάντα, πάντα ταξιδεύει έστω και χωρίς πανί..."



Μην διερωτάσαι τι είναι αυτα που γράφω ή γιατί τα γράφω... Με έπιασε το περίεργο μου... Σεληνιάζομαι κι εγώ από το φεγγάρι... Πραγματικά είναι υπεροχή βραδιά... Για ποτάκι... Και αν δεν βαριόμουνα και λίγο ναργιλέ, μπαλκόνι και μουσική...

Μην περιμένεις το ίδιο...

Τελικά ίσως και να κατάλαβα το γιατί...

Ίσως να πονάει που οι άλλοι δεν αγαπάνε γιατί περίμενες να αγαπήσουν με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο βαθμό που εσύ αγαπούσες...
Μπορεί και να περίμενες ότι θα σε αγαπούσε κάποιος και αυτό θα σήμαινε ότι είσαι γι αυτόν τόσα πολλά όσα είναι κάποιος για εσένα όταν τον αγαπάς...

Και είναι αλήθεια ότι δεν ξέρεις ακόμα γιατί να μην γίνεται όντως αυτό. Απλά ξέρεις ότι δεν έχει γίνει και ότι μάλλον δεν θα γίνει... Εκεί είναι το λάθος. Να περιμένεις το ίδιο. Ενώ δεν θα είναι.

Σήμερα με σκότωσες και δεν κατάλαβες ούτε το πως...

Δεν είναι πάντα μόνο η σφαίρα που θα σε σκοτώσει. Γιατί για να πατηθεί η σκανδάλη και να ξεκινήσει η σφαίρα το ταξίδι της προς την καρδιά σου χρειάζεται κι αυτό την σκέψη που θα κάνει το χέρι σου να τραβήξει την σκανδάλη.

Δεν μετράει πάντα ούτε το αποτέλεσμα, ούτε το τι πράξεις έγιναν αλλά και από τι σκέψη προήλθαν αυτές. Ο άλλος θα σου ζητήσει όλο τον κόσμο κι εσύ θα το κάνεις... Όχι γιατί είναι λογικό... Αλλά γιατί τον αγαπάς.

The image is from Deviantart.

Αποτυχημένο ποίημα

Μέσα μου σαν κοιτώ
Βλέπω ένα απύθμενο κενό
Κι αν παψω να ρωτώ
Δεν θα σταματήσω να πονώ
Σαν δήμιος ψυχρός
Θα σκοτώσει ο εαυτός μου
Πεθαμένος καημός
Ασπλαχνος ο εγκέφαλος μου

Είναι τόσο χάλι... Να μην εμπιστεύεσαι κανέναν... Ούτε την σκιά σου...

Ανεπιθύμητες αλλαγές...

Το τελευταίο καιρό κάνω διάφορες διαπιστώσεις, όπως ότι πράγματα που άρεσαν πλέον δεν μου αρέσουν ή το αντίστροφο, όπως να κάνω πράγματα που δεν έκανα και δεν θα έκανα και δεν κάνω αλλά που σίγουρα θα έκανα... Διαπιστώνω μια αλλαγή πάνω μου. Μια αλλαγή που δεν μου αρέσει. Και που για την ακρίβεια με τρομάζει. Τι γίνομαι...? Απάντηση καμία... Ξεκίνησα να γράφω αυτό το post την στιγμή που ξεκίνησα να σκέφτομαι το αν και αν ναι σε τι οφείλονται αυτές οι αλλαγές σχετικά με την ζωή μου. Με το παρόν μου και τα γεγονότα που το χαρακτηρίζουν.

Ο ηλήθιος

Το ρέκβιεμ για ένα όνειρο έρχεται με τις πρώτες πρωινές ώρες. Μας 'μαθαν να δολοφονούμε τα όνειρα μας πριν καν τα κάνουμε και να ζούμε μέσα σε ένα καθολικό, καθολικά ηλίθιο, όνειρο... Ένα ζωντανό εφιάλτη με μόνο τέλος τον ίδιο τον αφανισμό μας είτε μέσα στην λήθη της απραξίας μας είτε μέσα στην άμεσα καταπνίγμενη προσπάθεια μας για αντίσταση και αναστήλωση ενός προσωπικού προτύπου ονείρου...

Πόσο ηλίθιος είμαι λοιπόν να θέλω να κάνω την προσπάθεια μου? Τόσο ηλίθιος ώστε να το δοκιμάσω. & -

Ελπίζω να είμαι και τόσο ΗΛΙΘΙΟΣ ώστε να το καταφέρω...

Στέρεο Νόβα - 6:00 π.μ.

Εδώ στέκομαι, σ' αυτή τη σιωπή
με μάτια ανοιχτά στα παράσιτα
έξι η ώρα τα χαράματα
ο εγωισμός μου δεν περνάει
όταν ένας άντρας ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο
παγωμένος
απλώνει το χέρι στο τίποτα
είναι η τελευταία άκρη απ' το σχεδιάγραμμα της οικονομίας
καθώς το πρώτο φως της μέρας απ' τα μάτια του ανατέλλει
κι αυτός δεν το ξέρει ότι μυρίζει άσχημα γιατί η ζωή είναι βρώμικη
μας χωρίζει ένα μέτρο κι αυτός ο αέρας που ξεφυλλίζει ένα πεταμένο περιοδικό
τα τέσσερα πρώτα μανεκέν που έφτασαν στις διαμαντένιες πύλες του παραδείσου
ξημερώνει και κανείς δε θέλει να το καταλάβει
ο θάνατος ενός πολίτη ξεκινάει από τα όνειρα του ΛΟΤΤΟ
κι ύστερα παίζει με τα κανάλια της τηλεόρασης
κι εκπαιδεύει τα παιδιά του πώς να γελούν με την τεχνική του ζάπινγκ
σπόνσορας αυτής της αθλιότητας ένα μεγάλο αυτοκίνητο
απομακρύνει τον έλεγχο πάνω απ' τις ανθρώπινες μάζες
κουλτούρα του γρήγορου φαγητού
έξι και πέντε λεπτά
η τέλεια κοινωνία εμποδίστηκε απ' τους καριερίστες και τους καιροσκόπους
μας χωρίζουν δυο βήματα
θα 'θελα να του μιλήσω μα ξέρω πως δε θα με καταλάβει
όλη νύχτα έμεινα έξω
πόσες φορές δεν έκανα το ίδιο πράγμα
με διαφορετικά ρούχα, με τα ίδια, και χωρίς
γιατί πίστευα πως τα μάτια σου είναι τα φώτα για ένα διαφορετικό κόσμο
ο μύθος της διασταύρωσης
κάποιος περνάει, άλλος μένει, κάποιος φεύγει
δρομολόγια προς κάθε κατεύθυνση
κι ένας ακόμη, φάντασμα μιας σκοτεινής κοινωνίας
χάνεται στους σκελετούς των νέων οικοδομών
τώρα το ξέρω πιο καλά πως δεν ήταν εύκολο
μέσα σ' εκείνο το πλάτος που αγκαλιάζει τις ακρότητες να επιβιώσεις
να γνέψω καταφατικά στο συμβιβασμό
ή να επιστρέψω οριστικά στον εαυτό μου;
χιλιάδες πόδια κάτω απ' αυτό τον ασπρόμαυρο ουρανό
έξι και [δέκα είναι] λεπτά
αυτό που με συνδέει μ' αυτόν τον πεταμένο άνθρωπο,
είναι η θνησιμότητα, η απόκρουση και το έλεος
τα τρία στοιχεία που με κάνουν να χαζεύω
τ' ασημένια αεροπλάνα στον παγωμένο ουρανό
περιμένοντας το πρώτο τρένο να ξεκινήσει απ' την αφετηρία

Τόσο απίστευτο αυτό το τραγούδι... Για να το ακούς εκείνη την συγκεκριμένη ώρα της ημέρας... Πάντα με περπάταγε μίλια και μίλια μέσα σε μόλις δύο λεπτά...